NRP Vouga (1933) – Wikipedia, wolna encyklopedia

NRP Vouga
Ilustracja
„Vouga” podczas prób morskich w 1933 r.
Klasa

niszczyciel

Typ

Douro

Historia
Stocznia

Yarrow Shipbuilders, Glasgow Wielka Brytania

Położenie stępki

1931

Wodowanie

25 stycznia 1933

 Marinha Portuguesa
Wejście do służby

24 czerwca 1933

Wycofanie ze służby

3 czerwca 1967

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 1219 ton
pełna: 1563 t

Długość

całkowita: 98,45 metra
93,57 m między pionami

Szerokość

9,45 m

Zanurzenie

3,35 m

Napęd
2 zespoły turbin parowych Parsonsa o łącznej mocy 33 000 KM
3 kotły Yarrow
2 śruby
Prędkość

36 węzłów

Zasięg

3500 Mm przy prędkości 15 węzłów

Uzbrojenie
4 działa kal. 120 mm (4 x I)
3 działka plot. kal. 40 mm (3 x I)
2 mbg (12 bomb głębinowych)
20 min
Wyrzutnie torpedowe

8 × 533 mm (2 x IV)

Załoga

127

NRP Vouga – portugalski niszczyciel z dwudziestolecia międzywojennego, jeden z siedmiu niszczycieli typu Douro. Okręt został zwodowany 25 stycznia 1933 roku w brytyjskiej stoczni Yarrow Shipbuilders w Glasgow, a w skład Marinha Portuguesa wszedł 24 czerwca 1933 roku. Jednostka, modernizowana w latach 40. i 50. XX wieku, została skreślona z listy floty 3 czerwca 1967 roku, jako ostatni z niszczycieli typu Douro.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

NRP[a] „Vouga” był jednym z pięciu portugalskich niszczycieli typu Douro (po sprzedaży jednostki prototypowej Kolumbii zwanego też typem Vouga), które zamówiono na podstawie 10-letniego planu rozbudowy floty z 1930 roku[1][2]. Projekt okrętu powstał w 1931 roku w brytyjskiej stoczni Yarrow Shipbuilders, która na mocy podpisanego 12 czerwca 1931 roku kontraktu zbudowała dwie jednostki i wyprodukowała siłownie dla wszystkich niszczycieli[3][4]. Stocznia wzorowała się na wprowadzonym do służby w 1927 roku brytyjskim niszczycielu HMS „Ambuscade”, lekko modyfikując uzbrojenie i przystosowując okręt do stawiania min[1][3].

„Vouga” zbudowany został w stoczni Yarrow w Glasgow (numer budowy 1624)[3][4]. Stępkę okrętu położono w 1931 roku, został zwodowany 25 stycznia 1933 roku, a ukończono go 24 czerwca 1933 roku[3][4]. Jednostka otrzymała tradycyjną dla niszczycieli portugalskich nazwę, pochodzącą od rzek – w tym przypadku rzeki Vouga oraz oznaczenie burtowe „V”[1][3].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

„Vouga” był średniej wielkości niszczycielem, z klasyczną dla niszczycieli okresu międzywojennego architekturą – uskokiem kadłuba w ⅓ długości, odkrytym od góry pomostem bojowym, dwoma kominami i dwoma masztami[4]. Długość całkowita wynosiła 98,45 metra (93,57 metra między pionami), szerokość 9,45 metra i średnie zanurzenie 3,35 metra[4][5]. Wysokość metacentryczna wynosiła 4,93 metra[4]. Wyporność standardowa wynosiła 1219 ton, zaś pełna 1563 tony[4][5][b]. Okręt napędzany był przez umieszczone na śródokręciu dwa zestawy turbin parowych systemu Parsonsa(inne języki) z przekładniami Curtissa o łącznej mocy 33 000 KM, do których parę (o ciśnieniu 28 at) dostarczały trzy wodnorurkowe kotły Yarrow[3][6]. Dwa wały napędowe poruszały dwoma trójłopatowymi śrubami, obracającymi się na zewnątrz od płaszczyzny symetrii okrętu[6]. Prędkość maksymalna wynosiła 36 węzłów[5][7][c]. Okręt zabierał 296 ton mazutu (maksymalnie 345 ton), co zapewniało zasięg maksymalny 3500 Mm przy prędkości ekonomicznej 15 węzłów[3][5][d].

Głównym uzbrojeniem artyleryjskim były cztery pojedyncze działa kalibru 120 mm (4,7 cala) L/45 Vickers–Armstrong Mark IX, osłonięte maskami przeciwodłamkowymi (jedno na pokładzie dziobowym, jedno w superpozycji na nadbudówce dziobowej, jedno na pokładzie rufowym i jedno na nadbudówce rufowej, także w superpozycji), z zapasem 140 sztuk amunicji o masie 22,7 kg na lufę[8]. Masa całkowita działa wynosiła 3400 kg, długość 5,6 metra, szybkostrzelność 12 strz./min, prędkość wylotowa pocisku 915 m/s, a maksymalna donośność 19 500 metrów (przy kącie podniesienia lufy 45°)[8]. Broń przeciwlotniczą stanowiły trzy pojedyncze dwufuntowe działka przeciwlotnicze Vickers kal. 40 mm L/39 Mark VIII, z zapasem 1500 pocisków o masie 0,916 kg na lufę, umieszczone na rufowym pokładzie ochronnym (dwa) i między kominami (jedno)[3][8]. Masa działka wynosiła 279 kg, prędkość wylotowa pocisku 610 m/s, maksymalny kąt podniesienia lufy 85°, donośność maksymalna 7160 metrów, a pułap 4300 metrów[8]. Uzbrojenie uzupełniały dwa poczwórne aparaty torpedowe kal. 533 mm (21 cali), dwa miotacze bomb głębinowych z zapasem 12 bomb oraz 20 min[3][5].

Zarówno broń artyleryjska, jak i torpedowa dysponowały systemami kierowania ogniem, wspomagane dwoma dalmierzami Vickersa, umieszczonymi na dachu pomostu: o bazie 3 metrów dla dział kal. 120 mm i 4-metrowym dla działek przeciwlotniczych[8]. Wyposażenie uzupełniały trzy reflektory, system sygnalizacji podwodnej, echosonda, żyrokompas, radiostacja, dwie szalupy, kuter roboczy oraz dwie tratwy ratunkowe[9].

W momencie wejścia do służby załoga okrętu składała się ze 127 oficerów, podoficerów i marynarzy[10].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu budowy i odbiorze niszczyciel wyruszył w drogę do kraju, osiągając go 8 sierpnia 1933 roku[10]. Przed wybuchem II wojny światowej „Vouga” (wraz z bliźniaczymi jednostkami „Tejo” i „Douro”) stacjonował w Lizbonie[11]. Po wybuchu działań wojennych, mimo neutralności, okręt wraz z innymi niszczycielami uczestniczył w patrolach wzdłuż wybrzeża oraz pomiędzy Azorami i Maderą. 20 lutego 1940 roku „Vouga” uratował 40 rozbitków z holenderskiego statku „Alkmaar” o pojemności 6982 BRT, który 16 lutego wszedł na skały w okolicach São Filipe na Wyspach Zielonego Przylądka[11].

W latach 1943–1944 dokonano wzmocnienia uzbrojenia przeciwlotniczego okrętu, montując trzy pojedyncze działka Oerlikon 20 mm L/70 (dwa po bokach pomostu, a jedno za drugim kominem), jak również dodano na rufie dwie zrzutnie bomb głębinowych i zamontowano ASDIC [12][3]. Kolejną, poważną modernizację okrętu przeprowadzono w latach 1946–1949 w Wielkiej Brytanii (na mocy kontraktu na remont pięciu bliźniaczych niszczycieli o łącznej wartości 1,4 mln £, podpisanego ze stoczniami Yarrow i Vickers–Armstrong): wzmocniono przedni maszt, usunięto przedni poczwórny aparat torpedowy (przenosząc na jego miejsce działko kal. 40 mm, uprzednio umieszczone między kominami), wyremontowano kotły i turbiny, skrócono tylny komin, usunięto 3-metrowy dalmierz, zamontowano natomiast radionamiernik, radary Typ 293 i 291M, dalocelownik artyleryjski Typ 285P4 oraz 10 tratw ratunkowych[13]. W wyniku modernizacji wyporność standardowa wzrosła do 1238 ton (pełna do 1563 ton)[4][14], a liczebność załogi do 184 osób[15].

W 1951 lub 1952 roku okręt otrzymał nowy numer taktyczny NATO – D334[16][e]. 28 października 1957 roku podczas wizyty w Wielkiej Brytanii „Vouga”, „Tejo” i „Lima”, płynąc w eskorcie slupu „Bartolomeu Dias” z prezydentem Francisco Craveiro Lopesem na pokładzie, weszły na wysokości Greenwich na mieliznę, nie odnosząc poważniejszych uszkodzeń[17]. W latach 1957–1959 w lizbońskiej stoczni CUF niszczyciel przeszedł ostatnią już modernizację, która objęła demontaż dwóch umieszczonych w superpozycji dział kal. 120 mm i instalację w ich miejsce trzylufowego miotacza Squid kal. 305 mm (na dziobie) oraz podwójnego stanowiska działek przeciwlotniczych Bofors kal. 40 mm L/60 (na rufie). Wymieniono też wyposażenie radioelektroniczne okrętu, m.in. radar Typ 291M zastąpiono nowszym MLA1, zamontowano nowy sprzęt łączności oraz utworzono bojowe centrum informacji (CIC)[17].

Okręt został skreślony z listy floty po 34 latach służby 3 czerwca 1967 roku, jako ostatni z niszczycieli typu Douro[14][17].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ NRP – Navio da República Portuguesa – Okręt Republiki Portugalii.
  2. ↑ Według projektu wyporność pełna miała wynieść 1621 ton[4].
  3. ↑ Na przeprowadzonych 6 czerwca 1937 roku próbach okręt uzyskał największą prędkość 36,55 węzła (z pełnym obciążeniem)[8].
  4. ↑ McMurtrie 1941 ↓, s. 379 podaje, że zasięg wynosił 5400 Mm przy prędkości 15 węzłów, Blackman 1953 ↓, s. 288, że 4000 Mm (bez podania prędkości), zaś Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 100, że 540 Mm przy prędkości 15 węzłów (prawdopodobnie błędnie).
  5. ↑ Gogin 2018 ↓ podaje, że okręt otrzymał numer taktyczny D334 w 1956 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 96.
  2. ↑ Blackman 1953 ↓, s. 288.
  3. ↑ a b c d e f g h i j Gogin 2018 ↓.
  4. ↑ a b c d e f g h i Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 97.
  5. ↑ a b c d e Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 397.
  6. ↑ a b Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 98.
  7. ↑ McMurtrie 1941 ↓, s. 379.
  8. ↑ a b c d e f Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 100.
  9. ↑ Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 100-101.
  10. ↑ a b Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 101.
  11. ↑ a b Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 102.
  12. ↑ Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 103.
  13. ↑ Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 103-104.
  14. ↑ a b Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 317.
  15. ↑ Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 104.
  16. ↑ Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 104-105.
  17. ↑ a b c Malinowski, Myszor i Palasek 2012 ↓, s. 105.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Raymond Blackman (red.): Jane’s Fighting Ships 1953-1954. London: Sampson Low, Marston & Co., 1953. (ang.).
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: DOURO destroyers (1933-1936). Navypedia. [dostęp 2018-05-05]. (ang.).
  • Jarosław Malinowski, Oskar Myszor, Jarosław Palasek. Portugalskie niszczyciele typu „Vouga”. „Okręty Wojenne”. Nr specjalny 41, 2012. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
Niszczyciele typu Vouga (Douro)
Marinha Portuguesa
Kolumbia

Portugalia

Kolumbia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=NRP_Vouga_(1933)&oldid=70968814”