وقت را غنیمت دان آن‌قدر که بتوانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

وقت را غنیمت دان
وقت را غنیمت دان
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۱۳
بحر	مقتضب مثمن مطوی مقطوع; فاعلن مفاعیلن فاعلن مفاعیلن
متن
وقت را غنیمت دان آنقدر که بتوانی; حاصل از حیات ای جان این دمست تا دانی; کام بخشی گردون عمر در عوض دارد; جهد کن که از دولت داد عیش بستانی; باغبان چو من زینجا بگذرم حرامت باد; گر بجای من سروی غیر دوست بنشانی; زاهد پشیمان را ذوق باده خواهد کشت; عاقلا مکن کاری کآورد پشیمانی; محتسب نمی‌داند این قدر که صوفی را; جنس خانگی باشد همچو لعل رمّانی; با دعای شبخیزان ای شکردهان مستیز; در پناه یک اسمست خاتم سلیمانی; پند عاشقان بشنو و ز در طرب بازآ; کاین همه نمی‌ارزد شغل عالم فانی; یوسف عزیزم رفت ای برادران رحمی; کز غمش عجب بینم حال پیر کنعانی; پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت; با طبیب نامحرم حال درد پنهانی; میرویّ و مژگانت خون خلق میریزد; تیز میروی جانا ترسمت فرومانی; دل ز ناوک چشمت گوش داشتم لیکن; ابروی کماندارت میبرد به پیشانی; جمع کن باحسانی حافظ پریشان را; ای شکنج گیسویت مجمع پریشانی; گر تو فارغی از ما ای نگار سنگین دل; حال خود بخواهم گفت پیش آصف ثانی	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸; ; ; ; ۱۰; ; ; ; ۱۲
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «وقت را غنیمت دان آن‌قدر که بتوانی»، غزل شمارهٔ ۴۷۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

مفهوم و درون‌مایه[ویرایش]

وزن[ویرایش]

در اجراها[ویرایش]

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۱۰۳ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ ماهور اجرا کرده‌است.^[۲] همچنین محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۵۴۰ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در دستگاهِ نوا اجرا کرده‌است.^[۳] اکبر گلپایگانی و عبدالوهاب شهیدی نیز در برنامهٔ شمارهٔ ۲۴۴ از مجموعهٔ یک شاخه گل این غزل را به همراه غزل شاهدان گر دلبری زین‌سان کنند در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌اند.^[۴]

ترجمه‌ها[ویرایش]

در دیگر آثار هنری[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

↑ حافظ، دیوان حافظ، ۳۳۴ - ۳۳۶.
↑ دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۱.
↑ دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۵.
↑ دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۸.

منابع[ویرایش]

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

[1] حافظ، دیوان حافظ، ۳۳۴ - ۳۳۶.

[2] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۱.

[3] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۵.

[4] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]