French
DeutschWiktor Wysoczański – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Biskup starokatolicki | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 marca 1939 |
| Data i miejsce śmierci | 27 kwietnia 2023 |
| Zwierzchnik Kościoła Polskokatolickiego w RP | |
| Okres sprawowania | 1995 – 2023 |
| Ordynariusz diecezji warszawskiej Kościoła Polskokatolickiego w RP | |
| Okres sprawowania | 1996 – 2023 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | 2 lutego 1963 |
| Nominacja biskupia | 15 maja 1975 |
| Sakra biskupia | 5 czerwca 1983 |
| Odznaczenia | |
  | |
| Data konsekracji | 5 czerwca 1983 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Wiktor Wysoczański (ur. 24 marca 1939 w Wysocku Wyżnym, zm. 27 kwietnia 2023 w Warszawie) – polski biskup starokatolicki, zwierzchnik Kościoła Polskokatolickiego w RP, ordynariusz diecezji warszawskiej, proboszcz misyjnej parafii polskokatolickiej Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Konstancinie-Jeziornie. W latach 1990–1996 i 2002–2008 rektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, gdzie do śmierci kierował także Sekcją Teologii Starokatolickiej. Był także wiceprezesem Polskiej Rady Ekumenicznej, członkiem Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i Polskiej Rady Ekumenicznej. Profesor nauk teologicznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
_01.jpg)
Urodzony na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. W 1956 uzyskał maturę w rodzinnym Wysocku Wyżnym, po czym w wyniku ostatniej masowej fali wysiedleń Polaków z Kresów przyjechał do Strużnicy. Następnie wstąpił do seminarium duchownego w Paradyżu. Po roku jednak je opuścił. W tym czasie przeszedł z Kościoła rzymskokatolickiego do Kościoła Polskokatolickiego w RP.
W latach 1960–1964 studiował teologię starokatolicką na ChAT, a następnie kontynuował naukę na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetów Mikołaja Kopernika w Toruniu i Warszawskiego. W okresie 1971–1972 przebywał na stypendium naukowym na Chrześcijańskokatolickim Wydziale Teologii Uniwersytetu w Bernie.
2 lutego 1963 w Warszawie przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Maksymiliana Rodego. Od momentu święceń kapłańskich pełnił posługę duszpasterską w parafiach polskokatolickich w: Bydgoszczy, Hucisku, Sieradzu i w Warszawie.
15 maja 1975 podczas VI Synodu Ogólnopolskiego Kościoła Polskokatolickiego w RP we Wrocławiu został nominowany na biskupa. Święcenia biskupie przyjął 5 czerwca 1983 w Warszawie. W kwietniu 1987 na Synodzie Ogólnopolskim w Jabłonnie został wybrany koadiutorem diecezji warszawskiej z prawem następstwa. 27 czerwca 1995 na Synodzie Ogólnopolskim w Warszawie został wybrany zwierzchnikiem Kościoła Polskokatolickiego w RP.
Zmarł w Warszawie, 27 kwietnia 2023, w wieku 84 lat[1]. Został pochowany na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie[2].
Działalność publiczna i społeczna[edytuj | edytuj kod]
Członek Międzynarodowej Konferencji Biskupów Starokatolickich, prezydium Polskiej Rady Ekumenicznej i zespołu ds. dialogu ekumenicznego między Kościołem Polskokatolickim i Kościołem Rzymskokatolickim w Polsce. Prezes Społecznego Towarzystwa Polskich Katolików. Do maja 2009 reprezentował Polski Narodowy Kościół Katolicki (PNKK), został jednak z przyczyn administracyjnych odwołany przez pierwszego Biskupa Kościoła Narodowego (PNKK) z funkcji reprezentanta Kościoła w Polsce. Na jego miejsce został powołany biskup Sylwester Bigaj. Wobec sekularyzowania bpa Sylwestra Bigaja przez władze Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego bp Wiktor Wysoczański ponownie reprezentował sprawy PNKK na terenie Polski.
Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]
Profesor nauk teologicznych[3]. Specjalista w zakresie teologii starokatolickiej, prawa kościelnego oraz krajowego i międzynarodowego ruchu ekumenicznego, wykładowca Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Rektor Wyższego Seminarium Duchownego Kościoła Polskokatolickiego w RP w Warszawie. W latach 1990–1996 i 2002–2008 rektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, zaś w latach 2008–2012 prorektor ds. naukowych tej uczelni.
Opublikował m.in. Prawo kościołów i związków wyznaniowych nierzymskokatolickich w Polsce (wspólnie z prof. Michałem Pietrzakiem, Wydawnictwo ChAT, Warszawa 1997).
Uhonorowany tytułem doktora honoris causa Wydziału Chrześcijańskokatolickiego Uniwersytetu w Bernie.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 1984 r. odznaczony Krzyżem Oficerskim, a w 1999 r. Krzyżem Komandorskim[4] Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Katolicka Agencja Informacyjna KAI, Zasługi śp. bpa Wiktora Wysoczańskiego dla dialogu ekumenicznego | eKAI [online], eKAI | Portal Katolickiej Agencji Informacyjnej, 29 kwietnia 2023 [dostęp 2023-05-01].
- ↑ Magdalena Gronek, Pogrzeb zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego w RP odbędzie się 9 maja w Warszawie [online], dzieje.pl, 2 maja 2023 [dostęp 2023-05-08].
- ↑ Ks. bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-11-09].[martwy link]
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 20, poz. 279
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz i Jerzy Piątek, Starokatolicyzm, Warszawa 1987, s. 215.
- Tadeusz Ryszard Majewski, Album Kościoła Polskokatolickiego, Warszawa 1989, s. 90.
- Uchwały VIII Ogólnopolskiego Synodu Kościoła Polskokatolickiego w PRL z 29 kwietnia 1987 r., Warszawa.
- Maksymilian Rode, Mała Encyklopedia Teologiczna, t. 2, Warszawa 1989, s. 989.
- Informacje zawarte na oficjalnej stronie internetowej Kościoła Polskokatolickiego w RP z dn. 27.01.2009
- Dokument sakry biskupiej Wiktora Wysoczańskiego (pol. • lit.)
