Grand Prix-wegrace van Japan 1966

Vlag van Japan Grand Prix-wegrace van Japan 1966
Land Vlag van Japan Japan
Datum 15 oktober 1966
Organisator FIM
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Derde Vlag van Italië Alberto Pagani
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Japan Akiyasu Motohashi
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Japan Yoshimi Katayama
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh
50 cc
Snelste ronde Vlag van Japan Yoshimi Katayama
Eerste Vlag van Japan Yoshimi Katayama
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson

De Grand Prix-wegrace van Japan 1966 was de twaalfde en laatste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1966. De races werden verreden op 15 oktober 1966 op de Fuji Speedway, 64 kilometer ten westen van Yokohama. Aan de start kwamen de 50cc-klasse, de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de 350cc-klasse. De wereldtitel in de 50cc-klasse werd hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Al toen voor het eerst bekend werd dat de Japanse GP verplaatst werd van de Suzuka International Racing Course (eigendom van Honda) naar de Fuji Speedway maakte Honda bekend daar niet aan te zullen treden. Men nam aan dat Honda beledigd was omdat er een ander circuit werd gekozen, maar Hans Hugenholtz, directeur van het Honda Racing Circuit Advisery Office, maakte bekend dat men het circuit niet veilig vond. Honda verscheen inderdaad niet, waardoor men een grote kans op de 50cc-wereldtitel liet schieten. Tijdens de eerste trainingen met de 125cc-Kawasaki A1-R raakte Ernst Degner ernstig gewond. Het zou het einde van zijn carrière inluiden.

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 350cc-race werd gewonnen door de 254cc-Yamaha RD 05 A

In Japan weigerde Honda aan de start te komen. Zelfs toen konden andere merken met hun 350cc-racers niet winnen. De eerste twee plaatsen gingen naar Phil Read en Bill Ivy met hun 254cc-Yamaha RD 05 A. Pas op de derde plaats eindigde een "echte" 350: Alberto Pagani met een Aermacchi Ala d'Oro 350. Benelli had Frank Perris met een Benelli 350 4C ingeschreven, maar verscheen niet omdat de organisatie wel de overtocht van Perris en zijn machines wilde vergoeden, maar niet de reiskosten van een monteur.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 54"01'38 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha +0'11 6
3 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi +2 ronden 4
4 Vlag van Verenigde Staten Byron Black Honda 3
5 Vlag van Japan Kenzo Muromachi Honda 2
6 Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Benelli Geen Machine
Vlag van Tsjechië František Boček ČZ Teambeleid[1]
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa / Jawa-ČZ Teambeleid[1]
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa Teambeleid[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Teambeleid[2]
Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta Teambeleid
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli Blessure[3]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[4]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Norton / Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Top tien eindstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 48
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 42 (48)
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi 17
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa / Jawa-ČZ 13
5 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 12
6 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi 11
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 10
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 8
9 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 8
10 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 7

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Honda weigerde op de Fuji Speedway te rijden, waardoor Yamaha de eerste drie plaatsen kon pakken met Hiroshi Hasegawa, Phil Read en Akiyasu Motohashi. Jack Findlay, die toch in Japan was om Bridgestone te helpen, kreeg net als John Cooper een nieuwe Bultaco TSS 250.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha 51"21'52 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha + 2'78 6
3 Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha + 26'13 4
4 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco + 1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco + 1 ronde 2
6 Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna + 2 ronden 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa Teambeleid[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Yamaha Teambeleid[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Honda Teambeleid[2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[4]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Australië Len Atlee Cotton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitsland Günter Beer Honda
Vlag van Frankrijk Daniel Lhéraud Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley Bultaco-Villiers
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Royal Enfield
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Top tien eindstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 56 (80)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 34
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 20
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 18
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Honda 15
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 15
7 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco 14
8 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 11
9 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 9
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 8
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

125cc-Yamaha RA 31

Bij afwezigheid van Honda won Bill Ivy met de Yamaha RA 31 de 125cc-race in Japan. De Suzuki-coureurs Yoshimi Katayama en Mitsuo Itoh werden tweede en derde. Kawasaki, dat tijdens de TT van Man haar fabrieksrijder Toshio Fujii had verloren, had een team samengesteld met Ernst Degner, Chris Vincent, Dave Simmonds en Takeshi Araoka. Degner was tijdens de trainingen ernstig gewond geraakt en de overige teamleden komen niet in de uitslag voor.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 44"17'56 8
2 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 6
3 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 4
4 Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 2
6 Vlag van Japan Yasuharu Yuzawa Yamaha 1

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Ernst Degner Kawasaki Blessure

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki Geen machine[7]
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[2]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ Teambeleid[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda Teambeleid[2]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Herbert Mann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Japan Takeshi Araoka Kawasaki

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 46 (58)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 40 (44)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 32 (33)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 29 (37)
5 Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki 15
6 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 14
7 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 10
8 Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha 5
9 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 4
10 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 4

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Honda was het niet eens met de keuze voor de Fuji Speedway en verscheen uit principiële overwegingen niet bij haar eigen thuis-Grand Prix. Dat betekende bijna automatisch dat men de 50cc-wereldtitel opgaf, want Hans Georg Anscheidt had nu aan een tweede plaats genoeg om wereldkampioen te worden. Vreemd genoeg werd hem die tweede plaats bijna door een teamgenoot onthouden. De race werd namelijk gewonnen door Yoshimi Katayama. Anscheidt werd weliswaar tweede, maar het verschil met Hugh Anderson bedroeg slechts 0,1 seconde. Als Anderson iets sneller was geweest, was de wereldtitel alsnog naar Ralph Bryans gegaan. John Cooper en Chris Vincent waren door Suzuki uitgenodigd om met de twee jaar oude eencilinder-Suzuki RM 64 te rijden, maar komen in de uitslag niet voor. Bridgestone kon eindelijk gebruikmaken van de diensten van Tommy Robb, die door het uitstellen van de TT van Man langer dan verwacht aan zijn contract met Suzuki was gebonden. Het had al weken voor de Japanse Grand Prix ook Jack Findlay over laten komen om te helpen met de ontwikkeling van de racemotoren.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 34"46'98 8
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 4
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bridgestone 2
6 Vlag van Australië Jack Findlay Bridgestone 1
7 Vlag van Italië Alberto Pagani Suzuki +2 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[2]
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda Teambeleid[2]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Zwitserland André Roth Derbi
Vlag van Duitsland Oswald Dittrich Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Gleed Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Suzuki
Vlag van Japan Isao Morishita Bridgestone
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler

Top tien eindstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 28 (31)
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 26 (29)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 26 (30)
4 Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki 16 (22)
5 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 10
6 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 3
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
8 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 3
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 2
Vlag van Duitsland Oswald Dittrich Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Gleed Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Suzuki / Bridgestone
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1966
FIM wereldkampioenschap wegrace
18e seizoen (1966)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1967

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1965
Grand Prix-wegrace van Japan Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1967