11 Pułk Moździerzy – Wikipedia, wolna encyklopedia

11 Pułk Moździerzy

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944
Dowódcy
Pierwszy	mjr Izaak Miszyn
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Artyleria
Podległość	1 Brygada Moździerzy[1]

11 Pułk Moździerzy (11 pm) – oddział artylerii ludowego Wojska Polskiego.

Pułk został sformowany we wsi Mokobody na podstawie rozkazu nr 8 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 20 sierpnia 1944 roku, w składzie 1 Brygady Moździerzy. 8 listopada 1944 roku w Mokobodach żołnierze pułku złożyli przysięgę^[2].

Dowódcy pułku[edytuj | edytuj kod]

• mjr Izaak Miszyn
• ppłk Aleksy Kaletnikow^[a]

Skład etatowy[edytuj | edytuj kod]

• Dowództwo i sztab
• 2 x dywizjon moździerzy
  • 3 x bateria ogniowa
    • 2 x pluton ogniowy
  • park artyleryjski
• żołnierzy – 631 (74 oficerów, 179 podoficerów, 378 kanonierów)

• Sprzęt:
  • moździerze – 36
  • rusznice przeciwpancerne – 36
  • samochody – 97

Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]

25 kwietnia w dniu okrążenia Berlina, pułk uczestniczył w natarciu na Spandau^[3]. Stanowiska ogniowe zajmował wzdłuż skraju lasu na południe od Dallgow. 26 kwietnia o świcie pułk wspierał nacierającą piechotę radziecką i posuwając się za nią zajął stanowiska ogniowe na południowo-zachodnim skraju Seeburga^[3]. Po kontrataku hitlerowców piechota radziecka została zmuszona do wycofania się. Stanowiska ogniowe pułku zostały zagrożone. Faszystom udało się opanować rejon broniony przez 2 dywizjon moździerzy, a gdy grupy wroga znalazły się blisko stanowiska dowodzenia pułku, ppłk Kalentiew rozkazał przenieść je w głąb ugrupowania pułku^[4]. Po wykonaniu ognia zaporowego przez pułk i wprowadzeniu do walki radzieckiego batalionu fizylierów, atak nieprzyjaciela został odparty. Niemcy widząc, że nie przejdą odcinka bronionego przez 1 dywizjon moździerzy postanowili obejść polskie stanowiska^[4]. Płk Kalentiew pozostawił przy każdym moździerzu po trzech ludzi, a z pozostałej obsługi utworzył grupy strzelców, które wspólnie z radziecką piechotą uderzyły na hitlerowców. Wroga odepchnięto i rozbito, a moździerzyści wzięli do niewoli około 70 hitlerowców^[4]. Po drugim niemieckim kontrataku na Seeburg, załoga punktu obserwacyjnego w składzie: ppor. Marcioch, bomb. Jędrzejewski i kan. Johacy została otoczona przez kilkunastu hitlerowców^[5]. Moździerzyści postanowili się bronić. Z odsieczą przyszła kompania piechoty radzieckiej z czołgiem, która rozproszyła nieprzyjaciela^[5]. Pułk podczas walk 26 kwietnia pułk zniszczył 8 karabinów maszynowych, zginęło około 80 żołnierzy nieprzyjacielskich, a do niewoli dostało się 74^[5].

Wieczorem piechota radziecka wsparta moździerzami 11 pułku wdarła się do Spandlu, a punkty obserwacyjne pułku zostały rozmieszczone na południowym skraju miasta^[6]. Po północy nieprzyjaciel zaatakował i wyszedł na tyły i skrzydło pododdziałów. Stanowiska ogniowe pułku zostały odcięte od piechoty, a łączność przerwana. Mimo trudnych warunków radzieccy piechurzy i polscy moździerzyści powstrzymali nieprzyjaciela^[6]. Na skutek natarcia jednostki radzieckie i wspierający je 11 pm stopniowo opanowywały punkty oporu wroga w Spandau^[7]. Do końca 28 kwietnia wojska dotarły od zachodu do rzeki Haweli^[7].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Kazimierz Kaczmarek: Oni szturmowali Berlin. Warszawa: Książka i Wiedza, 1980, s. 48-68.
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
• Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.