Walther von Seydlitz-Kurzbach – Wikipedia, wolna encyklopedia

Walther Kurt von Seydlitz-Kurzbach

Generał Paulus i generał Walther von Seydlitz (L) na pozycjach pod Stalingradem.
generał artylerii
Data i miejsce urodzenia	22 września 1888 Hamburg
Data i miejsce śmierci	16 października 1976 Brema
Przebieg służby
Lata służby	1908–1943
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht
Stanowiska	dowódca 12 Dywizji Piechoty i LI Korpusu Armijnego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; II wojna światowa bitwa pod Diemiańskiem bitwa stalingradzka 🏳
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Walther Kurt von Seydlitz-Kurzbach (ur. 22 września 1888 w Hamburgu, zm. 28 kwietnia 1976 w Bremie) – niemiecki generał, uczestnik I i II wojny światowej. Pochodził z arystokratycznej, pruskiej rodziny Seydlitzów. Odznaczony jednym z najwyższych orderów III Rzeszy Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 1908 wstępuje jako kanonier do artylerii. w 1910 roku awansuje na Leutnanta. Podczas I wojny światowej służył zarówno na froncie zachodnim, jak i wschodnim. W czasach Republiki Weimarskiej był oficerem zawodowym Reichswehry; w latach 1940-1941 dowodził 12 Dywizją Piechoty Wehrmachtu. Gdy wojska niemieckie znalazły się w kotle diemiańskim, zadaniem Seydlitza było przełamanie sowieckiego kordonu i umożliwienie wyrwania się z okrążenia; dla przeprowadzenia tej operacji został awansowany do stopnia generała artylerii (General der Artillerie) i mianowany dowódcą LI Korpusu.

Korpus wchodził w skład 6 Armii podczas bitwy stalingradzkiej. Kiedy w wyniku ofensywy Armii Czerwonej w sile ponad miliona żołnierzy, 13 500 dział i 894 czołgów^[1] (Operacja Uran) wojska niemieckie znalazły się w potrzasku, Seydlitz był jednym z tych generałów, którzy najgłośniej opowiadali się za przerwaniem frontu i wycofaniem się, co było sprzeczne z rozkazami Hitlera. Źle przygotowane uderzenie siłami 94 Dywizji Piechoty nie przyniosło spodziewanego efektu, a jedynie ogromne straty, sięgające 40 procent sił żywych^[2].

Po kapitulacji resztek armii w Stalingradzie, Seydlitz został aresztowany przez NKWD i był przesłuchiwany jako podejrzany o dokonywanie zbrodni wojennych^[3], po czym niespodziewanie zwolniony i odesłany do obozu jenieckiego.

Tam stanął na czele antynazistowskiej organizacji „Związek Oficerów Niemieckich” (niem. Bund Deutscher Offiziere) i wszedł w skład ścisłego kierownictwa tzw. Komitetu Narodowego Wolne Niemcy (niem. Nationalkomitee Freies Deutschland). Za swą antyhitlerowską działalność był potępiany przez wielu generałów niemieckich; został nawet zaocznie skazany na śmierć. Wobec członków jego rodziny zastosowano zasadę Sippenhaftu i uwięziono.

Władze sowieckie nigdy nie brały poważnie jego pomysłu o stworzeniu z jeńców niemieckich 40-tysięcznego antynazistowskiego korpusu celem przerzucenia na tyły nieprzyjaciela i w ten sposób obalenia reżimu hitlerowskiego. Był on natomiast szeroko wykorzystywany przez propagandę obu stron: Sowieci powoływali się na Seydlitza w nagraniach i ulotkach mających zachęcać niemieckich żołnierzy do poddawania się, Niemcy natomiast naigrywali się z „wojsk Seydlitza” (niem. Seydlitztruppen)^[4].

W roku 1949 Seydlitz, który po wojnie nie wykazywał entuzjazmu do współpracy z władzami sowieckimi, poprosił o zwolnienie z niewoli i zezwolenie na osiedlenie się na terenie sowieckiej strefy okupacyjnej. Odmówiono mu, a nadto ponownie oskarżono o zbrodnie przeciwko sowieckim jeńcom wojennym i ludności cywilnej w czasie wojny. W roku 1950 sowiecki sąd skazał go na 25 lat więzienia, jednak już w 1955 roku został zwolniony i odesłany do Niemiec Zachodnich, gdzie w 1956 unieważniono jego wyrok śmierci.

Seydlitz zmarł 28 kwietnia 1976 roku w Bremie. 23 kwietnia 1996 został pośmiertnie ułaskawiony przez władze rosyjskie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Anthony Beevor: Stalingrad, Penguin, London 1972
• William Craig: Enemy at the Gates: The Battle for Stalingrad, E.P.Dutton, New York 1973
• Will Fowler, Mike Rose: Their War: German Combat Photographs fron the Archives of Signals, Columbined Publishing, ISBN 1-58097-040-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Walther v. Seydlitz-Kurzbach. se-i-ydlitz.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-03)]., biografia na stronie rodziny Seydlitzów (niem.)