French
DeutschBednarzowa Kopka – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Widok od północy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość | 2350[1] m n.p.m. |
| Wybitność | 12 m |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′28,3″N 20°00′55,7″E/49,174528 20,015472 | |
Bednarzowa Kopka (2350 m[1]) – turniczka o dwóch wierzchołkach w Grani Hrubego w słowackiej części Tatr Wysokich. Znajduje się pomiędzy Zadnią Bednarzową Ławką a Bednarzowymi Wrótkami[2]. Witold Henryk Paryski, który w 8. tomie przewodnika wspinaczkowego nadał nazwy wszystkim turniom i przełączkom w Grani Hrubego wiedział o niej, pisząc, że w północno-zachodniej grani znajduje się charakterystyczny garb o dwóch rogach. Nie nadał jednak turniczce nazwy. Władysław Cywiński przypuszcza, że nie chciał naruszać zastosowanej w nazewnictwie dla tej grani „trójkowej zasady” (są po 3 Teriańskie, Niewcyrskie, Garajowe, Walowe i Bednarzowe Turnie). Nazwę tej czwartej Bednarzowej turniczki (oraz przełączki Bednarzowe Wrótka) wprowadził W. Cywiński w 14. tomie swojego przewodnika wspinaczkowego[2].
Bednarzowa Kopka to dość wyraźna kopka w grani. Jej północne żebro ma różnicę wysokości około 170 m i dolną ostrogę w miejscu, w którym zacięcie Bednarzowych Wrótek łączy się z Kominem Psotki. Oddziela ono dwie zbudowane z płyt skalne formacje. Lewa (patrząc od dołu) ciągnie się aż po ostrze filara Zadniej Bednarzowej Turni, prawa tworzy ścianę wspólną dla Bednarzowej Kopki, Zadniej Bednarzowej Ławki i Pośredniej Bednarzowej Turni. Grupy tych płyt poprzedzielane są pionowymi, kilkumetrowej wysokości ściankami[2].
Nazwy „Bednarzowych” obiektów upamiętniają Wojciecha Bednarza – przewodnika zasłużonego dla poznania masywu Hrubego Wierchu, który razem z Ksawerym Gnoińskim dokonał pierwszego wejścia na Pośrednią Bednarzową Turnię[3].
W Grani Hrubego dozwolone jest taternikom tylko przejście granią lub wspinaczka od strony Doliny Hlińskiej. Niewcyrka jest obszarem ochrony ścisłej TANAP-u z zakazem wstępu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956