French
DeutschFrançois Léotard – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 marca 1942 |
|---|---|
| Data śmierci | 25 kwietnia 2023 |
| Zawód, zajęcie | polityk |
François Léotard (ur. 26 marca 1942 w Cannes[1], zm. 25 kwietnia 2023[2]) – francuski polityk i samorządowiec, parlamentarzysta oraz minister, lider Partii Republikańskiej i Unii na rzecz Demokracji Francuskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Brat aktora Philippe’ Léotarda[3]. W młodości krótko był działaczem lewicowej Parti socialiste unifié, brał udział w akcjach przeciwko wojnie algierskiej. Później przygotowywał się do życia zakonnego w jednym z opactw benedyktyńskich[4][5]. Podjął jednak studia prawnicze na Uniwersytecie Paryskim, następnie kształcił się w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu oraz w École nationale d’administration, uzyskując promocję w 1973[5]. Pracował na stanowiskach urzędniczych w prefekturach, był również członkiem gabinetu politycznego ministra spraw wewnętrznych Michela Poniatowskiego[6].
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach francuskiej centroprawicy. Zajmował różne stanowiska w administracji samorządowej. W 1977 objął urząd mera Fréjus[3]. Miejscowością tą kierował do 1997. Zasiadał również w radzie departamentu Var (1977–1988) oraz regionu PACA (1998–2004). W 1978 po raz pierwszy został wybrany do Zgromadzenia Narodowego w jednym z okręgów departamentu Var. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach krajowych w 1981, 1986, 1988 i 1993, wyborach uzupełniających w 1995 i wyborach krajowych w 1997[1].
W latach 1982–1988 kierował Partią Republikańską jako jej sekretarz generalny, następnie do 1990 jako jej przewodniczący. Ponownie był przewodniczącym tego ugrupowania w latach 1995–1997[7]. Od marca 1986 do maja 1988 sprawował urząd ministra kultury i komunikacji w rządzie, którym kierował Jacques Chirac. Ponownie w skład francuskiego gabinetu wszedł w marcu 1993 – w rządzie Édouarda Balladura został ministrem stanu i ministrem obrony[1]. W kampanii prezydenckiej w 1995 wsparł urzędującego premiera[1], po zwycięstwie Jacques’a Chiraca w maju 1995 odszedł z rządu[1]. W 1996 został przewodniczącym federacyjnej Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. W okresie pełnienia przez niego tej funkcji z UDF wystąpiła Demokracja Liberalna, powołana z przekształcenia Partii Republikańskiej. W tym samym roku François Léotard zrezygnował z kierowania partią, został zastąpiony przez François Bayrou[8].
W 2001 złożył mandat deputowanego[1], po czym z uwagi na stan zdrowia wycofał się z aktywnej działalności politycznej[3]. W 2004 został skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za nielegalne finansowanie Partii Republikańskiej[9]. W 2007 wspierał kandydaturę Nicolasa Sarkozy’ego na urząd prezydenta[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f François Léotard na stronie Zgromadzenia Narodowego XI kadencji. [dostęp 2016-08-11]. (fr.).
- ↑ Michel Noblecourt: François Léotard, ancien ministre et enfant terrible de la droite, est mort. lemonde.fr, 25 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-25]. (fr.).
- ↑ a b c d Francois Léotard: biographie. over-blog.com, 1 kwietnia 2011. [dostęp 2016-08-11]. (fr.).
- ↑ Un jour, un destin: „les frères Léotard, à la vie, à la mort”. nouvelobs.com, 30 października 2013. [dostęp 2016-08-11]. (fr.).
- ↑ a b François Léotard. munzinger.de. [dostęp 2016-08-11]. (niem.).
- ↑ Biographie François Léotard. programme-tv.net, 30 października 2013. [dostęp 2016-08-11]. (fr.).
- ↑ Démocratie Libérale (DL): Organigramme. france-politique.fr. [dostęp 2016-08-11]. (fr.).
- ↑ Union pour la démocratie française (UDF): Chronologie. france-politique.fr. [dostęp 2016-08-11]. (fr.).
- ↑ Donnedieu de Vabres et Léotard condamnés. rtl.fr, 16 lutego 2004. [dostęp 2016-08-11]. (fr.).
.jpg)
