French
Deutsch6 Witebsko-Nowogródzka Gwardyjska Dywizja Zmechanizowana – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Tradycje | |
| Rodowód | 90 Gwardyjska Dywizja Strzelecka; |
| Kontynuacja | 166 Gwardyjska Brygada Zmechanizowana; |
| Dowódcy | |
| Ostatni | gen. mjr Władimir W. Bułhakow |
| Organizacja | |
| Numer | JW 08774 |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Odznaczenia | |
  | |
6 Gwardyjska Witebsko-Nowogródzka Dywizja Zmechanizowana dwukrotnie odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru (ros. 6-я гвардейская мотострелковая Витебско – Новгородская дважды Краснознаменная дивизия – JW nr 08774) – związek taktyczny Sił Zbrojnych ZSRR, w latach 1957-1992 stacjonujący na terytorium Polski, w składzie Północnej Grupy Wojsk.
Sztab dywizji mieścił się w m. Borne Sulinowo, jednostki dywizji także w m. Szczecinek, Białogard, Sypniewo i w Szczecinie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po roku 1945 na terytorium Polski dyslokowana została 90 Gwardyjska Witebsko-Nowogródzka Dywizja Strzelecka, którą przeformowano w 26 Gwardyjską Dywizję Zmechanizowaną, następnie w 1957 roku w 38 Gwardyjską Dywizję Pancerną, którą ostatecznie w 1965 roku przemianowano na 90 Gwardyjską Dywizję Pancerną (z zachowaniem nazwy wyróżniającej i orderów)[1]. Dywizja ta w okresie od marca do września 1968 roku brała udział w operacji „Dunaj”, za co została wyróżniona pochwałą przez Ministra Obrony ZSRR[2].
W 1985 roku, zgodnie z Dyrektywą Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR nr 314/3/0224, zamieniono numery 90 Gwardyjskiej Dywizji Pancernej i 6 Gwardyjskiej Lwowskiej Dywizji Zmechanizowanej (stacjonującej w NRD). W związku z tym 90 DPanc. przeformowano w 6 Gwardyjską Witebsko-Nowogródzką Dywizję Zmechanizowaną. Zmianie numeru i rodzaju uległy też jednostki dywizji – dotychczasowy 6 gwardyjski pułk czołgów stał się 16 gwardyjskim pułkiem zmechanizowanym, a 215 gwardyjski pułk czołgów stał się 82 gwardyjskim pułkiem zmechanizowanym[3].
W 1992 roku Dywizję wyprowadzono z Polski i przemieszczono do Tweru, z jednoczesnym przeformowaniem w 166 Gwardyjską Samodzielną Witebsko-Nowogródzką Brygadę Zmechanizowaną. Od stycznia do lipca 1996 roku Brygada brała udział w działaniach wojennych w Czeczenii. W roku 1997 brygadę przeformowano w 70 Bazę Przechowywania Uzbrojenia i Sprzętu, a w roku 2000 rozwiązano[4][5], .
Obecnie tradycje Dywizji dziedziczy utworzona 1 grudnia 2016 roku 90 Gwardyjska Witebsko-Nowogródzka Dywizja Pancerna, z miejscem dyslokacji w m. Czebarkul[6].
Struktura organizacyjna dywizji[edytuj | edytuj kod]
W latach 1985 – 1992[7].
- dowództwo i sztab dywizji (JW 08774) − Borne Sulinowo
- 16 gwardyjski pułk zmechanizowany (JW 68434) – Borne Sulinowo
- 82 gwardyjski pułk zmechanizowany (JW 12702) – Sypniewo
- 252 gwardyjski stalingradzko-korsuński pułk zmechanizowany (JW 15332) – Borne Sulinowo
- 80 pułk czołgów (JW 73858) – Borne Sulinowo
- 193 pułk artylerii (JW 66485) – Białogard
- 1082 pułk artylerii przeciwlotniczej (JW 81409) – Szczecinek
- 90 samodzielny batalion czołgów (JW 64029) – Borne Sulinowo
- 54 batalion łączności (JW 36548) – Borne Sulinowo
- 465 dywizjon artylerii przeciwpancernej (JW 06192) – Białogard
- 669 dywizjon rakiet taktycznych (JW 83736) – Białogard
- 101 batalion saperów (JW 15258) – Szczecin
- 126 batalion rozpoznawczy (JW 74256) – Białogard
- 71 batalion remontowy (JW 88873) – Borne Sulinowo
- 183 batalion zaopatrzenia (JW 12704) – Borne Sulinowo
- 87 batalion medyczny (JW 41092) – Borne Sulinowo
W roku 1990 dywizja miała na wyposażeniu[8]:
- 258 czołgów (T-80)
- 179 BWP i BWR (26 BMP-2, 129 BMP-1, 14 BRM-1K)
- 316 transporterów opancerzonych (34 BTR-70, 282 BTR-60)
- 90 armatohaubic samobieżnych (36 2S1 Goździk, 54 2S3 Akacja)
- 36 haubic D-30
- 54 moździerze 2B11 Sani
- 18 wyrzutni rakietowych BM-21
Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]
- gen. mjr Władimir W. Bułhakow (1990 – 1995)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 90-я гвардейская стрелковая Витебско-Новгордская дивизия. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
- ↑ Состав войск армий Варшавского Договора в операции „Дунай” в 1968 году в ЧССР. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
- ↑ Вооруженные Силы СССР после Второй Мировой войны: от Красной армии к Советской. [dostęp 2017-06-06]. (ros.).
- ↑ Desantura.ru. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
- ↑ Хронология действий 166 бригады в Чечне.. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
- ↑ Воссозданная 90-я танковая дивизия ЦВО приступила к боевой учебе. [dostęp 2017-05-29]. (ros.).
- ↑ Вооруженные Силы СССР после Второй Мировой войны: от Красной армии к Советской. [dostęp 2017-06-06]. (ros.).
- ↑ Северная группа войск. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
- Феськов В.И., Калашников К.А., Голиков В.И., Armia Radziecka w latach zimnej wojny 1945-1991, Tomsk 2004, ISBN 5-7511-1819-7 Советская Армия в годы «холодной войны» (1945-1991)