Boeing F8B – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | ciężki samolot myśliwski |
Konstrukcja | |
Załoga | 1 |
Historia | |
Data oblotu | |
Wycofanie ze służby | |
Liczba egz. | 3 |
Dane techniczne | |
Napęd | 1× 28-cylindrowy silnik gwiazdowy Pratt & Whitney XR-4360-10 |
Moc | |
Wymiary | |
Rozpiętość | 16,46 m |
Długość | 13,18 m |
Wysokość | 4,95 m |
Powierzchnia nośna | 45,43 m² |
Masa | |
Własna | 6136 kg |
Użyteczna | 3712 kg |
Startowa | 9848 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 695 km/h |
Prędkość przelotowa | 306 km/h |
Prędkość wznoszenia | 18,6 m/s |
Pułap | 14 438 m |
Zasięg | 2100 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
6× karabinów maszynowych M2 kal. 12,7 mm lub 6× Działko HS.404 kal. 20 mm montowane w krawędzi natarcia skrzydeł 1415 kg bomb lub 1× torpeda 900 kg | |
Użytkownicy | |
Stany Zjednoczone | |
Rzuty | |
Boeing F8B (inne oznaczenia: Boeing XF8B, Boeing 400) – ciężki myśliwiec amerykański zaprojektowany na zamówienie US Navy w zakładach Boeinga. F8B miał służyć w rolach myśliwca przechwytującego, myśliwca eskortowego dalekiego zasięgu, samolotu bombowego, bombowca nurkującego i samolotu torpedowego. Z tego też względu nazywano go ironicznie "pięć w jednym", ponieważ zgodnie z planami miał zaspokajać wszystkie potrzeby, stawiane przed samolotem w służbie morskiej.
W czasie kiedy powstał jego projekt był to największy jednomiejscowy, jednosilnikowy myśliwiec amerykański. Jego jednostką napędową był 28-cylindrowy silnik gwiazdowy Pratt & Whitney XR-4360-10 o mocy 2200 kW (3000 KM) chłodzonym powietrzem, napędzający dwa śmigła przeciwbieżne. Miał być uzbrojony w sześć karabinów maszynowych 12,7 mm lub sześć działek 20 mm i być w stanie udźwignąć 1415 kg bomb lub jedną torpedę ważącą 900 kg.
Budowę trzech prototypów rozpoczęto w maju 1943. Pierwszy z nich został oblatany 27 listopada 1944 r., dwa pozostałe trafiły do Marynarki Wojennej dopiero po wojnie. Jeden z tych samolotów był także testowany przez USAAF.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]