Kościół Przenajświętszej Trójcy w Przystajni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół Przenajświętszej Trójcy

1125/69 z 27.12.1969 oraz 65/76/A z 17.02.1978[1]
kościół parafialny
Widok od frontu
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Przystajń
Adres	Rynek
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Przenajświętszej Trójcy
Wezwanie	Przenajświętszej Trójcy
Wspomnienie liturgiczne	Święto Trójcy Świętej
Historia Data rozpoczęcia budowy 1752 Data zakończenia budowy 1797 Data poświęcenia 1923
Dane świątyni Styl barokowy Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 + 1 (wieżyczka na sygnaturkę) Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Przystajń Kościół Przenajświętszej Trójcy
Położenie na mapie Polski Kościół Przenajświętszej Trójcy
Położenie na mapie województwa śląskiego Kościół Przenajświętszej Trójcy
Położenie na mapie powiatu kłobuckiego Kościół Przenajświętszej Trójcy
50°53′07,0″N 18°41′33,9″E/50,885278 18,692750
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Przenajświętszej Trójcy – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Truskolasy archidiecezji częstochowskiej).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obecna murowana świątynia została wzniesiona z fundacji Róży Zabickiej – ówczesnej właścicielki tutejszych dóbr. Ukończona została dopiero w 1797 roku przez kolejnego właściciela wsi – Antoniego Paciorkowskiego herbu Gryf. Dzięki staraniom księdza proboszcza Adama Żora w latach 20. XX wieku kościół został gruntownie odrestaurowany, po której nastąpiła jego konsekracja. Odbyła się w dniu 29 czerwca 1923 roku i przewodniczył jej biskup sufragan wrocławski ksiądz Władysław Krynicki. Świątynia została ponownie poddana pracom remontowym w latach 1951–1953. W 1958 roku, podczas urzędowania księdza Józefa Zawadzkiego został odrestaurowany ołtarz główny, natomiast podczas kadencji księdza Stanisława Milewskiego zostały odnowione ołtarze boczne, zostały ufundowane nowe ławki i konfesjonały oraz droga krzyżowa. Dzięki staraniom księdza Jana Bałysa została położona posadzka granitowa, prezbiterium zostało wyłożone marmurem, zostały również wprawione do okien witraże. Podczas urzędowania księdza Eugeniusza Lubiszewskiego i dzięki ofiarności parafian została położona w całej świątyni dębowa boazeria, zostało pomalowane jej wnętrze i został założony napęd mechaniczno-elektryczny dzwonów.

Architektura i wnętrze[edytuj | edytuj kod]

Budowla jest jednonawowa, ze zwężonym prezbiterium od strony wschodniej i oddzielonym od nawy głównej wygiętą faliście belką tęczową, wzniesioną w stylu rokokowym z rzeźbami Ukrzyżowanego, Matką Boską Bolesną i św. Janem Ewangelistą. Wnętrze kościoła jest podzielone toskańskimi pilastrami, na których jest oparte sklepienie krzyżowo-kolebkowe.

Wystrój budowli jest bardzo bogate i reprezentuje styl późnobarokowy. Wnętrze kościoła zostało bardzo dokładnie opracowane i wykonane z wielką precyzją, wykańczanie świątyni trwało bowiem prawie pięćdziesiąt lat.

W centralnym miejscu pięknego barokowego wnętrza znajduje się bogato złocony ołtarz główny, Który jest ozdobiony obrazem Trójcy Świętej i postaciami czterech Ewangelistów. Świątynia posiada również dwa boczne ołtarze z obrazami olejnymi przedstawiającymi św. Walentego, św. Rocha i Matkę Boską Częstochowską. Interesująca jest również ambona, ozdobiona drewnianymi figurami Ewangelistów. Jest ona jednym z najstarszych elementów wyposażenia budowli, ponieważ pochodzi z pierwotnego drewnianego kościoła. Ciekawym zabytkiem jest także żeliwna chrzcielnica odlana w 1882 roku w hucie w Kuźnicy Starej^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]