French
DeutschSU-14 – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Prototyp SU-14 podczas testów, 1934 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Załoga | 7 |
| Historia | |
| Prototypy | 1935 |
| Egzemplarze | 2 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | silnik M-17 o mocy 400 KM (294 kW) |
| Pancerz | 6-20 mm |
| Długość | 9,45 m |
| Szerokość | 3,42 m |
| Wysokość | 3,05 m |
| Prześwit | 0,48 m |
| Masa | 47,06 t |
| Moc jedn. | 8,5 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość | 27 km/h |
| Zasięg pojazdu | 100 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Rowy (szer.) | 3,20 m |
| Ściany (wys.) | 0,90 m |
| Kąt podjazdu | 35° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1× haubica B-4 wz. 1931 kalibru 203 mm, 2× karabin maszynowy DT kalibru 7,62 mm SU-14-1 w. 1940: 1× armata Br-2 wz. 1935 kalibru 152 mm, 4× karabin maszynowy DT kalibru 7,62 mm | |
SU-14 (ros. СУ-14) – radzieckie prototypowe samobieżne działo polowe opracowane w latach 30. XX wieku. Pojazd zbudowany był na podwoziu czołgu ciężkiego T-35 a jego uzbrojenie stanowiła haubica B-4 wz. 1931 kalibru 203 mm lub armata Br-2 wz. 1935 kalibru 152 mm.
Prace nad pojazdem rozpoczęto w 1933 roku, a rok później zbudowano jego prototyp. Próby poligonowe wykazały szereg wad w konstrukcji pojazdu, w związku z czym w 1935 roku podjęto prace nad jego zmodyfikowaną wersją, która otrzymała oznaczenie SU-14-1. Powstał jeden egzemplarz pojazdu, który w lutym 1937 roku pomyślnie zakończył serię testów. Przewidywano, że w następnym roku SU-14 wejdzie do produkcji seryjnej, jednak podczas rozpoczętych w 1937 roku czystek stalinowskich rozstrzelano m.in. głównego projektanta – P. N. Siaczyntowa, tym samym wstrzymując dalszy rozwój projektu.
W 1940 roku, w związku z planami użycia ich podczas wojny z Finlandią, podjęto decyzję o opancerzeniu obu istniejących egzemplarzy pojazdu (tak zmodyfikowany SU-14-1 otrzymał oznaczenie SU-14-2). Wzięły one później udział w obronie Moskwy w 1941 roku. Pierwszy z nich (w wersji SU-14) został zezłomowany w 1960 roku, natomiast drugi (w wersji SU-14-2) przekazany został Muzeum Czołgów w Kubince.
-
SU-14-2 w Muzeum Czołgów w Kubince -
-
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- СУ-14. Aviarmor. [dostęp 2012-03-21]. (ros.).