Stefan Piechocki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan Piechocki

Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1883 Czekanów, Królestwo Prus, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	19 sierpnia 1968 Kościan, Polska
Minister sprawiedliwości
Okres	od 20 listopada 1925 do 15 maja 1926
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji
Poprzednik	Antoni Żychliński
Następca	Wacław Makowski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Piechocki (ur. 2 sierpnia 1883 w Czekanowie, zm. 19 sierpnia 1968 w Kościanie) – polski adwokat, polityk, minister sprawiedliwości, poseł na Sejm I kadencji w II RP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Trzemesznie, a następnie studiował na uniwersytetach w Berlinie i Getyndze. Uzyskał tytuł naukowy doktora nauk prawnych. Zamieszkał w Wągrowcu i tam pracował jako adwokat. W latach 1919–1933 prowadził w Poznaniu kancelarię adwokacką, a następnie notarialną. W Poznaniu był radnym miejskim.

W latach 1919–1922 pracował w Ministerstwie b. dzielnicy pruskiej. Na początku lat 20. był dyrektorem departamentu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Od 20 listopada 1925 do 14 maja 1926 był ministrem sprawiedliwości w rządach Aleksandra Skrzyńskiego i Wincentego Witosa.

W latach 1922–1927 był posłem na Sejm II RP. Był członkiem klubu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy^[1]. Był członkiem Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania.

W 1949 został oskarżony o przestępstwo finansowe i skazany na więzienie; po rewizji sprawa została umorzona.

Został pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera ILb1-1-4)^[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Życiorysy nowych ministrów. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 270 z 22 listopada 1925. 
• Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej z 1994