Holmenkollbakken – Wikipedia, wolna encyklopedia

Holmenkollbakken

Punkt konstrukcyjny K120
Państwo	Norwegia
Miejscowość	Oslo
Data otwarcia	1892 (ponownie:2010)
Rozmiar skoczni (HS)	134 m
Igelit	brak
Rekord	144,0 m
(2019-03-09)	Robert Johansson
Kluby	Skiforeningen
Położenie na mapie Oslo Holmenkollbakken
Położenie na mapie Norwegii Holmenkollbakken
59°57′50″N 10°40′04″E/59,963889 10,667778
Multimedia w Wikimedia Commons

Holmenkollbakken (powszechnie: Holmenkollen, od nazwy dzielnicy) – duża skocznia narciarska w norweskim Oslo o rozmiarze HS-134 m.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Poprzedniczką skoczni była skocznia Husebybakken, gdzie już w latach 1879-1891 odbywały się zawody zwane Husebyrennet. Właściwa Holmenkollbakken została zbudowana w 1892 roku, a najdłuższy skok wtedy na niej oddany mierzył 21,5 metra. Z biegiem lat skocznia była przebudowywana, a konstrukcja skoczni stawała się coraz bardziej skomplikowana.

W 1952 r. Holmenkollen gościło uczestników igrzysk olimpijskich. Specjalnie na tę okazję zbudowano pod skocznią stałe trybuny oraz loże sędziowskie, a bicie rekordów należało do publiczności, która zjawiła się w liczbie ponad stu tysięcy.

Kolejne modernizacje miały miejsce przed następnymi dużymi wydarzeniami: MŚ w 1966 i 1982 roku. Ostatnich zmian dokonano w 1992, kiedy Holmenkollbakken świętowała swoje setne urodziny. W sumie była ona przebudowywana osiemnaście razy i przeszła długą historię, od prostej, kilkunastometrowej konstrukcji do oświetlonego obiektu, na którym można skakać ponad 140 metrów.

Wygląd skoczni był nietypowy. Wzgórze Holmenkollen jest zbyt niskie, by pomieścić dużą skocznię, więc część zeskoku znajdowała się na sztucznie dobudowanym wzniesieniu (w budynku pod spodem znajdowało się Muzeum Narciarstwa). Natomiast wybieg i część stadionu znajdowały się w dużym wykopie. Skocznia nie posiadała jednak igelitu więc skoczkowie skakać mogli na niej tylko zimą. Ponadto skocznia latem była wypełniana wodą prawie do punktu K.

Polski skoczek Adam Małysz pięciokrotnie triumfował na tej skoczni w konkursach Pucharu Świata (1996 – jednocześnie jego pierwsze w karierze zwycięstwo w PŚ, 2001, 2003, 2006 i 2007) - najwięcej w historii Holmenkollbakken. Za ten wyczyn został nagrodzony medalem Holmenkollen, a on sam został okrzyknięty "królem Holmenkollen".

W 2005 roku władze Oslo podjęły decyzję o zburzeniu zabytkowej skoczni i wybudowaniu na jej miejsce nowoczesnego obiektu. 9 marca 2008 odbył się ostatni konkurs w historii na tym obiekcie. Zwycięzcą ostatnich zawodów na zabytkowej skoczni został 18-letni wówczas Austriak Gregor Schlierenzauer. Jesienią 2008 roku rozpoczęła się rozbiórka skoczni, a na jej miejscu powstał nowy obiekt o punkcie konstrukcyjnym usytuowanym na 120. metrze i rozmiarze 134 m.

3 marca 2010 nastąpiło oficjalne otwarcie skoczni. Pierwszy oficjalny skok oddała Anette Sagen. Norweżka uzyskała 106,5 metra^[1]. Dzień wcześniej odbył się nieoficjalny trening, podczas którego pierwszy skok oddał Bjørn Einar Romøren^[2].

Pierwsze zawody Pucharu Świata na przebudowanej skoczni Holmenkollbakken odbyły się 14 marca 2010 w ramach Turnieju Nordyckiego, natomiast wcześniej w Oslo odbyły się zawody Pucharu Kontynentalnego.

Skocznia została wyposażona w sztuczne oświetlenie, co umożliwia rozgrywanie konkursów wieczornych. Na szczycie skoczni utworzono platformę widokową, z panoramą na Oslo oraz okoliczne tereny. Uroczystego otwarcia skoczni dokonały władze państwa na czele z królem Haraldem V. Trybuny przy skoczni zostały rozlokowane bardzo podobnie, jak dotychczasowo.

Na skoczni odbyły się konkursy skoków w ramach Mistrzostw Świata w 2011 roku. Areną tych mistrzostw była również normalna skocznia Midtstubakken.

Dane techniczne obiektu[edytuj | edytuj kod]

• Punkt konstrukcyjny: 120 m
• Wielkość skoczni (HS): 134 m
• Punkt sędziowski: 134 m
• Oficjalny rekord skoczni: 144,0 m - Robert Johansson (09.03.2019)
• Długość rozbiegu: 90,35 m
• Nachylenie rozbiegu: 36°
• Długość progu: 6,6 m
• Nachylenie progu: 11°
• Wysokość progu: 3 m
• Nachylenie zeskoku: 33,2°
• Średnia prędkość na rozbiegu: ok. 94,7 km/h
• Trybuny: 30 000 widzów

Rekordziści Holmenkollbakken^[3][edytuj | edytuj kod]

Lp.	Data	Zawodnik	Odległość	Zawody	Uwagi
1.	1892	Arne Ustvedt	21,5 m	b.d.
2.	1896	Cato Aall	24,5 m	b.d.
3.	1909	Leif Berg	31,0 m	b.d.
4.	1918	Josef Henriksen	42,0 m	b.d.
5.	1929	Arvid Smedsrud	50,0 m	b.d.
6.	1939	Sven Selånger	62,0 m	b.d.
7.	1947	Olav Stavik	70,0 m	b.d.
8.	1962	Toralf Engan	80,5 m	Zawody FIS
9.	1968	Bjørn Wirkola	91,0 m	Zawody FIS
10.	1980	Tom Levorstad	105,0 m	Puchar Świata
11.	1980	Ole Bremseth	108,5 m	Puchar Świata
12.	1981	Primož Ulaga	109,5 m	Puchar Świata
13.	1985	Heiko Hunger	110,5 m	Puchar Świata
14.	1992	Jon Inge Kjørum	113,5 m	Puchar Świata
15.	1992	Steinar Solhaug	114,5 m	Puchar Świata
16.	1994	Mario Stecher	126,5 m	Puchar Świata
17.	1997	Håvard Lie	127,0 m	Puchar Świata
18.	1999	Olav Magne Dønnem	131,0 m	Puchar Świata
19.	12 marca 2000	Sven Hannawald	132,5 m	Puchar Świata
20.	13 marca 2005	Andreas Widhölzl	134,0 m	Puchar Świata
21.	25 stycznia 2006	Tommy Ingebrigtsen	136,0 m	Mistrzostwa Norwegii	rekord nieoficjalny[4]
22.	3 marca 2010	Rune Velta	141 m	otwarcie skoczni	rekord nieoficjalny[4]
23.	14 marca 2010	Andreas Kofler	139,5 m	Puchar Świata
24.	14 marca 2010	Adam Małysz	142 m	PŚ (seria próbna)	rekord nieoficjalny[4]
25.	8 lutego 2011	Anders Jacobsen	142,5 m	Mistrzostwa Norwegii	rekord nieoficjalny[4]
26.	5 marca 2011	Andreas Kofler	141,0 m	Mistrzostwa Świata
27.	9 marca 2019	Robert Johansson	144,0 m	Puchar Świata (Raw Air)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Medal Holmenkollen
• Midtstubakken
• Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1952
• Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 1930
• Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 1966
• Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 1982
• Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011
• Puchar Świata w skokach narciarskich w Oslo

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Holmenkollen, Oslo. skisprungschanzen.com. [dostęp 2011-02-25].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Holmenkollen kultur - og turistanlegg under VM. [dostęp 2011-02-25]. (norw.).