Zbigniew Tilgner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Tilgner

Data urodzenia	9 lutego 1909
Data śmierci	25 grudnia 1983
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski złoto Bydgoszcz 1933 rzut dyskiem złoto Białystok 1935 pchnięcie kulą złoto Poznań 1939 pchnięcie kulą srebro Warszawa 1932 pchnięcie kulą srebro Poznań 1934 pchnięcie kulą srebro Białystok 1935 rzut dyskiem brąz Królewska Huta 1931 pchnięcie kulą brąz Warszawa 1932 rzut dyskiem brąz Bydgoszcz 1933 pchnięcie kulą Halowe mistrzostwa Polski złoto Przemyśl 1934 pchnięcie kulą złoto Przemyśl 1935 pchnięcie kulą srebro Przemyśl 1933 pchnięcie kulą brąz Przemyśl 1935 skok w dal z miejsca brąz Przemyśl 1939 pchnięcie kulą

Zbigniew Tilgner (ur. 9 lutego 1909 w Berlinie, zm. 25 grudnia 1983 w Poznaniu^[1]) – polski lekkoatleta, specjalista pchnięcia kulą i rzutu dyskiem, trzykrotny mistrz Polski.

Ukończył Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu. Pracował jako handlowiec.

Był mistrzem Polski w rzucie dyskiem w 1933 i w pchnięciu kulą w 1935 i 1939, wicemistrzem w pchnięciu kulą w 1932 i 1934 i w rzucie dyskiem w 1935 oraz brązowym medalistą w pchnięciu kulą w 1931 i 1933 i w rzucie dyskiem w 1932^[2]. Był też złotym medalistą halowych mistrzostw Polski w pchnięciu kulą w 1934 i w 1935, srebrnym medalistą w pchnięciu kulą w 1933 oraz brązowym medalistą w skoku w dal z miejsca w 1935 i w pchnięciu kulą w 1939^[3].

Dwukrotny nieoficjalny halowy rekordzista Polski w pchnięciu kulą^[4]:

• Przemyśl 1 lutego 1931 13,79 m
• Poznań 19 stycznia 1932 13,86 m

W latach 1935-1937 wystąpił w czterech meczach reprezentacji Polski (7 startów), bez zwycięstw indywidualnych.

Rekordy życiowe^[1]:

• pchnięcie kulą – 15,635 m (8 września 1935. Poznań)
• rzut dyskiem – 42,66 m (6 października 1935, Poznań)
• rzut młotem – 33,89 m (16 września 1934, Bydgoszcz)

Był zawodnikiem klubów Sokół Bydgoszcz (1928-1929) i Sokół Poznań (1929-1939).

Po II wojnie światowej był sędzią lekkoatletycznym.

Syn Hieronima i Kazimiery (z domu Wolańskiej), był jednym z 5 dzieci (jeden z braci Damazy, profesor oraz doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej).

Jego ojciec prowadził w Berlinie polski Dom Wysyłkowy Towarzystwa św. Rafała, (zatrudniający wyłącznie Polaków).

Ojciec Zbigniewa stracił większość majątku umieszczonego w akcjach kolei rosyjskich, które znacjonalizowali bolszewicy bez odszkodowania, co przyczyniło się do jego przedwczesnej śmierci na atak serca.

Zbigniewa i resztę rodzeństwa wychowywała matka.

Mąż Emilii (z domu Kaletka), ojciec trójki dzieci (najstarszy syn Jerzy) oraz dziadek wnuków (Macieja i Piotra).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 222. ISBN 83-9136-63-9-1.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.brak strony w książce
• Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.brak strony w książce
• Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.brak strony w książce