Johann André Forfang – Wikipedia, wolna encyklopedia

Johann André Forfang

Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1995 Tromsø
Klub	Tromsø SK
Debiut w PŚ	20 grudnia 2014 w Engelbergu (12. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	20 grudnia 2014 w Engelbergu (12. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	15 lutego 2015 w Vikersund (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	12 marca 2016 w Titisee-Neustadt
Rekord życiowy	245,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (19 marca 2017)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia Igrzyska olimpijskie złoto Pjongczang 2018 duża druż. srebro Pjongczang 2018 normalna Mistrzostwa świata srebro Lahti 2017 duża druż. srebro Planica 2023 druż. miesz. srebro Planica 2023 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach złoto Tauplitz 2016 drużynowo złoto Oberstdorf 2018 drużynowo złoto Planica 2020 drużynowo brąz Vikersund 2022 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Ałmaty 2015 indywidualnie złoto Ałmaty 2015 drużynowo brąz Val di Fiemme 2014 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata w lotach 3. miejsce 2015/2016
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Johann André Forfang (ur. 4 lipca 1995 w Tromsø^[1]) – norweski skoczek narciarski, reprezentant klubu Tromsø SK. Srebrny indywidualnie na normalnej skoczni i złoty w drużynie medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy złoty medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2016, 2018 i 2020 oraz brązowy z 2022. Srebrny medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym z 2017 i 2023 w drużynie męskiej oraz z 2023 w mieszanej. Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w lotach narciarskich 2015/2016. Złoty indywidualnie oraz złoty i brązowy w drużynie medalista mistrzostw świata juniorów w narciarstwie klasycznym z lat 2014–2015. Medalista mistrzostw kraju.

Młodszy brat Daniela Forfanga, również skoczka narciarskiego^[2].

Jego rekord życiowy wynosi 245,5 metra. Ustanowił go na Vikersundbakken w Vikersund 19 marca 2017^[3][4].

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Lata 2011–2014[edytuj | edytuj kod]

9 grudnia 2011 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W norweskim Notodden zajął 16. miejsce. 28 stycznia 2012 w Bischofshofen po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. Został zdyskwalifikowany. Dzień później zajął 47. miejsce^[5].

W sezonie 2012/2013 zdobył pierwsze punkty Pucharu Kontynentalnego. W styczniu 2013 w Zakopanem zajął 19. miejsce, zaś 9 marca w Vikersund odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w zawodach tego cyklu. Wystartował na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013, zajmując 38. miejsce w zawodach indywidualnych^[6].

1 lutego 2014 zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2014^[7].

Sezon 2014/2015[edytuj | edytuj kod]

5 grudnia 2014 w Lillehammer wystartował w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata, jednak został w nich zdyskwalifikowany za nieprzepisowy kombinezon. W kolejnym tygodniu wystąpił w Pucharze Kontynentalnym w Renie. Zajął tam dwukrotnie drugie i raz pierwsze miejsce. Wyniki te sprawiły, że Forfang otrzymał powołanie na zawody Pucharu Świata w Engelbergu. W swoim debiucie w cyklu 20 grudnia 2014 zajął 12. pozycję. W kolejnych zawodach Pucharu Świata odbywających się w grudniu i styczniu Forfang regularnie zdobywał punkty, zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce^[8].

Na początku lutego 2015 wystąpił w zawodach skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015 w Ałmaty, zdobywając złoty medal zarówno w konkursie indywidualnym, jak i drużynowym. 15 lutego 2015 stanął na najniższym stopniu podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata na mamuciej skoczni Vikersundbakken. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej został zdyskwalifikowany, zaś na skoczni dużej zajął 18. miejsce. W konkursie drużynowym nie wystartował. W marcowych zawodach jeszcze dwukrotnie zajął miejsca w pierwszej dziesiątce Pucharu Świata^[8]. Sezon zakończył na 23. miejscu klasyfikacji generalnej i 8. miejscu klasyfikacji Pucharu Świata w lotach^[9].

Sezon 2015/2016[edytuj | edytuj kod]

Od początku sezonu Forfang znajdował się w czołówce Pucharu Świata 2015/2016. 6 grudnia w Lillehammer stanął na najniższym stopniu podium. Wynik ten powtórzył 13 grudnia w Niżnym Tagile. We wszystkich konkursach 64. Turnieju Czterech Skoczni zajął miejsca w pierwszej dziesiątce. W rozgrywanych na skoczni Kulm w Tauplitz/Bad Mitterndorf Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016 zajął 4. miejsce indywidualnie po skokach na odległość 230, 216,5 i 240 metrów. W konkursie drużynowym wraz z Andersem Fannemelem, Danielem-André Tande oraz Kennethem Gangnesem zdobył złoty medal^[10].

31 stycznia 2016 w Sapporo zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata. Taki sam wynik uzyskał 13 lutego na skoczni mamuciej w Vikersund. Po pięciu kolejnych konkursach zakończonych w pierwszej dziesiątce 12 marca w Titisee-Neustadt odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W kończącym sezon weekendzie na Letalnicy trzykrotnie stanął na podium zawodów indywidualnych, zajmując drugie i dwukrotnie trzecie miejsce^[10][11]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2015/2016 Forfang zajął 5. pozycję. Stanął również na najniższym stopniu podium Pucharu Świata w lotach narciarskich 2015/2016^[9].

Sezon 2016/2017[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2016/2017 Pucharu Świata Forfang rozpoczął od 24. miejsca w Ruce. W kilku kolejnych konkursach nie zdobywał punktów, wobec czego został odsunięty od występów w zawodach najwyższej rangi i na przełomie grudnia i stycznia startował w Pucharze Kontynentalnym. Po dwóch miejscach na podium w Titisee-Neustadt powrócił do Pucharu Świata, gdzie zajął między innymi 6. miejsce w Wiśle^[12]. W innych styczniowych zawodach osiągał jednak gorsze wyniki i powtórnie odsunięty został od startów, by przygotowywać się do Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017^[13].

Na mistrzostwach Forfang zajął indywidualnie 7. miejsce na skoczni normalnej i 12. na dużej, zaś w zawodach drużynowych zdobył, wraz z Andersem Fannemelem, Danielem-André Tande i Andreasem Stjernenem, srebrny medal. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, najwyższe – czwarte – w Vikersund^[12]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 27. miejscu ze 197 punktami^[9].

Sezon 2017/2018[edytuj | edytuj kod]

Trzykrotnie wystąpił w Letnim Grand Prix 2017, zajmując miejsca w czołowej dziesiątce. 3 października 2017 w Klingenthal ukończył zawody na 3. pozycji^[14].

W pierwszej połowie sezonu 2017/2018 Pucharu Świata Forfang zajmował miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Na przełomie listopada i grudnia 2017 stawał na podium w Ruce, gdzie był 2., i w Niżnym Tagile, gdzie zajął 3. pozycję. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018 zajął 8. miejsce indywidualnie, a w konkursie drużynowym, startując wraz z Robertem Johanssonem, Andreasem Stjernenem i Danielem-André Tande, zdobył złoty medal^[14].

We wszystkich zawodach Pucharu Świata rozgrywanych w lutym i marcu 2018 Forfang zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. 4 lutego zwyciężył w konkursie w Willingen, ostatnim przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 2018. Indywidualnie na igrzyskach zdobył srebrny medal na skoczni normalnej, przegrywając jedynie z Andreasem Welingerem, zaś na skoczni dużej był 5. W konkursie drużynowym wraz z Tande, Stjernenem i Johanssonem zdobył złoty medal. 23 marca 2018 zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Planicy^[14]. W klasyfikacji generalnej cyklu zakończył sezon na 7. miejscu z 821 punktami^[9].

Sezon 2018/2019[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2018/2019 Pucharu Świata Forfang rozpoczął od 10. miejsca w Wiśle. Na początku grudnia 2018 dwukrotnie stanął na podium zawodów Pucharu Świata w Niżnym Tagile, zajmując kolejno 1. i 2. miejsce, z kolei najgorsze wyniki w sezonie osiągał na przełomie grudnia i stycznia, w ramach 67. Turnieju Czterech Skoczni trzy razy z rzędu zajmując lokaty w trzeciej dziesiątce^[15].

W lutym 2019 ustabilizował formę, zajmując we wszystkich konkursach Pucharu Świata miejsca między 7. i 10. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 indywidualnie był 7. na skoczni dużej i 45. na normalnej, a w drużynie zajął 5. pozycję. We wszystkich marcowych zawodach Pucharu Świata zajął miejsca w pierwszej dziesiątce^[15]. Sezon zakończył na 8. lokacie w klasyfikacji generalnej z 892 punktami^[9].

Sezon 2019/2020[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2019 wystartował w dwóch konkursach rozgrywanych w Polsce. W zawodach w Zakopanem zajął 10. miejsce. W sezonie 2019/2020 Pucharu Świata regularnie zajmował punktowane lokaty. Ani razu nie stanął na podium zawodów indywidualnych, najwyżej sklasyfikowany został na 4. pozycji, 18 stycznia 2020 w Titisee-Neustadt. Poza tym występem jeszcze dziewięciokrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce^[16]. W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 12. miejscu z 579 punktami^[9].

Sezon 2020/2021[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2020/2021 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 5. pozycji, w rozgrywanych w listopadzie 2020 zawodach w Ruce^[17]. Cykl zakończył na 19. pozycji w klasyfikacji generalnej z 338 punktami^[9]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020, na których zajął 22. miejsce indywidualnie, a w drużynie, wraz z Danielem-André Tande, Robertem Johanssonem i Halvorem Egnerem Granerudem, zdobył złoty medal. Wystartował również na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021, gdzie zajął 13. lokatę indywidualnie na skoczni dużej oraz 6. w drużynie męskiej^[17].

Sezon 2021/2022[edytuj | edytuj kod]

W ramach Letniego Grand Prix 2021 dwukrotnie stawał na podium zawodów indywidualnych – 11 września w Czajkowskim i 2 października w Klingenthal zajmował 3. miejsce^[18].

W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata zajmował głównie pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był na 5. lokacie, w marcowych zawodach w Oberstdorfie^[18]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 24. miejscu z 303 punktami^[9]. Z powodu zakażenia COVID-19 nie wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022^[19]. Wystartował natomiast na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Indywidualnie zajął 10. pozycję, a w drużynie, wraz z Danielem-André Tande, Halvorem Egnerem Granerudem i Mariusem Lindvikiem, zdobył brązowy medal^[18].

Sezon 2022/2023[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty. Łącznie jedenastokrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce zawodów indywidualnych cyklu. Najwyżej sklasyfikowany został na 5. miejscu, w rozegranym 22 stycznia 2023 konkursie w Sapporo^[20]. Sezon zakończył na 16. pozycji w klasyfikacji generalnej z 574 punktami^[9]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie był 12. na skoczni normalnej i 10. na dużej, zaś w obu konkursach drużynowych: mieszanym, w którym wystąpił wraz z Anną Odine Strøm, Theą Minyan Bjørseth i Halvorem Egnerem Granerudem, a także męskim, w którym wystartował z Kristofferem Eriksenem Sundalem, Mariusem Lindvikiem i Granerudem, zdobył srebrne medale^[20].

Sezon 2023/2024[edytuj | edytuj kod]

Wystąpił na Igrzyskach Europejskich 2023, na których zajął 12. pozycję na skoczni normalnej i 24. na dużej indywidualnie. W Pucharze Świata 2023/2024 początkowo zajmował głównie miejsca w drugiej dziesiątce. W grudniu 2023 najwyżej klasyfikowany był na 6., a w styczniu 2024 – na 8. pozycji. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024. Po pierwszym dniu zawodów w konkursie indywidualnym był 3., ostatecznie zajął w nim 4. lokatę. 4. miejsce zajął również w zawodach drużynowych^[21].

3 lutego 2024 zwyciężył w konkursie Pucharu Świata w Willingen, ustanawiając przy tym skokiem na 155,5 m nowy rekord Mühlenkopfschanze. Było to pierwsze indywidualne podium Forfanga w cyklu od ponad 5 lat^[22]. W drugiej połowie sezonu regularnie zajmował w Pucharze Świata lokaty w najlepszej dziesiątce. Na podium stanął jeszcze dwukrotnie – 10 marca w konkursie Raw Air 2024 w Oslo zwyciężył, a 22 marca w Planicy zajął 3. miejsce^[21]. Sezon ukończył na 7. pozycji w klasyfikacji generalnej z 867 punktami^[9].

Mistrzostwa Norwegii[edytuj | edytuj kod]

Stawał na podium mistrzostw Norwegii. W 2022^[23] i 2024^[24] zdobył złoty, w 2016^[25], 2017^[26], 2018^[27] i 2019^[28] – srebrny, a w 2023^[29] brązowy medal indywidualnie.

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2018 Pjongczang

–

srebrny medal (K-98), 5. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2018 Pjongczang

–

złoty medal[a]

Starty J. A. Forfanga na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	106,0 m	109,5 m	250,9 pkt	8,4 pkt	Andreas Wellinger
5.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	133,0 m	134,5 m	271,6 pkt	14,1 pkt	Kamil Stoch
1.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[a]	132,5 m	132,0 m	1098,5 pkt (262,0 pkt)	–

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2015 Falun	–	dyskwalifikacja (K-90), 18. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	7. miejsce (K-90), 12. miejsce (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	7. miejsce (K-120), 45. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	13. miejsce (K-120)
2023 Planica	–	12. miejsce (K-95), 10. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2017 Lahti	–	srebrny medal (K-116)[b]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	5. miejsce (K-120)[c]
2021 Oberstdorf	–	6. miejsce (K-120)[d]
2023 Planica	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)[e], srebrny medal (K-125)[f]

Starty J. A. Forfanga na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
—	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	DSQ				Rune Velta
18.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	118,0 m	127,0 m	209,7 pkt	59,0 pkt	Severin Freund
7.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	93,0 m	98,5 m	253,1 pkt	17,7 pkt	Stefan Kraft
12.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	127,0 m	122,5 m	259,9 pkt	19,4 pkt	Stefan Kraft
2.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[b]	126,5 m	138,0 m	1078,5 pkt (274,5 pkt)	25,7 pkt	Polska
7.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	132,5 m	125,5 m	250,9 pkt	28,5 pkt	Markus Eisenbichler
5.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[c]	122,0 m	127,0 m	900,2 pkt (228,8 pkt)	87,3 pkt	Niemcy
45.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	84,5 m	–	73,5 pkt	144,8 pkt	Dawid Kubacki
13.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	128,5 m	123,5 m	235,9 pkt	40,6 pkt	Stefan Kraft
6.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[d]	136,0 m	128,0 m	974,1 pkt (249,8 pkt)	72,5 pkt	Niemcy
12.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	97,5 m	97,5 m	244,3 pkt	17,5 pkt	Piotr Żyła
2.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. mix.[e]	92,5 m	98,0 m	1004,5 pkt (250,2 pkt)	12,7 pkt	Niemcy
10.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	131,5 m	133,5 m	263,3 pkt	24,2 pkt	Timi Zajc
2.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[f]	137,0 m	139,5 m	1166,0 pkt (292,5 pkt)	12,9 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2016 Tauplitz	–	4. miejsce
2018 Oberstdorf	–	8. miejsce
2020 Planica	–	22. miejsce
2022 Vikersund	–	10. miejsce
2024 Tauplitz	–	4. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2016 Tauplitz	–	złoty medal[g]
2018 Oberstdorf	–	złoty medal[h]
2020 Planica	–	złoty medal[i]
2022 Vikersund	–	brązowy medal[j]
2024 Tauplitz	–	4. miejsce[k]

Starty J. A. Forfanga na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
4.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	230,0 m	216,5 m	240,0 m[l]	–[m]	602,0 pkt	38,1 pkt	Peter Prevc
1.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[g]	218,5 m		201,5 m		1467,7 pkt (359,2 pkt)	–
8.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	207,0 m	207,5 m	225,5 m	–[m]	599,2 pkt	52,7 pkt	Daniel-André Tande
1.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[h]	214,0 m		217,0 m		1662,2 pkt (405,0 pkt)	–
22.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	202,5 m	213,0 m	200,0 m	205,0 m	710,4 pkt	166,8 pkt	Karl Geiger
1.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[i]	217,0 m		202,5 m		1727,7 pkt (379,5 pkt)	–
10.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	223,0 m	212,0 m	208,5 m	216,0 m	755,1 pkt	99,1 pkt	Marius Lindvik
3.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[j]	210,5 m		210,5 m		1559,6 pkt (392,2 pkt)	151,9 pkt	Słowenia
4.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	229,5 m	220,0 m	217,0 m	–[m]	629,3 pkt	18,1 pkt	Stefan Kraft
4.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[k]	232,0 m		225,0 m		1502,9 pkt (416,9 pkt)	112,5 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2013 Liberec	–	38. miejsce
2015 Ałmaty	–	złoty medal

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2014 Val di Fiemme/Predazzo	–	brązowy medal[n]
2015 Ałmaty	–	złoty medal[o]

Starty J. A. Forfanga na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
38.	24 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	86,5 m	–	104,5 pkt	179,0 pkt	Jaka Hvala
3.	1 lutego	2014	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż.[n]	94,5 m	94,5 m	1011,4 pkt (239,8 pkt)	15,6 pkt	Polska
1.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	103,0 m	269,9 pkt	–
1.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.[o]	99,5 m	99,5 m	893,3 pkt (236,3 pkt)	–

Igrzyska europejskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2023 Kraków/Zakopane[p]

–

12. miejsce (K-95), 24. miejsce (K-125)

Starty J. A. Forfanga na igrzyskach europejskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
12.	29 czerwca	2023	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	indywid.	98,0 m	100,5 m	239,4 pkt	30,9 pkt	Daniel Tschofenig
24.	1 lipca	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	indywid.	126,0 m	126,5 m	231,6 pkt	47,5 pkt	Dawid Kubacki

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2014/2015	23.
2015/2016	5.
2016/2017	27.
2017/2018	7.
2018/2019	8.
2019/2020	12.
2020/2021	19.
2021/2022	24.
2022/2023	16.
2023/2024	7.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	12 marca	2016	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	144,0 m	143,0 m	265,9 pkt	–
2.	4 lutego	2018	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	147,5 m	144,5 m	271,4 pkt	* WF 2018
3.	1 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	129,0 m	264,4 pkt	–
4.	3 lutego	2024	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	144,0 m	155,5 m	252,7 pkt	–
5.	10 marca	2024	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,5 m	128,0 m	261,0 pkt	* RA 2024

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2014/2015	–	–	1	1
2015/2016	1	3	4	8
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	1	2	1	4
2018/2019	1	1	–	2
2019/2020	–	–	–	–
2020/2021	–	–	–	–
2021/2022	–	–	–	–
2022/2023	–	–	–	–
2023/2024	2	–	1	3
Suma	5	6	7	18

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	15 lutego	2015	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-225	214,0 m	219,0 m	374,6 pkt	3.	62,1 pkt	Severin Freund
2.	6 grudnia	2015	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	96,5 m	99,5 m	272,5 pkt	3.	5,7 pkt	Kenneth Gangnes
3.	13 grudnia	2015	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	127,5 m	140,0 m	253,8 pkt	3.	13,6 pkt	Peter Prevc
4.	31 stycznia	2016	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	132,0 m	134,5 m	260,3 pkt	2.	5,6 pkt	Anders Fannemel
5.	13 lutego	2016	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-225	229,0 m	222,0 m	439,4 pkt	2.	18,2 pkt	Peter Prevc
6.	12 marca	2016	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	144,0 m	143,0 m	265,9 pkt	1.	—
7.	17 marca	2016	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	226,0 m	226,0 m	419,0 pkt	2.	7,5 pkt	Peter Prevc
8.	18 marca	2016	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	223,5 m	233,0 m	439,8 pkt	3.	7,8 pkt	Robert Kranjec
9.	20 marca	2016	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	226,0 m	245,0 m	405,4 pkt	3.	29,6 pkt	Peter Prevc
10.	26 listopada	2017	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,5 m	142,0 m	298,6 pkt	2.	2,8 pkt	Jernej Damjan
11.	2 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	129,0 m	141,5 m	264,3 pkt	3.	3,2 pkt	Richard Freitag
12.	4 lutego	2018	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	147,5 m	144,5 m	271,4 pkt	1.	—
13.	23 marca	2018	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	242,0 m	234,5 m	452,2 pkt	2.	3,7 pkt	Kamil Stoch
14.	1 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	129,0 m	264,4 pkt	1.	—
15.	2 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	130,0 m	259,2 pkt	2.	13,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
16.	3 lutego	2024	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	144,0 m	155,5 m	252,7 pkt	1.	–
17.	10 marca	2024	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,5 m	128,0 m	261,0 pkt	1.	–
18.	22 marca	2024	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	231,0 m	226,0 m	441,3 pkt	3.	10,8 pkt	Peter Prevc

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2014/2015
																															punkty
-	-	-	q	-	-	-	12	19	28	19	12	43	13	14	21	37	16	-	-	-	-	10	3	49	24	11	9	37	9	15	325
Sezon 2015/2016
																													punkty
9	12	3	5	3	14	4	8	4	4	7	9	5	19	2	18	8	2	7	6	10	5	-	-	4	1	2	3	3	1240
Sezon 2016/2017
																										punkty
24	46	43	33	q	-	-	-	-	-	-	32	6	42	26	-	-	-	-	-	-	10	6	4	q	9	197
Sezon 2017/2018
																						punkty
18	2	3	15	7	31	4	7	9	19	13	30	6	7	1	10	5	6	6	9	2	8	821
Sezon 2018/2019
																												punkty
10	13	9	1	2	4	15	25	22	21	17	11	12	4	q	10	7	8	8	7	10	9	9	5	5	7	8	8	892
Sezon 2019/2020
																											punkty
16	dq	13	14	7	6	12	15	9	7	11	9	6	4	13	16	34	22	6	16	7	14	10	36	16	21	48	579
Sezon 2020/2021
																									punkty
-	dq	5	20	7	18	20	35	9	25	26	13	34	32	13	45	23	12	42	19	11	-	11	13	8	338
Sezon 2021/2022
																												punkty
25	9	18	34	12	14	6	20	28	30	24	16	44	15	30	-	-	-	-	34	12	43	10	q	29	5	21	15	303
Sezon 2022/2023
																																punkty
9	14	10	q	17	23	28	32	11	20	15	13	18	25	11	5	18	8	7	22	40	23	-	10	6	6	16	29	22	9	8	10	574
Sezon 2023/2024
																																punkty
33	26	17	20	9	15	6	13	12	28	19	32	11	8	1	14	10	19	20	24	8	9	6	4	5	1	10	8	22	21	3	8	867
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2014/2015
					-	4	-	-	3
Sezon 2015/2016
				9	2	-	2	1	1
Sezon 2016/2017
				4	5	-	4	1	1
Sezon 2017/2018
		1	1	1	3	3	1	1	1
Sezon 2018/2019
			10	8	9	4	1	6	6
Sezon 2019/2020
					-	4	2	4	1
Sezon 2020/2021
					-	-	-	-	5
Sezon 2021/2022
			-	3	-	-	-	-	2
Sezon 2022/2023
			-	5	-	-	-	4	3
Sezon 2023/2024
				4	5	3	2	1	3
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2014/2015	21.
2015/2016	6.
2017/2018	9.
2018/2019	16.
2019/2020	6.
2020/2021	19.
2021/2022	21.
2022/2023	15.
2023/2024	22.

Raw Air[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2017	6.
2018	6.
2019	5.
2020	23.
2022	39.
2023	11.
2024	15.

Willingen Six[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2018	2.
2019	11.
2020	12.
2021	35.

Planica 7[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2018	2.
2019	9.
2021	13.
2022	13.
2023	10.
2024	3.

Titisee-Neustadt Five[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2020	6.

Puchar Świata w lotach[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2014/2015	8.
2015/2016	3.
2016/2017	15.
2017/2018	6.
2018/2019	9.
2019/2020	9.
2020/2021	11.
2021/2022	15.
2022/2023	13.
2023/2024	8.

Letnie Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2016	45.
2017	16.
2018	67.
2019	41.
2021	9.
2022	55.
2023	64.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	3 października	2017	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,0 m	123,0 m	253,7 pkt	3.	8,7 pkt	Dawid Kubacki
2.	11 września	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	133,5 m	145,0 m	240,6 pkt	3.	13,3 pkt	Halvor Egner Granerud
3.	2 października	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	134,5 m	135,0 m	254,0 pkt	3.	29,8 pkt	Ryōyū Kobayashi

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2023

2015
											punkty
32	q	38	44	-	-	-	-	-	-	-	0
2016
										punkty
-	12	-	-	-	-	-	-	20	16	48
2017
									punkty
-	-	-	-	-	4	8	-	3	142
2018
									punkty
22	-	-	-	-	-	-	-	-	9
2019
								punkty
17	-	-	10	-	-	-	-	40
2021
								punkty
-	-	-	13	9	3	-	3	169
2022
						punkty
-	-	-	-	-	14	18
2023
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	14	18
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2023

2015
								3	-
2016
									1
2018
								3	-
2019
							3	-	3
2021
									1
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2012/2013	48.
2013/2014	59.
2014/2015	32.
2016/2017	27.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	9 marca	2013	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	119,5 m	111,5 m	268,3 pkt
2.	14 grudnia	2014	Rena	Renabakkene	K-124	HS-139	136,5 m	131,0 m	270,8 pkt
3.	7 stycznia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	147,0 m	283,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	9 marca	2013	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	119,5 m	111,5 m	268,3 pkt	1.	–
2.	12 grudnia	2014	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	109,0 m	104,0 m	263,9 pkt	2.	6,0 pkt	Stephan Leyhe
3.	14 grudnia	2014	Rena	Renabakkene	K-124	HS-139	132,5 m	139,0 m	297,0 pkt	2.	1,8 pkt	Manuel Fettner
4.	14 grudnia	2014	Rena	Renabakkene	K-124	HS-139	136,5 m	131,0 m	270,8 pkt	1.	–
5.	7 stycznia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	147,0 m	283,9 pkt	1.	–
6.	8 stycznia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	141,5 m	128,0 m	255,9 pkt	2.	5,4 pkt	Viktor Polášek

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2011/2012
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	dq	47	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2012/2013