اتو - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اتو یا اطو یکی از وسایل خانگی است که برای صاف کردن پارچه پس از خشک‌شدن آن‌ها، استفاده می‌شود. اتوکشی بیشتر تنها برای نمود زیباتر دادن به پوشاک و پارچه‌ها انجام می‌شود ولی در عین حال به‌خاطر دمای بالای فلز کف اتو، باکتریهای روی پوشاک نیز کشته می‌شوند که این به بهداشت لباس کمک می‌کند. اتو کشیدن دستمال‌های جیبی یا دستمال‌های آشپزخانه می‌توانند بنابراین به بهداشت کمک نماید.^[۱]

واژه‌شناسی[ویرایش]

واژه اتو از قرن دهم به بعد در آثار شعر و نثر فارسی به کار رفته و برخی اصل آن را فارسی و برخی روسی دانسته‌اند. این واژه در اصل یک واژه ترکی است (به ترکی استانبولی: ütü) و به معنای شعله ور شدن می‌باشد.^[۲]

دماهای اتوکشی[ویرایش]

• کتان: ۲۳۰ °C
• تریاستات: ۲۰۰°C
• پنبه‌ای و نخی: ۲۰۴°C
• ویسکوز: ۱۹۰°C
• پشم: ۱۴۸°C
• پلی‌استر: ۱۴۸°C
• ابریشم: ۱۴۸°C
• استات: ۱۴۳°C
• آکریل: ۱۳۵°C
• لیکرا/اسپاندکس: ۱۳۵°C
• نایلون ۶٫۶: ۱۳۵°C

نگارخانه[ویرایش]

• 
  اتوی برقی قدیمی
• 
  اتوی ذغالی، برزیل
• 
  اتوی ذغالی
• 
  اتوی ذغالی (باز)

منابع[ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اتو موجود است.