ماندارین پکنی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ماندارین پکنی
北京官話 / 北京官话
Běijīng Guānhuà
بیانگویش پکن: [pèitɕíŋ kwánxwâ]
منطقهپکن، هبئی، مغولستان داخلی، لیائونینگ و تیانجین
شمار گویشوران
۲۷ میلیون  (۲۰۰۴)[۱]
گویش‌ها
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹
ایزو ۶–۶۳۹bjgh
فهرست لینگوییست
cmn-bei
گلاتولوگbeij1235  (Beijingic)
زبان‌شناسی79-AAA-bb

ماندارین پکنی (چینی ساده‌شده: 北京官话، چینی سنتی: 北京官話، پین‌یین: Běijīng Guānhuà) شاخه‌ای بزرگ از چینی ماندارین است که در نواحی پکن، هبئی، مغولستان داخلی، لیائونینگ و تیانجین تکلم می‌شود. مهم‌ترین گویش این شاخه، گویش پکن است که پایه واجی چینی معیار به‌شمار می‌رود.

منابع

[ویرایش]