Marek Bożejko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marek Bożejko (ur. 9 września 1946 w Bielawie) – polski matematyk, emerytowany profesor Uniwersytetu Wrocławskiego^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1969 ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Wrocławskim, następnie pracował na macierzystej uczelni. W 1973 obronił w Instytucie Matematycznym PAN pracę doktorską Zbiory Sidona w nieprzemiennej analizie harmonicznej napisaną pod kierunkiem Stanisława Hartmana. Habilitował się w 1980, profesorem nadzwyczajnym mianowany w 1990, profesorem zwyczajnym w 1991. Na UWr. kierował Zakładem Analizy Matematycznej. W swoich badaniach zajmował się analizą harmoniczną i nieprzemiennym rachunkiem prawdopodobieństwa.

Swoje prace publikował m.in. w „Communications in Mathematical Physics”, „Proceedings of the American Mathematical Society”, „Journal of Functional Analysis", „Journal für die Reine und Angewandte Mathematik”, „Transactions of the American Mathematical Society” oraz „Mathematische Annalen"^[2].

Jest laureatem Nagrody im. Stefana Banacha za 1984 rok^[3].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Who is who w Polsce. Encyklopedia biograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków, wyd. 2007 (dodatek CD)
• Prof. zw. dr hab. Marek Bożejko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2015-11-16] .^{[martwy link]}

Przypisy[edytuj | edytuj kod]