Max Delbrück – Wikipedia, wolna encyklopedia

Max Delbrück
Ilustracja
Państwo działania

Niemcy, Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

4 września 1906
Berlin

Data i miejsce śmierci

9 marca 1981
Pasadena

profesor
Specjalność: genetyka, mikrobiologia, biofizyka
Alma Mater

Uniwersytet w Getyndze

Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny

Max Delbrück (ur. 4 września 1906 w Berlinie, zm. 9 marca 1981 w Pasadenie w Kalifornii) – niemiecki, a od 1945 amerykański genetyk, mikrobiolog i biofizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w roku 1969 za odkrycie budowy genetycznej i mechanizmu replikacji wirusów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Delbrück był najmłodszym synem historyka Hansa Delbrücka i prawnukiem Justusa Liebiga.

Studiował na Uniwersytecie w Getyndze najpierw astronomię, następnie świeżo wtedy odkrytą mechanikę kwantową, by przejść w końcu do fizyki teoretycznej. Właśnie w zakresie fizyki teoretycznej doktoryzował się w 1929 r.

Po kilku pobytach za granicą (Anglia, Dania, Szwajcaria) rozpoczął w 1932 pracę w Instytucie Chemicznym im. Cesarza Wilhelma (Kaiser-Wilhelm-Institut für Chemie) w Berlinie-Dahlem. Był tam m.in. asystentem Lise Meitner i Ottona Hahna. Po dojściu do władzy narodowych socjalistów ten niepaństwowy instytut zachował pewną niezależność i przyciągał wielu zagranicznych uczonych.

Z inicjatywy Nielsa Bohra zwrócił się Delbrück ku interdyscyplinarnym badaniom w obszarze biologii. W 1935 opublikował wraz z genetykiem Nikołajem Timofiejewem-Riesowskim i Karlem Günterem Zimmerem pracę o mutacjach genowych, w której zaproponowali oni pojmowanie genów jako kompleksowych związków atomów. Była to pierwsza próba stworzenia modelu genu, na 18 lat przed odkryciem podwójnej helisy DNA przez Francisa Cricka i Jamesa Watsona.

W 1937 polityczny nacisk na badania stał się zbyt duży. Delbrück emigrował do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Tutaj głównie w Kalifornijskim Instytucie Technologicznym (Caltech) w Pasadenie prowadził w latach 1937–1939 i od 1947 badania nad bakteriofagami. W tym czasie współpracował ściśle z Salvadorem Edwardem Lurią, wspólnie z którym odkrył w 1942 zdolność bakteriofagów do samorzutnego tworzenia form mutacyjnych. W 1946 Delbrück wraz z Alfredem Day Hersheyem odkrył zjawisko rekombinacji u bakteriofagów. Badania tych trzech naukowców stworzyły podstawy współczesnej biologii molekularnej i genetyki i doprowadziły ich do uzyskania wspólnie w 1969 Nagrody Nobla.

Jako profesor biologii prowadził dalej badania w Caltechu (do 1977). Punktami ciężkości jego badań były fizjologia zmysłów, chemia kwantowa i mutacje (głównie u muszki owocowej Drosophila melanogaster).

Zasługą Delbrücka w szerszym zakresie jest przede wszystkim wprowadzenie modeli matematycznych i metod naukowych do biologii. Również jego apel na rzecz interdyscyplinarności oraz otwartej współpracy środowisk naukowych, poparty własnym przykładem, znalazł naśladowców i spore uznanie w świecie nauki.

W 1962 dzięki jego wsparciu powstał Instytut Genetyki na uniwersytecie w Kolonii w Niemczech.

W 1941 Max Delbrück pojął za żonę Mary Bruce. Miał z nią czworo dzieci.

Jego brat Justus Delbrück, siostra Emmi Bonhoeffer i szwagier Klaus Boenhoffer (brat Dietricha Bonhoeffera) działali w latach wojny w niemieckim ruchu oporu.

Ważniejsze publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Über die Natur der Genmutation und der Genstruktur (z N. W. Timofiejewem-Riesowskim i K. G. Zimmerem), Berlin 1935
  • The growth of bacteriophage (z E. L. Ellisem), 1938
  • Multiplication and variations of viruses, 1952
  • Photo-reactions in Phycomyces (z R. Cohenem), 1959
  • Über Vererbungschemie, Köln 1963
  • A physicist's renewed look at biology, 1970
  • Signal transducers, 1972
  • Anfänge der Wahrnehmung, Mainz 1974

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]