8 Pułk Moździerzy – Wikipedia, wolna encyklopedia

8 Pułk Moździerzy

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944
Dowódcy
Pierwszy	mjr Aleksy Bułchatow
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Artyleria
Podległość	1 Brygada Moździerzy

8 Pułk Moździerzy – pułk artylerii polskiej ludowego Wojska Polskiego.

Sformowany w rejonie wsi Dmochy-Rogale i Dmochy-Rętki na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 8 z 20 sierpnia 1944. Przysięgę żołnierze pułku złożyli w listopadzie 1944 w rejonie formowania^[1].

Dowódca[edytuj | edytuj kod]

• mjr Aleksy Bułchatow

Skład etatowy[edytuj | edytuj kod]

• Dowództwo i sztab
• 2 x dywizjon moździerzy
  • 3 x bateria ogniowa
    • 2 x pluton ogniowy
• park artyleryjski

żołnierzy – 631 (oficerów – 74, podoficerów – 179, kanonierów – 378)

sprzęt:

• moździerze – 36
• rusznice przeciwpancerne – 36
• samochody – 97

Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]

Pułk wchodził w skład 1 Brygady Moździerzy^[2]. Podczas walk o Berlin 25 kwietnia pułk zajął stanowiska na linii jezior między Spandau, a Poczdamem^[3]. Pułk odegrał ważną rolę w natarciu oddziałów radzieckich szczególnie w pierwszej fazie walki, gdy hitlerowcy kontratakowali^[3]. Moździerzyści prowadzili stały ogień na silnie rozbudowane pomiędzy rozlewiskami wodnymi pozycje niemieckie. Samochody przewożące amunicję do stanowisk 2 dywizjonu, były ostrzeliwane ogniem karabinów maszynowych^[4]. W nocy z 27 na 28 kwietnia baterie pułku przeprawiły się przez kanał na północ od jeziora Jungfern i przed nastaniem świtu zajęły stanowiska na przeciwległym brzegu kanału^[4].

O 10.00 tego samego dnia pułk uczestniczył w natarciu na Poczdam od strony północno-zachodniej^[5]. Baterie pułku w ciągu pół godziny zniszczyły 4 cekaemy, 2 działa przeciwpancerne i siły około plutonu piechoty^[5]. Z chwilą wdarcia się oddziałów piechoty i pododdziałów pancernych do miasta, pułk przesunął swe stanowiska na odległość około 200 m od zabudowań. Bateriom z punktów obserwacyjnych podawano położenie nieprzyjacielskich środków ogniowych, a moździerzyści zasypywali je pociskami. Podczas natarcia zniszczono 13 gniazd karabinów maszynowych, 2 działa przeciwpancerne, baterię moździerzy i około kompanii nieprzyjacielskiej piechoty^[5]. Ogień polskich moździerzystów torował drogę nacierającym radzieckim piechurom. Na tyłach radzieckich i polskich pododdziałów pozostawały grupy wroga, które ostrzeliwały stanowiska ogniowe. Od serii z karabinu maszynowego został ranny w głowę ppor. Mikołaj Sysołatin, a po chwili została ostrzelana obsługa jednego z moździerzy. Ranny został działonowy i wszyscy kanonierzy^[5]. Podczas takiego ostrzału w 2 dywizjonie zginął ogniomistrz Marian Grzechocki^[6]. Dowódca plutonu dowodzenia ppor. Dymitr Czeczerin nakazał rozpoznać stanowiska nieprzyjaciela. Po wykryciu takiego stanowiska przez kanoniera Grzegorza Knapika, 1 bateria chor. Józefa Andreasa skierowała tam ogień swych moździerzy^[6].

W nocy z 2 na 3 maja 1945 pułk walczył z silną grupą wojsk niemieckich przebijającą się na zachód i był to jednocześnie ostatni bój 8 pm w operacji berlińskiej^[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Kazimierz Kaczmarek: Oni szturmowali Berlin. Warszawa: Książka i Wiedza, 1980, s. 48-68.
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
• Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.