Martin Hamann (ur. 10 kwietnia 1997 w Bennewitz[1]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SG Nickelhütte Aue. Trzykrotny srebrny medalista mistrzostw świata juniorów w drużynie (2015, 2017), zwycięzca Letniego Pucharu Kontynentalnego 2020 oraz medalista mistrzostw kraju.
W cyklu FIS Cup zadebiutował w grudniu 2012, zaś pierwsze punkty zdobył 14 sierpnia 2014 w Kuopio, zajmując 12. miejsce[3]. Trzy dni później na tej samej skoczni po raz pierwszy wystartował w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego, zdobywając punkty po zajęciu 22. pozycji. W grudniu 2014 startował bez powodzenia w kwalifikacjach do konkursów Pucharu Świata w Oberstdorfie i Garmisch-Partenkirchen. Wystąpił w konkursach skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 24. miejsce, natomiast w zawodach drużynowych zdobył srebrny medal[4].
W marcu 2016 zajął trzecie miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Czajkowskim[5]. W lipcu 2016 zadebiutował w Letnim Grand Prix. W swoim drugim starcie, w zawodach w Wiśle, zajął 23. pozycję. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2017 indywidualnie był 14., natomiast w konkursach drużynowych: mieszanym oraz męskim zdobył srebrne medale[6].
30 grudnia 2017 miał zadebiutować w konkursie Pucharu Świata w Oberstdorfie, został jednak zdyskwalifikowany za nieprzepisowy kombinezon[7]. Ostatecznie w cyklu zadebiutował dokładnie rok później na tej samej skoczni, zajmując 49. miejsce. 2 lutego 2019 w zawodach na mamuciej skoczni w Oberstdorfie zdobył pierwszy punkt Pucharu Świata po zajęciu 30. pozycji. 10 lutego 2019 był 15. w zawodach w Lahti. W Pucharze Kontynentalnym 2018/2019 pięciokrotnie zajmował miejsca na podium, w tym raz pierwsze, w styczniu 2019 w Planicy[8].
W sezonie 2019/2020 w pięciu startach w Pucharze Świata nie zdobył punktów. W Pucharze Kontynentalnym raz zajął miejsce na podium – w lutym 2020 był 2. w zawodach w Renie[9].
We wrześniu 2020 zajął 1. miejsce w obu konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego w Wiśle[10]. Zwyciężył tym samym również w całym cyklu[11]. W sezonie zimowym 2020/2021 regularnie występował w Pucharze Świata, w większości startów zdobywając punkty. Najwyżej sklasyfikowany był na 10. pozycji, w lutym 2021 w Klingenthal. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021, zajmując 24. miejsce indywidualnie na skoczni normalnej[10]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2020/2021 zakończył na 24. pozycji z 216 punktami[12].
W sezonie 2021/2022 raz wystąpił w konkursie głównym Pucharu Świata, zajmując 46. miejsce w Titisee-Neustadt. Startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Najwyżej klasyfikowany w tym cyklu był na 4. pozycji, w grudniu 2021 w Zhangjiakou[13].
W sezonie 2022/2023 w Pucharze Świata najwyżej klasyfikowany był na 31. miejscu, w marcu 2023 w Lahti. W Pucharze Kontynentalnym 2022/2023 czterokrotnie zajmował 2., a dwukrotnie 3. pozycję, a w FIS Cupie 2022/2023 w czterech konkursach zwyciężył i raz zajął 2. miejsce[14].
W Letnim Grand Prix 2023 dwukrotnie zajął miejsca w pierwszej dziesiątce – w sierpniu w Szczyrku był 10., a październikowe zawody w Klingenthal ukończył na 6. pozycji. W otwierającym sezon 2023/2024 Pucharu Świata konkursie w Ruce 25 listopada 2023 po pierwszej serii zajmował 3. lokatę. Ostatecznie ukończył go na 12. miejscu, które okazało się najwyższym w sezonie – dzień później był 19., a w kolejnych tygodniach zajmował co najwyżej pozycje w trzeciej dziesiątce. Na przełomie grudnia i stycznia stracił miejsce w kadrze na Puchar Świata i w dalszej części sezonu startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W cyklu tym raz stanął na podium – w swoim pierwszym w nim występie, w grudniu 2023 w Engelbergu zajął 3. miejsce[15].
Stawał na podium mistrzostw Niemiec. Indywidualnie zdobył złoty medal w 2023[16] oraz srebrny w 2020[17]. W drużynie, reprezentując Saksonię, zdobył srebro w 2016[18] i brąz w 2023[19].
Starty M. Hamanna na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
[edytuj | edytuj kod] Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
24. | 5 lutego | 2015 | Ałmaty | Gornyj Gigant | K-95 | HS-106 | indywid. | 97,0 m | 95,5 m | 236,2 pkt | 33,7 pkt | Johann André Forfang |
2. | 7 lutego | 2015 | Ałmaty | Gornyj Gigant | K-95 | HS-106 | druż.[a] | 99,0 m | 97,0 m | 869,6 pkt (216,8 pkt) | 23,7 pkt | Norwegia |
20. | 23 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | indywid. | 91,5 m | 87,0 m | 213,6 pkt | 35,4 pkt | David Siegel |
14. | 1 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | indywid. | 94,0 m | 90,5 m | 240,1 pkt | 23,1 pkt | Viktor Polášek |
2. | 3 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż.[b] | 90,0 m | 88,0 m | 929,0 pkt (226,6 pkt) | 3,3 pkt | Słowenia |
2. | 5 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż. miesz.[c] | 91,5 m | 92,5 m | 890,6 pkt (238,3 pkt) | 34,7 pkt | Słowenia |
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca na podium w konkursach drużynowych LGP chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skład | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 8 października | 2023 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | druż. miesz.[d] | 138,0 m | 136,5 m | 976,2 pkt (272,2 pkt) | 1. | – |
stan po zakończeniu LGP 2023
Źródło[20][21] |
2023 | |
1 |
Legenda |
1 2 3 4-8 poniżej 8 - – brak startu |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 13 marca | 2016 | Czajkowskij | Snieżynka | K-125 | HS-140 | 146,0 m | 124,5 m | 252,8 pkt | 3. | 9,9 pkt | Karl Geiger |
2. | 16 grudnia | 2018 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 142,0 m | – | 118,7 pkt | 3. | 0,9 pkt | Robin Pedersen |
3. | 19 stycznia | 2019 | Sapporo | Ōkurayama | K-123 | HS-137 | 132,0 m | 127,0 m | 246,6 pkt | 3. | 2,8 pkt | Clemens Aigner |
4. | 20 stycznia | 2019 | Sapporo | Ōkurayama | K-123 | HS-137 | 136,0 m | 132,0 m | 255,3 pkt | 3. | 37,4 pkt | Clemens Aigner |
5. | 27 stycznia | 2019 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | 138,5 m | 126,0 m | 270,2 pkt | 1. | – |
6. | 3 marca | 2019 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 128,5 m | 119,5 m | 214,8 pkt | 3. | 8,0 pkt | Marius Lindvik |
7. | 29 lutego | 2020 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 135,0 m | 135,5 m | 275,1 pkt | 2. | 3,5 pkt | Clemens Leitner |
8. | 19 lutego | 2023 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 135,0 m | 138,5 m | 232,8 pkt | 2. | 25,5 pkt | Benjamin Østvold |
9. | 3 marca | 2023 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-119 | HS-133 | 134,0 m | 127,0 m | 263,5 pkt | 2. | 0,3 pkt | Felix Hoffmann |
10. | 4 marca | 2023 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-119 | HS-133 | 135,0 m | 128,0 m | 268,0 pkt | 2. | 3,1 pkt | Felix Hoffmann |
11. | 4 marca | 2023 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-119 | HS-133 | 128,0 m | 128,0 m | 262,4 pkt | 3. | 18,0 pkt | Benjamin Østvold |
12. | 18 marca | 2023 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 122,5 m | 116,0 m | 247,9 pkt | 3. | 7,9 pkt | Clemens Leitner |
13. | 19 marca | 2023 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 126,0 m | 129,5 m | 265,1 pkt | 2. | 12,9 pkt | Clemens Leitner |
14. | 27 grudnia | 2023 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 133,0 m | 133,0 m | 299,8 pkt | 3. | 11,6 pkt | Anders Håre |
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] stan po zakończeniu LPK 2023
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
1. | 16 grudnia | 2022 | Notodden | Tveitanbakken | K-90 | HS-98 | 101,0 m | 97,5 m | 267,7 pkt |
2. | 17 grudnia | 2022 | Notodden | Tveitanbakken | K-90 | HS-98 | 97,0 m | 98,0 m | 253,8 pkt |
3. | 11 lutego | 2023 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-104 | 104,0 m | 105,5 m | 267,4 pkt |
4. | 10 marca | 2023 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 135,5 m | –[e] | 123,3 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skoczni
|