Grand Prix-wegrace van de DDR 1963

Vlag van Duitse Democratische Republiek Grand Prix-wegrace van de DDR 1963
Land Vlag van Duitse Democratische Republiek Duitse Democratische Republiek
Datum 17 en 18 augustus 1963
Organisator FIM/ADMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
Derde Vlag van Oostenrijk Bert Schneider

De Grand Prix-wegrace van de DDR 1963 was de achtste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1963. De races werden verreden op 17 en 18 augustus op de Sachsenring in Hohenstein-Ernstthal. Alle soloklassen met uitzondering van de 50cc-klasse kwamen aan de start. De wereldtitel in de 350cc-klasse was al beslist, de titel in de 125cc-klasse werd hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De 50cc-klasse was wel gepland, maar ging niet door omdat er te weinig deelnemers waren. Zo bleef op 17 augustus alleen de 350cc-race over. De overige races werden verreden op 18 augustus. Mike Hailwood won drie van de vier races. Drie belangrijke coureurs ontbraken: Ernst Degner, gevlucht uit de DDR, kon hier niet meer racen, Tarquinio Provini was met zijn team tegengehouden bij de grens omdat de visa niet in orde waren, en Phil Read had zijn Duke-Gilera 500 4C in de Ulster GP in de prak gereden. Het team kon hem niet van een vervangende motorfiets voorzien.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de WK-stand was John Hartle de grootste bedreiging voor Mike Hailwood en door het wegvallen van Phil Read ook de enige. Hartle viel echter uit. Hailwood won met bijna een minuut voorsprong op Derek Minter. Alan Shepherd werd voor de derde keer derde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 53"38'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Duke-Gilera +55'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless +2"24'9 4
4 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless +1 ronde 3
5 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Matchless
9 Vlag van Hongarije György Kurucz Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Robinson Norton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Ladi Richter Norton
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Norton
Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless
Vlag van Finland Anssi Resko Matchless
Vlag van Finland Veikko Sulasaari Norton
Vlag van Frankrijk Philippe Canoui Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Duke-Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Colin Lyster Norton
Vlag van Zweden Billy Andersson Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Matchless [1]
Vlag van Argentinië Fabián Villavelran Norton [1]
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Norton [1]
Vlag van Argentinië Victorio Minguzzi Matchless [1]
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Duke-Gilera Geen machine[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen Norton
Vlag van Italië Vasco Loro Norton
Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB
Vlag van Uruguay Horacio Costa Norton [1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 32
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Duke-Gilera 20
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Duke-Gilera 16
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless 15
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Duke-Gilera 10
6 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless 7
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton 6
8 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Norton
Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 4
4 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 3
5 Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB 2
6 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Duke-Gilera Teambeleid[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Duke-Gilera Teambeleid[3]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Pavel Slavíček Jawa
Vlag van Finland Veikko Sulasaari Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Ireland Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 32 (38) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 20
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 14
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 7
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Duke-Gilera 6
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
8 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Duke-Gilera 4
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nu Tarquinio Provini niet kon starten zou Jim Redman goede zaken kunnen doen door de race te winnen, maar net als in 1962 kreeg Mike Hailwood voor de gelegenheid een MZ RE 250. Ook Alan Shepherd kreeg een MZ en die machine bleken veel sneller te zijn dan Redman's Honda RC 163. Zo bleef de schade voor Provini beperkt: Redman scoorde slechts vier punten.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ 49"40'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +14'7 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +1"05'3 4
4 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +1"30'8 3
5 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 2
6 Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Ivan Schumann NSU [1]
Vlag van Argentinië Raúl Kissling NSU [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Teambeleid[5]
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini Visa[6]
Vlag van Italië Umberto Masetti Morini [1]
Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha Teambeleid[5]
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha Teambeleid[5]
Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha Teambeleid[5]
Vlag van Uruguay Carlos Marfetan Parilla [1]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Mondial / DMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Anderson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kidson Cotton-Moto Guzzi
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Nederland Cas Swart Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 38
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini 30
3 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha 20
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
5 Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha 9
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
8 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 7
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 4

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Theoretisch kon Luigi Taveri nog wereldkampioen worden, maar in de DDR won Hugh Anderson voor Alan Shepherd en Bert Schneider. Taveri werd slechts vierde. Anderson stond nu op 52 punten. Met aftrek van streepresultaten kon Taveri ook nog op 52 punten komen. Beiden zouden dan vijf overwinningen hebben, maar Anderson was ook nog twee keer tweede geweest. Na enig rekenwerk stond vast dat Hugh Anderson de eerste 125cc-wereldkampioen met een tweetaktmachine was.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 48"55'7 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +1"49'0 6
3 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki +1"49'9 4
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +2"25'6 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff MZ +2"47'6 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ +3"08'2 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Alberto Gómez Zanella [1]
Vlag van Argentinië Aldo Caldarella Bultaco [1]
Vlag van Argentinië Héctor Pochettino Bultaco [1]
Vlag van Argentinië Horacio Maffia Ducati [1]
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Zanella [1]
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki Politiek[7]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco González Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Bultaco
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 52 wereldkampioen
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 30 (33)
3 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki 23
4 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 16
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 13
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 7
9 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 6
10 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 4
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1963
FIM wereldkampioenschap wegrace
15e seizoen (1963)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1963

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1962
Grand Prix-wegrace van de DDR Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1964