French
Deutschحق اعتراض - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| بخشی از مقالات مرتبط با |
| آزادی |
|---|
 |
| مفاهیم |
| بر پایه نوع |
| بر پایه حق |
| همچنین ببینید |
حق اعتراض ممکن است مظهر حق آزادی اجتماعات، حق آزادی انجمن و حق آزادی بیان باشد.[۱] علاوه بر این، اعتراض و محدودیت‌های اعتراضی تا زمانی که حکومتی ادامه داشته باقی‌مانده.[۲]
در حقوق بین‌الملل[ویرایش]
بسیاری از معاهدات بین‌المللی حاوی مضامین واضح برای حق اعتراض هستند. چنین توافقاتی شامل کنوانسیون اروپایی حقوق بشر ۱۹۵۰، به ویژه مواد ۹ تا ۱۱ است. و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی ۱۹۶۶ به ویژه مواد ۱۸ تا ۲۲. ماده ۹ «حق آزادی فکر، وجدان و مذهب» را بیان می‌کند.[۳] ماده ۱۰ «حق آزادی بیان» را اعلام می‌کند.[۳] ماده ۱۱ «حق آزادی اجتماع با دیگران از جمله حق تشکیل و عضویت در اتحادیه‌های صنفی را برای حفظ منافع خود» اعلام می‌کند.[۳] با این حال، در این قراردادها و سایر قراردادها، حقوق آزادی تجمع، آزادی تشکل، و آزادی بیان مشمول محدودیت‌های خاصی است. برای مثال، میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی شامل ممنوعیت‌هایی در مورد «تبلیغ جنگ» و حمایت از «نفرت ملی، نژادی یا مذهبی» است. و محدودیت آزادی تجمع را در صورت لزوم «در یک جامعه دموکراتیک به نفع امنیت ملی یا امنیت عمومی، نظم عمومی، حفاظت از سلامت یا اخلاق عمومی یا حمایت از حقوق و آزادی‌های دیگران مجاز می‌سازد. " (مواد ۲۰ و ۲۱)[۳] حوزه‌های قضایی مختلف تصریح خود را از این حقوق گذرانده‌اند.
با این حال، اعتراض لزوماً خشونت‌آمیز یا تهدیدی برای منافع امنیت ملی یا امنیت عمومی نیست. این لزوماً نافرمانی مدنی نیز نیست، زیرا اعتراض‌های ممکن است شامل نقض قوانین دولتی نباشد. اعتراضات، حتی کمپین‌های مقاومت غیرخشونت آمیز، یا مقاومت مدنی، اغلب می‌توانند ویژگی (علاوه بر استفاده از روش‌های غیرخشونت آمیز) حمایت مثبت از نظم دموکراتیک و قانون اساسی را داشته باشند (برای مثال، زمانی که مقاومتی توسط مردم در پاسخ به یک کودتای نظامی به وجود آید).[۴] یا در مورد تا حدودی مشابه امتناع رهبری یک جکومت از تسلیم کردن منصب قدرت خود پس از شکست در انتخابات.
کمپین‌ها[ویرایش]
در آگوست ۲۰۲۲، عفو بین‌الملل کمپین «حفاظت از اعتراض» را راه‌اندازی کرد. هدف آن افشای نقض حق اعتراض و حمایت از جنبش‌ها در سراسر جهان است که در تلاش برای تغییر مثبت هستند بود.[۵]
در موسسات خصوصی[ویرایش]
بسیاری از کارفرمایان، مؤسسات آموزشی[۶] و انجمن‌های حرفه ای[۷] سیاست‌های تظاهراتی را حفظ می‌کنند که حقوق اعضای خود را برای اعتراض محدود می‌کند. به عنوان مثال با محدود کردن کارکنان خود برای اعتراض به محدوده آزاد بیان. در ایالات متحده، پرونده قضایی برجسته در سال ۱۹۶۹ میلادی با نام «Tinker v. Des Moines» حق دانشجو را برای اعتراض تا زمانی که باعث «اختلال اساسی» نشود را ایجاد کرد.[۸]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "The Historic Right to Peaceful Protest". YourRights.org.uk (Liberty). 19 September 2006. Archived from the original on 30 April 2008.
- ↑ Cooper, Jo (2005). Addis, Megan; Morrow, Penelope (eds.). "The Right to Peaceful Protest" in Your Rights: The Liberty Guide to Human Rights (8 ed.). Pluto Press. ISBN 978-0-7453-2276-6. JSTOR j.ctt183q56g.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and/or International Covenant on Civil and Political Rights Office of the United Nations High Commissioner of Human Rights
- ↑ Adam Roberts, "Civil Resistance to Military Coups", Journal of Peace Research, Oslo, vol. 12, no. 1, 1975, pp. 19-36.
- ↑ "Protest". Amnesty International (به انگلیسی). Retrieved 2022-08-14.
- ↑ Long, Waverly (2021-11-10). "Senior administrators emphasize Northwestern's demonstration policy". The Daily Northwestern. Retrieved 2022-03-21.
{{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in:|website=(help) - ↑ Mather, Victor (2020-06-10). "How Sports Leagues Regulate Athletes' Activism". The New York Times (به انگلیسی). Retrieved 2022-03-21.
- ↑ Shackelford, Kelly (November 2014). "Mary Beth and John Tinker and Tinker v. Des Moines: Opening the schoolhouse gates to first amendment freedom: TINKER (1969) AND STUDENTS' FREE SPEECH". Journal of Supreme Court History (به انگلیسی). 39 (3): 372–385. doi:10.1111/j.1540-5818.2014.12054.x.