Magdalena Maleewa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Magdalena Maleewa

Państwo	Bułgaria
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1975 Sofia
Wzrost	168 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	2005
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	10 WTA, 1 ITF
Najwyżej w rankingu	4 (29 stycznia 1996)
Australian Open	4R (1991, 1993, 1994, 2002)
Roland Garros	4R (1993, 1996, 2003, 2004)
Wimbledon	4R (2001, 2002, 2004, 2005)
US Open	QF (1992)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	5 WTA, 1 ITF
Najwyżej w rankingu	13 (2 lutego 2004)
Australian Open	3R (1992, 2001, 2004)
Roland Garros	3R (1993)
Wimbledon	3R (1993, 2003)
US Open	QF (2003)
Multimedia w Wikimedia Commons

Magdalena Maleewa, po mężu Nokow (ur. 1 kwietnia 1975 w Sofii) – bułgarska tenisistka, mistrzyni US Open z 1990 roku w grze pojedynczej dziewcząt.

Profesjonalną karierę rozpoczęła w 1989 roku, a zakończyła w październiku 2005 turniejem w Zurychu.

Ogółem wygrała 10 turniejów WTA w grze pojedynczej i 4 w grze podwójnej. W styczniu 1996 była przez tydzień notowana na 4. miejscu rankingu WTA. Tenisistkami są również jej siostry, Katerina i Manuela. Wszystkie były trenowane przez matkę, Julię Berberjan i wszystkim udawało się wejść do czołowej dziesiątki rankingu światowego.

W lipcu 2004 roku została żoną Ljubomira Nokowa. 27 czerwca 2007 Magdalena Maleewa urodziła swoją pierwszą córkę, Julię.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy rok w zawodowym tenisie (1989)[edytuj | edytuj kod]

Swój pierwszy zawodowy turniej nieomal by wygrała. Jako 14-latka uległa w finale turnieju ITF w Bari Niemce Evie-Marii Schuerhoff, ale urwała jej seta i ogólnie zaprezentowała się z bardzo dobrej strony. Wynik finału 2:6, 6:1, 7:6(5).

Później wzięła udział w dwóch innych turniejach ITF w Palermo i Casercie, gdzie osiągnęła odpowiednio półfinał i drugą rundę. W Casercie uległa Polce – Katarzynie Nowak, dla której było to jedno z największych zwycięstw w karierze.

W kolejnych turniejach – European Open, French Open i imprezie WTA w Arhachonie odpadała w pierwszych rundach eliminacji. W Szwajcarii przegrała z Niemką Sabine Hack, w Paryżu z Brazylijką Luciana Corsato-Owsianka, a podczas turnieju w USA z Włoszką Barbarą Romano.

23 lipca 1989 roku po przegranej w trzeciej rundzie eliminacji do Belgian Open, występując jako szczęśliwa przegrana zadebiutowała w cyklu WTA. W pierwszej rundzie pokonała turniejową 5. Brazylijkę Neige Dias. Uległa Leonie Laskovej (6:4, 6:0).

Wystartowała w turnieju IV kategorii w United Jersey (Nowy Jork). W pierwszej rundzie trafiła na będącą wówczas na szesnastej pozycji w rankingu Czeszkę Hanę Mandlíkovą, z którą przegrała w dwóch setach do czterech i dwóch.

Do końca roku przegrała jeszcze w pierwszej rundzie eliminacji do US Open (porażka z Kimberly Po i turnieju piątej kategorii w Arizonie (z Nicole Bradtke). Sezon zakończyła na 211 miejscu na świecie.

Śladem sióstr (1990)[edytuj | edytuj kod]

Na początku roku wystartowała w kwalifikacjach do Australian Open. W pierwszej rundzie pokonała Elizabeth Minter (6:3, 6:4). W drugiej rundzie rozegrała dramatyczny mecz z Angélicą Gavaldón. Pierwszego seta wygrała do czterech. W drugim prowadziła 4:1 i serwowała po czym przegrała kolejne 5 gemów i ostatecznie mecz wynikiem 4:6, 6:4, 6:2.

Na początku lutego wystartowała w turnieju Fernleaf Classic w Nowej Zelandii. Bez straty seta przeszła eliminacje (pokonała w nich m.in. Naoko Sawamatsu. W pierwszej rundzie pokonała Rennae Stubbs 6:2, 6:2. Później rozstawioną z 8. Luise Field (7:5, 3:6, 6:1). W ćwierćfinale poległa znakomitej Belgijce Sabine Appelmans. Awansowała na 158. miejsce WTA.

Po tournée po Australii Bułgarka wystartowała w dwóch turniejach ITF we Francji, w obu odpadała po przegranych z niżej sklasyfikowanymi rywalkami w pierwszych rundach.

Poleciała do Japonii na turniej Suntory Japan. W pierwszej rundzie eliminacji pokonała Kathy Jordan (6:3, 6:3). W drugiej uległa Clarke Wood w niezwykle zaciętym meczu dwukrotnie do sześciu.

Podczas imprezy w Singapurze przegrała w drugiej rundzie z Marianne Werdel 5:7, 6:0, 6:0.

20 maja wystartowała w turnieju I kat. Berlin Open. Z trudem przeszła eliminacje (w II r. zacięty bój z Tine Larsen (3:6, 6:2, 7:5). W pierwszej rundzie pokonała Andreę Temesvári do dwóch i do jednego. W drugiej rundzie rozstawioną z „13” Helen Kelesi, która skreczowała przy stanie 0:6 dla Maleewej. Dotarła do 3 rundy gdzie już czekała potężna Monica Seles, zajmująca wówczas 3. miejsce w rankingu (za Graf i Navrátilovą). Magdalena przegrała do 3 i do 2. Awansowała na 128. miejsce w rankingu.

Wygrała 3 mecze kwalifikacji do wielkoszlemowego French Open, nie tracąc nawet seta. W pierwszej rundzie podczas dramatycznego meczu pokonała Florencie Labat (6:7(3), 6:4, 6:3), a drugiej Reginę Kordovą (6:2, 6:3). W trzeciej rundzie uległa rozstawionej z szesnastką Laurze Arrayi (1:6, 3:6). Po tym turnieju była 111 rakietą na świecie.

Występ w Wimbledonie zaczęła na zwycięstwie w pierwszym meczu ze Szwedką Catariną Lindqvist, a zakończyła na drugiej rundzie po porażce z Robin White 4:6, 7:5, 6:4.

5 sierpnia zadebiutowała w Canadian Open. W pierwszej rundzie pokonała Kathy Jordan do 4 i do 3. W drugiej trafiła na swoją najstarszą siostrę, rozstawioną z 4 Manuelę Maleewą. Skreczowała przy stanie 1:4. Awansowała na 90. miejsce WTA.

Podczas US Open już w pierwszej rundzie trafiła na drugą z sióstr Katerinę Maleewą – turniejowy nr 7 – przegrała 6:3, 6:1.

Wystąpiła potem w Tokio. W pierwszej rundzie rozgromiła Kumiko Okamoto (6:3, 6:4). W drugiej rundzie trafiła na nr 6 Jennifer Capriati. Przegrała 2:6, 4:6.

Do końca roku grała jeszcze w Moskwie i Brighton. Przegrywała w drugich rundach. Odpowiednio z Indyjką Leilą Maskhi (2:6, 1:6) i Czeszką Heleną Sukovą (4:6, 1:6). Rok zakończyła na 72 miejscu na świecie.

Droga do czołówki (1991–1992)[edytuj | edytuj kod]

Na początek sezonu wystąpiła w Brisbane. Uległa Łarysie Neiland 1:6, 2:6.

Podczas Australian Open eliminowała kolejno Michelle Jaggard-Lai (6:4, 5:7, 6:4), Claudine Toleafoa (6:0, 6:3), Rosalyn Nideffer (6:4, 6:3). W czwartej rundzie trafiła znowu na swoją siostrę Katerinę Maleewą – przegrała w dwóch krótkich setach do dwóch i do trzech. Awansowała na 51. miejsce.

Od turnieju w Melbourne do kwietnia notowała słabsze występy. W kwietniu doszła do finału w Bol, przegranego w Sandrą Cecchini (4:6, 6:3, 5:7). Zanotowała awans na 33. miejsce.

Do końca roku drugą rundę przeszła jedynie w Mediolanie (przegrała z Mary Joe Fernández. Odpadała w pierwszych i drugich rundach m.in. z Graf, Capriati, siostrą Kateriną, Zina Garrison i Pam Shriver.

Głównie dzięki dobrej pierwszej połowie roku zakończyła sezon na 38 miejscu.

Rok 1992 to rok głębokiej zmiany Magdaleny. W Brisbane dotarła do półfinału. W Australian Open odpadła w pierwszej rundzie.

W Tokio pokonała Brendę Schultz, Jennifer Capriati, Helenę Sukovą, uległa Martinie Navrátilovej 2:6, 2:6. Środek sezonu to nieco słabsza forma Magdaleny. Jednakże w sierpniu sięgnęła po swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo. Triumfowała w San Marino. W finale w Federicą Bonsignori wygrała do sześciu i do czterech. Na olimpiadzie w Barcelonie uległa Steffi Graf.

Jej największy wielkoszlemowy sukces to ćwierćfinał US Open 92. W drugiej rundzie wyeliminowała nr 3 – Navrátilovą. W czwartej rundzie uległa swojej siostrze Manueli. W Lipsku uległa Graf w 3. rundzie. W Linzu uległa Navrátilovej, a w Brighton - Tauziat.

Rok zakończyła na 20. miejscu na świecie.

Pierwsza 10. WTA (1993)[edytuj | edytuj kod]

Rok zaczęła od występu w Brisbane. Jako turniejowa 2 w finale uległa rozstawionej z 1. hiszpance Conchicie Martínez 3:6, 4:6.

W Australian Open uległa Niemce Graf 3:6, 3:6 w czwartej rundzie.

W Torayu rozgrywanym w Tokio uległa Pam Shriver 4:6, 3:6 w drugiej rundzie. Japonia nie była dla niej szczęśliwa. Tydzień później jako turniejowa 3. uległa Kimiko Date w trzeciej rundzie w Osace. Mimo to awansowała na 15. miejsce WTA.

Wzięła udział w wielkim turnieju w Indian Wells, gdzie jako nr 3. uległa Helenie Sukovej 1:5, 5:7. W ćwierćfinale w Barcelonie odpadła z Coetzer, musiała kreczować z powodu kontuzji nadgarstka. 30 kwietnia cały świat, nie tylko tenisowy zwrócił oczy na Magdalenę. W trzecie rundzie Citizen Cup walczyła z Monicą Seles. Magdalena przegrała pierwszego seta do czterech. W drugim przełamała Seles i było 3:0 dla Maleewej. Monica jednak wzięła się w garść i wygrała następne 4 gemy. Przerwa po 7 gemie doprowadziła Magdalenę Maleewą do swojego jedynego zwycięstwa nad Seles. Podczas przerwy Seles została zaatakowana przez nożownika – wielbiciela Graf (wcześniej Seles odebrała Graf miejsce liderki WTA). Magdalena, wobec nie kontynuowania przez Seles uczestnictwa w turnieju, awansowała do półfinału, gdzie uległa łatwo Sánchez Vicario do dwóch i do sześciu. Przez swój start w półfinale awansowała na 10. miejsce – najwyższe w dotychczasowej karierze. Prasa nie zostawiła na Magdalenie suchej nitki. Gazety na całym świecie pisały, że powinna była wycofać się z turnieju po ataku na Seles. Została rozstawiona z 9 na French Open. W czwartej rundzie uległa Anke Huber w niezwykle zaciętym trzysetowym meczu (6:2, 4:6, 8:6). Miała 7 piłek meczowych – nie wykorzystała ani jednej. Wimbledon zakończyła na trzeciej rundzie. Uległa Yayuk Basuki do czterech i do dwóch. W San Diego doszła do ćwierćfinału. Uległa Conchicie Martínez 3:6, 2:6. W ćwierćfinale w Los Angeles została pokonana przez Lori McNeilw zaciętym meczu 1:6, 7:6(4), 7:5. Na US Open doszła do czwartej rundy, gdzie uległa podobnie jak przed rokiem swojej siostrze, z tym że teraz Katerinie. Do końca roku wystartowała w Lipsku, Zurychu i Mastersie. Przegrywała odpowiednio z Janą Novotną, Martiną Navrátilovą i Anke Huber.

Gwiazda świeci coraz jaśniej (1994)[edytuj | edytuj kod]

Rok 1994 rozpoczęła od startu w Brisbane, osiągnęła półfinał i walkowerem poddała mecz z Florencją Labat. Podczas Australian Open doszła do 4. rundy. Bez straty seta pokonała Sandrę Cacić, Jelenę Lichowcewą i Naoko Sawamatsu. Uległa hiszpance Arantxie Sánchez Vicario 4:6, 6:1, 6:3. W Chicago doszła do półfinału. Kreczowała w meczu z młodą Chandą Rubin, jednakże wcześniej odniosła swoje drugie i ostatnie zwycięstwo nad Martiną Navrátilovą (6:4, 6:3).

Historia występów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

      A, brak startu

     NH, turniej się nie odbył

Występy w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Występy w grze podwójnej[edytuj | edytuj kod]

Występy w grze mieszanej[edytuj | edytuj kod]

Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza 21 (10–11)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	28 kwietnia 1991	Bol	Ceglana	Sandra Cecchini	4:6, 6:3, 5:7
Zwyciężczyni	1.	26 lipca 1992	San Marino	Ceglana	Federica Bonsignori	7:6(3), 6:4
Finalistka	2.	10 stycznia 1993	Brisbane	Twarda	Conchita Martínez	3:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	25 września 1994	Moskwa	Dywanowa (hala)	Sandra Cecchini	7:5, 6:1
Zwyciężczyni	3.	9 października 1994	Zurych	Dywanowa (hala(	Natalla Zwierawa	7:5, 3:6, 6:4
Zwyciężczyni	4.	12 lutego 1995	Chicago	Dywanowa (hala)	Lisa Raymond	7:5, 7:6(2)
Finalistka	3.	2 kwietnia 1995	Hilton Head	Ceglana	Conchita Martínez	1:6, 1:6
Finalistka	4.	21 maja 1995	Berlin	Ceglana	Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:1
Zwyciężczyni	5.	23 września 1995	Moskwa	Dywanowa (hala)	Jelena Makarowa	6:4, 6:2
Finalistka	5.	1 października 1995	Lipsk	Dywanowa (hala)	Anke Huber	walkower
Zwyciężczyni	6.	4 listopada 1995	Oakland	Dywanowa (hala)	Ai Sugiyama	6:3, 6:4
Finalistka	6.	25 maja 1996	Madryt	Ceglana	Jana Novotná	6:4, 4:6, 3:6
Zwyciężczyni	7.	20 listopada 1999	Pattaya	Twarda	Anne Kremer	4:6, 6:1, 6:2
Finalistka	7.	1 października 2000	Luksemburg	Dywanowa (hala)	Jennifer Capriati	6:4, 1:6, 4:6
Finalistka	8.	12 lutego 2001	Nicea	Twarda (hala)	Amélie Mauresmo	2:6, 0:6
Zwyciężczyni	8.	22 kwietnia 2001	Budapeszt	Ceglana	Anne Kremer	3:6, 6:2, 6:4
Finalistka	9.	23 września 2001	Lipsk	Dywanowa (hala)	Kim Clijsters	1:6, 1:6
Zwyciężczyni	9.	6 października 2002	Moskwa	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	5:7, 6:3, 7:6(4)
Finalistka	10.	27 października 2002	Luksemburg	Twarda (hala)	Kim Clijsters	1:6, 2:6
Zwyciężczyni	10.	15 czerwca 2003	Birmingham	Trawiasta	Shinobu Asagoe	6:1, 6:4
Finalistka	11.	9 lutego 2004	Tokio	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	4:6, 1:6

Gra podwójna 10 (5–5)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	28 kwietnia 1991	Bol	Ceglana	Laura Golarsa	Sandra Cecchini Laura Garrone	walkower
Finalistka	1.	14 lutego 1993	Osaka	Dywanowa (hala)	Manuela Maleewa-Fragniere	Łarysa Neiland Jana Novotná	1:6, 3:6
Finalistka	2.	25 kwietnia 1993	Barcelona	Ceglana	Manuela Maleewa-Fragniere	Conchita Martínez Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 1:6, 0:6
Zwyciężczyni	2.	17 lutego 2002	Antwerpia	Dywanowa (hala)	Patty Schnyder	Nathalie Dechy Meilen Tu	6:3, 6:7(3), 6:3
Finalistka	3.	22 czerwca 2002	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Bianka Lamade	Martina Müller Catherine Barclay-Reitz	4:6, 5:7
Zwyciężczyni	3.	30 marca 2003	Miami	Twarda	Liezel Huber	Shinobu Asagoe Nana Miyagi	6:4, 3:6, 7:5
Zwyciężczyni	4.	4 maja 2003	Warszawa	Ceglana	Liezel Huber	Eleni Daniilidu Francesca Schiavone	3:6, 6:4, 6:2
Finalistka	4.	11 stycznia 2004	Gold Coast	Twarda	Liezel Huber	Swietłana Kuzniecowa Jelena Lichowcewa	3:6, 4:6
Finalistka	5.	8 lutego 2004	Tokio	Dywanowa (hala)	Jelena Lichowcewa	Cara Black Rennae Stubbs	0:6, 1:6
Zwyciężczyni	5.	9 stycznia 2005	Gold Coast	Twarda	Jelena Lichowcewa	Maria Elena Camerin Silvia Farina Elia	6:3, 5:7, 6:1

Występy w Turnieju Mistrzyń[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]

Rok	Rezultat	Rywalka	Wynik
1993	I runda	Anke Huber	4:6, 6:1, 7:6(5)
1995	I runda	Brenda Schultz-McCarthy	2:6, 6:7(4)
2001	I runda	Jennifer Capriati	6:2, 3:6, 3:6
2002	Ćwierćfinał	Jennifer Capriati	2:6, 6:4, 1:6

Występy w igrzyskach olimpijskich[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza[edytuj | edytuj kod]

Runda	Przeciwniczka	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie 1992, reprezentując państwo  Bułgaria
I runda	Szwajcaria: Emanuela Zardo	6:2, 6:4
II runda	Japonia: Kimiko Date [14]	6:2, 6:4
III runda	Niemcy: Steffi Graf [1]	3:6, 4:6
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Bułgaria [10]
I runda	Australia: Rennae Stubbs [WC]	6:2, 6:1
II runda	Argentyna: Florencia Labat	7:6(7), 6:1
III runda	Japonia: Kimiko Date [8]	4:6, 4:6
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atenach 2004, reprezentując państwo  Bułgaria [15]
I runda	Czechy: Klára Koukalová	6:1, 6:4
II runda	Grecja: Eleni Daniilidu	6:2, 4:6, 4:6

Gra podwójna[edytuj | edytuj kod]

Runda	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie 1992, reprezentując państwo  Bułgaria
I runda	Katerina Maleewa	WNP: Leila Meschi, Natalla Zwierawa [4]	walkower
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Bułgaria
I runda	Katerina Maleewa [WC]	Wielka Brytania: Valda Lake, Clare Wood	6:3, 6:7(8), 3:6

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2018-05-04]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2018-05-04]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2018-05-04]  (ang.).