Pietro La Fontaine – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	23 grudnia 1906
Konsekrator	Pietro Respighi
Współkonsekratorzy	Antonio Maria Grasselli; Raffaele Virili
Konsekrowani biskupi
Celso Costantini	24 sierpnia 1921
Isidoro Sain	8 sierpnia 1926
Giovanni Costantini	5 maja 1929
Giovanni Jeremich	25 lipca 1929
Mario Vianello	10 maja 1931
Pietro Tagliapietra	1 maja 1932
Współkonsekrowani biskupi
Agostino Laera	24 lipca 1910
Agostino Zampini	6 stycznia 1911

Pietro La Fontaine
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1860 ; Viterbo
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1935 ; Paderno del Grappa
	Patriarcha Wenecji
Okres sprawowania	1915–1935
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	22 grudnia 1883
Nominacja biskupia	6 grudnia 1906; biskup Cassano all’Ionio
Sakra biskupia	23 grudnia 1906
Kreacja kardynalska	4 grudnia 1916; Benedykt XV
Kościół tytularny	S. Nereo e Achilleo; SS. XII Apostoli
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pietro La Fontaine (ur. 29 listopada 1860 w Viterbo, zm. 9 lipca 1935 w Paderno del Grappa) – włoski duchowny katolicki, patriarcha Wenecji i kardynał, Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Ukończył seminarium w Viterbo. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 grudnia 1883 z rąk biskupa Viterbo Giovanni Battista Paolucci. Pracował duszpastersko m.in. jako profesor literatury, a później Pisma Świętego, prawa i historii Kościoła w rodzinnym seminarium. W 1893 został ojcem duchownym, a w 1896 rektorem. W latach 1905-1906 był kanonikiem katedry w Viterbo.

6 grudnia 1906 otrzymał nominację na biskupa Cassano all’Ionio. Sakry w kaplicy Collegio Capranica udzielił mu kardynał Pietro Respighi. Piastował jednocześnie inne funkcje, takie jak wizytatora w seminariach regionu Kalabrii, a także wikariusza patriarchalnej bazyliki laterańskiej. Brał udział w kodyfikacji Kodeksu Prawa Kanonicznego jako konsultant. 1 kwietnia 1910 został biskupem tytularnym Caristo, a dzień później sekretarzem Świętej Kongregacji Obrzędów.

5 marca 1915 mianowany patriarchą Wenecji. Rok później otrzymał kapelusz kardynalski i tytuł kardynała-prezbitera S. Nereo e Achilleo. W 1921 nadano mu nowy kościół tytularny SS. XII Apostoli. Uczestnik konklawe 1922, gdzie był jednym z papabile. Zmarł po 20 latach kierowania patriarchatem weneckim. Diecezjalny proces informacyjny do jego beatyfikacji został wszczęty przez patriarchę Giovanniego Urbaniego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-02)].
Catholic-Hierarchy