Andrzej Stękała (ur. 30 czerwca 1995 w Zakopanem) – polski skoczek narciarski, reprezentant klubu AZS Zakopane, drużynowy brązowy medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2020 i Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021, medalista mistrzostw Polski, zwycięzca klasyfikacji generalnej FIS Cup w sezonie 2014/2015.
W cyklach zawodów organizowanych przez Międzynarodową Federację Narciarską zadebiutował po ukończeniu 18 lat. W sezonie 2013/2014 czterokrotnie wystąpił w FIS Cup, dwa razy zajmując miejsce w najlepszej trzydziestce[3]. W tym samym sezonie zwyciężył w cyklu Lotos Cup w kategorii Junior A[4].
W sierpniu 2014 we Frenštácie pod Radhoštěm zadebiutował w Letnim Pucharze Kontynentalnym. Pierwsze punkty zdobył w swoim drugim starcie, zajmując 16. miejsce. W sezonie 2014/2015 regularnie występował w zawodach FIS Cupu, w których czterokrotnie wygrał, trzykrotnie zajął drugie i raz trzecie miejsce[5] i ostatecznie odniósł zwycięstwo w całym cyklu[6]. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015, zajmując 18. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie[5]. 14 marca 2015 po raz pierwszy stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, zajmując 2. lokatę w Niżnym Tagile[7].
W letniej części sezonu 2015/2016 dwukrotnie stawał na podium FIS Cupu. 11 grudnia 2015 zwyciężył w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Renie, a dwa dni później zajął 2. miejsce. Po tych występach znalazł się w składzie reprezentacji Polski na zawody Pucharu Świata. W swoim debiutanckim starcie w tym cyklu, 19 grudnia 2015 w Engelbergu, zajął 27. miejsce, tym samym zdobywając swoje pierwsze punkty w zawodach najwyższej rangi. W kolejnych dniach jeszcze raz stanął na podium Pucharu Kontynentalnego, w zawodach w Engelbergu zajmując 3. pozycję. Od stycznia 2016 regularnie startował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując miejsca w trzeciej dziesiątce. 23 stycznia 2016 roku stanął na trzecim stopniu podium w zawodach drużynowych cyklu w Zakopanem. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany został na 6. pozycji, 10 lutego w Trondheim[8]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2015/2016 znalazł się na 34. miejscu ze 105 punktami[9].
W lipcu 2016 zadebiutował w Letnim Grand Prix, zajmując 21. miejsce w zawodach w Wiśle. W kolejnych latach osiągał gorsze wyniki sportowe. W zimowej części sezonu 2016/2017 nie startował w Pucharze Świata, a w Pucharze Kontynentalnym najwyżej sklasyfikowany był na 24. pozycji[10]. W sezonie 2017/2018 punkty w zawodach międzynarodowych zdobywał jedynie w FIS Cupie[11].
W sezonie 2018/2019 Pucharu Kontynentalnego kilkukrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce. Sezon zakończył dwukrotnym zajęciem 2. miejsca w zawodach w Czajkowskim[12]. W sierpniu 2019 był drugi w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego w Wiśle, a w jednym z konkursów Letniego Grand Prix w Hakubie zajął 8. miejsce. W zimowej części sezonu 2019/2020 najwyżej w zawodach Pucharu Kontynentalnego klasyfikowany był na 5. pozycji[13].
22 listopada 2020 zajął 19. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Wiśle, tym samym po ponad 4-letniej przerwie ponownie zdobywając punkty cyklu. Znalazł się w składzie reprezentacji Polski na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2020. Zajął na nich 10. miejsce indywidualnie, zaś w zawodach drużynowych, wraz z Piotrem Żyłą, Kamilem Stochem i Dawidem Kubackim, zdobył brązowy medal. W dalszej części sezonu regularnie zdobywał punkty Pucharu Świata. W grudniowych zawodach cyklu najwyżej sklasyfikowany był na 7. pozycji, a w styczniowych – na 5. miejscu. 13 lutego 2021 po raz pierwszy stanął na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata, zajmując 2. pozycję w konkursie w Zakopanem. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie zajął 30. lokatę na skoczni normalnej i 21. na dużej, a w drużynie męskiej, wraz z Żyłą, Stochem i Kubackim, zdobył brązowy medal[14]. Sezon 2020/2021 Pucharu Świata zakończył na 16. miejscu w klasyfikacji generalnej z 473 punktami[9].
W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata czterokrotnie zdobył punkty, a najwyżej klasyfikowany był w marcu 2022 w Planicy, na 20. pozycji. W Pucharze Kontynentalnym 2021/2022 dwukrotnie stawał na podium, również w marcu – w Lahti był 2., a w Zakopanem zwyciężył[15]. W sezonach zimowych 2022/2023 i 2023/2024 nie zdobył punktów Pucharu Świata. Zarówno w Pucharze Kontynentalnym 2022/2023, jak i w 2023/2024 najwyżej klasyfikowany był na 9. pozycji[16][17].
Swój rekord życiowy wynoszący 235 metrów ustanowił 14 lutego 2016 na Vikersundbakken w Vikersund, dzięki czemu odnotował wówczas drugi w historii najdłuższy lot spośród polskich skoczków narciarskich oraz najdłuższy lot oddany przez Polaka na tym obiekcie[18].
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
30. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 95,0 m | 87,5 m | 211,6 pkt | 57,2 pkt | Piotr Żyła |
21. | 5 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 121,5 m | 122,5 m | 219,2 pkt | 57,3 pkt | Stefan Kraft |
3. | 6 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[a] | 122,5 m | 127,0 m | 1031,2 pkt (232,4 pkt) | 15,4 pkt | Niemcy |
Starty A. Stękały na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
[edytuj | edytuj kod] Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
10. | 11–12 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | indywid. | 224,5 m | 215,5 m | 224,5 m | 212,0 m | 792,4 pkt | 84,8 pkt | Karl Geiger |
3. | 13 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | druż.[a] | 228,0 m | 229,0 m | 1665,5 pkt (430,2 pkt) | 62,2 pkt | Norwegia |
Starty A. Stękały na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
[edytuj | edytuj kod] Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skład | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 23 stycznia | 2016 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | druż.[c] | 127,0 m | 120,0 m | 1056,7 pkt (259,1 pkt) | 3. | 65,7 pkt | Norwegia |
2. | 16 stycznia | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | druż.[d] | 137,0 m | 115,5 m | 982,3 pkt (222,5 pkt) | 2. | 8,9 pkt | Austria |
3. | 23 stycznia | 2021 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[a] | 129,0 m | 124,0 m | 1018,3 pkt (256,9 pkt) | 2. | 5,9 pkt | Norwegia |
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
stan po zakończeniu LGP 2022
stan po zakończeniu LGP 2022
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 14 marca | 2015 | Niżny Tagił | Aist | K-120 | HS-134 | 129,0 m | 129,5 m | 243,0 pkt | 2. | 4,4 pkt | Anže Semenič |
2. | 11 grudnia | 2015 | Rena | Renabakkene | K-99 | HS-111 | 111,0 m | 106,0 m | 277,7 pkt | 1. | — |
3. | 13 grudnia | 2015 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 132,0 m | 136,0 m | 264,9 pkt | 2. | 9,3 pkt | Tilen Bartol |
4. | 28 grudnia | 2015 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 127,5 m | 134,5 m | 284,3 pkt | 3. | 14,6 pkt | Tom Hilde |
5. | 23 marca | 2019 | Czajkowskij | Snieżynka | K-95 | HS-102 | 98,5 m | 99,0 m | 246,1 pkt | 2. | 3,7 pkt | Aleksander Zniszczoł |
6. | 24 marca | 2019 | Czajkowskij | Snieżynka | K-125 | HS-140 | 138,5 m | 132,5 m | 269,9 pkt | 2. | 4,7 pkt | Aleksander Zniszczoł |
7. | 6 marca | 2022 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 126,0 m | 120,5 m | 266,5 pkt | 2. | 9,2 pkt | Michael Hayböck |
8. | 13 marca | 2022 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 133,5 m | 140,5 m | 254,3 pkt | 1. | — |
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] stan na 22 września 2024
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
1. | 7 września | 2014 | Einsiedeln | im. Andreasa Küttela | K-105 | HS-117 | 114,5 m | 107,5 m | 248,1 pkt |
2. | 21 września | 2014 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | 102,5 m | 96,5 m | 248,0 pkt |
3. | 10 stycznia | 2015 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 127,5 m | 130,5 m | 264,4 pkt |
4. | 21 lutego | 2015 | Hinterzarten | Rothaus-Schanze | K-95 | HS-108 | 106,0 m | 102,0 m | 266,5 pkt |
5. | 27 września | 2015 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | 92,5 m | 95,5 m | 245,5 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
[edytuj |