French
DeutschKamil Stoch – Wikipedia, wolna encyklopedia
_2019.jpg) Kamil Stoch na MŚ w Seefeld 2019 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Klub | LKS Ząb (1995–2002) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 173 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Reprezentacja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Debiut w PŚ | 17 stycznia 2004 w Zakopanem (49. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pierwsze punkty w PŚ | 11 lutego 2005 w Pragelato (7. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pierwsze podium w PŚ | 23 stycznia 2011 w Zakopanem (1. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pierwsze zwycięstwo w PŚ | 23 stycznia 2011 w Zakopanem | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Rekord życiowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Inne nagrody | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kamil Wiktor Stoch (ur. 25 maja 1987 w Zakopanem[2]) – polski skoczek narciarski, zawodnik klubu KS Eve-nement Zakopane, reprezentant Polski.
Pięciokrotny olimpijczyk. Trzykrotny indywidualny mistrz olimpijski (dwa tytuły w 2014 i jeden w 2018) oraz drużynowy brązowy medalista olimpijski z 2018. Jest trzecim najbardziej utytułowanym polskim sportowcem w historii igrzysk (po Robercie Korzeniowskim i Irenie Szewińskiej).
Dwukrotny drużynowy wicemistrz świata juniorów (w 2004 i 2005). Indywidualny mistrz świata z 2013 i wicemistrz z 2019, drużynowy mistrz świata z 2017 oraz trzykrotny drużynowy brązowy medalista MŚ (2013, 2015 i 2021). Indywidualny srebrny medalista MŚ w lotach narciarskich (2018) oraz dwukrotny drużynowy brązowy medalista MŚ w lotach (2018 i 2020). Dwukrotny zdobywca Pucharu Świata (w sezonach 2013/2014 i 2017/2018), ponadto raz drugi (2016/2017) i trzy razy trzeci (2012/2013, 2018/2019, 2020/2021) w klasyfikacji generalnej cyklu. W ramach PŚ zwyciężył w 39 konkursach i 80 razy stawał na podium. W konkursach indywidualnych PŚ zdobył łącznie 13 367 punktów (stan na 3 stycznia 2024)[3]. Jedyny skoczek w historii, który wygrywał co najmniej jeden konkurs PŚ przez 11 lat kalendarzowych z rzędu (2011-2021)[4]. Zwycięzca trzech edycji Turnieju Czterech Skoczni (65., 66. i 69.) oraz dwóch edycji Raw Air (2018 i 2020), a także turniejów: Willingen Five 2018 i Planica 7 2018. W sezonie 2017/2018 jako drugi zawodnik w historii (po Svenie Hannawaldzie w sezonie 2001/2002) odniósł zwycięstwa we wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni podczas jednej edycji. W Letnim Grand Prix trzykrotnie sklasyfikowany na drugim miejscu (w 2010, 2011 i 2020) oraz dwukrotnie na trzecim (w 2016 i 2022). Triumfator Letniego Pucharu Kontynentalnego w 2010.
Zdobywca 35 medali na mistrzostwach Polski, w tym 13 złotych (10 w rywalizacji zimowej i trzech w rywalizacji letniej). Rekordzista Polski w długości skoku narciarskiego (251,5 m w Planicy w 2017).
Dwukrotnie wybierany najlepszym polskim sportowcem w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w 2014 i 2017). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Holmenkollen.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jest synem Krystyny, pracującej w Urzędzie Miasta w Zakopanem, i Bronisława, psychologa sądowego i klinicznego[5]. Ma dwie siostry – Annę (ur. 1983), psycholog z wykształcenia, w przeszłości pracującą w przedszkolu na Cyprze, mieszkającą w Zakopanem, oraz Natalię (ur. 1985), która w młodości trenowała biegi narciarskie[6], prawniczkę z wykształcenia, pracującą w firmie prawniczej w Krakowie, mieszkającą w Bielsku-Białej[7]. Jego dziadek Franciszek w czasie II wojny światowej był więziony w niemieckim obozie Plaszow, skąd uciekł i pieszo dotarł do Zakopanego[5].
7 sierpnia 2010 w kościele paulinów na Bachledówce we wsi Czerwienne zawarł związek małżeński z Ewą Bilan[8], artystką fotografem z wykształcenia pedagog, absolwentką Krakowskich Szkół Artystycznych, która przyjęła dwuczłonowe nazwisko (Bilan-Stoch)[9].
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
Wychowywał się i dorastał w miejscowości Ząb. Jest absolwentem Zespołu Szkół Mistrzostwa Sportowego w Zakopanem. W maju 2006 zdał maturę[10]. W 2012 roku ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Krakowie uzyskując tytuł magistra wychowania fizycznego na podstawie pracy „Obciążenia treningowe stosowane w szkoleniu skoczków narciarskich prezentujących wysoki poziom sportowy na wybranym przykładzie". Promotorem był prof. Szymon Krasicki[11].
Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Na nartach zaczął jeździć w wieku trzech lat[12], a w następnym roku oddał pierwsze skoki na skoczniach budowanych wspólnie z kolegami[5]. W 1993 dostał od wuja pierwsze narty skokowe[7]. W wieku ośmiu lat zapisał się do klubu LKS Ząb[1], gdzie opiekowali się nim m.in. Mieczysław Marduła[5] i Jadwiga Staszel[13]. Początkowo trenował kombinację norweską. Jako uczeń szkoły podstawowej w sezonie 1995/1996 zadebiutował w lidze szkolnej i wygrał siedem konkursów w kategorii „1986 i młodsi”. Ponadto w styczniu wziął udział w Małym Memoriale płk. Franciszka Wagnera, który ukończył na 16. miejscu w kategorii „1984 i młodsi”[14].
W 1996 regularnie stawał na drugim stopniu podium letniej edycji ligi szkolnej, zwyciężył także w jednym z konkursów. W grudniu wygrał eliminacje do Mistrzostw Makroregionu Małopolska, a następnie zwyciężył główne zawody na skoczni K-30 w kategorii „1987 i młodsi”. W tej samej grupie zwyciężył wszystkie konkursy tamtego sezonu ligi szkolnej, w których brał udział. Zajął 30. miejsce na Mistrzostwach PZN Młodzików[14].
W letniej lidze szkolnej 1997 pięciokrotnie stanął na podium, w tym dwukrotnie wygrał (w kategorii „1986–1987”). Tamtego lata zadebiutował też w zawodach Pucharu McDonald’s, na których zajął ósme miejsce. W krajowych eliminacjach do FIS Schüler Grand Prix zajął trzecie miejsce, a w „Nadziejach Beskidzkich” w Szczyrku był czwarty (kategoria „1986 i młodsi”). W październiku wystąpił w letnich mistrzostwach Polski juniorów, gdzie uplasował się na 18. miejscu w konkursie na Maleńkiej Krokwi i na 44. na Małej Krokwi (w szerszej kategorii wiekowej). W grudniu na Maleńkiej Krokwi wygrał Mistrzostwa Makroregionu Małopolska w kategorii „1986–1987”. W zimowej edycji ligi szkolnej trzykrotnie wygrał, a raz był drugi[a][14].
1998/1999[edytuj | edytuj kod]
W 1998 wygrał konkurs skoków w Lomnicy nad Popelkou. W sierpniu wystąpił w zawodach nieoficjalnych mistrzostw świata dzieci w Garmisch-Partenkirchen (FIS Schüler Grand Prix); w kategorii do lat 12 zajął szóste miejsce[15], a w konkursie drużynowym był trzeci[b][16]. W Polsce wygrał wszystkie sześć konkursów letniej ligi, w których brał udział (w kategorii „1987–1988”)[14]. Uplasował się na drugiej pozycji w Pucharze McDonald’s (kategoria 1987 i młodsi), będąc jednak najlepszym z Polaków[17]. W LMP juniorów na Małej Krokwi zajął 14. miejsce w kategorii 1983 i młodsi[a][14]. We wrześniu wygrał konkurs do lat 13. w Klingenthal[18].
19 grudnia zajął trzecie miejsce w konkursie o Mistrzostwo Beskidzkiego Okręgowego Związku Narciarskiego w Szczyrku. Był to konkurs Open, a przegrał w nim ze starszymi zawodnikami – Wojciechem i Tomisławem Tajnerem, będąc najmłodszym zawodnikiem w czołowej „dziesiątce”[19]. W zawodach dla młodzików na mniejszym obiekcie był drugi, przegrywając ze Stefanem Hulą[20]. Na mistrzostwach makroregionu zajął pierwsze i drugie miejsce (na Maleńkiej Krokwi przegrał z Janem Mąką[21]). Podczas Mistrzostw TZN zajął 10. miejsce w konkursie juniorów na skoczni K-85. W dodatkowej klasyfikacji juniorów młodszych był czwarty. Natomiast w konkursie młodzików na obiekcie K-65 zwyciężył. Podczas Pucharu SMS był 14. w otwartym konkursie juniorów na Średniej Krokwi, a zwyciężył rywalizację juniorów młodszych na mniejszym obiekcie. Wygrał też Puchar Ferii na obiekcie K-30 w kategorii „1987–1988”[a]. W lutym brał udział w dwóch konkursach w Szczyrku – w Mistrzostwach Śląska w kategorii „1985 i młodsi” przegrał jedynie ze Stefanem Hulą[22], a w konkursie o Puchar Prezesa PZN Młodzików wygrał. Ponadto wygrał trzy konkursy ligi szkolnej, a w jednym był drugi[14].
21 marca 1999 wystąpił jako przedskoczek podczas zawodów Pucharu Świata w kombinacji norweskiej na Wielkiej Krokwi i osiągnął odległość 128 m[23]. Żaden z kombinatorów biorących udział w zawodach nie przekroczył 125 m. Stocha nazwano „nadzieją polskich skoków” i następcą Stanisława Bobaka[12]. Ważył wtedy 28 kg i miał 138 cm wzrostu. Grupę trenujących w Zakopanem zawodników odwiedzili wkrótce potem dziennikarze Telewizji Polskiej. Stoch udzielił im wywiadu, w którym opowiedział o początkach swej kariery i marzeniach sportowych[24].
1999/2000[edytuj | edytuj kod]
31 lipca 1999 został mistrzem świata młodzików, wyprzedzając o pół punktu srebrnego medalistę Matevza Sparoveca[25]. Drużynowo był trzeci[c][26]. W sierpniu zajął drugą lokatę w Pucharze McDonald’s oraz Letnich Mistrzostwach Makroregionu. W obu przypadkach przegrał ze Stefanem Hulą[27][28]. W październiku wygrał Ogólnopolskie Spotkania UKS w kategorii „1986–1987”. Ponadto zwyciężył w trzech konkursach letniej ligi szkolnej[a][14].
18 września w Klingenthal odniósł zwycięstwo w konkursie do lat 13, obsadzonym głównie przez niemieckich juniorów[18]. W grudniu w mistrzostwach makroregionu ponownie przegrał tylko z Hulą[29]. Na Mistrzostwach TZN w konkursie na Małej Krokwi w kategorii „1984 i młodsi” zajął trzecie miejsce, a na Maleńkiej Krokwi w niższej kategorii wygrał. W styczniu odbyły się Mistrzostwa Śląska w Szczyrku. Wziął udział w czterech konkursach, a najlepszy rezultat – drugie miejsce, za Mateuszem Rutkowskim – uzyskał w konkursie na skoczni 30-metrowej dla rocznika „1986 i młodszych”. W rywalizacji open na większym obiekcie był 30. W lutym w Karpaczu zajął 16. miejsce w otwartym konkursie o Puchar Burmistrza tego miasta. Wygrał też konkursy marcowych Mistrzostw SMS-ów w Zakopanem na obiektach K-65 i K-85 w kategorii „1984 i młodsi”. Ponadto pięciokrotnie stawał na podium ligi szkolnej, trzykrotnie zwyciężając[14]. W marcu stanął jeszcze na najniższym stopniu podium w Ogólnopolskich Spotkaniach UKS na Maleńkiej Krokwi (za Rutkowskim i Hulą)[30]. Wygrał też towarzyski Puchar RMF FM[31].
2000/2001[edytuj | edytuj kod]
Podczas sierpniowych mistrzostw do lat 14 w Ga-Pa zdobył brązowy medal, natomiast drużynowo był 12[d][18]. W tym samym miesiącu zajął czwarte miejsce w klasyfikacji rocznika w Pucharze McDonald’s[potrzebny przypis], a we wrześniu zwyciężył w dwóch konkursach letniej ligi szkolnej oraz w Mini Pucharze Beskidów w Wiśle na skoczni 40-metrowej (w kategorii „1987–1988”)[14]. Wziął udział w dobrze obsadzonym przez czeską czołówkę konkursie w Harrachovie, gdzie był 43[32]. W październiku zajął trzecie miejsce w Spotkaniach UKS-ów. Zadebiutował w letnich mistrzostwach Polski, na Średniej Krokwi zajmując 16. miejsce, a trzecie w klasyfikacji juniorów[14].
W sezonie 2000/2001 zadebiutował w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Nie udało mu się zakwalifikować do styczniowych konkursów w Brotterode[18].
Na mistrzostwach świata juniorów w Karpaczu wystąpił w konkursie drużynowym, gdzie Polska zajęła ósme miejsce[e][18][33]. W konkursie indywidualnym zajął 41. miejsce[12][34]. 27 lutego 2001 po raz pierwszy wystartował w zimowych seniorskich mistrzostwach Polski.
Wystąpił w mistrzostwach Polski w Szczyrku, gdzie po skoku na odległość 62,5 metra, zajął 37. miejsce[14].
W marcu wystartował w zawodach PK Zakopanem. Do pierwszego konkursu nie uzyskał kwalifikacji[18], a w drugim zajął 68. miejsce[35]. Do końca marca wystartował jeszcze w konkursach krajowych w Zakopanem, w kategorii „1987–1988”. Zajął pierwsze i trzecie miejsce w Mistrzostwach SMS, wygrał dwa konkursy ligi szkolnej i zdobył srebro na Mistrzostwach Województwa, ulegając tylko Piotrowi Żyle[14][36].
2001/2002[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2001/2002 brał udział w konkursach Ligi Szkolnej (wygrywając dwa konkursy), Pucharze McDonald’s oraz Mistrzostwach Śląska[14]. Podczas VIII Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w Zakopanem, reprezentując klub LKS Poroniec Poronin, zdobył dwa złote medale, wyprzedzając w konkursie na skoczni K-65 Stanisława Świdra i Mateusza Rutkowskiego, a na skoczni K-85 Stefana Hulę i Krzysztofa Styrczulę[37]. 26 marca wziął udział w mistrzostwach Polski na skoczni normalnej w Zakopanem, gdzie oddał skoki na odległość 67 i 71,5 metra kończąc rywalizację na 11 miejscu[14].
2002/2003[edytuj | edytuj kod]
W sierpniu 2002 po raz ostatni wystąpił w FIS Schüler Grand Prix. W konkursie indywidualnym kategorii do lat 16 zajął szóste miejsce[f][38], podobnie w drużynie[39]. We wrześniu wziął udział w rozgrywanych na Średniej Krokwi letnich mistrzostwach Polski, gdzie w obu seriach skoczył 70,5 metra i ostatecznie zakończył zawody na 23. pozycji[40]. W rywalizacji juniorów zajął 10. miejsce[31]. Tamtego lata wygrał cztery konkursy letniej ligi szkolnej[14].
26 grudnia wziął udział w mistrzostwach Polski na dużej skoczni, gdzie oddał skoki na odległość 108,5 i 101,5 metra kończąc zawody na 13. miejscu[41]. Wziął również udział w mistrzostwach Tatrzańskiego Związku Narciarskiego. W kategorii juniorów młodszych na Małej Krokwi zdobył złoty medal[31]. W konkursie na Średniej Krokwi był piąty wśród juniorów, a siedemnasty w klasyfikacji open. Natomiast na dużym obiekcie zajął siódme miejsce w kategorii juniorów, a 21. w sumie[14].
Wystąpił w dwóch konkursach Pucharu Kontynentalnego w – na początku stycznia w Seefeld i Bischofshofen – zajmując odpowiednio 40. i 66. lokatę[42].
Wziął też udział w Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2003 w Bledzie zajmując 15. miejsce indywidualnie[18] i 7. miejsce drużynowo[g][43]. Na MŚJ 2003 w Sollefteå reprezentacja Polski, ze Stochem w składzie, zajęła szóste miejsce w konkursie drużynowym[h][44]. W konkursie indywidualnym zajął 26. miejsce[45].
16 lutego zdobył brązowy medal w otwartym konkursie o Puchar Burmistrza Karpacza[14]. Dwa dni później na IX Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży zdobył srebrny medal w kategorii wiekowej juniorów młodszych na obiekcie K-85 w Lubawce[46]. Zdobył też złoty medal w Karpaczu (w klasyfikacji zawodów uplasował się przed Fabianem Malikiem i Pawłem Urbańskim)[47][48]. W marcowych mistrzostwach Polski w Szczyrku zajął siódme miejsce drużynowo[i], a w konkursie indywidualnym po skokach na odległość 69 i 70 metrów zajął 15. pozycję[14]. Wystartował jeszcze w wojewódzkich mistrzostwach juniorów, gdzie był piąty oraz w kilku konkursach Ogólnopolskich Spotkań UKS, z których wygrał jeden, a ponadto zwyciężył w dwóch konkursach ligi szkolnej[14].
2003/2004[edytuj | edytuj kod]
W czerwcu 2003 wziął udział w konkursie o Puchar Prezesa Tatrzańskiego Związku Narciarskiego, sklasyfikowany został na 14. miejscu[49]. W lipcu uplasował się na 24. miejscu w otwartym konkursie o Puchar Lata na Średniej Krokwi[14]. 9 sierpnia 2003 zajął drugie miejsce w Pucharze McDonald’s[50]. We wrześniu w letnich mistrzostwach Polski juniorów zdobył brązowy medal[51]. W rywalizacji seniorów zajął 20. pozycję[52].
W grudniu wystąpił w dwóch konkursach Alpen Cup 2003/2004 w Predazzo, gdzie był 7. i 34[53], natomiast w styczniowych zawodach z tej serii w Hirtenzarten zajął 39. miejsce[54].
26 grudnia wystartował w mistrzostwach Polski na dużej skoczni w Zakopanem, gdzie oddał skoki na odległość 116 i 120,5 metra kończąc rywalizację na 13. miejscu[55].
Wziął udział w czterech konkursach z cyklu Pucharu Kontynentalnego. Sezon rozpoczął 27 grudnia w Engelbergu, gdzie zajął 47. miejsce, następnie w Seefeld znalazł się na 69. pozycji[56]. 3 stycznia w konkursie w Planicy pierwszy raz w karierze zdobył punkty w PK, dzięki zajęciu 20. miejsca w konkursie[56].
W tym sezonie po raz pierwszy wystąpił w Pucharze Świata – 17 stycznia 2004 zakwalifikował się do konkursu w Zakopanem. W pierwszej serii wykonał skok na odległość 105,5 m i ukończył konkurs na 49. miejscu[57].
29 stycznia w Karpaczu w mistrzostwach Polski oddał skoki na odległość 86 i 85 metrów. Przełożyło się to na zajęcie 6. miejsca ze stratą 2 punktów do podium[58]. Przeprowadzony dwa dni później konkurs na skoczni dużej w Zakopanej po skokach na odległość 112 i 124 metry, również ukończył na 6. pozycjii[59].
Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Strynie zdobył swój pierwszy medal na zawodach rangi mistrzowskiej. 5 lutego reprezentacja Polski ze Stochem w składzie zdobyła srebro w konkursie drużynowym. W drużynie lepszą notę od Stocha uzyskał jedynie Mateusz Rutkowski, późniejszy indywidualny mistrz[j][60]. W konkursie indywidualnym Stoch, po skokach na odległość 89 i 87,5 metra, zajął 16. miejsce[61]. W mistrzostwach Tatrzańskiego Związku Narciarskiego zdobył brązowy medal w klasyfikacji seniorów (przegrywając z Tomaszem Pochwałą i Marcinem Bachledą)[62] i złoty w klasyfikacji juniorów[63]. Wziął też udział w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, gdzie zdobył dwa złote medale na normalnej skoczni w Szczyrku[64][65] oraz drużynowo brązowy[66].
Wystąpił jeszcze pod koniec sezonu w zawodach PK w Kuopio, gdzie zajął 42. pozycję. Z dorobkiem 11 punktów zdobytych w Planicy ukończył sezon na 109. miejscu[56].
Na koniec sezonu wygrał na Średniej Krokwi Puchar Zespołu Szkół Mistrzostwa Sportowego[67].
2004/2005[edytuj | edytuj kod]
Sezon rozpoczął od zajęcia 15. miejsca w Pucharze Prezesa Tatrzańskiego Związku Narciarskiego[68]. 9 października podczas letnich mistrzostw Polski na Wielkiej Krokwi zajął siedemnaste miejsce, tracąc 101,5 pkt do zwycięzcy – Adama Małysza. Następnego dnia na normalnej skoczni uplasował się na siódmej lokacie, tracąc do ponownego zwycięzcy, Małysza, 44,0 pkt. W 2004 po raz pierwszy wziął udział w Letnim Grand Prix, nie dostał się jednak do zakopiańskiego konkursu i na tym zakończył rywalizację w tamtej edycji[18].
Startował w konkursach Pucharu Kontynentalnego przez pierwszą połowę sezonu – zanotował udział w 17 konkursach. Rozpoczął od występu w Rovaniemi, gdzie zajął 15. miejsce. W następnym konkursie w tym samym miejscu spadł na 35. pozycję, w Lahti zaś nie punktował, znajdując się w szóstej i siódmej dziesiątce. 18 grudnia w Harrachovie zajął 24. miejsce. Następnego dnia był 35[69]. Po tym konkursie plasował się na 36. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu[70].
26 grudnia w St. Moritz Kamil Stoch po raz pierwszy w karierze stanął na podium konkursu PK. Oddał skoki na odległość 89,5 i 94 metra uzyskując 3. pozycję za Dmitrijem Wasilejewem i Emmanuelem Chedalem[71]. Dzień później w Engelbergu ponownie zyskał punkty, kończąc konkurs na 13. pozycji, i awansował na 23. miejsce w klasyfikacji generalnej[72]. W dwóch kolejnych konkursach zajmował miejsca poza pierwszą trzydziestką (był 42. w drugim konkursie w Engelbergu i 62. w Seefeld), jednak później zdobywał punkty we wszystkich kolejnych konkursach, w których wystąpił. Uplasował się na 21. i 13. pozycji w Planicy oraz na 12., 19. i 17. miejscu w Sapporo. Po raz ostatni w tamtym sezonie PK pojawił się na skoczni w Bischofshofen, zajmując miejsca 22. i 23. Sezon ukończył na 38. miejscu w końcowej klasyfikacji generalnej[69].
W konkursach Pucharu świata wystąpił czterokrotnie, oprócz tego trzykrotnie nie zakwalifikował się do konkursu. Ten sezon PŚ rozpoczął od występu w Zakopanem, gdzie znalazł się na 44. miejscu[73]. Do drugiego z polskich konkursów nie zakwalifikował się[18]. 11 lutego w Pragelato, w 33. rocznicę zdobycia przez Wojciecha Fortunę złotego medalu olimpijskiego, zdobył pierwsze w karierze punkty w PŚ – skoczył 118,5 m i 121,5 m, zajmując dzięki temu 7. miejsce z notą łączną 209 punktów[74]. Adam Małysz (9. pozycja w konkursie) po raz pierwszy od grudnia 2000 nie był najwyżej sklasyfikowanym Polakiem w zawodach o PŚ[75]. Dzień później wraz z reprezentacją był czwarty w jednoseryjnym konkursie drużynowym[k][18].
20 lutego zadebiutował w rywalizacji rangi mistrzostwa świata w trakcie konkursu drużynowego na skoczni normalnej. Polska (ze Stochem w składzie) zajęła 6. miejsce[l]. Wcześniej, na skoczni normalnej, nie przebrnął kwalifikacji, w których zajął 53. miejsce. W konkursie indywidualnym na dużej skoczni po skoku na odległość 117,5 metra zajął 37. miejsce. W konkursie drużynowym na tej samej skoczni Polska nie zakwalifikowała się do drugiej serii, zajmując 9. miejsce[m][76].
Nie zakwalifikował się do konkursów Turnieju Nordyckiego 2005 w Lahti i Kuopio. W konkursie w Lillehammer zajął 40. miejsce, natomiast w Oslo znalazł się na 34. pozycji. Cykl turniejowy ukończył na 54. miejscu[77]. Sezon 2004/2005 w PŚ zakończył na 53. miejscu z 36 punktami zdobytymi we Włoszech[78].
W tym sezonie po raz ostatni brał udział w mistrzostwach świata juniorów. W rywalizacji drużynowej był najlepszym z Polaków (w drużynie skakali także: Piotr Żyła, Paweł Urbański i Wojciech Topór. Do zwycięskiej Słowenii reprezentacja Polski straciła 4 punkty[79]. W konkursie indywidualnym Stoch zajął 8. miejsce. W pierwszej serii skoczył 95 m i przegrywał tylko z Joonasem Ikonenem, jednak w drugiej nie ustał skoku na odległość 96 m, co kosztowało go spadek w klasyfikacji[80].
W mistrzostwach Polski zdobył pierwsze seniorskie medale: brązowy na skoczni normalnej w Szczyrku (do zwycięzcy, Adama Małysza, stracił ponad 10 punktów)[81] i srebrny na dużej skoczni w Zakopanem (do Małysza stracił 40,3 pkt)[82].
2005/2006[edytuj | edytuj kod]
W czerwcowym Pucharze Doskonałego Mleka uplasował się na 5. pozycji[83]. W letnich mistrzostwach Polski zajął 7. miejsce na Wielkiej Krokwi oraz 5. miejsce na Średniej Krokwi. Odnotował dobre występy w LGP 2005[31] – wystartował w siedmiu z ośmiu zawodów, punktując we wszystkich. Nie pojawił się jedynie na starcie w Hinterzarten. 12 sierpnia w Einsiedeln zajął trzecie miejsce w kwalifikacjach[84]. Dzień później zajął jedenaste miejsce w konkursie[85]. Kolejnego dnia rozegrano zawody w Courchevel. Stoch był ósmy, tym samym po raz pierwszy znajdując się w pierwszej dziesiątce. W Zakopanem odnotował najsłabszy występ w tym sezonie, kończąc zawody na 24. pozycji. W Predazzo i Bischofshofen znajdował się w drugiej dziesiątce (odpowiednio 12. i 15. lokata). Najlepszy wynik osiągnął 10 września w Hakubie. Po pierwszym skoku zajmował trzecie miejsce[86], by ostatecznie uplasować się na piątej pozycji, ze stratą 8,5 pkt do podium[87]. Dzień później w tym samym miejscu zajął 13. pozycję[88]. Grand Prix ukończył na 11. miejscu w klasyfikacji generalnej, z dorobkiem 166 punktów. Była to najwyższa pozycja wśród reprezentantów Polski[89].
Pierwsze konkursy Pucharu świata w sezonie 2005/2006 odbyły się 26 listopada w Ruce. W pierwszym, jednoseryjnym konkursie Stoch skoczył 88,5 metra zajmują 43. miejsce. Drugi konkurs zakończył na 26. pozycji. Tydzień później w obu konkursach Lillehammer znalazł się w czwartej dziesiątce – na 35. i 33. miejscu. Kolejne punkty do klasyfikacji generalnej zdobył w pierwszym konkursie w Harrachovie, gdzie po skokach na odległość 120,5 i 121,5 metra zajął 25. miejsce. Następnego dnia został zdyskwalifikowany. W zamykającym pierwszą część sezonu konkursie w Engelbergu znalazł się na 41. miejscu[90].
Podczas Świątecznego Konkursu skoków, rozgrywanego 26 grudnia 2005 w Zakopanem, oddał skoki na odległość 127,5 i 124 metry. Zdobył w ten sposób 2. lokatę, przegrywając z Adamem Małyszem o 22,3 punktu[91].
Podczas zawodów 54. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie zajął 49. miejsce. Zawody w Garmisch-Partenkirchen ukończył na 29. miejscu[90], awansując na 32. miejsce w klasyfikacji łącznej TCS[92]. W Innsbrucku po skoku z telemarkiem na 128,5 m zajął drugie miejsce w kwalifikacjach, przegrywając jedynie z Ahonenem[93]. Skok został uznany w mediach za sensacyjny[94]. W konkursie głównym po skoku na odległość na odległość 116 metrów przegrał pojedynek w parze z Michaelem Uhrmannem i znalazł się na 41. pozycji[95]. Również w kończącym turniej konkursie Bischofshofen nie zdołał awansować do drugiej serii kończąc zawody na był 33. miejscu[90]. Ukończył Turniej na 34. miejscu z dorobkiem punktowym 486,1[96].
Stoch został powołany na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2006 w Kulm. W pierwszym skoku uzyskał odległość 152,0 m i nie zakwalifikował się do kolejnych serii – zajął 35. miejsce[97]. W konkursie drużynowym startował w trzeciej grupie[n]. Przed jego próbą Polska była siódma. Na oddanie swojego skoku musiał czekać kilkanaście minut ze względu na trudne warunki atmosferyczne. Ostatecznie uzyskał odległość 137,5 m. Polska nie awansowała do finału, zajmując ostatnie, dziewiąte miejsce i tracąc 82,9 pkt do ósmych Czechów[98].
Stoch nie startował w konkursach PŚ w Sapporo. Do rywalizacji powrócił 28 stycznia podczas zawodów w Zakopanem. Po skoku na odległość 125,5 metra zajmował 8. pozycję był ósmy. Ostatecznie po skoku na odległość 126 metrów w drugiej serii z notą 250,2 punktu zajął 15. miejsce (najlepsze w sezonie)[99]. W drugim konkursie oddał skoki na odległość 123,5 i 126,5 metra, co przełożyło się na 19. miejsce[90]Po tym występie zajmował 45. miejsce w klasyfikacji generalnej. Stoch podobnie jak reszta polskiej kadry nie wziął udziału w konkursach w Willingen (przygotowywała się ona wówczas w Ruhpolding do nadchodzących igrzysk[100]).
7 lutego odczytał tekst ślubowania olimpijskiego[101]. 11 lutego rozpoczęła się rywalizacja w ramach ZIO 2006 w Turynie. Zawody skoków rozgrywano w Pragelato. W pierwszej rundzie konkursu głównego na normalnej skoczni lądował na 100. metrze i był piętnasty. W finałowym skoku uzyskał odległość 98,5 m i ostatecznie zajął szesnastą pozycję[102]. W pierwszej serii konkursu na dużej skoczni osiągnął 116,5 m i awansował z ostatniego, 30. miejsca. Otwierając drugą rundę, wylądował na 121. metrze i przesunął się na 26. lokatę[103]. W konkursie drużynowym skakał w drugiej grupie[o]. W otwierającej serii uzyskał 122 m i pozwolił drużynie na awans z 9. na 8. pozycję. Polska ostatecznie zajęła piątą lokatę w gronie szesnastu drużyn[104].
Po zakończeniu igrzysk rozegrano mistrzostwa Polski. W konkursie na skoczni dużej na Wielkiej Krokwi Stoch oddał skoki na odległość 128,5 i 126 metrów. Tym samym wywalczył brązowy medal przegrywając z Robertem Mateją i Adamem Małyszem[105]. Na średnim obiekcie oddał skoki na odległość 88,5 i 87,5 zdobywając pod raz drugi w karierze srebrny medal, tracąc do zdobywcy tytułu, Małysza, 7,5 pkt[106].
4 marca od konkursu drużyn w Lahti rozpoczął się Turniej Nordycki 2006. Stoch upadł w drugiej serii. Reprezentacja Polski zajęła ósme miejsce[107]. W rywalizacji indywidualnej zajął 40. miejsce. Nie punktował także w następnych konkursach turnieju: Kuopio był 34., w Lillehammer 34.[108], a w Oslo zajął 44. pozycję[90]. W końcowej klasyfikacji TN znalazł się na 38. lokacie[109]. Do przedostatniego konkursu sezonu PŚ na Velikance nie awansował, uzyskując 46. miejsce w kwalifikacjach[110].
W sumie w tym sezonie wziął udział w szesnastu konkursach PŚ, punktując w pięciu z nich. Oprócz tego raz nie zakwalifikował się do konkursu i raz został zdyskwalifikowany. Uplasował się na 45. miejscu w klasyfikacji generalnej, z dorobkiem 41 pkt[111].
2006/2007[edytuj | edytuj kod]
14 października na letnich mistrzostwach Polski zajął 6. pozycję na dużej skoczni[112], a na normalnej zdobył brązowy medal[113]. Wcześniej zajął 3. miejsce w zawodach o Puchar Doskonałego Mleka[114].
Wystartował w konkursach z cyklu Letniego Grand Prix, który rozpoczął się 8 sierpnia od konkursu drużynowego w Hinterzarten, w którym reprezentanci Polski zajęli 5. miejsce[p][115]. Dzień później był 45. W konkursie w Predazzo również nie udało mu awansować do drugiej serii kończąc rywalizację na 35. pozycji. Pierwsze punkty do klasyfikacji LGP zdobył 12 sierpnia w konkursie w Einsiedeln, gdzie zajął 16. miejsce. Dwa dni później ponownie awansował do "30" podczas rywalizacji w Courchevel, zajął 22. miejsce. 26 sierpnia odbył się konkurs na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, gdzie zajął 21. miejsce[116]. Swój najlepszy wynik w tamtym sezonie letnim uzyskał 2 września w konkursie w Kranju. Oddał skoki na odległość 101 i 102 metrów i z notą 233,4 punktu uplasował się na 8. miejscu[117]. W klasyfikacji generalnej[118]. Na zawody w Hakubie nie pojechał, w Klingenthal nie zakwalifikował się, a w Oberhofie nie wystąpił. W całym cyklu LGP zdobył 66 punktów, co przełożyło się na 37. pozycję w klasyfikacji generalnej[117].
Nowy sezon Pucharu świata rozpoczął się 24 listopada od zawodów w Ruce, gdzie nie awansował do drugiej serii – znalazł się na 46. miejscu. W następnych konkursach, w Lillehammer był 40. i 26.[119]. Nie zakwalifikował się do zawodów PŚ w Engelbergu[119]. 27 i 28 grudnia wziął udział w rozgrywanych tam zawodach Pucharu Kontynentalnego. W pierwszym konkursie uzyskał 10. miejsce[120]. Następnego dnia po skoku na odległość 131 metrów zajmował 5. miejsce po pierwszej serii. W drugiej serii oddał skok na odległość 131,5 metra i awansował na 3. miejsce przegrywając z Mortemem Solemem i Mathiasem Hafelem. Było to drugie w karierze podium w konkursie PK[121].
Wziął udział w 55. Turnieju Czterech Skoczni. W pierwszym konkursie w Oberstdorfie przegrał pojedynek KO z Roarem Ljokelseoyem, jednak wszedł do drugiej serii jako "szczęśliwy przegrany" i ostatecznie zakończył konkurs na 29. miejscu[122]. W jednoseryjnym konkursie w Garmisch-Partenkirchen oddał skok na odległość 116,5 metra i pokonał w parze reprezentanta Włoch Sebastiana Colloredo zajmując na 21. miejsce[123]. W Innsbrucku po skokach na odległość 120 i 115,5 metra zajął 15. miejsce[124]. W konkurs w Bischofshofen oddał skoki na odległość 126,5 i 134,5 metra, co przełożyło na najlepsze w tym sezonie – 9. miejsce w konkursie PŚ[125]. W klasyfikacji Turnieju z notą 810,9 punktu zajął 15. pozycję[126].
Po powrocie z TCS wziął udział w zawodach PŚ w lotach w Vikersund, gdzie po skokach na odległość 164,5 i 174,5 metra zajął 25. miejsce[127]. Następnie wystąpił w Zakopanem, gdzie nie zdołał awansował do drugiej serii kończąc rywalizację na 36. miejscu[119]. Również w konkursach w Oberstdorfie nie udało mu się awansować do drugiej serii zajmując zajął 50. i 41. miejsce[119]. Udało się mu to w pierwszy konkursie Titisee-Neustadt, gdzie oddał skoki na odległość 125 i 133,5 metra kończąc rywalizację na 17. miejscu[128]. Drugi konkurs zakończył na 34. pozycji[119]. Ponownie awansował do "30" w Klingenthal, gdzie zajął 24. miejsce[119]. Razem z resztą kadry nie brał udział w konkursach w Willingen w celu przygotowania przed mistrzostwami świata w Sapporo[129].
17 lutego, na mistrzostwach Polski na normalnej skoczni oddał skoki na odległość 84,5 i 77,5 metra zdobywając srebrny medal. Strata do zwycięzcy – Adama Małysza, 32 pkt[130]. Dzień wcześniej ze swoją drużyną, LKS Poroniec Poronin, w konkursie drużynowym zajął 4. miejsce[131].
Stoch brał udział w MŚ 2007 w Sapporo. W pierwszej serii konkursu na normalnej skoczni osiągnął odległość 117,5 m i plasował się na dziesiątej lokacie. W finałowej kolejce wylądował na 121 m i ostatecznie uplasował się na trzynastym miejscu[132]. 25 lutego rozegrano konkurs drużyn na dużym obiekcie. Stoch startował w otwierającej grupie. W pierwszej serii uzyskał 129 m i jego reprezentacja plasowała się na drugiej pozycji. Na koniec serii była czwarta, tracąc 3 pkt do trzeciej Japonii. W drugiej lądował dziewięć metrów bliżej, a reprezentacja Polski ostatecznie zajęła piąte miejsce[q][133]. Konkurs indywidualny na dużej skoczni rozegrano 3 marca. W pierwszej z liczonych serii uzyskał 92,5 m, co dawało mu trzynaste miejsce na półmetku rywalizacji. W drugiej kolejce oddał skok o pół metra dłuższy i był 11[134].
Następnie wystąpił w konkursach z cyklu Turnieju Nordyckiego. Zajął 12. miejsce w Lahti i 17. miejsce w Kuopio oraz 45. i 19. miejsce w Oslo. Turniej ukończył na 21. pozycji z notą 605,9 punktu[135].
Podczas trzech ostatnich zawodów sezonu rozgrywanych w Planicy był kolejno 24., 36.[119] i 11. (w trzecim konkursie ustanowił swój nowy rekord życiowy skokiem na 210,5 m w jedynej rozegranej serii)[136].
W końcowej klasyfikacji generalnej zajął 30. pozycję ze 168 pkt, co było drugim wynikiem wśród Polaków. W tamtym sezonie PŚ wystąpił w dwudziestu jeden zawodach, punktował trzynastokrotnie, raz znalazł się w pierwszej dziesiątce[119].
2007/2008[edytuj | edytuj kod]
Wystąpił w dwóch konkursach LPK 2007 – obydwa odbyły się w Villach. 15 września zajął 12. miejsce, następnego dnia znalazł się na 16. pozycji. W klasyfikacji końcowej cyklu zajął 46. lokatę[137]. W trzeciej edycji Pucharu Doskonałego Mleka zajął 12. miejsce[138]. Zawody o Puchar Solidarności ukończył na 2. miejscu[139].
13-14 października wziął udział letnich Mistrzostwach Polski w Zakopanem. W konkursie na skoczni dużej oddał skoki na odległość 121,5 i 128 metrów, dzięki czemu zdobył brązowy medal przegrywając z Adamem Małyszem i Marcinem Bachledą[140]. W rywalizacji na skoczni normalnej skoczył na odległość 85 i 87,5 metra, co umożliwiło wywalczenie 2. miejsca za Małyszem[141].
LGP 2007 rozpoczął od zajęcia 39. pozycji w konkursie w Hinterzarten. W Courchevel odnotował lepszy występ – zajął 14. miejsce, zaś w Pragelato i Einsiedeln kończył zawody odpowiednio na 29. i 19. pozycji. W klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów zajął 19. miejsce. W Zakopanem był 27[142]. Do zawodów, po nieobecności w Hakubie, powrócił pod koniec sezonu – 3 października w Oberhofie po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie LGP[143]. Po raz pierwszy w zawodach tej rangi wygrał inny polski skoczek niż Adam Małysz[31]. Tego dnia zdobył też tytuł Man of the Day[144]. W Klingenthal znów znalazł się w czołówce – na 5. miejscu[142]. W całym cyklu LGP zdobył 181 punktów, co przełożyło się na 12. pozycjęw klasyfikacji generalnej[145].
Początek zimowego sezonu był dla Stocha nieudany. Konkurs drużynowy w Ruce reprezentacja Polski z udziałem Stocha zakończyła rywalizację w pierwszej serii na 11. miejscu[146]. Nie zakwalifikował się do konkursu indywidualnego na tej skoczni. W pięciu kolejnych zawodach nie zdołał awansować do drugiej serii – w Trondheim był 34. i 35., w Villach dwukrotnie 34., w pierwszych zawodach w Engelbergu 41. Pierwsze punkty zdobył podczas drugiego ze szwajcarskich konkursów – znalazł się tam na 18. pozycji[147].
26 grudnia w konkursie na Wielkiej Krokwi po raz pierwszy w karierze wywalczył złoty medal Mistrzostw Polski w skokach narciarskich. Stoch oddał skoki na odległość 130 i 128 metrów wyprzedzając Klemensa Murańskę i Krzysztofa Miętusa. Mistrzostwa odbyły się pod nieobecność Adama Małysza[148].
56. Turnieju Czterech Skoczni rozpoczął od zajęcia 22. lokaty w konkursie w Oberstdorfie. Konkurs w Garmisch-Partenkirchen ukończył na 23. miejscu. W dwóch konkursach w Bischofshofen zajął 25. i 35. pozycję[147]. Cały TCS ukończył na 21. pozycji[149].
12 stycznia wystąpił w Predazzo, gdzie zaliczył najlepszy występ w sezonie. W jednoseryjnym konkursie oddał skok na odległość 125,5 metra, co przełożyło się na 6. miejsce[150]. Drugi konkurs zakończył na 19. miejscu. Tydzień później odbył się konkurs lotów narciarskich w Harrachovie, gdzie zajął 12. pozycję. W rywalizacji w Zakopanem również punktował zajmując 21. i 25. miejsce. W pierwszym konkursie w Sapporo, po skoku na odległość 104 metry, znalazł się na końcu stawki (44. pozycja). W drugim konkursie zajął 20. miejsce[147]. Nie zdołał zakwalifikować się do pierwszego konkursu w Libercu[151]. Drugi konkurs zakończył na 24. miejscu[147]. Nie przebrnął kwalifikacji do konkursu indywidualnego w Willingen[152], ale wystąpił w rywalizacji drużynowej na tej skoczni. Reprezentacja Polski nie zdołała awansować do drugiej serii kończąc zawody już w pierwszej serii na 10. pozycji[153].
Wziął udział w mistrzostwach świata w lotach 2008 w Oberstdorfie. Konkurs indywidualny zakończył już w pierwszej serii, w której trakcie oddał skok na odległość 174 metrów[154]. W zawodach drużynowych Polska zajęła 10. pozycję i nie zakwalifikowała się do drugiej serii – Stoch skoczył 167,0 m[r][155].
Wziął udział w mistrzostwach Polski. W konkursie na skoczni dużej oddał skoki na odległość 129,5 i 118 metrów. Z notą łączną 243 punkty znalazł się zaraz za podium, tracąc 3,9 punktu do brązowego medalisty, Krzysztofa Miętusa[156]. Dwa dni później w konkursie na skoczni normalnej zajął 14. miejsce[157].
Wziął udział w konkursach z cyklu Turnieju Nordyckiego. Uzyskał 23. i 32. miejsce w konkursach w Kuopio, 35. w Lillehammer i 30. w Oslo[147]. Cały turniej zakończył na 36. miejscu[158]. W finałowych zawodach PŚ w Planicy dwukrotnie zajął 29. miejsce[147].
Wziął udział w sumie w 24 konkursach PŚ 2007/2008 – punktował w 15 spośród nich. Zdobył 157 punktów i w klasyfikacji generalnej zajął 30. miejsce (drugi najlepszy wynik spośród polskich skoczków)[159].
2008/2009[edytuj | edytuj kod]
W trakcie lipcowego zgrupowania doznał kontuzji (zwichnął obojczyk). Jego lewy[160] bark został odrutowany i wkręcono w niego śrubę[1][161]. W związku z tym nie brał udziału w konkursach z cyklu LGP i w LPK.
Sezon zimowy rozpoczęła rywalizacja w Ruce, gdzie nie zdołał awansować do drugiej serii kończący rywalizację na 48. pozycji[162]. Wziął udział również w konkursie drużynowym na tej skoczni, gdzie reprezentacja Polski zdobyła 7. miejsce[163]. Konkursy w Trondheim zakończył na pierwszej serii (46. i 47. lokata)[162]. Stoch nie brał udziału w zawodach w Pragelato[164]. Nie udało się mu zakwalifikować do konkursów w Engelbergu[165].
Pod koniec grudnia brał udział w konkursach Pucharu Kontynentalnego organizowanych w Szwajcarii. Zajął miejsca w pierwszej dziesiątce: w pierwszym konkursie ósme, a w drugim – siódme[166].
W związku ze startami w Szwajcarii, w otwierającym 57. Turniej Czterech Skoczni konkursie w Oberstdorfie nie wystartował. W noworocznych zawodach w Garmisch-Partenkirchen przegrał pojedynek w parze z Ilją Roslakowem zajmując 47. miejsce[167]. W Innsbrucku zajął 27. lokatę i tym samym po raz pierwszy w sezonie awansował do drugiej serii. Konkurs Bischofshofen ukończył na 28. miejscu[162]. W klasyfikacji generalnej TCS znalazł się na 36. pozycji[168].
Wobec słabych wyników decyzją trenera Łukasza Kruczka reprezentanci Polski nie wzięli udziału w konkursach lotów narciarskich Na obiekcie Kulm w Tauplitz[169]. Powrócił do rywalizacji 16 stycznia podczas konkursu w Zakopanem, gdzie oddał skoki na odległość 119,5 i 115 metra uzyskując 11. miejsce[170]. Następnego dnia ukończył zawody na 14. pozycji[162]. W kolejny weekend odbyły się konkursy w kanadyjskim Whistler w ramach próby przedolimpijskiej. W obu konkursach udało się mu awansować do drugiej serii kończąc zawody na 19. i 24. miejscu[162]. Ostatniego dnia stycznia wziął udział w konkursie PŚ w Sapporo, gdzie był 13[162]. 7 lutego wystartował w konkursie drużynowym w Willingen, gdzie reprezentanci Polski zdobyli 8. miejsce[171]. Konkurs indywidualny zakończył w pierwszej serii na 35. miejscu. Również w konkursie w Klingenthal nie zdołał awansować do drugiej serii kończąc rywalizację na 41. pozycji[162]. Nie wystąpił w konkursach na skoczni mamuciej w Oberstdorfie[172].
14 lutego 2009 zdobył mistrzostwo Polski na skoczni w Wiśle. W drugiej serii ustanowił nowy zimowy rekord obiektu – 132 m[173].
Stoch został powołany na mistrzostwa świata w Libercu. 21 lutego odbył się konkurs na skoczni normalnej, w którym zajął czwarte miejsce. Wygrał wtedy m.in. z Thomasem Morgensternem, Martinem Schmittem, Andreasem Küttelem, Takanobu Okabe i Adamem Małyszem. Po pierwszej serii, w której osiągnął 99,5 m był dziewiąty, jednak w drugiej serii uzyskał najdłuższą ustaną odległość – 100,5 m. Brązowy medal przegrał z Simonem Ammannem o 4,5 pkt[174]. Podczas treningu na dużej skoczni upadł i stłukł prawy bark, jednak kontuzja okazała się niegroźna[160]. W kwalifikacjach zajął drugie miejsce, przegrywając jedynie z Kasaim[175]. W jednoseryjnym konkursie po skoku na odległość 119,5 metra z notą 113,6 punktu zajął 24. miejsce[176]. W konkursie drużynowym Stoch startował w pierwszej grupie. Po jego skoku na 123 m drużyna była piąta, a na koniec I serii znajdowała się na trzeciej lokacie. W drugiej kolejce uzyskał trzy metry więcej, a polski zespół spadł na czwarte miejsce, które utrzymał do końca konkursu, przegrywając medal o 9,1 pkt. z Japończykami[s][177].
Po skoku na odległość 100 metrów nie zakwalifikował się oo otwierającego cykl Turnieju Nordyckiego konkursu w Lahti[178]. Kolejne konkursy zakończył poza czołową "30" (45. miejsce w Kuopio i 42. miejsce w Lillehammer)[162]. Nie zakwalifikował się do konkursu indywidualnego lotów narciarskich Vikersund[179], zaś w konkursie drużynowym reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła 7. miejsce[180]. Turniej Nordycki ukończył na 55. miejscu, zdobywając 143,2 punktów[181].
Sezon zakończyły konkursy lotów narciarskich w Planicy. 20 marca w rywalizacji indywidualnej zajął 10. miejsce[162]. Następnego dnia miała miejsce rywalizacja drużynowa. Stoch wystartował jako pierwszy z Polaków – uzyskał 205,5 m, a reprezentacja Polski po pierwszej kolejce była czwarta. Finalnie Polska zajęła drugie miejsce, za Norwegami (ze stratą ponad 40,1 punktu), a Kamil Stoch po raz pierwszy stanął na podium Pucharu Świata[182][s]. Natomiast w kończącym sezon konkursie zajął najlepsze tamtej zimy, ósme miejsce, awansując po skoku na odległość 206,5 metra z zajmowanego po pierwszej kolejce jedenastego[183].
Łącznie wziął udział w 17 konkursach z cyklu PŚ, punktował w dziewięciu z nich. Skończył sezon po raz trzeci z rzędu jako drugi najlepszy Polak na 30. miejscu z dorobkiem 146 punktów[184]. W klasyfikacji lotów narciarskich zajął 22. miejsce[185].
2009/2010[edytuj | edytuj kod]
Udział w Letnim Pucharze Kontynentalnym ograniczył jedynie do zawodów w Słowenii. Konkurs w Velenje ukończył na 19. miejscu, zaś w Kranju zajął 22. i 32. pozycję. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 66. miejsce z 21 punktami[186].
Na początku września wystartował w Pucharze Solidarności, zajmując 4. lokatę w klasyfikacji konkursu[187]. 10 października na Średniej Krokwi w letnich mistrzostwach Polski oddał skoki na odległość 83,5 i 86,5m metra i z notą 227 punktu zdobył brązowy medal przegrywając z Adamem Małyszem i Łukaszem Rutkowskim[188]. Dzień później oddał skoki na odległość 120 i 125 metrów, co przełożyło się na 6. miejsce na dużej skoczni[189].
Letnie Grand Prix 2009 zainaugurowały 8 sierpnia zawody drużynowe w Hirterzarten, w których reprezentacja Polski zajęła 7. miejsce[t][190]. Indywidualnie zajął tam 24. miejsce, a do konkursu w Pragelato nie zakwalifikował się (po raz pierwszy od 2006). W Courchevel zajął 24. pozycję, w Einsiedeln i Zakopanem zajmował miejsca w drugiej dziesiątce (kolejno 16., 16. i 17.) Nie brał udział w konkursach w Hakubie. W kończących sezon letni zawodach w Klinghental po skoku na odległość 115 metrów zajął 40. miejsce[191], nie punktując w konkursie LGP po raz pierwszy od początku sezonu LGP 2007. Łącznie zdobył 58 punktów, co przełożyło się na 32. miejsce w klasyfikacji generalnej LGP[191] i 21. w klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów[192].
Sezon zimowy otwarły konkursy w Ruce przeprowadzone 27-28 listopada. W rywalizacji drużynowej polska drużyna zajęła 5. miejsce[u][193]. Stoch w konkursie indywidualnym oddał skoki na odległość 121 i 129,5 metra uzyskując 24. miejsce[194]. Tydzień później odbyły się konkursy w Lillehammer. W pierwszym, Stoch został sklasyfikowany na 20. miejscu[194]. Dzień później po skokach na odległość 129 i 128,5 metra zajął 7. miejsce. Tym samym został najwyżej sklasyfikowanym Polakiem[195]. Następnie przeprowadzono trzy konkursy w Engelbergu. W pierwszym konkursie zajął po skokach na odległość 128,5 i 123,t metra kończąc rywalizację na 10. miejscu, następnego dnia zajął 17. miejsce. W ostatnim, jednoseryjnym konkursie oddał skok na odległość 125,5 metra, co przełożyło się na 11. pozycję[194].
W przeprowadzonym w Szczyrku konkursie mistrzostw Polski oddał skoki na odległość 102 i 94,5 metra zdobywając srebrny medal. Strata do zwycięzcy – Adama Małysza wyniosła 13 punktów[196].
Do otwierającego 58. Turniej Czterech Skoczni konkursu w Oberstdorfie nie zakwalifikował się[197]. W konkursie w Garmisch-Partenrkirchen przegrał pojedynek w parze z Bjørnem Einarem Romørenem, ale wszedł do drugiej serii jako „szczęśliwy przegrany” i po skoku na odległość 125 metrów w drugiej serii zakończył konkurs na 23. pozycji[198]. Również w następnym konkursie, w Innsbrucku, awansował do drugiej serii i zajął 19. miejsce. Wieńczący turniej konkurs w Bischofshofen zakończył w pierwszej serii, po skoku na odległość 116,5 metra, na 44. miejscu[194]. W klasyfikacji końcowej turnieju znalazł się na 30. pozycji[199].
Nie zakwalifikował się do konkursów lotów narciarskich w Bad Mitterndorf. Nie wziął udziału w konkursach w Sapporo[200]. Wziął natomiast udział w zawodach w Zakopanem w dniach 22–23 stycznia. W pierwszym był 27., a w drugim uplasował się o jedną lokatę niżej[194]. Zabrakło go w zawodach PŚ w Niemczech w cyklu FIS Team Tour.
Najważniejszą imprezą sezonu były zimowe igrzyska olimpijskie w Vancouver. 13 lutego odbył się konkurs indywidualny na skoczni normalnej. W pierwszej serii konkursu Stoch skoczył na 98,5 m i zajmował był 22. pozycję. W serii finałowej wylądował trzy metry bliżej, ostatecznie kończąc rywalizację na 27. miejscu[201]. 20 lutego odbył się konkurs na skoczni dużej. W pierwszej kolejce osiągnął 126 m i plasował się na trzynastym miejscu. Drugi skok był o 2,5 m krótszy i ostatecznie Polak został sklasyfikowany na 14. miejscu[202]. W konkursie drużynowym Polska zajęła pozycję 6. – Stoch skoczył 126,5 i 134,5 m[203].
27 lutego wystartował w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Wiśle, gdzie oddał skoki na odległość 122,5 i 119 metrów. Przełożyło się to na zajęcie 3. lokaty za Adamem Małyszem i Manuelem Fetnerem (ze stratą 0,1 punktu). Było to jego trzecie podium w PK w karierze[204].
Został powołany na konkursy z cyklu Turnieju Nordyckiego. W otwierającym rywalizację jednoseryjnym konkursie drużynowym w Lahti polscy skoczkowie zajęli czwarte miejsce tracąc do zdobywców 3. miejsca – 1,3 punktu[v][205]. W rywalizacji indywidualnej na tej skoczni zajął 18. miejsce, natomiast konkurs w Kuopio zakończył na 21. miejscu[194]. Konkurs w Lillehammer po skokach na odległość 119,5 i 130 metrów ukończył na 10. pozycji[206]. Wygrał kwalifikacje do konkursu w Oslo[207], zaś w konkursie znalazł się na 22. pozycji[194]. W klasyfikacji turnieju zajął 15. miejsce[208].
W trakcie całego sezonu wziął udział w 15 konkursach indywidualnych. Najlepszy występ (7. miejsce) zaliczył w Lillehammer. Do klasyfikacji generalnej zdobył łącznie 203 punktów. Przełożyło się to na 24. miejsce jako drugi najlepszy reprezentant Polski i zarazem najlepszy wynik w dotychczasowej karierze[209].
Stoch został powołany na rozpoczynające się 18 marca mistrzostwa świata w lotach narciarskich w Planicy. Zajął trzecie miejsce w serii kwalifikacyjnej, oddając skok na 201,5 m[210]. W pierwszej serii konkursu indywidualnego skoczył 186,5 m i był 22. W drugiej serii przekroczył o 7,5 metra granicę dwustu metrów, dzięki czemu został tymczasowym liderem konkursu. Po pierwszym dniu rywalizacji Stoch był na 17. miejscu[211]. Następnego dnia, w trzeciej próbie Stoch uzyskał 203,5 m, co przy długiej próbie Johana Remena Evensena spowodowało spadek Polaka o jedną pozycję. W ostatniej rundzie Stoch poprawił o 7,5 metra swój rekord życiowy, lądując na 218 metrze i obejmując prowadzenie z przewagą 24,3 punktu nad dotychczas przewodzącym stawce skoczków Uhrmannem. Ostatecznie zajął 16. miejsce w klasyfikacji konkursu indywidualnego[212]. W konkursie drużynowym uzyskał 197,5 metra w pierwszej serii. W drugiej serii skoczył na najdalszą odległość – uzyskał 222,5 metra, co było jego nowym rekordem osobistym. Dobry skok Stocha dał reprezentacji Polski szansę na medal, którą jednak straciła przez słabą próbę Łukasza Rutkowskiego. Polska zajęła 4. miejsce za drużyną Finlandii[s][213].
2010/2011[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Stoch znalazł się w kadrze A reprezentacji Polski na sezon 2010/2011, prowadzonej przez Łukasza Kruczka[214].
Wygrał cykl Letniego Pucharu Kontynentalnego, mimo że zabrakło go w ponad połowie konkursów. Na najwyższym stopniu podium nie znalazł się tylko w inauguracyjnych zawodach, 2 lipca w Kranju (2. miejsce), gdzie przegrał o 1 pkt z Andreasem Strolzem. Zwyciężał w konkursach w Kranju, Velenje, dwukrotnie w Garmisch-Partenkirchen i dwukrotnie w Ałmaty. W klasyfikacji generalnej cyklu zdobył 680 punktów z przewagą 196 punktów nad drugim – Jakubem Jandą[215].
23-25 lipca wystartował w letnich mistrzostwach Polski, rozgrywanych w Szczyrku i w Wiśle. W konkursie przeprowadzonym w Wiśle na skoczni dużej oddał skoki na odległość 125,5 i 131 metrów i wywalczył srebrny medal przegrywając z Adamem Małyszem[216]. Również w konkursie na skoczni normalnej (dzięki skokom na odległość 102 i 99,5 metra) zdobył 2. miejsce przegrywając z Adamem Małyszem[217]. W rywalizacji drużynowej reprezentacja AZS Zakopane z udziałem Stocha zdobyła złoty medial[218].
Po występach w LPK i przerwie spowodowanej zawarciem małżeństwa wystartował w zawodach z cyklu Letniego Grand Prix w Wiśle. Wcześniej opuścił pierwsze cztery konkursy tej serii. 19 sierpnia wygrał kwalifikacje, wyrównując rekord obiektu (134,5 m)[219]. W konkursie zajął 2. miejsce[220]. W drugim dniu zawodów w Wiśle zwyciężył. 28 sierpnia zajął trzecie miejsce w konkursie LGP w Hakubie. Dzień później odniósł kolejne zwycięstwo[221]. 1 października w Libercu, znalazł się na podium LGP, zajmując trzecie miejsce i przegrywając jedynie z Małyszem i Tomem Hilde[221]. Dwa dni później odbył się zamykający cykl konkurs w Klingenthal. W finałowej serii pobił rekord obiektu, uzyskując odległość 143,5 m[222] i zwyciężył w zawodach. Sezon letni zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej[223], ze stratą 30 punktów do zwycięzcy, Daikiego Itō[221].
Nowy sezon Pucharu Świata rozpoczął od zajęcia 5. miejsca w konkursie drużynowym w Ruce[w]. Indywidualnie zajął 34. miejsce. Była to jedyna sytuacja w tamtym sezonie, kiedy nie awansował do finałowej serii. W kolejnych zawodach, rozgrywanych w Kuopio był 20.[224]). W Lillehammer był 22. i 16. Po odwołaniu skoków w Harrachovie, 17 grudnia w Engelbergu udało mu się wygrać kwalifikacje do zawodów. W pierwszym z zaplanowanych tam konkursów zajął dziewiąte miejsce[225]. Następnego dnia był 12[226]. Ostatni ze szwajcarskich konkursów odbył się 19 grudnia, w których Stoch zajął 9. miejsce[227].
26 grudnia na Mistrzostwach Polski w Zakopanem oddał skoki na odległość 123,5 i 126 metrów. Zdobył srebrny medal, przegrywając z Adamem Małyszem (strata wyniosła 26 punktów)[228].
W pierwszym konkursie 59. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie zajął 25. miejsce. Następnie zajął 8. miejsce w konkursie w Garmisch-Partenkirchen i 21. miejsce w rywalizacji w Innsbrucku[227]. W zamykającym turniej konkursie w Bischofshofen zajął 15. miejsce[227], tę samą pozycję zajmując w klasyfikacji generalnej turnieju[229].
8 stycznia rozegrano pierwszy konkurs PŚ w lotach 2010/2011, w którym Stoch zajął 16. miejsce. W drugim konkursie był czternasty[227]. W klasyfikacji lotników plasował się na siedemnastym miejscu[230]. Na konkursy do Japonii nie poleciał i spadł na osiemnaste miejsce w tabeli[231].
Następnie rywalizacja przeniosła się do Zakopanego, gdzie odbyły się trzy konkursy indywidualne. W piątkowej rywalizacji Stoch zajął 17. miejsce, drugiego dnia był siódmy[227]. W niedzielę 23 stycznia 2011 po raz pierwszy w karierze odniósł zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata, jednocześnie po raz pierwszy stanął na podium w tym cyklu[232]. Prowadził już po pierwszej serii, kiedy to skoczył 123 m i miał 3,7 pkt przewagi nad drugim Tomem Hilde. Zwycięstwo zapewnił mu drugi skok na odległość 128 m zwiększając przewagę nad Hilde do 4,5 punktu. Trzecie miejsce zajął Martin Koch[233]. Został wówczas czwartym Polakiem w historii, który zwyciężył w zawodach PŚ, po Stanisławie Bobaku, Piotrze Fijasie i Adamie Małyszu[234] (który upadł w trakcie tego konkursu). Tego dnia zdobył także tytuł Man of the Day[235].
Tydzień później rozpoczął starty w FIS Team Tour 2011. Cykl ten otworzył konkurs drużynowy w Willingen. Reprezentacja Polski ze Stochem w składzie stanęła na trzecim stopniu podium[r][236]. Kolejnego dnia odbył się konkurs indywidualny. Stoch oddał najdłuższy skok drugiej rundy (141 m) i zajął 6. miejsce[237]. 2 lutego po raz drugi wygrał konkurs PŚ, tym razem w Klingenthal[238]. Na Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie był jedenasty[239]. Ostatnią częścią FIS Team Tour był konkurs drużynowy na tym samym obiekcie. Polacy zajęli szóste miejsce[240], a w końcowej tabeli turnieju – czwarte[241].
W konkursach przeprowadzonych 12 i 13 lutego na nowo otwartej skoczni mamuciej Vikersundbakken w Vikersund Stoch dwukrotnie zajął jedenaste miejsce[227].
19 lutego podczas mistrzostw Polski w Szczyrku na skoczni Skalite w obu seriach oddał skoki na odległość 101,5 metrów. Po raz trzeci w karierze zdobył tytuł mistrzowski. Przewaga na srebrnym medalistą – Tomaszem Byrtem wyniosła 19 punktów. Zawody odbyły się bez udziału Adama Małysza[242].
Został powołany na MŚ 2011 w Oslo. Konkurs na skoczni normalnej odbył się 26 lutego. Po pierwszej serii konkursowej, w której uzyskał 94 m, był dziesiąty. W drugiej skoczył na odległość 101 m i ostatecznie był szósty, tracąc 11,7 pkt do brązowego medalisty, Małysza[243]. Następnego dnia odbyła się rywalizacja drużynowa. Skakał jako pierwszy z Polaków i w pierwszej kolejce uzyskał 101 m. Dawało to czwarte miejsce po otwierającej grupie, utrzymane do końca konkursu. W drugiej serii uzyskał o półtora metra więcej[r][244]. W pierwszej serii konkursu na dużej skoczni osiągnął odległość 131 m i po swojej próbie znajdował się na trzeciej pozycji, za dwoma Norwegami. Ostatecznie na koniec pierwszej rundy był szósty i tracił 0,9 pkt do trzeciego zawodnika. W finałowej serii upadł[245]. Spowodowało to spadek na 19. lokatę[246]. Konkurs drużynowy na dużym obiekcie odbywał się w trudnych warunkach atmosferycznych. Po skoku Stocha na 113,5 m w pierwszej grupie, Polska była ósma. Po zakończeniu pierwszej serii polska drużyna była piąta, a drugiej nie rozegrano[r][247].
12 marca podczas konkursu drużynowego PŚ w Lahti na skoczni Salpausselkä wraz z kolegami z reprezentacji stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Austrią i Norwegią[x][248]. Nazajutrz w zawodach indywidualnych zajął 9. pozycję[227].
Sezon zwieńczyła rywalizacja na skoczni Letalnica w Planicy. W pierwszym konkursie indywidualnym, po skokach na odległość 206,5 i 213,5 metra, zajął 7. pozycję[227]. W sobotę w serii próbnej przed konkursem drużynowym ustanowił swój nowy rekord życiowy (226 m)[249]. W konkursie drużynowym Polska zajęła czwarte miejsce za Austrią, Norwegią i Słowenią[y][250]. 20 marca w ostatnim konkursie sezonu zimowego po raz trzeci w karierze triumfował w konkursie PŚ. W jedynej rozegranej serii skoczył na odległość 215,5 m wygrywając z Gregorem Schlierenzauerem i Adamem Małyszem[251]. Trzeci raz w historii, a po raz pierwszy od ponad 31 lat na podium stanęło dwóch Polaków[z][252].
Ostatecznie w ciągu całego sezonu Stoch zgromadził 739 punktów, co przełożyło się na 10. miejsce w klasyfikacji generalnej – najwyższe w dotychczasowej karierze. Reprezentacja polskich skoczków została sklasyfikowana na 3. miejscu w Pucharze Narodów za drużynami Austrii i Norwegii[253]. W klasyfikacji lotów narciarskich Stoch z wynikiem 241 punktów zajął 9. miejsce[254].
Po zakończeniu sezonu wziął jeszcze udział w benefisie Adama Małysza. Choć konkurs skoków się nie odbył, Stoch był jednym z jedenastu skoczków, którzy wykonali niemierzony skok, mimo niekorzystnych warunków atmosferycznych[255].
2011/2012[edytuj | edytuj kod]
Sezon letni rozpoczął od udziału w pierwszej edycji Lotos Poland Tour, zaliczanego do cyklu Letniego Grand Prix. W inauguracyjnym konkursie w Wiśle zajął dziewiąte miejsce[256]. W Szczyrku stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Thomasem Morgensternem i Gregorem Schlierenzauerem[257]. 23 lipca podczas konkursu drużynowego w Zakopanem, Stoch skakał najgorzej z polskich reprezentantów, a także wszystkich skoczków, którzy zakwalifikowali się do drugiej serii. Polska zajęła szóste miejsce[aa][258]. Dzień później wziął udział w konkursie indywidualnym, w którym podobnie jak w Wiśle uplasował się na trzeciej pozycji za Morgensternem i Schlierenzauerem[259]. Tym samym zakończył cykl Poland Tour na trzecim miejscu[260]. Kolejne letnie zawody odbywały się w Hinterzarten. W rywalizacji drużynowej Polska zajęła 2. pozycję, za reprezentacją Austrii[ab]. W rozgrywanym następnego dnia konkursie indywidualnym Stoch był 2., plasując się za Thomasem Morgensternem[261]. W Courchevel Stoch ustanowił nowy rekord skoczni Tremplin Le Praz (137 m) i zajął trzecie miejsce przegrywając z Morgensternem i Richardem Freitagiem[262]. Serię zawodów w krajach alpejskich kończyła jednoseryjna rywalizacja w Einsiedeln na skoczni Andreas Küttel-Schanze, gdzie Stoch odniósł zwycięstwo stając na podium obok Morgensterna i Rune Velty[263].
17 września wywalczył swój pierwszy indywidualny tytuł na letnich mistrzstwach Polski, stając na podium obok Krzysztofa Bieguna i Piotra Żyły[264].
W październiku wziął udział w dwóch konkursach kończących sezon letni. W Hinzenbach był 15[256]. W zamykającym letni sezon konkursie w Klingenthal odniósł zwycięstwo (przewaga nad drugim zawodnikiem – Gregorem Schlierenzauerem wyniosła 25,2 punktu)[265]. W klasyfikacji LGP zdobył łącznie 505 punktów, co przełożyło się na drugą pozycję (strata do zwycięzcy – Thomasa Morgensterna wyniosła 105 punktów)[266].
Sezon zimowy zainaugurował 26 listopada jednoseryjny konkurs drużynowy w Ruce. Polacy ze Stochem w składzie uplasowali się na 7. pozycji[ac][267]. Następnego dnia, w rywalizacji indywidualnej zajął 4. pozycję, tracąc do podium 17,2 punktu[268]. W pierwszy weekend grudnia odbyły się zawody w Lillehammer. W pierwszym konkursie, który przeprowadzono na skoczni normalnej, Stoch zajął 3. miejsce za Andreasem Koflerem i Richardem Freitagiem[269]. Drugi konkurs, który przeprowadzono na skoczni dużej, po słabym skoku na odległość 101 metrów wynikającym z błędu na progu Stoch zakończył już w pierwszej serii na 48. pozycji[270][271]. Podczas pierwszego konkursu indywidualnego na skoczni dużej w Harrachovie, uplasował się na 15. miejscu[271]. Dzień później odbył się konkurs drużynowy, w którym Polska zajęła 5. pozycję[ad][272]. W niedzielnych zawodach indywidualnych Stoch zajął 13. miejsce[271]. 17 grudnia 2011, na pierwszym konkursie w Engelbergu uplasował się na 12. miejscu[271]. W niedzielnych zawodach zajął 2. miejsce (po skoku na odległość 137 metrów awansował z zajmowanego po pierwszej serii 9. miejsca), przegrywając ze stratą 3,9 punktu z Andreasem Koflerem[273].
26 grudnia 2011 w Wiśle odbyły się mistrzostwa Polski. W drugiej serii zawodów Stoch oddał skok na odległość 136 m, czym ustanowił nowy rekord obiektu i zdobył złoty medal wygrywając z Piotrem Żyłą i Stefanem Hulą[274].
W pierwszym konkursie 60. Turnieju Czterech Skoczni Stoch zajął 23. miejsce, po oddanym w drugiej serii w złych warunkach skoku na 107 m[275]. Podczas konkursu w Ga-Pa zajął 4. miejsce[271]. Podczas konkursu w Innsbrucku prowadził po pierwszej serii, w którym skoczył na odległość 132,5 m. W drugiej skoczył 108 m i spadł na dziewiąte miejsce[276]. W kończącym Turniej jednoseryjnym konkursie w Bischofshofen zajął 9. miejsce. W klasyfikacji turnieju zajął ostatecznie 8. lokatę[277].
15 stycznia 2012 odbyły się pierwsze dwa konkursy w lotach, otwierające Puchar Świata w lotach narciarskich 2011/2012. W pierwszym z nich, jednoseryjnym, Stoch zajął 6. miejsce[271]. W drugim konkursie początkowo sklasyfikowano go na 4. pozycji, jednak po dyskwalifikacji Schlierenzauera awansował na miejsce trzecie[278].
20 stycznia 2012 odbył się pierwszy z dwóch konkursów PŚ w Zakopanem. Po skoku na odległość 125,5 m w pierwszej serii zajmował drugą pozycję. W drugiej zaś skoczył 135 m, co było najdłuższą odległością w konkursie i awansował na pierwsze miejsce przed Richardem Freitagiem i Andresem Koflerem. Tym samym Stoch odniósł czwarte w karierze zwycięstwo, a drugie na Wielkiej Krokwi[279]. W drugim konkursie zajął 7. miejsce[271]. Następnie rywalizacja przeniosła się do Sapporo, gdzie Stoch dwukrotnie na podium. W pierwszym konkursie oddał skoki na odległość 130 i 127 metrów, co przełożyło się na trzecie miejsce za Daiki Ito i Andreasem Bardalem[280]. W drugim konkursie w obu seriach skoczył 131,5 metra, co przełożyło się na drugie miejsce. Strata do zwycięzcy rywalizacji – Daiki Ito wyniosła 2,1 punktu[281].
W pierwszy weekend lutego odbyły się konkursy na skoczni Trampolino Dal Ben w Predazzo. W pierwszym dniu rywalizacji Stoch uplasował się na 7. miejscu[271]. W drugim konkursie oddał skoki na odległość 125,5 i 131,5 metra odnosząc drugie w sezonie zwycięstwo i stając na podium obok Gregora Schlierenzauera i Andersa Bardala[282]. Zawody w Willingen zainaugurowały FIS Team Tour 2012. W sobotnim konkursie drużynowym Polska była siódma[ae][283]. Dzień później Stoch zajął miejsce piąte[ae][284] – była to ostatnia punktowana lokata, której dotąd nigdy nie zdobył[285]. Po odwołaniu konkursu w Klingenthal, kolejne zawody przeprowadzono w Oberstdorfie na skoczni do lotów. Stoch był tam szósty[286]. Dzień później, w konkursie drużynowym, w jedynej serii zdobył najmniej punktów z reprezentantów swojego kraju, a Polska uplasowała się na szóstej pozycji[287].
Na mistrzostwach świata w lotach narciarskich w Vikersund startował jako jeden z faworytów do medali[288]. 24 lutego, w pierwszej serii konkursowej skakał jako trzydziesty piąty. Przed jego próbą nastąpiła przerwa w oczekiwaniu na poprawę warunków atmosferycznych. Po kilkuminutowym oczekiwaniu oddał skok w złych warunkach. Plasował się na trzydziestej drugiej pozycji, z odległością 152,5 m (najkrótszą w konkursie). Po nim nastąpiła kolejna przerwa w rywalizacji, a ostatecznie podjęta została decyzja o anulowaniu wszystkich dotychczasowych wyników. Jednocześnie w zamian za odwołane serie konkursowe, postanowiono przeprowadzić dodatkową serię dnia następnego[289]. W pierwszej serii sobotniego konkursu indywidualnego skoczył 191 m i był 12. W drugiej oddał skok na 211,5 m i finalnie zajął dziesiąte miejsce, ze stratą 54,8 pkt. do zwycięzcy, Roberta Kranjca[290]. W rywalizacji drużynowej przeprowadzonej 26 lutego oddał skoki na odległość 208 i 196,5 metra. Reprezentacja Polski ukończyła konkurs na 7. pozycji[ae][291].
Kolejne pucharowe konkursy rozegrano w Lahti na Salpausselkä K-90. Zawody drużynowe Polacy ukończyli na trzeciej pozycji, tracąc 0,6 punktu do drugich Niemców[af]. Stoch, który był najlepszy w swojej kadrze, lądował na 92,5 m i 89,5 m[292]. Dzień później nie awansował do drugiej serii (zajął 39. pozycję)[293]. Na zawodach w Trondheim uplasował się na 6. miejscu[294]. W Oslo Stoch był 11. W dniach 16–18 marca rozegrano finał Pucharu Świata na Planicy. W pierwszym konkursie indywidualnym Stoch uplasował się na 9. miejscu[271]. W rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski zdobyła 5. miejsce[ag][295]. W niedzielnych, jednoseryjnych, zawodach oddał skok na 199 m, co dało mu jedenastą pozycję w konkursie[271].
Sezon 2011/2012 ukończył na piątym miejscu (najlepszym w dotychczasowej karierze) w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z dorobkiem 1078 punktów, a stratą 247 punktów do zwycięzcy, Andersa Bardala. Był najwyżej sklasyfikowanym reprezentantem Polski[296]. Stoch w tym sezonie stawał na podium siedmiokrotnie – zwyciężał dwa razy, dwukrotnie był drugi i trzykrotnie trzeci[271]. W klasyfikacji lotów był szósty, co również było jego najlepszym wynikiem. Stracił 162 punkty do najlepszego lotnika sezonu, Roberta Kranjca[297]. Stawał na podium jednego konkursu lotów – był trzeci w Tauplitz[271].
W dniach 24–25 marca w Zakopanem przeprowadzono dwa konkursy mistrzostw Polski. W rywalizacji drużynowej najlepszy okazał się AZS Zakopane ze Stochem w składzie[298]. Następnego dnia w indywidualnym oddał skoki na odległość 135 i 133 metry. Tym samym został indywidualnym mistrzem kraju, wyprzedzając drugiego Bartłomieja Kłuska o 34,4 pkt[299].
2012/2013[edytuj | edytuj kod]
Stoch został powołany do prowadzonej przez Łukasza Kruczka pierwszej grupy kadry A reprezentacji Polski w sezonie 2012/2013[300].
Udział w Letnim Grand Prix ograniczył do konkursów w Wiśle, Hinzenbach i Klingenthal[301]. W Wiśle był członkiem reprezentacji Polski, która w rywalizacji drużynowej zajęła drugie miejsce za reprezentacją Słowenii (strata wyniosła 1,2 punktu)[ah][302]. Następnego dnia w konkursie indywidualnym Stoch zajął 7. miejsce[303].
W letnich mistrzostwach Polski 2012 oddał skoki na odległość 122,5 i 120 metrów zdobywając brązowy medal. Stracił 0,8 pkt do srebrnego medalisty Krzysztofa Bieguna i 21,7 pkt do zwycięzcy, Macieja Kota[304].
Powrócił do rywalizacji w tym cyklu w Hinzenbach, gdzie był dziewiąty[305]. W klasyfikacji generalnej znalazł się na trzydziestej pozycji[306]. W Klingenthal zajął 11. miejsce[307]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 25. miejsce z dorobkiem 89 punktów, co było trzecim rezultatem wśród reprezentantów Polski w LGP[301].
6 października zwyciężył w zawodach o Puchar Solidarności na Wielkiej Krokwi. Pokonał Macieja Kota o 0,1 pkt[308].
Sezon zimowy 2012/2013 rozpoczęły konkursy w Lillehammer. W pierwszym konkursie zajął tam 30. miejsce, zaś następnego dnia zakończył rywalizację w pierwszej na 36. pozycji[309]. Podczas kwalifikacji do konkursu w Ruce po raz pierwszy od stycznia 2010 nie wywalczył awansu do głównego konkursu, zajmując w nich 50. miejsce[310]. W konkursie drużynowym oddał skok na 104,5 m, Polska zajęła ostatnie, 11. miejsce[311]. Wobec słabych wyników na starcie sezonu sztab szkoleniowy podjął decyzję o wysłaniu Stocha do Ramsau, by tam poprawił swoją formę. Nie wziął przez to udziału w pucharowych konkursach na Krasnej Polanie. Tydzień później pojawił się na starcie zawodów PŚ w Engelbergu. Po pierwszej serii Polak był liderem, po skoku na 132,5 m. Jego próba w drugiej kolejce była o 1,5 m dłuższa, jednak Stoch spadł na miejsce drugie, ustępując zwycięzcy, Andreasowi Koflerowi o 0,1 pkt[312]. Następnego dnia na tej samej skoczni zajął 14. miejsce[309].
26 grudnia w Konkursie Świątecznym w Wiśle odniósł zwycięstwo. Jego przewaga nad drugim zawodnikiem – Maciejem Kotem wyniosła 16,6 punktu[313].
W pierwszym konkursie 61. Turnieju Czterech Skoczni zajął 13. miejsce ze stratą 44,3 pkt. do zwycięzcy, Andersa Jacobsena[314]. W Ga-Pa w pierwszej serii konkursowej oddał skok na 142 m i plasował się na drugim miejscu. W drugiej serii skoczył 131,5 m i zajął szóste miejsce, wraz z Dmitrijem Wasiljewem[315]. Po konkursie przesunął się na siódme miejsce w klasyfikacji turnieju[316]. W Innsbrucku po pierwszej serii plasował się na czwartej pozycji. W drugiej oddał skok na 123 m, co przy krótszych próbach wyprzedzających go po pierwszej rundzie Jacobsena i Bardala, dało awans na drugą pozycję, ze stratą 12,8 pkt. do zwycięzcy Schlierenzauera[317]. Po tym konkursie awansował na szóstą pozycję w klasyfikacji Turnieju[318]. Zawody w Bischofshofen ukończył na 4. miejscu – do trzeciego Stefana Krafta stracił 1,1 pkt[319]. Tym samym uplasował się na czwartym miejscu w klasyfikacji końcowej Turnieju Czterech Skoczni, tracąc 2 pkt. do trzeciego Toma Hilde i 73 pkt. do zwycięzcy, Gregora Schlierenzauera. Jego łączna nota wyniosła 1027,2 pkt[320].
W rozgrywanym 9 stycznia konkursie w Wiśle Stoch zajął miejsce siódme[309]. Kolejne zawody PŚ odbywały się w Zakopanem. Najpierw rozegrano konkurs drużynowy. W pierwszej jego serii Stoch, który startował jako ostatni w swoim zespole, oddał skok na 133 m. Reprezentacja Polski prowadziła po pierwszej serii z przewagą 25,7 pkt. nad Słowenią. Przed jego skokiem w drugiej serii Polska plasowała się na miejscu drugim, za zespołem słoweńskim. Stoch skoczył na odległość 130 m, jednak nie wystarczyło to na zwycięstwo w konkursie, a Polska zajęła 2. miejsce[ai][321]. Dzień później odbył się konkurs indywidualny, w którym Stoch oddał skoki na odległość 133 i 127 metrów. Przełożyło się to na 3. miejsce, za Norwegami: Andersem Jacobsenem i Andersem Bardalem[322].
Następne konkursy rozegrano w Sapporo. Stoch w pierwszym konkursie uplasował się na dziewiątym miejscu, zaś w drugim konkursie na 5. pozycji[309]. Podczas pierwszych lotów w sezonie, na skoczni Vikersundbakken, zajął piąte miejsce. W drugiej tego konkursu oddał skok na odległość 232,5 m, bijąc swój rekord życiowy i wyrównując rekord Polski należący do Piotra Żyły[323]. W drugim konkursie sklasyfikowany na siódmej pozycji[309]. Na mamucim obiekcie w Harrachovie rozegrano dwa konkursy jednego dnia. W pierwszym z nich Stoch zajął 9. miejsce[324]. Drugi konkurs składał się tylko z jednej serii, w której Polak był ósmy[325]. W konkursie drużynowym w Willingen podczas FIS Team Tour Polacy zajęli 5. miejsce[aj][326]. Zawody indywidualne zostały odwołane. Konkurs w Klingenthal Stoch ukończył na 30. miejscu po dyskwalifikacji w drugiej serii[327]. W kończących FIS Team Tour zawodach w Oberstdorfie nie wziął udziału.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Polacy_(13).jpg)
Stoch znalazł się w polskim składzie na MŚ 2013 w Val di Fiemme. W pierwszej serii konkursu na skoczni normalnej plasował się na drugiej pozycji (102 m), tracąc 2,8 pkt do lidera, Andersa Bardala. W drugiej osiągnął 97 m, ze słabym lądowaniem i spadł na ósme miejsce[328]. W pierwszej serii konkursu na dużej skoczni oddał najdłuższy skok – 131,5 m. Był liderem po zakończeniu pierwszej kolejki, wyprzedzając drugiego Petera Prevca o 5,1 pkt. W finałowej serii osiągnął 130 m i zdobył złoty medal, mając o 6,1 pkt. więcej od drugiego Prevca, a o 6,7 od trzeciego Jacobsena[329]. Zaraz po zawodach Stoch i Prevc byli zagrożeni dyskwalifikacją za zdjęcie kombinezonów. Przepis ten miał być wprowadzony dzień wcześniej, ostatecznie anonimowy protest został przez sędziów odrzucony[330]. Mistrzem świata został w ten sam dzień, w który dokonał tego Adam Małysz dekadę wcześniej w tym samym miejscu. Stoch wziął udział w konkursie drużynowym na dużej skoczni, w którym zgłoszony był do czwartej grupy zawodników. Przed jego pierwszą próbą Polska klasyfikowana była na piątym miejscu. Oddał on skok na 134 metr i po zakończeniu pierwszej kolejki Polska zajmowała czwarte miejsce, przegrywając o pięć punktów z trzecimi Niemcami. W drugiej startował, na prośbę trenera, z obniżonej o dwie pozycje belki i osiągnął 130 metrów. W pierwotnych wynikach zawodów jego drużyna zajęła czwarte miejsce, jednak po ponownym podliczeniu punktów na prośbę Niemców uplasowali się na miejscu trzecim (błędnie obliczona była nota Andersa Bardala, przez co Norwegia znajdowała się przed Polską). Tym samym Polacy z Kamilem Stochem w składzie zdobyli brązowy medal, przegrywając o 0,8 pkt. z reprezentacją Niemiec[ab][331].
9 marca odbył się konkurs drużynowy PŚ w Lahti, w którym Polska zajęła trzecią pozycję, przegrywając drugie miejsce o 2,6 pkt., a do zwycięskiej reprezentacji Niemiec tracąc 43,3 pkt[ak][332]. W konkursie indywidualnym Stoch zajął 5. miejsce – do podium stracił 0,7 pkt.[333]. W następnym konkursie, w Kuopio, Stoch odniósł zwycięstwo, oddając skoki na 135 m i 129 m. Polak oddał skok o pół metra krótszy od rekordu obiektu. Jego przewaga nad drugim zawodnikiem, Ito, wyniosła 10,9 pkt.[334]. Trzy dni później w Trondheim wygrał po raz siódmy w karierze. Po pierwszej serii był trzeci, po skoku na odległość 131 m, w drugiej wylądował na 140 m. Jednocześnie było to 50. w historii Pucharu Świata zwycięstwo reprezentanta Polski. Kolejne pucharowe zawody, w Oslo, zakończyły się dla Stocha miejscem czwartym[335].
Ostatnią część PŚ rozegrano w Planicy. W piątkowym konkursie indywidualnym Stoch dwukrotnie wylądował na 200. metrze, co dało mu 11. pozycję[336]. Dzień później odbył się konkurs drużynowy. Reprezentacja Polski zajęła czwarte miejsce, ze stratą 3,5 pkt. do trzecich Austriaków[ai][337]. W finałowych zawodach Stoch walczył o trzecią pozycję w klasyfikacji PŚ – w związku z kontuzją Jacobsena, jedynym konkurentem był dla niego Freund. W pierwszej serii Polak oddał skok na 205,5 m i plasował się na czwartej pozycji, mając 0,1 pkt. przewagi nad Niemcem. W drugiej skoczył o półtora metra dalej i finalnie sklasyfikowany został na ósmej pozycji, o jedną wyżej niż Freund[338].
W klasyfikacji PŚ w sezonie 2012/2013 Stoch uplasował się na trzeciej pozycji, najwyższej w dotychczasowej karierze. Zdobył 953 pkt., o 667 pkt. mniej od zdobywcy Kryształowej Kuli – Gregora Schlierenzauera, a 46 pkt. do drugiego Andersa Bardala. Jego przewaga nad czwartym Freundem wyniosła 30 pkt.[339] Wygrał dwa konkursy PŚ, w pięciu stawał na podium, w siedemnastu zajmował miejsce w czołowej dziesiątce. W tabeli PŚ w lotach narciarskich zajął dziewiąte miejsce, zdobywając 198 pkt. Do zdobywcy Małej Kryształowej Kuli, Schlierenzauera, stracił 346 pkt.[340]
Kilka dni później rywalizował jeszcze na dużej skoczni w Wiśle o mistrzostwo Polski. W zawodach zespołowych jego WKS Zakopane uplasował się na 4. miejscu (Stoch nie ustał pierwszego skoku), a nazajutrz samodzielnie zdobył srebrny medal, ustępując o 0,9 pkt. Maciejowi Kotowi[341].
2013/2014[edytuj | edytuj kod]
Znalazł się w prowadzonej przez Łukasza Kruczka kadrze A reprezentacji Polski[342]. 20 lipca wziął udział w zawodach o Puchar Prezesa PZN w Wiśle, gdzie zajął piąte miejsce[343]. W otwierających LGP 2013 zawodach w Hinterzarten zajął ósme miejsce[344]. Na skoczni w Wiśle, podczas kolejnej rundy GP, polska reprezentacja wygrała zawody drużynowe[345]. Następnie rozegrano konkurs indywidualny, w którym Stoch zajął piąte miejsce[346]. Kolejny konkurs GP, tym razem w Courchevel, ukończył na czwartym miejscu ze stratą 0,3 pkt do podium[347]. W Einsiedeln odniósł zwycięstwo, wyprzedzając drugiego Macieja Kota o 1,4 pkt[348].
W rozegranych 2 września 2013 letnich MP w Szczyrku oddał skoki na odległość 98 i 102 metry. Przełożyło się to na 4. miejsce – do dwójki srebrnych medalistów stracił pół punktu[349]. Pięć dni później wziął udział w konkursie o Puchar Solidarności na Wielkiej Krokwi i zajął ósme miejsce[350]. W kolejnych krajowych zawodach, mistrzostwach Polski, zajął piątą lokatę[351]. Nie wziął udziału w sześciu kolejnych konkursach LGP, które odbywały się w Azji. W ostatnich międzynarodowych letnich zawodach w 2013 na skoczni w Klingenthal zajął ostatnie, 50. miejsce[352]. W generalnej klasyfikacji znalazł się na dziewiątym miejscu.
Sezon zimowy rozpoczął się 23 listopada w Klingenthal. W jednoseryjnym konkursie drużynowym reprezentacja Polski zajęła czwarte miejsce ze stratą 2,5 punktu do trzeciej drużyny – Japonii[353]. Drugiego dnia, w konkursie indywidualnym, toczącym się w zmiennych warunkach atmosferycznych, Stoch skoczył 117 metrów i zakończył rywalizację w pierwszej serii na 37. pozycji[354]. W Ruce zajął 10. miejsce[355]. Na normalnej skoczni w Lillehammer reprezentacja Polski zadebiutowała w pucharowym konkursie drużyn mieszanych (dwie zawodniczki i dwaj zawodnicy) i zajęła ostatnią, 14. pozycję, a Stoch uzyskał 88,5 m[356]. Dzień później, na tym samym obiekcie, w rywalizacji indywidualnej Stoch zajął 20. miejsce[357]. W ostatnim dniu zawodów rywalizacja odbyła się na obiekcie K–123. Stoch ukończył konkurs na 18. miejscu[358]. 14 grudnia w Titisee-Neustadt stanął po raz pierwszy w sezonie na podium zajmując drugie miejsce za Thomasem Morgensternem[359]. Następnego następnego dnia wygrał konkurs, w którym oddał skoki na odległość 138,5 i 142,5 m, stając na podium obok Simona Ammanna i Noriakiego Kasai[360]. Za oba występy otrzymał od organizatorów tytuł Man of the Day. W Engelbergu zajmował siódme miejsce po pierwszej serii. W finałowej rundzie objął prowadzenie po swojej próbie, a ostatecznie został wyprzedzony tylko przez Jana Ziobrę. Była to pierwsza sytuacja od 1980, gdy na dwóch pierwszych miejscach konkursu PŚ znaleźli się reprezentanci Polski. Ponadto Stoch objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej[361]. W drugim konkursie odniósł zwycięstwo stając na podium obok Andreasa Wellingera i Jana Ziobry[362].
Kolejnym etapem sezonu był 62. Turniej Czterech Skoczni, gdzie był jednym z głównych faworytów do zwycięstwa[363]. W Oberstdorfie zajął 13. miejsce[355]. W noworocznych zawodach w Garmisch-Partenkirchen zajął 7. miejsce[355]. W Innsbrucku w jednoseryjnych zawodach skoczył 126,5 metra, co przełożyło się na trzecie miejsce za Anssi Koivurantą i Simonem Ammannem[364]. W zawodach w Bischofshofen zajął ósmą lokatę. Cały turniej zakończył na 7. miejscu[365].
W następny weekend na skoczni w Tauplitz uczestniczył w jedynych w tamtym sezonie PŚ zawodach w lotach. Zajął w nich 6. i 9. miejsce[355]. Wyniki te przyczyniły się do zajęcia siódmego miejsca w klasyfikacji PŚ w lotach narciarskich[366]. 16 stycznia zajął drugie miejsce w konkursie w Wiśle, przegrywając tylko o 0,9 pkt. z Andreasem Wellingerem[367]. Dwa dni później rozpoczął się PŚ w Zakopanem – w zawodach drużynowych Polska zajęła czwarte miejsce[al][368][369], a w konkursie indywidualnym, rozgrywanym w zmiennych warunkach atmosferycznych, był 17[370][371]. Tego samego dnia ogłoszono, że Stoch otrzymał nominację olimpijską[372]. Olimpijska reprezentacja Polski nie wystartowała w zawodach PŚ w Sapporo. Po tamtejszych konkursach Stoch spadł na drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, a jego strata do nowego lidera (Prevca) wynosiła 91 pkt[373]. W Willingen wziął udział w ostatnich konkursach PŚ przed igrzyskami i odniósł dwa zwycięstwa, co pozwoliło powrócić mu na pierwsze miejsce w klasyfikacji generalnej[374].
9 lutego odbył się pierwszy z dwóch indywidualnych konkursów olimpijskich. W konkursie Stoch oddał dwa najdłuższe skoki w obu seriach (105,5 m oraz 103,5 m) i wyprzedził drugiego Petera Prevca o 12,7 pkt. Za swój skok Stoch w drugiej rundzie uzyskał dwie noty dwudziestopunktowe. Tym samym zdobył on swój pierwszy olimpijski medal i został drugim, po Wojciechu Fortunie, Polakiem, który został mistrzem olimpijskim w skokach narciarskich. Jego nota – 278 pkt. – jest najwyższą w historii olimpijskich zawodów na skoczni normalnej. Dzień później w Parku Olimpijskim w Soczi z rąk Ireny Szewińskiej odebrał złoty medal[375]. 12 lutego na drugim treningu na dużej skoczni Stoch upadł, w wyniku czego doznał stłuczenia i skręcenia stawu łokciowego[376]. 15 lutego, podczas drugiego konkursu indywidualnego na dużej skoczni na Krasnej Polanie, zdobył swój drugi złoty medal olimpijski. Osiągnął wówczas 139 m i 132,5 m. Srebro przypadło Japończykowi Noriakiemu Kasaiemu (przegrał ze Stochem o 1,3 pkt.), a brąz zdobył Peter Prevc. Tym samym Stoch został pierwszym polskim sportowcem w historii, który zdobył dwa złote medale na jednych zimowych igrzyskach olimpijskich i czwartym, wliczając igrzyska letnie[am]. Został też trzecim w historii skoczkiem narciarskim, który zdobył na jednych igrzyskach dwa złote medale w konkursach indywidualnych – poprzednio dokonali tego Matti Nykänen i dwukrotnie Simon Ammann. Złoty medal Stocha na dużej skoczni był 70. złotym medalem w historii startów Polaków na igrzyskach olimpijskich. 17 lutego wystąpił jeszcze w konkursie drużynowym – Polska zajęła czwarte, najwyższe w historii olimpijskiej rywalizacji, miejsce; stoch skoczył 130,5 m oraz 135 m, co dało mu trzecią najwyższą notę w stawce[377].
Skoczkowie do rywalizacji w PŚ powrócili 26 lutego, kiedy to zorganizowano konkurs na skoczni Lugnet w Falun. Dzień wcześniej, podczas sesji kwalifikacyjnej Stoch osiągnął 129,5 m i został nowym rekordzistą zmodernizowanej skoczni[378]. W konkursie ustanowił kolejny rekord obiektu – 134,5 m (poprawiony jeszcze w tych samych zawodach przez zwycięzcę, Severina Freunda) i zajął czwarte miejsce (ze stratę 0,5 punktu do trzeciego zawodnika – Noriakiego Kasai). Utracił prowadzenie w klasyfikacji generalnej na rzecz Petera Preva, który w tym konkursie był drugi[379].
Dwa dni później w konkursie indywidualnym na skoczni Salpausselkä w Lahti po skokach na odległość 127 i 124,5 metra. Zajął 3. miejsce przegrywając z Severinem Freundem i Stefanem Kraftem[380], a w sobotnim konkursie drużynowym reprezentacja Polski ze Stochem w składzie zajęła siódme miejsce[381]. W niedzielnych zawodach indywidualnych, po pierwszej serii Stoch plasował się na drugim miejscu. W drugiej osiągnął odległość 134,5 m, o metr krótszą niż rekord obiektu i wygrał konkurs stając na podium z Severinem Freundem i Gregorem Schlierenzauerem. Odzyskał też prowadzenie w klasyfikacji generalnej[382]. 4 marca w konkursie w Kuopio oddał skoki na odległość 126,5 metra odnosząc kolejne zwycięstwo[383]. 7 marca Stoch zajął dziewiąte miejsce w zawodach PŚ w Trondheim[384]. Dwa dni później rozegrany został konkurs w Oslo, gdzie Stoch oddał skoki na odległość 132 i 127 metrów. Przełożyło się to na 3. miejsce za Severinem Freundem i Andersem Bardalem[385].
13 marca rozpoczęły się Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2014 w Harrachovie. W pierwszej serii konkursowej osiągnął 186 m i zajmował szóste miejsce, tracąc 23,1 pkt. do lidera (Prevca). W drugiej rundzie uzyskał 190 m i awansował na piąte miejsce, a jego strata do lidera (którym został Freund) wzrosła do 27,2 pkt; do podium tracił 11,8 pkt[386]. Kolejne dwie serie zostały odwołane, w związku z czym Stoch był ostatecznie piąty[387], poprawiając swój najlepszy wynik sprzed dwóch lat. Znalazł się również w składzie na konkurs drużynowy, który jednak się nie odbył[388].
21 marca ukończył konkurs indywidualny na Bloudkovej velikance w Planicy na czwartym miejscu, tracąc 5,2 pkt. do zwycięzcy (Freunda). Tym samym zapewnił sobie zdobycie pierwszej w karierze Kryształowej Kuli[389]. Następnego dnia odbył się ostatni w sezonie konkurs drużynowy, w tym Polacy zajęli drugie miejsce – wyprzedzili Norwegów o 0,3 pkt., a do zwycięskich Austriaków stracili 38 pkt[an][390]. 23 marca odbył się ostatni konkurs indywidualny w tym sezonie; Stoch po pierwszej serii ze skokiem na 139 m prowadził w konkursie z przewagą 0,9 pkt. nad Andersem Bardalem, a w finale oddał skok na odległość 136 m, co spowodowało jego spadek na czwarte miejsce, ze stratą 0,1 pkt. do trzeciego w konkursie Bardala[391].
Stoch w sezonie 2013/14 zdobył łącznie 1420 pucharowych punktów, o 108 pkt. więcej niż drugi Peter Prevc i 117 pkt. więcej od trzeciego Severina Freunda. Wygrał sześć konkursów, a 12 razy stanął na podium. Jako drugi polski skoczek – po Adamie Małyszu – i trzeci polski sportowiec (po Małyszu i Justynie Kowalczyk) wywalczył PŚ FIS. Kryształową Kulę za zwycięstwo w PŚ zawodnik odebrał z rąk prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego Andrzeja Kraśnickiego[392]. W Pucharze Narodów reprezentacja Polski zajęła czwarte miejsce za Słowenią[393].
2014/2015[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2014/2015 został powołany do kadry A, prowadzonej przez Łukasza Kruczka[394]. 19 lipca podczas letnich mistrzostw Polski przeprowadzonych w Wiśle Stoch oddał skoki na odległość 134,5 i 135 metrów i tym samym został drugi raz w karierze indywidualnym letnim mistrzem kraju[395]. W konkursie zespołów drużyna WKS Zakopane ze Stochem w składzie zdobyła brązowy medal[ao][396].
Pierwszą częścią LGP 2014 był konkurs w Wiśle. W pierwszej serii był ósmy i nie awansował do finałowej rundy, jednak zdobył punkty za 26. miejsce[397]. Dzień wcześniej w konkursie drużyn Polska odniosła zwycięstwo, a Stoch uzyskał najlepszy indywidualnie rezultat[ab][398]. Następnie rozegrano w Szczyrku Memoriał Olimpijczyków, w którym Stoch zajął 20. miejsce[399]. W konkursie w Einsiedeln zajął piątą lokatę[400], zaś w konkursie w Courchevel zajął 3. miejsce[400]. Nie brał udział w konkursach odbywających się w Azji. 28 września wziął udział w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni w Hinzenbach, rozgrywanym według klasycznych zasad. Zajął 11. pozycję[400]. W kończącym sezon LGP konkursie w Klingenthal osiągnął 36. miejsce[400] i ostatecznie zajął 16. lokatę w klasyfikacji łącznej cyklu, z dorobkiem 136 punktów[18]. 11 października odbyły się letnie Mistrzostwa Polski na skoczni normalnej w Szczyrku. Stoch zdobył srebrny medal. Przegrał o 5 pkt. z Piotrem Żyłą[401].
Podczas treningu przed otwierającymi sezon zimowy konkursami w Klingenthal Stoch doznał kontuzji kostki i z tego powodu nie wystartował w konkursie drużynowym, a dzień później w indywidualnym[402]. Diagnoza wykazała, że staw skokowy był blokowany przez narośl chrzęstno-kostną, która tworzyła się w jego stopie od dłuższego czasu. 4 grudnia Stoch przeszedł dwugodzinną operację w Nowym Targu, po której przystąpił do rehabilitacji (m.in. w sanatorium w Busku Zdroju). Z tego powodu nie wystartował w dziewięciu konkursach indywidualnych PŚ[403].
24 grudnia, po opuszczeniu rozgrywanych dzień wcześniej Mistrzostw Polski, oddał pierwsze treningowe skoki po kontuzji i został dokooptowany do składu reprezentacji Polski na 63. Turniej Czterech Skoczni[404]. W konkursie w Oberstdorfie zajął 4. pozycję, tracąc 17 pkt do zwycięzcy[405]. W kolejnych konkursach zajął: 15. miejsce (Garmisch-Partenkirchen), 7. miejsce (Innsbruck) i 15. miejsce (Bischofshofen). Ostatecznie przełożyło się to na 10. miejsce w klasyfikacji całego turnieju[406].
Następnymi konkursami w kalendarzu PŚ były loty na przebudowanej skoczni Kulm, jednak sztab trenerski podjął decyzję, aby Stoch i reszta kadry narodowej pozostali w kraju, by przygotowywać się na zawody PŚ w Wiśle i Zakopanem[407].
W trakcie kwalifikacji do konkursu w Wiśle Stoch uzyskał 139,5 m, o pół metra więcej od ówczesnego rekordu skoczni, jednak podparł swój skok[408]. W jednoseryjnym konkursie głównym skoczył 121,5 metra, co przełożyło się na 15. miejsce[409]. 17 stycznia odbył się konkurs drużynowy na Wielkiej Krokwi. Polska zajęła 5. miejsce[ap][410]. Następnego dnia w Zakopanem odbyła się rywalizacja indywidualna. Stoch po skoku na odległość 134 metry prowadził po pierwszej serii, a następnie skacząc 133 metry utrzymał prowadzenie w konkursie. Stanął na podium obok Stefana Krafta i Severina Freunda. Tym samym wygrał swój trzeci zakopiański konkurs PŚ w karierze[411].
Wobec sytuacji Stocha w klasyfikacji generalnej PŚ zdecydowano, że pojedzie on na konkursy do Sapporo. W pierwszym konkursie Polak zajął 7. miejsce[412]. W kolejnym konkursie prowadził po pierwszej serii dzięki o skokowi na odległość 140 m. Tym samym wyrównał też rekord skoczni należący do Roara Ljøkelsøya (z 2005) i Austriaka Andreasa Koflera (z 2014). W drugiej serii osiągnął odległość 125,5 m i ostatecznie zajął 2. miejsce.
W konkursie w Willingen skoczył 147,5 m i prowadził po pierwszej serii. W finale Stoch skoczył 142,5 m, co dało mu zwycięstwo i 14,6 pkt. przewagi nad drugim w konkursie Peterem Prevcem[413]. Było to piętnaste w karierze zwycięstwo Stocha w PŚ[18]. Następnego dnia odbył się konkurs drużynowy. Polacy zajęli w nim ostatnie miejsce z powodu dyskwalifikacji Stocha za nieprzepisowy kombinezon[414]. W drugim z konkursów indywidualnych Stoch był siódmy[415]. Po niemieckich zawodach Stoch przesunął się o kolejne miejsce w tabeli łącznej PŚ – był jedenasty, z dorobkiem punktowym 486 pkt. i stratą 28 pkt. do zamykającego czołową dziesiątkę Richarda Freitaga[416]. W zawodach w Titisee-Neustadt zajął 4. miejsce w pierwszym konkursie tracąc 3,8 punktu do trzeciego – Petera Prevca[417]. Dzień później po skokach na odległość 130 i 137,5 metra zajął 2. miejsce przegrywając z Andersem Fannemelem[418]. Stoch nie wziął udziału w konkursach na Vikersundbakken[419].
Wziął udział w mistrzostwach światach w Falun. Po pierwszej serii konkursu na skoczni normalnej był klasyfikowany na 16. miejscu, po skoku na odległość 90 m. W drugiej serii skoczył o metr bliżej i ostatecznie zakończył rywalizację na 17. pozycji[420]. W pierwszej serii zawodów na dużej skoczni oddał skok na odległość 125 m, co dało mu 12. lokatę, w drugiej zaś skoczył o pół metra krócej i utrzymał zajmowaną pozycję[421]. W konkursie drużynowym Polacy startowali w składzie: Piotr Żyła, Klemens Murańka, Jan Ziobro i Kamil Stoch. Po trzeciej grupie znajdowali się oni na piątej pozycji. Skok na 129,5 m w wykonaniu Stocha pozwolił im na awans na czwartą pozycję, ze stratą 2,6 pkt. do trzecich Austriaków. Po trzech skokach w drugiej serii drużyna plasowała się na drugim miejscu, tracąc ponad 30 punktów do Norwegów, a ich przewaga nad trzecią Austrią wynosiła jedynie 0,8 pkt. W ostatniej grupie Gregor Schlierenzauer uzyskał 129 m. Stoch wylądował trzy metry bliżej, starając się uzyskać jak najdłuższą odległość i w konsekwencji tracąc na notach sędziowskich[422]. Polacy zdobyli ostatecznie brązowy medal, powtarzając swe osiągnięcie sprzed 2 lat, a sam konkurs kończąc z łączną notą 848,1 pkt[423].
Kolejne konkursy PŚ zorganizowano w Lahti. Na skoczni Salpausselkä odbyły się dwa konkursy: drużynowy i indywidualny. W Polska zajęła czwarte miejsce z wynikiem 1019,4 punktu za reprezentacją Japonii[424] W konkursie indywidualnym Stoch po skoku na odległość 110,5 metra zajął 45. miejsce i nie awansował jedyny raz w tym w sezonie do drugiej serii[425]. Z powodu znacznego osłabienia organizmu, spowodowanego infekcją wirusową Stoch nie wystartował w konkursie w Kuopio[426]. Podczas zawodów w Trondheim Polak był już w na tyle dobrym stanie, by wystartować. Stoch zajął tam 12. miejsce[427]. Kolejnymi zawodami w kalendarzu były konkursy na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Stoch zajął 5. miejsce[428]. Następnego dnia stanął na najniższym stopniu podium (razem z Peterem Prevcem)[429].
Ostatnie pucharowe zawody odbyły się w Planicy na przebudowanej mamuciej Letalnicy. W pierwszym konkursie zajął 8. miejsce[430]. Następnego dnia, w serii próbnej przed konkursem drużynowym skoczył 238 m, bijąc o 5,5 m poprzedni rekord Polski, który należał do niego i Piotra Żyły. Same zawody z powodu silnego wiatru zostały skrócone do jednej serii. W niej Polak oddał skok na odległość 218 m, co dało mu najwyższą notę w drużynie (210,8 pkt.) Polacy zajęli 4. miejsce[431]. W ostatnim konkursie sezonu Stoch był piąty[432].
W końcowej klasyfikacji PŚ zajął dziewiąte miejsce. Wystąpił w osiemnastu konkursach i zgromadził 820 punktów. Do zwycięzcy, Severina Freunda, stracił 909 punktów. W całym sezonie stanął na podium pięć razy (dwa zwycięstwa, dwa drugie miejsca i jedno trzecie)[433]. W klasyfikacji PŚ w lotach uplasował się na szesnastej pozycji, startując w dwóch z pięciu rozegranych konkursów i zebrał 268 punktów[434].
24 marca odbył się na Wielkiej Krokwi w Zakopanem konkurs indywidualny mistrzostw Polski. W drugiej serii Stoch osiągnął odległość 141,5 m – o metr dalej od oficjalnego rekordu obiektu Simona Ammanna – i ostatecznie zdobył swój szósty indywidualny tytuł mistrza Polski. Przewaga na srebrnym medalistą – Andrzejem Stękałą wyniosła 38,6 punktu[435].
2015/2016[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2015/2016 Stoch znalazł się ponownie w kadrze A reprezentacji Polski, po raz ostatni prowadzonej przez Łukasza Kruczka[436].
17 lipca wziął udział Memoriale Olimpijczyków zajmując osiemnastą pozycję[437]. Dzień później zajął 4. miejsce w konkursie Letnich Mistrzostw Polski w Wiśle tracąc do podium 2,1 punktu[438].
Do międzynarodowej rywalizacji powrócił 31 lipca podczas otwierających LGP 2015 zawodów w Wiśle. Konkurs drużynowy reprezentacja Polski wygrała z przewagą 42 punktów nad drużyną niemiecką[aq][439]. Dzień później w konkursie indywidualnym Stoch zajął 5. miejsce[18][440]. W Hinterzarten reprezentacja Polski zajęła w konkursie drużynowym 2. miejsce ustępując Niemcom[441]. W konkursie indywidualnym oddał skok na odległość 98,5 metra, wskutek czego nie awansował do drugiej serii konkursowej, plasując się na 38. miejscu[18][440]. W konkursie w Courchevel był dziewiąty[440]. Dzień później w Einsiedeln zajął 3. miejsce[440]. Dwa tygodnie później rozegrano zawody LGP w Hakubie, w których reprezentacja Polski nie wzięła udziału. Powrócił do rywalizacji podczas zawodów w Czajkowskim, gdzie zajął 8. miejsce na normalnej skoczni[440]. Dzień później na dużym obiekcie zajął 10. miejsce[440]. W Ałmaty Polacy nie startowali. W zamykającym sezon letni konkursie w Hinzenbach zajął szóste miejsce[440].
Zdobyte w LGP 232 punkty dały Stochowi dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej tego cyklu. Do zwycięzcy cyklu, Kento Sakuyamy stracił 280 pkt[442].
Rywalizację w nowym sezonie Pucharu Świata rozpoczął konkurs drużynowy w Klingenthal. Polacy zajęli 6. miejsce[ar][443]. Dzień później w rywalizacji indywidualnej Stoch zajął 13. miejsce[444]. W Lillehammer w jednoseryjnych zawodach zajął 15. miejsce[444]. Następnego dnia zajął 47. miejsce po skoku na 87,5 m[444]. Nie zakwalifikował się do pierwszego konkursu w Niżnym Tagile, ale drugiego dnia zajął 6. miejsce (najlepszy wynik w sezonie)[444]. W następnym tygodniu w Engelbergu zajął 20. i 26. miejsce[444].
Wziął w 64. Turnieju Czterech Skoczni. Konkursy rozegrane w jego ramach kończył na 23., 19., 16. i 33. pozycji. W klasyfikacji generalnej turnieju zdobył 800,3 pkt. i zajął 23. pozycję[444]. Nie wziął udziału w odbywających się bezpośrednio po Turnieju Czterech Skoczni zawodach w Willingen[445].
Nie zakwalifikował się do konkursu indywidualnego MŚ w lotach narciarskich w Tauplitz/Bad Mitterndorf, zaś w konkursie drużynowym Polska (z udziałem Stocha) zdobyła 5. miejsce[446].
Następnie wziął udział w konkursach Zakopanem zdobywając 8. miejsce w konkursie indywidualnym[444]. Był także członkiem polskiego zespołu, który zajął 3. miejsce w konkursie drużynowym[447]. W konkursach, które odbyły się w Sapporo zajął 18. i 41. miejsce[444]. Kolejne konkursy odbywały się w Norwegii. Polska z udziałem Kamila Stocha zajęła 6. miejsce w konkursie drużynowym w Oslo[448], natomiast indywidualnie Stoch zajął: 8. miejsce (Trondheim) oraz 14. i 23. (Vikersund). W pierwszym konkursie w fińskim Lahti Stoch zajął 23. miejsce, w drugim nie wystąpił z powodu niezakwalifikowania się[444]. W Kuopio zajął 27. miejsce[444]. Nie wziął udziału w konkursach Ałmaty. W konkursie przeprowadzonym w Wiśle zajął 10. miejsce, tydzień później w Titise Neustadt zajął 13. miejsce[444]. W zamykających sezon konkursach lotów narciarskich w Planicy zajął 15. i dwukrotnie 21. miejsce[444].
W przeciągu sezonu zimowego tylko trzykrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce zawodów PŚ. Najwyższe, szóste miejsce zajął w Niżnym Tagile. Łącznie zdobył 295 punktów, co przełożyło się 22. miejsce w klasyfikacji generalnej (najgorsze od sezonu 2009/2010)[444]. W klasyfikacji lotów narciarskich z 62 zdobytymi punktami zajął 19. pozycję[449].
Zdobył brązowy medal w konkursie indywidualnym Mistrzostw Polski 2016 w Wiśle, przegrywając z Maciejem Kotem i Stefanem Hulą[450].
2016/2017[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2016/2017 Stoch został powołany do kadry narodowej A, której prowadzenie objął Stefan Horngacher[451].
16 lipca, w otwierającym rywalizację w LGP 2016 konkursie w Courchevel Stoch zajął drugie miejsce[452]. Sześć dni później rozegrano konkurs drużynowy w Wiśle, gdzie Polacy uplasowali się na szóstej pozycji[as][453]. W rywalizacji indywidualnej uplasował się na dziesiątym miejscu[452]. Następny konkurs odbył się pod koniec miesiąca na normalnej skoczni w Hinterzarten. W konkursie uzyskał 9. miejsce. 6 sierpnia odbył się konkurs w Courchevel, gdzie Stoch zajął 2. miejsce[452]. Nie brał udziału w konkursach w Azji. 1 października odbył się konkurs w Hinzenbach. Stoch uplasował się na trzynastej pozycji. Dzień później odbyły się zawody finałowe w Klingenthal. Stoch był tam drugi[452]. Ten rezultat pozwolił mu na zajęcie trzeciej lokaty w klasyfikacji generalnej cyklu – wyprzedził o 11 pkt Stefana Krafta, a do triumfatora (Kota) stracił 265 pkt[454]. Było to trzecie podium Stocha w klasyfikacji łącznej tego cyklu.
8 października wziął udział w letnich mistrzostwach Polski, gdzie oddał skoki na odległość 127,5 i 125,5 metra. Przełożyło się to na 2. miejsce przegrywając z Maciejem Kotem ze stratą 14,4 punktu[455].
Sezon zimowy rozpoczęły konkursy w Ruce. W odbywającym się 25 listopada pierwszym konkursie sezonu uzyskał 137 m, po czym upadł. Dzięki osiągnięciu odpowiedniej odległości znalazł się jednak na liście startowej finałowej serii. Uzyskał w niej 136 m, co pozwoliło mu na zdobycie punktów i zajęcie 26. miejsca[456]. Dzień później zajął 22. miejsce. 3 grudnia w niemieckim Klingenthal wraz z Piotrem Żyłą, Dawidem Kubackim i Maciejem Kotem odniósł pierwsze w historii reprezentacji Polski zwycięstwo w konkursie drużynowym. Przewaga nad drugą drużyną – Niemcami wyniosła 41,5 punktu[457]. W przeprowadzonym następnego dnia konkursie indywidualnym po skokach na odległość 137,5 metra w obu seriach zajął 4. miejsce, tracąc 0,3 punktu do podium[458]. Takie samo miejscu uzyskał 10 grudnia w Lillehammer[459]. Dzień później w drugim konkursie, dzięki skokom na odległość 134 i 130,5 metra, zwyciężył wyprzedzając Macieja Kota i Markusa Eisenbichlera. Było to pierwsze zwycięstwo Stocha od 30 stycznia 2015, kiedy triumfował w Willingen, a zarazem stając pierwszy raz na podium od 15 marca 2015, gdy zajął 3. miejsce w Oslo[460]. W pierwszym konkursie przeprowadzonym Engelbergu zajął 9. miejsce[459], w drugim konkursie stanął na drugim stopniu podium, przegrywając z Domenem Prevcem[461].
Z powodu choroby nie wziął udział w przeprowadzonych 26 grudnia w Zakopanem mistrzostwach Polski[462].
Na przełomie 2016 i 2017 wystartował w 65. Turnieju Czterech Skoczni. W pierwszym konkursie, który odbył się 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie, Stoch zajął 2. miejsce, przegrywając jedynie z Austriakiem Stefanem Kraftem[463]. W zawodach w Garmisch-Partenkirchen, Polak ponownie był 2., tym razem ustępując Norwegowi Danielowi-André Tandemu, jednakże objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej turnieju[464]. 4 stycznia 2017 w Innsbrucku, w rozgrywanym w niekorzystnych warunkach atmosferycznych konkursie, odbyła się tylko jedna seria zawodów. Stoch zajął 4. miejsce, a zwycięzcą ponownie został Tande, który odebrał reprezentantowi Polski prowadzenie w klasyfikacji generalnej TCS[465]. 6 stycznia w Bischofshofen rozegrano ostatnie zawody turnieju. Po pierwszej serii Stoch zajmował drugie miejsce, a Tande był trzeci. W drugiej serii Norweg osiągnął 117 m i stracił szansę na zwycięstwo. Stoch uzyskał 138,5 m, co dało mu wygraną w konkursie i całym turnieju[466].
Po zwycięskim dla siebie Turnieju Czterech Skoczni, Stoch wziął udział w przeprowadzonych 14 i 15 stycznia konkursach w Wiśle. W pierwszym konkursie oddał skoki na odległość 133 i 124 metry zapewniając sobie 1. miejsce przed Stefanem Kraftem i Andreasem Wellingerem. Umożliwiło mu to objęcia prowadzenia w klasyfikacji generalnej[467]. Następnego dnia ponownie odniósł zwycięstwo oddając skoki na odległość 135,5 i 128 metrów wyprzedzając Daniela-André Tande i Domena Prevca[468].
W następny weekend odbyły się konkursy w Zakopanem. W rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski (z udziałem Stocha) zajęła 2. miejsce tracąc do zwycięskiej reprezentacji Niemiec 5,1 punktu[469]. Następnego dnia w rywalizacji indywidualnej Kamil Stoch, dzięki skokom na odległość 130,5 i 131 metrów, odniósł zwycięstwo wyprzedzając Andreasa Wellingera i Richarda Freitaga[470]. 28 stycznia wziął udział w rywalizacji drużynowej w Willingen. Reprezentacja Polski odniosła zwycięstwo z przewagą 12,3 punktu nad drugą reprezentacją – Austrią. Była to druga w historii wygrana reprezentacji Polski w konkursie drużynowym PŚ[471]. Dzień później w konkursie indywidualnym zajął 5. miejsce[459]. Na początku lutego zajął 3. miejsce w konkursie lotów narciarskich w Oberstdorfie przegrywając ze Stefanem Kraftem i Andreasem Wellingerem[472]. Drugi konkurs ukończył na 9. miejscu[459]. Następnie wziął udział w konkursach w Azji (Sapporo i Pjongczangu). W pierwszym konkursie w Sapporo zajął 18. miejsce (zwycięzcą był Maciej Kot)[473], w drugim konkursie odniósł zwycięstwo wyprzedzając Andreasa Wellingera i Stefana Krafta[474]. W pierwszym konkursie w Pjongczangu zajął 3. miejsce, przegrywając ze Stefanem Kraftem i Andreasem Wellingerem[475]. Drugi konkurs zakończył na 6. pozycji[459].
Kamil Stoch wziął udział w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym przeprowadzonych w Lahti. W konkursie indywidualnych na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 96,5 i 99 metrów, co pozwoliło zająć 4. miejsce, natomiast na skoczni dużej oddał skoki na odległość 127,5 i 124,5 metra, co pozwoliło zająć 7. miejsce[476]. Wziął udział także w konkursie drużynowym, w którym Polska zdobyła złoty medal[at][477].
Kolejnym etapem sezonu była pierwsza edycja turnieju Raw Air. W kolejnych konkursach indywidualnych zajął: 22. (Oslo) i 5. (Trondheim)[459]. Po konkursie w Oslo utracił prowadzenie w klasyfikacji generalnej PŚ na rzecz Stefana Krafta[478]. W Vikersund natomiast zajął 1. miejsce oddając skoki na odległość 238,5 i 237 metrów (wyprzedził Noriakiego Kasaiego i Michaela Hayböcka)[479]. Wziął udział także w konkursach drużynowych. W Oslo reprezentacja Polski zajęła 3. miejsce za Austrią i Niemcami[480], zaś w Vikersund Polacy zajęli 2. miejsce ustępując jedynie Norwegom[481]. W klasyfikacji całego turnieju Stoch zajął 2. miejsce, przegrywając ze Stefanem Kraftem[482].
W finałowych konkursach indywidualnych w Planicy Kamil Stoch zajął dwukrotnie 5. miejsce[459]. W konkursie drużynowym skokiem na odległość 251,5 metra ustanowił nowy rekord skoczni, a reprezentanci Polski zajęli 3. miejsce za drużynami Norwegii i Niemiec[483].
W całym sezonie Stoch zdobył 1524 punkty wygrywając 7 konkursów Pucharu Świata i łącznie 12 razy stając na podium. Ostatecznie Kamil Stoch sezon zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej, przegrywając ze Stefanem Kraftem (różnica punktów wyniosła 141)[484]. W klasyfikacji lotów narciarskich zajął 3. miejsce za Stefanem Kraftem i Andreasem Wellingerem[485]. W tym sezonie po raz pierwszy reprezentacja Polski triumfowała w klasyfikacji Pucharu Narodów[486].
2017/2018[edytuj | edytuj kod]
W sezonie letnim wziął udział w 5 z 9 indywidualnych konkursów LGP. Najlepszy wynik (7. miejsce) uzyskał w w zawodach w Klingenthal. W klasyfikacji cyklu zajął 26. miejsce zdobywając 86 punktów[487].
Sezon zimowy rozpoczął się od konkursów w Wiśle. W rywalizacji drużynowej reprezentacja (z udziałem Stocha) zajęła 2. miejsce, przegrywając z reprezentacją Norwegii[488]. Takie samo miejsce Kamil Stoch zajął także w konkursie indywidualnym, przegrywając z reprezentantem Japonii Junshirō Kobayashim różnicą 2,3 punktu[489]. Następnie rywalizacja przeniosła się do fińskiej Ruki. Reprezentacja Polski zajęła 6. miejsce konkursie drużynowym[490], zaś w indywidualnie Stoch zajął 20. miejsce. W kolejnych konkursach zajmował 15. i 7. miejsce w Niżnym Tagile oraz 6. miejsce w Titisee-Neustadt[491]. Stoch wziął także udział w rywalizacji drużynowej w Titisee-Neustadt, gdzie wywalczył 2. miejsce (reprezentacja Polski ustąpiła Norwegii)[492]. Podczas zawodów w Engelbergu dwukrotnie stawał na podium (zajmując 3. miejsce w pierwszym konkursie i 2. miejsce w drugim konkursie)[491].
26 grudnia w przeprowadzonych w Szczyrku mistrzostwach Polski wywalczył brązowy medal, przegrywając ze Stefanem Hulą i Piotrem Żyłą[493].
Na przełomie 2017 i 2018 roku wystartował w Turnieju Czterech Skoczni. W otwierającym turniej, konkursie w Oberstdorfie oddał skoki na odległość 126 i 137 metrów. Z łączną notą 279,7 punktu odniósł zwycięstwo stając na najwyższym stopniu podium obok Richarda Freitaga i Dawida Kubackiego[494]. Stoch wygrał również noworoczny konkurs w Garmisch-Partenkirchen. W pierwszej serii skoczył 135,5 metra pokonując w pojedynku par Niemca – Andreasa Wanka, zaś w drugiej serii oddał skok na odległość 139,5 metra[495]. W zawodach w Innsbrucku Stoch oddał skoki na odległość 130 i 128,5 metra pokonując drugiego – Daniela-André Tande z przewagą 14,5 punktu[496]. W wieńczącym turniej konkursie w Bischofshofen Stoch skoczył na odległość 132,5 i 137 metrów zapewniając sobie zwycięstwo w konkursie i w całym turnieju. Przewaga nad drugim w klasyfikacji zawodnikiem TCS – Andreasem Wellingerem wyniosła 69,6 punktu. Dzięki wygranym we wszystkich czterech konkursach turnieju Stoch wysunął się na prowadzenie także w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata[497]. Tym samym został drugim (po Svenie Hannawaldzie) zawodnikiem w historii, któremu się udało wygrać wszystkie cztery konkursy Turnieju Czterech Skoczni. Został też jedynym zawodnikiem, który dokonał tego broniąc tytułu zwycięzcy TCS i jednym z trzech zawodników, obok Hannawalda i Helmuta Recknagela, mającym pięć zwycięstw w konkursach TCS z rzędu[498].
13 stycznia podczas zawodów w lotach narciarskich w Tauplitz zajął 21. miejsce[491]. Tydzień później w konkursie indywidualnym MŚ w lotach narciarskich oddał w trzech kolejnych seriach skoki na odległość 230, 219 i 211 metrów zdobywając srebrny medal. Strata do złotego medalisty – Daniela-André Tande 13,3 punktu[499]. W konkursie drużynowym wraz z reprezentantami Polski[au] wywalczył brązowy medal ulegając reprezentacjom Norwegii i Słowenii[500].
W konkursie indywidualnym w Zakopanem, po skoku na odległość 108,8 metra, zajął 38. miejsce i nie awansował do drugiej serii[491], natomiast w rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski (z udziałem Stocha) odniosła zwycięstwo, stając na najwyższym stopniu podium przed Niemcami i Norwegami[501]. 2–4 lutego w ramach Pucharu Świata odbyła się pierwsza edycja turnieju Willingen Five rozgrywanego w Willingen. Stoch wygrał kwalifikacje do konkursu, następnie zajął 4. miejsce w pierwszym konkursie (ze stratą 0,3 punktu do trzeciego zawodnika – Dawida Kubackiego) oraz 2. miejsce w drugim konkursie (ze stratą 2 punktów do zwycięzcy konkursu – Johanna Andre Forfanga). Wyniki te przyczyniły się do zwycięstwa w klasyfikacji turnieju[502]. Polak w klasyfikacji turnieju wyprzedził Forfanga. Za zwycięstwo w Willingen Five Kamil Stoch otrzymał nagrodę 25 tys. euro[503].
W lutym Kamil Stoch wziął udział w zimowych igrzyskach olimpijskich w Pjongczang. W konkursie na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 105,5 i 106,5 metra, co przełożyło się na czwarte miejsce (strata do brązowego medalisty Roberta Johanssona wyniosła 0,4 punktu)[504]. W rywalizacji na skoczni dużej oddał skoki na odległość 135 i 136,5 metra zajmując pierwsze miejsce przed Andreasem Wellingerem i Robertem Johanssonem i tym samym broniąc tytuł olimpijski z Soczi[505]. Był członkiem reprezentacji Polski w konkursie drużynowym[av], w którym oddał skoki na odległość 139 i 134,5 metra przyczyniając się do zdobycia brązowego medalu (Polaków wyprzedziły drużyny Norwegii i Niemiec)[506].
3 marca reprezentacja Polski z udziałem Kamila Stocha zajęła 2. miejsce w konkursie drużynowym w Lahti ustępując jedynie Niemcom[507]. Następnego dnia po skokach na odległość 132 i 134 metrów odniósł zwycięstwo w rywalizacji indywidualnej. Przewaga nad drugim zawodnikiem – Markusem Eisenbichlerem wyniosła 28,2 punktu[508].
Następnie wziął udział w konkursach z cyklu Raw Air. W rywalizacji drużynowej na skoczni Holmenkollbakken w Oslo Polacy zajęli 2. miejsce za reprezentantami Norwegii[509], a w konkursie indywidualnym Stoch zajął 6. miejsce[491]. Odniósł zwycięstwa na skoczniach Lysgårdsbakken w Lillehammer i Granåsen w Trondheim[491]. Na obiekcie Vikersundbakken w konkursie drużynowym Polacy uplasowali się na 2. pozycji (przegrywając z reprezentacją Norwegii)[510], a Stoch w rywalizacji indywidualnej zajął 6. miejsce[491]. W klasyfikacji cyklu zwyciężył z przewagą 37 punktów nad Robertem Johanssonem[511].
Zwieńczeniem sezonu były konkursy w Planicy. Stoch wygrał pierwszy konkurs indywidualny dzięki skokom na odległość 245 i 234 metry stając na podium przed Johannem André Forfangiem i Stefanem Kraftem. Było to 30. w karierze zwycięstwo Stocha w indywidualnych zawodach PŚ[512]. W rywalizacji drużynowej Polacy zajęli 4. miejsce, tracąc do trzeciego miejsca 4 punkty[513]. Stoch odniósł także zwycięstwo w drugim konkursie indywidualnym z przewagą 15,5 punktu nad drugim zawodnikiem – Stefanem Kraftem. Tym samym Stoch zwyciężył pierwszą edycję turnieju Planica 7[514]. Zdobył też 2. miejsce w klasyfikacji PŚ w lotach narciarskich ex aequo z Robertem Johanssonem przegrywając jedynie z Andreasem Stjernenem[515].
W trakcie całego sezonu Kamil Stoch 13 razy stawał na podium konkursów indywidualnych, w którym 9 razy na najwyższym stopniu. W klasyfikacji generalnej Kamil Stoch, po raz drugi w swojej karierze, zdobył 1. miejsce gromadząc łącznie 1443 punkty[491], zaś reprezentacja Polski zdobyła 3. miejsce w klasyfikacji drużynowej za reprezentacjami Norwegii i Niemiec[516].
2018/2019[edytuj | edytuj kod]
Kamil Stoch wziął udział w 6 z 9 konkursów z cyklu LGP 2018 odnosząc zwycięstwa w Wiśle, Hirterzarten i Einsiedeln (ex quo z Piotrem Żyłą)[517]. W klasyfikacji cyklu zdobył łącznie 376 punktów zdobywając 4. miejsce ze stratą 6 punktów do trzeciego – Piotra Żyły[518].
27 października wziął udział w letnich MP w przeprowadzonych w Zakopanem. Dzięki skokim na odległość 130 i 134,5 metra zdobył brązowy medal przegrywając z Dawidem Kubackim i Piotrem Żyłą[519].
Sezon zimowy 2018/2019 rozpoczął się 17-18 listopada od od konkursów w Wiśle. Kamil Stoch wziął udział w konkursie drużynowym, w którym reprezentacja Polski odniosła zwycięstwo[520]. Dzień później w konkursie indywidualnym oddał skoki na odległość 126,5 i 127 metrów, co przełożyło się na 4. pozycję ze stratą 0,3 punktu do trzeciego zawodnika – Ryoyu Kobayashi[521].
Tydzień później odbyły się konkursy w Ruce, gdzie Stoch dwukrotnie stawał na podium. W sobotnim konkursie zajął 2. miejsce, przegrywając z Ryōyū Kobayashim. Następnego dnia oddał skoki 136,5 oraz 144 metry, co przełożyło się na 3. miejsce[522]. W kolejnych konkursach zajmował miejsca w pierwszej "10"[523]. Kolejne podium wywalczył w drugim konkursie w Engelbergu, gdzie zajął 3. miejsce za Ryōyū Kobayashim i Piotrem Żyłą[524].
26 grudnia Kamil Stoch wystartował w przeprowadzonych w Zakopanem Mistrzostw Polski. Oddał skoki na odległość 140 i 134,5 m zdobywając złoty medal (przewaga nad zdobywcą srebrnego medalu Dawidem Kubackim wyniosła 31,6 punktu)[525].
Wziął udział w 67. Turnieju Czterech Skoczni zajmując w kolejnych konkursach 8., 6., 5. i 12. miejsce[523], co przełożyło się na 6. miejsce w klasyfikacji końcowej turnieju[526].
Następnie wystartował w zawodach w Predazzo. W pierwszym konkursie zajął 3. miejsce, przegrywając z Ryōyū Kobayashim i Dawidem Kubackim[527]. Rezultat ten powtórzył w drugim konkursie, w którym zwycięstwo (po raz pierwszy w karierze) odniósł Dawid Kubacki[528]. Tydzień później 19 i 20 stycznia przeprowadzono konkursy w Zakopanem. W rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski z udziałem Kamila Stocha zajęła 3. miejsce ustępując Niemcom i Austriakom[529]. Niepowodzeniem dla Stocha zakończyła się rywalizacja indywidualna, w której nie awansował do drugiej serii zajmując 36. miejsce[530]. Tydzień później odbyły się zawody w Sapporo, gdzie w pierwszym konkursie ustanowił nowy rekord skoczni (148,5 metra), ostatecznie zajmując 2. miejsce i przegrywając ze Stefanem Kraftem[531]. W drugim konkursie zajął 6. miejsce. Taki sam rezultat osiągnął w pierwszym konkursie lotów narciarskich w Oberstdorfie, zaś następnego dnia zajął 5. miejsce[523]. 3 lutego odniósł zwycięstwo w trzecim konkursie na tej skoczni, gdzie oddał skoki na odległość 214,5 i 227,5 metra. Z notą 413,2 punktu wyprzedził Jewgienija Klimowa i Dawida Kubackiego[532]. Tydzień później wygrał konkurs w Lahti, gdzie oddał skoki na odległość 132,5 i 129 metrów (przewaga nad drugim Ryōyū Kobayashim wyniosła 17,2 punktu)[533]. Ostanie konkursy przed Mistrzostwami Świata 2019 odbyły się w Willingen. W rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski z udziałem Stocha odniosła zwycięstwo. W pierwszym konkursie indywidualnym Stoch zajął 2. miejsce przegrywając z Karlem Geigerem, zaś drugi konkurs ukończył na 7. miejscu[534].
W konkursie indywidualnym Mistrzostw Świata 2019 na skoczni Stoch oddał skoki na odległość 128,5 m i 129,5 m, co przełożyło się na 5. miejsce[535]. W rywalizacji drużynowej na tym samym obiekcie reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła czwarte miejsce[536]. Na skoczni normalnej po skoku na odległość 91,5 m w pierwszej serii Stoch zajmował miejsce 18. W drugiej oddał skok na odległość 101,5 m przesunął się na drugie miejsce i zdobył srebrny medal. W tym samym konkursie Dawid Kubacki awansował z 27. miejsca na pierwsze[537]. Stoch startował również w konkursie drużyn mieszanych na skoczni normalnej, w którym reprezentacja Polski zajęła 6. miejsce[538].
Następnie startował w konkursach z cyklu Raw Air 2019. Najlepszy wynik (4. miejsce) osiągnął w konkursie w Lillehammer. W pozostałych konkursach zajmował miejsca w drugiej "10"[523]. W klasyfikacji końcowej turnieju osiągnął 9. miejsce[539]. W zamykających sezon konkursach w Planicy Stoch zajął 18. i 11. miejsce[523], zaś reprezentacja Polski z udziałem Stocha odniosła zwycięstwo w rywalizacji drużynowej wyprzedzając reprezentacje Niemiec i Słowenii[540].
W klasyfikacji generalnej PŚ zdobył 1288 punktów, co dało mu 3. miejsce za Ryoyu Kobayashim i Stefanem Kraftem. Na podium konkursów PŚ stawał łącznie 9 razy, w tym dwukrotnie na najwyższym stopniu[523]. Wyniki te przyczyniły się do zdobycia przez reprezentację Polski Pucharu Narodów[541]. W klasyfikacji lotów narciarskich zajął 7. miejsce[542].
2019/2020[edytuj | edytuj kod]
Wiosną 2019 roku Michal Doležal zastąpił Stefana Horngachera na stanowisku trenera reprezentacji Polski.
Kamil Stoch wziął udział w czterech z ośmiu konkursów cyklu LGP 2019. 18 sierpnia w rywalizacji w Zakopanem oddał skoki na odległość 137,5 i 132,5 metra odnosząc zwycięstwo. W klasyfikacji generalnej cyklu zgromadził łącznie 138 punktów, co przełożyło się na 15. miejsce[543]. W przeprowadzonych w październiku Letnich Mistrzostwach Polski w Szczyrku zdobył srebrny medal, przegrywając z Piotrem Żyłą (strata wyniosła 2,5 punktu)[544].
Sezon PŚ 2019/2020 zaczął od zajęcia 3. miejsca w konkursie drużynowym, który 23 listopada odbył się w Wiśle. Reprezentację Polski wyprzedzili skoczkowie z Austrii i Norwegii[545]. Dzień później Stoch zajął 3. miejsce w konkursie indywidualnym, przegrywając z Danielem-André Tande i Anže Laniškiem[546]. W rozegranym tydzień później konkursie w Ruce zajął 16. miejsce[547]. Drugi konkurs z powodu zbyt silnego wiatru nie odbył się. W Niżnym Tagile był odpowiednio 9. i 15. W konkursie w Klingenthal, rozegranym 15 grudnia, Stoch zajął 10. miejsce[547]. Dzień wcześniej reprezentacja Polski (z udziałem Stocha) odniosła zwycięstwo w konkursie drużynowym wyprzedzając Austriaków i Japończyków[548]. 21 grudnia odniósł zwycięstwo w pierwszym konkursie w Engelbergu oddając skoki na odległość 138 i 136 m wygrywając ze Stefanem Kraftem i Karlem Geigerem[549]. Następnego dnia zajął 9. miejsce[547].
W 68. Turnieju Czterech Skoczni w kolejnych konkursach zajmował 19. (dwukrotnie), 15. i 13. miejsce ostatecznie kończąc turniej na 13. pozycji w klasyfikacji końcowej[547].
26 stycznia odniósł zwycięstwo w konkursie Zakopanem, gdzie oddał skoki na odległość 137,5 i 140 metrów z łączną notą 295,7 punktu wyprzedzając Stefana Krafta i Dawida Kubackiego[550]. Dzień wcześniej wraz z reprezentacją Polski zajął 5. miejsce w rywalizacji drużynowej[551]. W kolejnych konkursach zajmował najczęściej miejsca w pierwszej "10". W konkursie w Willingen zdobył 3. miejsce, przegrywając ze Stephanem Leyhe i Mariusem Lindvikiem, tym samym po raz 70. w swojej karierze stając na podium konkursu Pucharu świata[552]. W jedynych przeprowadzonych w tym sezonie konkursach lotów narciarskich w Bad Mittendorf zajął 7. i 4. miejsce[547], co przyczyniło się do zajęcia 6. miejsca w klasyfikacji Pucharu świata w lotach narciarskich[553].
Zwieńczeniem, przedwcześnie zakończonego z powodu pandemii COVID-19, sezonu był turniej Raw Air. W konkursie drużynowym w Oslo reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła 4. miejsce, tracąc do podium 4,2 punktu[554]. Następnie zajął 7. miejsce w pierwszym konkursie w Lillehammer, który odbył się w miejsce odwołanego konkursu indywidualnego w Oslo[547]. W drugim konkursie przeprowadzonym 10 marca, po oddaniu skoków na odległość 131,5 i 139,5 metra, odniósł zwycięstwo stając na podium przed Słoweńcami – Žigą Jelarem i Timi Zajcem. W ten sposób zapewnił sobie drugą w karierze wygraną w turnieju (przewaga nad drugim w klasyfikacji – Ryōyū Kobayashim wyniosła 7,4 punktu)[555]. Z uwagi na skrócenie cyklu uzyskał jedynie część (33 750 euro) planowanej nagrody[556].
W ciągu całego sezonu Kamil Stoch odniósł trzy zwycięstwa w konkursach indywidualnych. Zdobył łącznie 1031 punktów w klasyfikacji generalnej, zajmując piąte miejsce za Dawidem Kubackim[547], zaś w klasyfikacji drużynowej reprezentacji Polska zgromadziła 4272 punkty zajmując 4. miejsce za Norwegią[557].
2020/2021[edytuj | edytuj kod]
Sezon letni rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca w Memoriale Olimpijczyków w Szczyrku[558]. W ramach LGP 2020 z powodu pandemii COVID-19 rozegrano tylko dwa konkursy w Wiśle. W prologu rozegranym z powodu zbyt niskiej liczby uczestników jako substytut kwalifikacji, a zarazem będącym konkursem o Puchar TVP Sport, Stoch zwyciężył[559]. W obu konkursach Stoch zajął 2. miejsce. Taką samą pozycję zajął w klasyfikacji generalnej LGP[560].
Sezon zimowy rozpoczęły zawody drużynowe w Wiśle, w których reprezentacja Polski, tak jak rok wcześniej, zajęła 3. miejsce, ustępując tym razem reprezentacji Austrii (o 16,5 pkt) oraz reprezentacji Niemiec (o 8,7 pkt)[561]. Niedzielny konkurs indywidualny był dla Stocha nieudany. W wyniku słabego skoku w drugiej serii (104 m), uzyskał w finałowej serii najgorszą sumaryczną notę za skok i spadł z 11. na 27. miejsce (ex aequo z Ryōyū Kobayashim)[562]. Kolejne konkursy zostały przeprowadzone w Ruce. W sobotnim konkursie zajął 12. miejsce (przesuwając się o 10. pozycji względem miejsca zajmowanego po pierwszej serii konkursowej). Mimo pozycji na początku drugiej dziesiątki, były to zawody, w których był dopiero piątym sklasyfikowanym Polakiem[563]. Konkurs niedzielny Stoch ukończył na 7. miejscu[564].
Decyzją polskiego sztabu szkoleniowego nie pojechał na konkursy do Niżnego Tagiłu w celu przygotowynia się na Mistrzostwa Świata w lotach narciarskich, które zostały przełożone z terminu marcowego z powodu pandemii COVID-19[565]. W składającym się z czterech serii konkursie indywidualnym oddał skoki na odległość 213, 229, 223 i 222,5 metra gromadząc łącznie 808,5 punktu. Przełożyło się to ostatecznie na 8. miejsce za Piotrem Żyłą. W rywalizacji drużynowej oddał skoki na odległość 205,5 i 224 metrów. Reprezentacja Polski wywalczyła brązowy medal, przegrywając z Norwegią i Niemcami[aw][566].
Kolejne konkursy odbyły się w Engelbergu, gdzie Kamil Stoch zajął po raz pierwszy w tym sezonie miejsce na podium - był drugi, przegrywając jedynie z Halvorem Egnerem Granerudem (strata wyniosła 2,2 punktu)[567]. Dzień później zajął 7. miejsce[564].
22 grudnia wziął udział mistrzostwach Polski w Wiśle, gdzie w jednoseryjnym konkursie oddał skok na odległość 105 metrów kończąc rywalizację na 15. miejscu[568].
Wziął udział w 69. Turnieju Czterech Skoczni. W konkursie w Oberstdorfie oddał skoki na odległość 125 i 132,5 metra, co przełożyło się na 2. miejsce za Karlem Geigerem. W noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen po skokach na odległość 135 i 132 metrów zajął 4. miejsce ze stratą 0,3 punktu do trzeciego – Piotra Żyły. 3 stycznia w konkursie Innsbrucku oddał skoki na odległość 127,5 i 130 metrów stając na najwyższym stopniu podium przed Anže Laniskiem i Dawidem Kubackim. Objął też prowadzenie w klasyfikacji turnieju. 6 stycznia w Bischofshofen skoczył 139 i 140 metrów wygrywając konkurs i zapewniając sobie po raz trzeci karierze zwycięstwo w całym Turnieju Czterech Skoczni. W klasyfikacji turnieju przewaga Stocha nad drugim – Karlem Geigerem wyniosła 48,1 punktu oraz 52,8 punktu nad trzecim – Dawidem Kubackim[569].
W odbywającym się zaraz po zakończeniu Turnieju Czterech Skoczni, konkursie w Titisee-Neudstadt odniósł swoje 39. zwycięstwo (zrównał się tym samym w liczbie zwycięstw z Adamem Małyszem). Stoch oddał skoki na odległość 139 i 144 metrów (łączna nota wyniosła 281,6 punktu) stając na podium obok Halvora Egnera Greneruda i Piotra Żyły[570]. W drugim konkursie zajął 17. miejsce. W dalszej części sezonu najczęściej zajmował lokaty poza czołową "10"[564]. 30 stycznia w konkursie Willingen oddał skoki na odległość 142,5 i 135,5 metra, co przełożyło się na 3. miejsce za Granerudem i Tande[571]. Tydzień później w zawodach w Klingenthal zajął 2. miejsce za Granerudem[572]. Ostatni raz na podium w tym sezonie stanął 19 lutego w Râșnovie, kiedy to zajął 2. pozycję, przegrywając z Ryōyū Kobayashim[573].
Wziął udział w odbywających w Oberstdorfie mistrzostwach świata. W konkursie na skoczni normalnej w obu seriach oddał skoki na odległość 96 metrów, co przełożyło się na 22. miejsce. W konkursie indywidualnym po skokach na odległość 120 i 129,5 metra zajął 19. miejsce. Był również członkiem reprezentacji Polski, która w konkursie drużynowym wywalczyła brązowy medal ustępując drużynom Niemiec i Austrii[574].
Sezon zakończyły trzy konkursy lotów narciarskich w Planicy, gdzie tylko raz awansował do drugiej serii zajmując 20. miejsce[564]. W klasyfikacji lotów narciarskich został sklasyfikowany na 31. pozycji, gromadząc 11 punktów[575].
Sezon zakończył na 3. miejscu klasyfikacji generalnej gromadząc 955 punktów. 8 razy stawał na podium, z czego trzykrotnie na jego najwyższym stopniu[564]. W klasyfikacji drużynowej reprezentanci Polski zdobyli łącznie 4738 punktów zajmując 2. miejsce za reprezentacją Niemiec[576].
2021/2022[edytuj | edytuj kod]
Przed sezonem Stoch przeszedł zabieg usunięcia narośli kostnej w prawej nodze[577]. W kwalifikacjach do inaugurującego konkursu LGP 2021 Stoch zwyciężył, uzyskując 132,0 pkt po skoku na odległość 128 m[578], jednak w sobotnim i niedzielnym konkursie nie wystartował z powodu opuchlizny stawu skokowego[579]. Do rywalizacji powrócił w LGP powrócił 25 września występując w konkursie na skoczni normalnej w Hinzenbach, gdzie zajął 18. pozycję. W następnym tygodniu w Klingenthal Stoch zajął 21. miejsce. W klasyfikacji generalnej cyklu zgromadził 23 punkty, co przełożyło się na 55. pozycję[580].
Początkowy okres sezonu cechował się nierówną formą Stocha. W inauguracyjnym konkursie PŚ 2021/2022 przeprowadzonym 20 listopada w Niżnym Tagile Stoch zajął 5. miejsce, następnego dnia nie awansował do drugiej serii kończąc rywalizację na 33. miejscu[581]. W kolejnych konkursach indywidualnych zajął 8. i 41. miejsce (Ruka) oraz 11. miejsce (Wisła)[581]. W rywalizacji drużynowej w Wiśle reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła 4. miejsce za Słoweńcami[582]. 11 grudnia, w konkursie przeprowadzonym w Klingenthal oddał skoki na odległość 133 i 132 metry. Zajął 3. miejsce, przegrywając ze Stefanem Kraftem i Halvorem Egnerem Granerudem. Tym samym po raz 80. stanął na podium konkursu Pucharu świata[583]. W rywalizacji w Engelbergu zajął 6. i 16. miejsce[581].
W konkursie Mistrzostw Polski przeprowadzonym 23 grudnia wywalczył złoty medal wygrywając z Piotrem Żyłą i Pawłem Wąskiem. Tym samym awansował na czwarte miejsce (ex aequo ze Stanisławem Bobakiem) pod względem liczby zdobytych tytułów mistrzowskich (8)[584][585].
W trakcie 70. Turnieju Czterech Skoczni nastąpiło załamanie formy (41. miejsce w Oberstdorfie i 47. miejsce w Garmisch-Partenkirchen)[581]. Stoch nie zakwalifikował się do konkursu w Innsbrucku, po czym został wycofany z dalszej rywalizacji celem odpoczynku i treningu[586]. Turniej zakończył na 53. pozycji. Pierwotnie znalazł się w 12-osobowym składzie reprezentacji Polski na konkursy Pucharu Świata w Zakopanem, ale udział w konkursie storpedowała kontuzja stawu skokowego[587]. Dokładne badania wykazały mocne skręcenie stawu z uszkodzeniem torebki stawowej i naderwaniem więzadeł[588]. Po raz pierwszy od 18 lat zakopiańskie konkursy odbyły się bez udziału Kamila Stocha.
Powrócił do rywalizacji pod koniec stycznia podczas konkursów Pucharu Świata w Willingen zajmując 21. i 34. miejsce, zaś w kolejnych konkursach w Lahti zajął 24. i 11. miejsce[581]. W Lahti odbył się także konkurs drużynowy, w którym reprezentacja Polski zajęła 7. miejsce[589].
Został członkiem reprezentacji Polski na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022, tym samym znalazł się w gronie dziewięciu skoczków narciarskich, którzy co najmniej pięciokrotnie wzięli udział w zimowych igrzyskach olimpijskich[590]. 6 lutego podczas konkursu, który został przeprowadzony na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 101,5 i 97,5 metra osiągając łączną notę 260,9 pkt., co ostatecznie przełożyło się na 6. miejsce[591]. Dzień później Kamil Stoch wziął udział w konkursie drużynowym drużyn mieszanych[ax], który reprezentacja Polski zakończyła na 6. miejscu[592]. W konkursie indywidualnym przeprowadzonym 12 lutego na skoczni dużej oddał skoki na odległość 137,5 i 133,5 metra (łączna nota punktowa wyniosła 277,2), dzięki czemu zajął 4. miejsce (strata do zdobywcy złotego medalu Mariusa Lindvika wyniosła 18,9 punktu, zaś do brązowego medalisty Karla Geigera - 3,9 punktu). W ten sposób Stoch został pierwszym skoczkiem, który szósty raz z rzędu ukończył olimpijski konkurs indywidualny w czołowej szóstce[593]. W rywalizacji drużynowej 14 lutego reprezentacja Polski (z udziałem Stocha)[ay] zajęła 6. miejsce[594].
Następnie wystartował w turnieju Raw Air. W kolejnych konkursach indywidualnych zajął 10., 11. i 15. miejsce[581], zaś w rywalizacji drużynowej (mikst) reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła 7. miejsce[595]. W całym turnieju zgromadził 1114,6 punktu, co przełożyło się na 12. miejsce w klasyfikacji końcowej[596].
Wziął udział w Mistrzostwach Świata w lotach narciarskich w Vikersund. W rywalizacji indywidualnej w kolejnych seriach oddał skoki na odległość 206.5, 196, 223.5 i 175.5 metra gromadząc łącznie 679,6 punktu. Przełożyło się to na 22. miejsce[597]. W konkursie drużynowym, w którym reprezentacja Polski zajęła 5. miejsce, oddał skoki na odległość 194,5 i 221,5 metra[598].
Kolejne konkursy Pucharu Świata odbyły się w Oberstdorfie, gdzie Stoch zajął 12. i 21. miejsce, zaś w następny weekend podczas finałowych zawodów w Planicy zajął 11. i 14. w rywalizacji indywidualnej[581] oraz 4. miejsce (za reprezentacją Austrii) w rywalizacji drużynowej[599]. Wyniki te przełożyły się na zajęcie 10. miejsce w turnieju Planica 7 (łączna nota punktowa wyniosła 1465,5)[600]. Podczas konkursów w Planicy ustanowił nowy rekord wszech czasów w liczbie skoków oddanych na odległość powyżej 200 metrów wyprzedzając dotychczasowego rekordzistę – Roberta Kranjca[601].
W ciągu całego sezonu Pucharu Świata pięciokrotnie zajmował miejsca w czołowej "10", w tym tylko raz stając na podium (3. miejsce w konkursie w Klingenthal)[581]. W klasyfikacji generalnej zgromadził łącznie 397 punktów, co przełożyło się na 19. miejsce[602] (po raz pierwszy od sezonu 2015/2016 znalazł się poza czołową "10"). W klasyfikacji drużynowej reprezentacja Polski zgromadziła 2321 punktów, co przełożyło się na 6. miejsce[603]. W konkursach lotów narciarskich Kamil Stoch zgromadził łącznie 74 punktów zajmując 13. miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata w lotach narciarskich[604].
2022/2023[edytuj | edytuj kod]
Kamil Stoch znalazł się w składzie kadry A kierowanej przez nowego trenera Thomasa Thurnbichlera. W maju odbyło się pierwsze zgrupowania kadry[605].
23 lipca zajął 2. miejsce w inauguracyjnym konkursie LGP w Wiśle, przegrywając z Dawidem Kubackim, natomiast w konkursie przeprowadzonym następnego dnia odniósł zwycięstwo[606]. Nie wystartował w kolejnych konkursach, które przeprowadzono w Courchevel i Râșnov. W konkursie w Hinzenbach zajął, po dyskwalifikacji w drugiej serii, 29. miejsce[607]. Udział w kończących cykl LGP zawodach w Klingenthal storpedowało przeziębienie[608]. W klasyfikacji generalnej zdobył łącznie 182 punktów, co przełożyło się 3. miejsce[606]. Wystartował także w letnich mistrzostwach Polski przeprowadzonych na Średniej Krokwi zajmując 7. miejsce w konkursie indywidualnym[609] oraz 5. miejsce w konkursie drużynowym w składzie KS Eve-nement Zakopane[610].
W pierwszym konkursie nowego sezonu Pucharu świata, który przeprowadzono 5 listopada w Wiśle, zajął 10. miejsce[611]. W kwalifikacjach do drugiego konkursu oddał skok na odległość 128,5 m, następnie jednak został zdyskwalifikowany za nieregulaminowy kombinezon[612]. Następne zawody przeprowadzono trzy tygodnie później w fińskiej Ruce. W pierwszym konkursie Stoch zajął 17. pozycję, zaś w drugi konkurs zakończył na 14. pozycji. W pierwszym konkursie indywidualnym przeprowadzonym w Titisee-Neustadt, po skoku na odległość 119,5 m, nie awansował do drugiej serii kończąc rywalizację na 40. miejscu[611]. Nie znalazł się w składzie reprezentacji Polski w odbywającym się następnego dnia konkursie drużyn mieszanych (mikstów)[613]. W drugim konkursie indywidualnym w Titisee-Neustadt zajął 8. miejsce. W następny weekend powtórzył ten rezultat w pierwszym konkursie w Engelbergu, ale w drugim konkursie po słabym w skoku nie awansował do serii finałowej kończąc konkurs na 39. miejscu[611].
22 grudnia zdobył złoty medal Mistrzostw Polski odbywających się na skoczni Wisła-Malinka wygrywając z Piotrem Żyłą (różnica wyniosła 0,5 punktu) i Pawłem Wąskiem. W konkursie nie wystartował lider kadry – Dawid Kubacki[614].
Stoch po raz osiemnasty wziął udział w Turnieju Czterech Skoczni i tym samym stał się rekordzistą Polski pod względem liczby startów w turnieju[615]. 71. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zajęcia 9. miejsca w konkursie w Oberstdorfie. Taką samą pozycję zajął w noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen, zaś trzy dni później w konkursie w Innsbrucku zajął 5. miejsce. Wieńczące turniej zawody w Bischofshofen zakończył na 6. miejscu[611]. W całym turnieju zgromadził łącznie 1087,9 punktu, co przełożyło się na 5. miejsce w klasyfikacji końcowej. Strata do zwycięzcy – Halvora Egnera Graneruda wyniosła 103,3 punktu[616].
14 stycznia był członkiem reprezentacji Polski w konkursie drużynowym w Zakopanem, która zdobyła 2. miejsce, tracąc do zwycięskiej Austrii jeden punkt[az][617]. Dzień później w rywalizacji indywidualnej zajął 7. pozycję[611]. Kolejne odbyły się trzy konkursy indywidualne w Sapporo. W pierwszym z nich zajął 4. miejsce ze stratą 9,6 punktu do podium[618], w następnych konkursach na tym obiekcie zajął 8. i 23. miejsce[611]. 21 stycznia po konkursie w Sapporo, który był jego 400. występem w zawodach Pucharu Świata, awansował na drugie miejsce (za Janne Ahonenem) klasyfikacji "wszechczasów" pod względem liczby zdobytych pucharowych punktów na przestrzeni całej kariery wyprzedzając Adama Małysza[619]. 28 stycznia w Bad Mittendorf odbył się pierwszy w tym sezonie, konkurs na skoczni mamuciej, w którym Stoch zajął 17. miejsce. Drugi konkurs zakończył na 19. pozycji[611]. Reprezentacja Polski nie wzięła udziału w rywalizacji drużyn mieszanych w Willingen[620], natomiast w pierwszym konkursie indywidualnym na tym obiekcie zajął 25. miejsce[611]. W kwalifikacjach do drugiego konkursu skoczył 100,5 metra, co przełożyło się na 51. miejsce i skutkowało brakiem awansu[621]. Po nieudanych występach trener Thurnbichler podjął decyzję o wycofaniu Kamila Stocha z konkursów w Lake Placid celem wypoczynku i treningu[622]. Nie znalazł się również w składzie reprezentacji Polski na zawody w Râșnovie[623].
Został członkiem reprezentacji Polski na mistrzostwa świata w Planicy. 25 lutego w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 99 i 102 metrów, co przełożyło się na 6. miejsce[624]. Dzień później wziął udział w konkursie drużyn mieszanych, w którym oddał skoki na odległość 97,5 i 92 metrów. Reprezentacja Polski[ba] zajęła 8. miejsce[624]. 3 marca odbył się konkurs indywidualny na skoczni dużej, gdzie Kamil Stoch oddał skoki na odległość 131,5 i 134,5 metra. Przełożyło się to na zajęcie 4. miejsce ze stratą 4,1 punktu do zdobywcy brązowego medalu – Dawida Kubackiego[624]. Następnego dnia wziął udział w konkursie drużynowym, w którym oddał skoki na odległość 136 i 135 metrów. Reprezentacja Polski zajęła 4. miejsce, tracąc 10,3 punktu do podium[bb][624].
Kolejne zawody Pucharu świata, po przerwie spowodowanej mistrzostwami świata, odbyły się Norwegii w ramach kolejnej edycji turnieju Raw Air. 11 marca w konkursie na skoczni Holmenkollbakken w Oslo Stoch zajął 13. miejsce. Dzień później, drugi konkurs na tym obiekcie zakończył na 19. pozycji. Następnie w rywalizacji w Lillehammer zajął 15. i 7. miejsce, zaś konkursy lotów narciarskich w Vikersund ukończył na 17. i 8. pozycji[611]. W klasyfikacji całego turnieju zgromadził 2627,5 punktu, co przełożyło się 8. miejsce[625].
25 marca wziął udział w konkursie drużynowym w Lahti. Reprezentacja Polski (bez udziału Dawida Kubackiego) zajęła 3. miejsce ustępując Austriakom i Słoweńcom[626]. Następnego dnia w jednoseryjnym konkursie indywidualnym uzyskał 18. pozycję[611]. Tydzień później odbyły wieńczące sezon konkursy lotów narciarskich w Planicy. W konkursach indywidualnych zajął 10. i 15. miejsce[611]. Jego ostatni lot w sezonie na 231,5 m został oceniony przez czterech sędziów na 20 punktów, przez co pierwszy raz w karierze Stoch otrzymał maksymalną notę 60 punktów za styl[627]. W rywalizacji drużynowej reprezentacja Polski z udziałem Stocha zajęła 4. pozycję[628]. W klasyfikacji turnieju Planica 7 z dorobkiem 1215,9 punktu zajął 11. miejsce[629].
W trakcie całego sezon Stoch zgromadził 608 punktów do klasyfikacji generalnej PŚ, co przełożyło się na 14. miejsce. Trzynastokrotnie kończył rywalizację w czołowej "10". Najlepszy wynik (4. miejsce) osiągnął w pierwszym konkursie w Sapporo[611]. W klasyfikacji drużynowej reprezentacja Polski zajęła 4. miejsce za Słoweńcami[630]. W klasyfikacji lotów narciarskich z dorobkiem 114 punktów zajął 13. miejsce ex aequo z Johannem Andre Forfangiem[631].
2023/2024[edytuj | edytuj kod]
W maju wziął udział w rozpoczynającym przygotowania do nowego sezonu zgrupowaniu polskich skoczków w Spale. Ponownie znalazł się w składzie kadry A reprezentacji Polski kierowanej przez trenera Thurnbichlera[632].
Wziął udział w konkursie skoków narciarskich po raz pierwszy przeprowadzonych w ramach Igrzysk Europejskich. 29 czerwca w trakcie rywalizacji na skoczni normalnej w Zakopanem oddał skoki na odległość 93,5 oraz 97 metrów, co przełożyło się na 22. miejsce. Nie brał udziału w konkursie drużyn mieszanych. W przeprowadzonym 1 lipca konkursie indywidualnym na skoczni dużej, po skokach na odległość 127 i 122,5 metrów, zajął 29. miejsce[633].
W konkursach z cyklu LGP przeprowadzonych w Szczyrku na początku sierpnia zajął 20. i 8. miejsce[634]. Problemy zdrowotne uniemożliwiły mu start w konkursach z Hinzenbach i Klingenthal i tym samym konkursy w Szczyrku okazały się jedynymi w tej edycji cyklu, w których Stoch brał udział[635]. W klasyfikacji generalnej LGP 2023 z dorobkiem 43 punktów zajął 45. miejsce[634].
W październiku wziął udział w przeprowadzonych w Szczyrku Letnich Mistrzostwach Polski. W rywalizacji indywidualnej oddał skoki na odległość 101 i 100,5 metra, co przyczyniło się do zajęcia 3. miejsca za Dawidem Kubackim i Piotrem Żyłą[636]. W konkursie drużynowym wraz wraz z reprezentacją swojego klubu Evenement zdobył 4. miejsce[637].
Otwierający nowy sezon Pucharu Świata konkurs w Ruce 25 listopada, po skoku na odległość 113,5 metra, zakończył na 43. pozycji[638]. Do drugiego konkursu w Ruce, po skoku w kwalifikacjach na odległość 87,5 metra, nie zdołał awansować[639]. W pierwszy weekend grudnia odbyły się zawody w Lillehammer. W sobotniej rywalizacji na skoczni normalnej oddał skoki na odległość 95,5 i 85 metrów, co przełożyło się zajęcie 28. miejsca, zaś w niedzielnej rywalizacji na skoczni dużej nie zdołał awansować do drugiej serii zajmując 37. miejsce[638]. W związku z niezadowalającymi rezultatami, decyzją trenera Thurnbichlera, Stoch nie znalazł się w składzie reprezentacji Polski na konkursy w Klingenthal w celu odbycia treningów w Eisenerz i Zakopanem[640]. Powrócił do rywalizacji podczas konkursów przeprowadzonych w Engelbergu, w których zajął 21. i 23. miejsce[638].
29 grudnia w konkursie w Oberstdorfie otwierającym 72. Turniej Czterech Skoczni, po przegranej w parze z Lovro Kosem, awansował do drugiej serii jako szczęśliwy przegrany i ostatecznie zakończył zawody na 17. miejscu[641]. W noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen zajął 25. pozycję, następnie uzyskał 11. pozycję podczas rywalizacji w Innsbrucku oraz 21. w Bischofshofen. Wyniki przełożyły się na 15. miejsce w klasyfikacji turnieju[638].
Kolejnym etapem sezonu był PolSKI Turniej 2024 składający się z konkursów w Wiśle, Szczyrku i Zakopanem. Stoch 14 stycznia 2024 wziął udział rywalizacji w Wiśle, którą po skoku na odległość 116 metrów, zakończył w pierwszej serii na 32. pozycji[638]. Po odwołaniu zawodów w Szczyrku, 20 stycznia wziął udział w konkursie drużynowym w Zakopanem, który reprezentacja Polski ukończyła na 6. miejscu[642]. Dzień później w rywalizacji indywidualnej, po skokach na odległość 132,5 i 137,5 metra, uzyskał 17. pozycję[638].
Poniec stycznia wziął udział w rywalizacji drużynowej mistrzostw świata w lotach narciarskich, gdzie oddał skoki na odległość 211 i 210 metrów. Reprezentacja Polski ukończyła ten konkurs na 8. miejscu. W rywalizacji indywidualnej mistrzostw nie brał udziału[643].
3 lutego w konkursie w Willingen, po skoku na odległość 120 metrów, nie awansował do drugiej serii zajmując 43. miejsce. Następnego dnia uzyskał 27. pozycję. W kolejny weekend brał udział w zawodach indywidualnych na skoczni MacKenzie Intervale w Lake Placid. Pierwszy konkurs, po skoku na odległość 108 metrów, zakończył w pierwszej serii na 41. miejscu. W drugim konkursie uzyskał 24. pozycję. 17 lutego w konkursie w Sapporo oddał skoki na odległość 118,5 i 128,5 metra, co pozwoliło na zajęcie 12. pozycji. Dzień później skoczył 119,5 i 128,5 metra kończąc zawody na 18. miejscu. W przeprowadzonych w ostatni weekend lutego zawodach na skoczni mamuciej w Oberstdorfie zajął 12 i 11. pozycję, zaś tydzień później oba konkursy indywidualne w Lahti zakończył w pierwszej serii (36. i 37. miejsce)[638]. W Lahti wziął także udział w rywalizacji drużynowej, gdzie wraz z reprezentantami Polski zajął 4. pozycję[644].
W marcu brał udział w konkursach przeprowadzonych w Norwegii w ramach kolejnej edycji cyklu Raw Air. W rywalizacji w Oslo zajął 16. i 36. pozycję, zaś zawody w Trondheim ukończył na 33. i 19. miejscu. W pierwszym jednoseryjnym konkursie lotów narciarskich w Vikersund, po skoku na odległość 208 metrów, zajął 23. miejsce. W drugim konkursie, w którym brało udział 30 zawodników, skoczył 105 metrów kończąc rywalizację na ostatnim miejscu[638]. W klasyfikacji turnieju Raw Air z dorobkiem 1347,8 punktu został sklasyfikowany na 30. pozycji[645].
Sezon zwieńczyły zawody lotów narciarskich w Planicy. W pierwszym konkursie indywidualnym, dzięki skokom na odległość 213 i 218,5 metra uzyskał 11. pozycję. W drugim konkursie indywidualnym po skokach na odległość 227,5 i 223 metrów zajął 16. miejsce[638]. Wziął udział w także w rywalizacji drużynowej, w której reprezentacja Polski zajęła 5. miejsce[646]. W klasyfikacji turnieju Planica 7 zdobył 1160,8 punktów, co przełożyło się na 16. pozycję[647], zaś w klasyfikacji lotów narciarskich z dorobkiem 94 punktów zajął 17. miejsce[648].
Sezon zakończył na 26. miejscu w klasyfikacji generalnej z łączną liczbą 256 punktów[638].
Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 2006 Turyn/Pragelato | – | 16. miejsce (K-95), 26. miejsce (K-125) |
| 2010 Vancouver/Whistler | – | 27. miejsce (K-95), 14. miejsce (K-125) |
| 2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | złoty medal (K-95), złoty medal (K-125) |
| 2018 Pjongczang | – | 4. miejsce (K-98), złoty medal (K-125) |
| 2022 Pekin/Zhangjiakou | – | 6. miejsce (K-95), 4. miejsce (K-125) |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 2006 Turyn/Pragelato | – | 5. miejsce[o] |
| 2010 Vancouver/Whistler | – | 6. miejsce[s] |
| 2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | 4. miejsce[bc] |
| 2018 Pjongczang | – | brązowy medal[av] |
| 2022 Pekin/Zhangjiakou | – | 6. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[ax], 6. miejsce[ay] |
Starty K. Stocha na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 16. | 12 lutego | 2006 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-95 | HS-106 | ind. | 100,0 m | 98,5 m | 247,0 pkt | 19,5 pkt | Lars Bystøl |
| 26. | 18 lutego | K-125 | HS-140 | ind. | 116,5 m | 121,0 m | 200,0 pkt | 76,9 pkt | Thomas Morgenstern | |||
| 5. | 20 lutego | druż.[o] | 122,0 m | 124,5 m | 894,4 pkt (220,7 pkt) | 89,6 pkt | Austria | |||||
| 27. | 13 lutego | 2010 | Whistler | Whistler Olympic Park | K-95 | HS-106 | ind. | 98,5 m | 95,5 m | 232,0 pkt | 44,5 pkt | Simon Ammann |
| 14. | 20 lutego | K-125 | HS-140 | ind. | 126,0 m | 123,5 m | 224,1 pkt | 59,5 pkt | Simon Ammann | |||
| 6. | 22 lutego | druż.[s] | 126,5 m | 134,5 m | 996,7 pkt (248,8 pkt) | 111,2 pkt | Austria | |||||
| 1. | 9 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-95 | HS-106 | ind. | 105,5 m | 103,5 m | 278,0 pkt | – | |
| 1. | 15 lutego | K-125 | HS-140 | ind. | 139,0 m | 132,5 m | 278,7 pkt | – | ||||
| 4. | 17 lutego | druż.[bc] | 130,5 m | 135,0 m | 1011,8 pkt (269,0 pkt) | 29,3 pkt | Niemcy | |||||
| 4. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | ind. | 106,5 m | 105,5 m | 249,3 pkt | 10,0 pkt | Andreas Wellinger |
| 1. | 17 lutego | K-125 | HS-142 | ind. | 135,0 m | 136,5 m | 285,7 pkt | – | ||||
| 3. | 19 lutego | druż.[av] | 139,0 m | 134,5 m | 1072,4 pkt (277,5 pkt) | 26,1 pkt | Norwegia | |||||
| 6. | 6 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | ind. | 101,5 m | 97,5 m | 260,9 pkt | 14,1 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 6. | 7 lutego | druż.[ax] | 99,5 m | 102, 5 m | 763,2 pkt (256,1 pkt) | 238,3 pkt | Słowenia | |||||
| 4. | 12 lutego | K-125 | HS-140 | ind. | 137,5 m | 133,5 m | 277,2 pkt | 18,9 pkt | Marius Lindvik | |||
| 6. | 14 lutego | druż.[ay] | 137,0 m | 127,5 m | 880,1 pkt (247,9 pkt) | 62,6 pkt | Austria | |||||
Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 2005 Oberstdorf | – | nie zakwalifikował się (K-90), 37. miejsce (K-120) |
| 2007 Sapporo | – | 13. miejsce (K-120), 11. miejsce (K-90) |
| 2009 Liberec | – | 4. miejsce (K-90), 24. miejsce (K-120) |
| 2011 Oslo | – | 6. miejsce (K-95), 19. miejsce (K-120) |
| 2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | 8. miejsce (K-95), złoty medal (K-120) |
| 2015 Falun | – | 17. miejsce (K-90), 12. miejsce (K-120) |
| 2017 Lahti | – | 4. miejsce (K-90), 7. miejsce (K-116) |
| 2019 Seefeld/Innsbruck | – | 5. miejsce (K-120), srebrny medal (K-99) |
| 2021 Oberstdorf | – | 22. miejsce (K-95), 19. miejsce (K-120) |
| 2023 Planica | – | 6. miejsce (K-95), 4. miejsce (K-125) |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 2005 Oberstdorf | – | 6. miejsce (K-95)[l], 9.miejsce (K-120)[m] |
| 2007 Sapporo | – | 5. miejsce[q] |
| 2009 Liberec | – | 4. miejsce[s] |
| 2011 Oslo | – | 4. miejsce (K-95)[r], 5. miejsce (K-120)[r] |
| 2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | brązowy medal (K-120)[ab] |
| 2015 Falun | – | brązowy medal (K-120)[bd] |
| 2017 Lahti | – | złoty medal (K-116)[at] |
| 2019 Seefeld/Innsbruck | – | 4. miejsce (K-120)[au], 6. miejsce (drużyna mieszana/K-99)[be] |
| 2021 Oberstdorf | – | brązowy medal (K-120)[bf] |
| 2023 Planica | – | 8. miejsce (K-95/drużyna mieszana)[ba], 4. miejsce (K-125)[bb] |
Starty K. Stocha na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| NQ | 18 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-90 | HS-100 | ind. | 86,5 m | 105,0 pkt | NQ | ||
| 6. | 20 lutego | druż.[l] | 86,5 m | 82,0 m | 859,0 pkt (202,0 pkt) | 111,5 pkt | Austria | |||||
| 37. | 25 lutego | K-120 | HS-137 | ind. | 117,5 m | – | 108,5 pkt | 204,7 pkt | Janne Ahonen | |||
| 9. | 26 lutego | druż.[m] | 117,0 m | – | 449,7 pkt (108,1 pkt) | 687,6 pkt | Austria | |||||
| 13. | 24 lutego | 2007 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | ind. | 117,5 m | 121,0 m | 221,3 pkt | 44,8 pkt | Simon Ammann |
| 5. | 25 lutego | druż.[q] | 129,0 m | 120,0 m | 857,2 pkt (241,7 pkt) | 143,0 pkt | Austria | |||||
| 11. | 3 marca | Miyanomori | K-90 | HS-98 | ind. | 92,5 m | 93,0 m | 238,5 pkt | 38,5 pkt | Adam Małysz | ||
| 4. | 21 lutego | 2009 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | ind. | 99,5 m | 100,5 m | 270,0 pkt | 12,0 pkt | Wolfgang Loitzl |
| 24. | 27 lutego | K-120 | HS-134 | ind. | 119,5 m | –[bg] | 113,6 pkt | 27,7 pkt | Andreas Küttel | |||
| 4. | 28 lutego | druż.[s] | 122,0 m | 126,0 m | 972,1 pkt (246,2 pkt) | 62,2 pkt | Austria | |||||
| 6. | 26 lutego | 2011 | Oslo | Midtstubakken | K-95 | HS-106 | ind. | 94,0 m | 101,0 m | 240,5 pkt | 28,7 pkt | Thomas Morgenstern |
| 4. | 27 lutego | druż.[r] | 101,0 m | 102,5 m | 953,0 pkt (247,3 pkt) | 72,5 pkt | Austria | |||||
| 19. | 3 marca | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | ind. | 131,0 m | 124,5 m[bh] | 235,7 pkt | 41,8 pkt | Gregor Schlierenzauer | ||
| 5. | 5 marca | druż.[r] | 113,5 m | –[bg] | 435,6 pkt (100,6 pkt) | 64,4 pkt | Austria | |||||
| 8. | 23 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | ind. | 102,0 m | 97,0 m | 237,4 pkt | 15,2 pkt | Anders Bardal |
| 1. | 28 lutego | K-120 | HS-134 | ind. | 131,5 m | 130,0 m | 295,8 pkt | – | ||||
| 3. | 2 marca | druż.[ab] | 134,0 m | 130,0 m | 1121,0 pkt (301,9 pkt) | 14,9 pkt | Austria | |||||
| 17. | 21 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | ind. | 90,0 m | 89,0 m | 220,2 pkt | 32,5 pkt | Rune Velta |
| 12. | 26 lutego | K-120 | HS-134 | ind. | 125,0 m | 124,5 m | 225,0 pkt | 43,7 pkt | Severin Freund | |||
| 3. | 28 lutego | druż.[bd] | 129,5 m | 126,0 m | 848,1 pkt (227,0 pkt) | 24,5 pkt | Norwegia | |||||
| 4. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | ind. | 96,5 m | 99,0 m | 262,5 pkt | 8,3 pkt | Stefan Kraft |
| 7. | 2 marca | K-116 | HS-130 | ind. | 127,5 m | 124,5 m | 264,8 pkt | 14,5 pkt | Stefan Kraft | |||
| 1. | 4 marca | druż.[at] | 130,5 m | 124,5 m | 1104,2 pkt (288,8 pkt) | – | ||||||
| 5. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | ind. | 128,5 m | 129,5 m | 259,4 pkt | 20,0 pkt | Markus Eisenbichler |
| 4. | 24 lutego | druż.[au] | 125,0 m | 122,5 m | 909,1 pkt (246,3 pkt) | 78,4 pkt | Niemcy | |||||
| 2. | 1 marca | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | ind. | 91,5 m | 101,5 m | 215,5 pkt | 2,8 pkt | Dawid Kubacki | |
| 6. | 2 marca | druż. mix.[be] | 100,0 m | 105,5 m | 914,9 pkt (253,2 pkt) | 97,3 pkt | Niemcy | |||||
| 22. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | ind. | 96,0 m | 96,0 m | 236,0 pkt | 32,8 pkt | Piotr Żyła |
| 19. | 5 marca | K-120 | HS-137 | ind. | 120,0 m | 129,5 m | 230,0 pkt | 46,5 pkt | Stefan Kraft | |||
| 3. | 6 marca | druż.[bf] | 133,0 m | 132,5 m | 1031,2 pkt (255,8 pkt) | 15,4 pkt | Niemcy | |||||
| 6. | 25 lutego | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-95 | HS-102 | ind. | 99,0 m | 102,0 m | 256,3 pkt | 5,5 pkt | Piotr Żyła |
| 8. | 26 lutego | druż. mix.[ba] | 97,5 m | 92,0 m | 846,0 pkt (241,6 pkt) | 171,2 pkt | Niemcy | |||||
| 4. | 3 marca | K-125 | HS-138 | ind. | 131,5 m | 134,5 m | 272,1 pkt | 15,4 pkt | Timi Zajc | |||
| 4. | 4 marca | druż. | 136,0 m | 135,0 m | 1129,1 pkt (284,1 pkt) | 49,8 pkt | Słowenia | |||||
Mistrzostwa świata w lotach[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 2006 Tauplitz/Bad Mitterndorf | – | 35. miejsce |
| 2008 Oberstdorf | – | 34. miejsce |
| 2010 Planica | – | 16. miejsce |
| 2012 Vikersund | – | 10. miejsce |
| 2014 Harrachov | – | 5. miejsce |
| 2016 Tauplitz/Bad Mitterndorf | – | nie zakwalifikował się |
| 2018 Oberstdorf | – | srebrny medal |
| 2020 Planica | – | 8. miejsce |
| 2022 Vikersund | – | 22. miejsce |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 2006 Tauplitz/Bad Mitterndorf | – | 9. miejsce[n] |
| 2008 Oberstdorf | – | 10. miejsce[r] |
| 2010 Planica | – | 4. miejsce[s] |
| 2012 Vikersund | – | 7. miejsce[ae] |
| 2016 Tauplitz/Bad Mitterndorf | – | 5. miejsce[bi] |
| 2018 Oberstdorf | – | brązowy medal[au] |
| 2020 Planica | – | brązowy medal[aw] |
| 2022 Vikersund | – | 5. miejsce[bj] |
| 2024 Tauplitz/Bad Mitterndorf | – | 8. miejsce[bk] |
Starty K. Stocha na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 35. | 13–14 stycznia | 2006 | Tauplitz/Bad Mitterndorf | Kulm | K-185 | HS-203 | ind. | 152,0 m | – | – | – | 129,9 pkt | 658,1 pkt | Roar Ljøkelsøy |
| 9. | 15 stycznia | druż[n] | 137,5 m | – | 453,7 pkt (105,0 pkt) | 1044,2 pkt | Norwegia | |||||||
| 34. | 22–23 lutego | 2008 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | HS-213 | ind. | 174,0 m | – | – | – | 158,3 pkt | 695,1 pkt | G. Schlierenzauer |
| 10. | 24 lutego | druż.[r] | 167,0 m | – | 573,8 pkt (148,9 pkt) | 979,5 pkt | Austria | |||||||
| 16. | 19–20 marca | 2010 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | ind. | 186,5 m | 207,5 m | 203,5 m | 218,0 m | 770,0 pkt | 165,8 pkt | Simon Ammann |
| 4. | 21 marca | druż.[s] | 197,5 m | 222,5 m | 1452,5 pkt (402,8 pkt) | 188,9 pkt | Austria | |||||||
| 10. | 24–25 lutego | 2012 | Vikersund | Vikersundbakken | K-195 | HS-225 | ind. | 191,0 m | 211,5 m | –[bg] | –[bg] | 353,9 pkt | 54,8 pkt | Robert Kranjec |
| 7. | 26 lutego | druż.[ae] | 208,0 m | 196,5 m | 1444,5 pkt (372,0 pkt) | 203,9 pkt | Austria | |||||||
| 5. | 14–15 marca | 2014 | Harrachov | Čerťák | K-185 | HS-205 | ind. | 186,0 m | 190,0 m | –[bg] | –[bg] | 363,8 pkt | 27,2 pkt | Severin Freund |
| NQ | 15–16 stycznia | 2016 | Tauplitz/Bad Mitterndorf | Kulm | K-200 | HS-225 | ind. | 134,5 m | – | 90,3 pkt | NQ | |||
| 5. | 17 stycznia | druż.[bi] | 207,0 m | 202,5 m | 1211,9 pkt (345,5 pkt) | 255,8 pkt | Norwegia | |||||||
| 2. | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | ind. | 230,0 m | 219,0 m | 211,5 m | –[bg] | 638,6 pkt | 13,3 pkt | Daniel-André Tande |
| 3. | 21 stycznia | druż.[au] | 209,5 m | 204,0 m | 1592,1 pkt (416,7 pkt) | 70,1 pkt | Norwegia | |||||||
| 8. | 11–12 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | ind. | 213,0 m | 229,0 m | 223,0 m | 222,5 m | 808,5 pkt | 68,7 pkt | Karl Geiger |
| 3. | 13 grudnia | druż.[aw] | 205,5 m | 224,0 m | 1665,5 pkt (410,7 pkt) | 62,2 pkt | Norwegia | |||||||
| 22. | 11-12 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | ind. | 206,5 m | 196,0 m | 223,5 m | 175,5 m | 679,6 pkt | 174,6 pkt | Marius Lindvik |
| 5. | 13 marca | druż.[bj] | 194,0 m | 221,5 m | 1495.8 (341,5 pkt) | 215,7 pkt | Słowenia | |||||||
Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 2001 Karpacz | – | 41. miejsce |
| 2003 Sollefteå | – | 26. miejsce |
| 2004 Stryn | – | 16. miejsce |
| 2005 Rovaniemi | – | 8. miejsce |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 2001 Karpacz | – | 8. miejsce[e] |
| 2003 Sollefteå | – | 6. miejsce[h] |
| 2004 Stryn | – | srebrny medal[j] |
| 2005 Rovaniemi | – | srebrny medal[bl] |
Starty K. Stocha na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 8. | 1 lutego | 2001 | Karpacz | Orlinek | K-85 | – | druż.[e] | 77,5 m | 68,0 m | 772,0 pkt (167,5 pkt) | 120,0 pkt | Finlandia |
| 41. | 3 lutego | ind. | 75,0 m | 76,0 m | 178,5 pkt | 67,5 pkt | Veli-Matti Lindström | |||||
| 6. | 6 lutego | 2003 | Sollefteå | Hallstabacken | K-107 | druż.[h] | 103,5 m | 93,5 m | 779,2 pkt (182,8 pkt) | 166,0 pkt | Austria | |
| 26. | 8 lutego | ind. | 92,5 m | 93,5 m | 165,5 pkt | 95,5 pkt | Thomas Morgenstern | |||||
| 2. | 5 lutego | 2004 | Stryn | Bjørkelibakken | K-90 | druż.[j] | 87,0 m | 92,5 m | 904,5 pkt (225,5 pkt) | 50,5 pkt | Austria | |
| 16. | 7 lutego | ind. | 89,0 m | 87,5 m | 219,5 pkt | 54,0 pkt | Mateusz Rutkowski | |||||
| 2. | 23 marca | 2005 | Rovaniemi | Ounasvaara | K-90 | HS-100 | druż.[bl] | 95,5 m | 101,5 m | 978,0 pkt (267,0 pkt) | 4,0 pkt | Słowenia |
| 8. | 25 marca | ind. | 95,0 m | 96,0 m[bh] | 232,5 pkt | 19,5 pkt | Joonas Ikonen |
Igrzyska europejskie[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 2023 Kraków/Zakopane[bm] | – | 22. miejsce (K-95), 29. miejsce (K-125) |
Starty K. Stocha na igrzyskach europejskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strat | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 22. | 29 czerwca | 2023 | Zakopane | Średnia Krokiew | K-95 | HS-105 | indywid. | 93,5 m | 97,0 m | 222,5 pkt | 47,8 pkt | Daniel Tschofenig |
| 29. | 1 lipca | 2023 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | indywid. | 127,0 m | 122,5 m | 225,3 pkt | 53,8 pkt | Dawid Kubacki |
Olimpijski festiwal młodzieży Europy[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 2003 Planica | – | 15. miejsce |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 2003 Planica | – | 7. miejsce[bn] |
Starty K. Stocha na olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 15. | 28 stycznia | 2003 | Planica | Srednija velikanka | K-90 | ind. | 87,0 m | 92,0 m | 223,0 pkt | 44,0 pkt | Jon Aaraas |
| 7. | 29 stycznia | druż.[bn] | 83,0 m | 81,5 m | 617,0 pkt (189,0 pkt) | 154,5 pkt | Słowenia |
Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
| Sezon | Miejsce |
|---|---|
| 2004/2005 | 53. |
| 2005/2006 | 45. |
| 2006/2007 | 30. |
| 2007/2008 | 30. |
| 2008/2009 | 30. |
| 2009/2010 | 24. |
| 2010/2011 | 10. |
| 2011/2012 | 5. |
| 2012/2013 | 3. |
| 2013/2014 | 1. |
| 2014/2015 | 9. |
| 2015/2016 | 22. |
| 2016/2017 | 2. |
| 2017/2018 | 1. |
| 2018/2019 | 3. |
| 2019/2020 | 5. |
| 2020/2021 | 3. |
| 2021/2022 | 19. |
| 2022/2023 | 14. |
| 2023/2024 | 26. |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Przypisy |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 23 stycznia | 2011 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 123,0 m | 128,0 m | 254,0 pkt | – |
| 2. | 2 lutego | 2011 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 132,0 m | 136,5 m | 264,6 pkt | * FTT 2011 |
| 3. | 20 marca | 2011 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | 215,5 m | – | 217,3 pkt | * Loty 2010/2011 |
| 4. | 20 stycznia | 2012 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 125,5 m | 135,0 m | 257,9 pkt | – |
| 5. | 5 lutego | 2012 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | 125,5 m | 131,5 m | 258,5 pkt | – |
| 6. | 12 marca | 2013 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 135,0 m | 129,0 m | 268,1 pkt | – |
| 7. | 15 marca | 2013 | Trondheim | Granåsen | K-124 | HS-140 | 131,0 m | 140,0 m | 280,4 pkt | – |
| 8. | 15 grudnia | 2013 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 142,5 m | 138,5 m | 300,7 pkt | – |
| 9. | 22 grudnia | 2013 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 132,0 m | 130,0 m | 274,7 pkt | – |
| 10. | 1 lutego | 2014 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 139,5 m | 145,5 m | 263,2 pkt | – |
| 11. | 2 lutego | 2014 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 147,0 m | 145,0 m | 271,4 pkt | – |
| 12. | 2 marca | 2014 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 131,0 m | 134,5 m | 281,0 pkt | – |
| 13. | 4 marca | 2014 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 126,5 m | 126,5 m | 262,7 pkt | – |
| 14. | 18 stycznia | 2015 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 134,0 m | 133,0 m | 276,2 pkt | – |
| 15. | 30 stycznia | 2015 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 147,5 m | 142,5 m | 276,6 pkt | – |
| 16. | 11 grudnia | 2016 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 134,0 m | 130,5 m | 289,9 pkt | – |
| 17. | 6 stycznia | 2017 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 134,5 m | 138,5 m | 289,2 pkt | * TCS 2016/2017 |
| 18. | 14 stycznia | 2017 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 133,0 m | 124,0 m | 268,0 pkt | – |
| 19. | 15 stycznia | 2017 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 135,5 m | 128,0 m | 271,7 pkt | – |
| 20. | 22 stycznia | 2017 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 130,5 m | 131,0 m | 287,4 pkt | – |
| 21. | 12 lutego | 2017 | Sapporo | Ōkurayama | K-123 | HS-137 | 137,5 m | 140,0 m | 262,7 pkt | – |
| 22. | 19 marca | 2017 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-225 | 238,5 m | 237,0 m | 466,6 pkt | * RA 2017, Loty 2016/2017 |
| 23. | 30 grudnia | 2017 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 126,0 m | 137,0 m | 279,7 pkt | * TCS 2017/2018 |
| 24. | 1 stycznia | 2018 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 135,5 m | 139,5 m | 283,4 pkt | * TCS 2017/2018 |
| 25. | 4 stycznia | 2018 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 130,0 m | 128,5 m | 270,1 pkt | * TCS 2017/2018 |
| 26. | 6 stycznia | 2018 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 132,5 m | 137,0 m | 275,6 pkt | * TCS 2017/2018 |
| 27. | 4 marca | 2018 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 132,0 m | 134,0 m | 314,2 pkt | – |
| 28. | 13 marca | 2018 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 140,5 m | 141,0 m | 306,4 pkt | * RA 2018 |
| 29. | 15 marca | 2018 | Trondheim | Granåsen | K-124 | HS-140 | 146,0 m | 141,0 m | 285,4 pkt | * RA 2018 |
| 30. | 23 marca | 2018 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | 245,0 m | 234,0 m | 455,9 pkt | * P7 2018, Loty 2017/2018 |
| 31. | 25 marca | 2018 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | 245,0 m | 234,5 m | 455,6 pkt | * P7 2018, Loty 2017/2018 |
| 32. | 3 lutego | 2019 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | 214,5 m | 227,5 m | 413,2 pkt | * Loty 2018/2019 |
| 33. | 10 lutego | 2019 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 132,5 m | 129,0 m | 280,9 pkt | – |
| 34. | 21 grudnia | 2019 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 138,0 m | 136,0 m | 288,7 pkt | – |
| 35. | 26 stycznia | 2020 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 137,5 m | 140,0 m | 295,7 pkt | – |
| 36. | 10 marca | 2020 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 131,5 m | 139,5 m | 264,3 pkt | * RA 2020 |
| 37. | 3 stycznia | 2021 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-128 | 127,5 m | 130,0 m | 261,6 pkt | * TCS 2020/2021 |
| 38. | 6 stycznia | 2021 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-142 | 139,0 m | 140,0 m | 300,7 pkt | * TCS 2020/2021 |
| 39. | 9 stycznia | 2021 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 139,0 m | 144,0 m | 281,6 pkt | – |
Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]
| Sezon PŚ | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2003/2004 | – | – | – | – |
| 2004/2005 | – | – | – | – |
| 2005/2006 | – | – | – | – |
| 2006/2007 | – | – | – | – |
| 2007/2008 | – | – | – | – |
| 2008/2009 | – | – | – | – |
| 2009/2010 | – | – | – | – |
| 2010/2011 | 3 | – | – | 3 |
| 2011/2012 | 2 | 2 | 3 | 7 |
| 2012/2013 | 2 | 2 | 1 | 5 |
| 2013/2014 | 6 | 3 | 3 | 12 |
| 2014/2015 | 2 | 2 | 1 | 5 |
| 2015/2016 | – | – | – | – |
| 2016/2017 | 7 | 3 | 2 | 12 |
| 2017/2018 | 9 | 3 | 1 | 13 |
| 2018/2019 | 2 | 3 | 4 | 9 |
| 2019/2020 | 3 | – | 2 | 5 |
| 2020/2021 | 3 | 4 | 1 | 8 |
| 2021/2022 | – | – | 1 | 1 |
| 2022/2023 | – | – | – | – |
| 2023/2024 | – | – | – | – |
| Suma | 39 | 22 | 19 | 80 |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 23 stycznia | 2011 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 123,0 m | 128,0 m | 254,0 pkt | 1. | – | |
| 2. | 2 lutego | 2011 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 132,0 m | 136,5 m | 264,6 pkt | 1. | – | |
| 3. | 20 marca | 2011 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | 215,5 m | – | 217,3 pkt | 1. | – | |
| 4. | 3 grudnia | 2011 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-90 | HS-100 | 90,0 m | 96,0 m | 249,6 pkt | 3. | 39,7 pkt | Andreas Kofler |
| 5. | 18 grudnia | 2011 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 129,0 m | 137,0 m | 260,8 pkt | 2. | 3,9 pkt | Andreas Kofler |
| 6. | 15 stycznia | 2012 | Tauplitz/Bad Mitterndorf | Kulm | K-185 | HS-200 | 191,5 m | 181,5 m | 358,2 pkt | 3. | 6,7 pkt | Anders Bardal |
| 7. | 20 stycznia | 2012 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 125,5 m | 135,0 m | 257,9 pkt | 1. | – | |
| 8. | 28 stycznia | 2012 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | 130,0 m | 127,0 m | 247,2 pkt | 3. | 5,4 pkt | Daiki Itō |
| 9. | 29 stycznia | 2012 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | 131,5 m | 131,5 m | 241,6 pkt | 2. | 2,1 pkt | Daiki Itō |
| 10. | 5 lutego | 2012 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | 125,5 m | 131,5 m | 258,5 pkt | 1. | – | |
| 11. | 15 grudnia | 2012 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 132,5 m | 134,0 m | 272,5 pkt | 2. | 0,1 pkt | Andreas Kofler |
| 12. | 4 stycznia | 2013 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 124,5 m | 123,0 m | 240,9 pkt | 2. | 12,8 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 13. | 12 stycznia | 2013 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 133,0 m | 127,0 m | 268,7 pkt | 3. | 4,6 pkt | Anders Jacobsen |
| 14. | 12 marca | 2013 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 135,0 m | 129,0 m | 268,1 pkt | 1. | – | |
| 15. | 15 marca | 2013 | Trondheim | Granåsen | K-124 | HS-140 | 131,0 m | 140,0 m | 280,4 pkt | 1. | – | |
| 16. | 14 grudnia | 2013 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 137,0 m | 141,5 m | 280,8 pkt | 2. | 3,3 pkt | Thomas Morgenstern |
| 17. | 15 grudnia | 2013 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 142,5 m | 138,5 m | 300,7 pkt | 1. | – | |
| 18. | 21 grudnia | 2013 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 129,0 m | 137,5 m | 269,2 pkt | 2. | 6,2 pkt | Jan Ziobro |
| 19. | 22 grudnia | 2013 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 132,0 m | 130,0 m | 274,7 pkt | 1. | – | |
| 20. | 4 stycznia | 2014 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 126,5 m | – | 126,2 pkt | 3. | 1,3 pkt | Anssi Koivuranta |
| 21. | 16 stycznia | 2014 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 134,5 m | 132,0 m | 261,9 pkt | 2. | 0,9 pkt | Andreas Wellinger |
| 22. | 1 lutego | 2014 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 139,5 m | 145,5 m | 263,2 pkt | 1. | – | |
| 23. | 2 lutego | 2014 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 147,0 m | 145,0 m | 271,4 pkt | 1. | – | |
| 24. | 28 lutego | 2014 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 127,0 m | 124,5 m | 259,8 pkt | 3. | 16,8 pkt | Severin Freund |
| 25. | 2 marca | 2014 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 131,0 m | 134,5 m | 281,0 pkt | 1. | – | |
| 26. | 4 marca | 2014 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 126,5 m | 126,5 m | 262,7 pkt | 1. | – | |
| 27. | 9 marca | 2014 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | 132,0 m | 127,0 m | 245,4 pkt | 3. | 20,0 pkt | Severin Freund |
| 28. | 18 stycznia | 2015 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 134,0 m | 133,0 m | 276,2 pkt | 1. | – | |
| 29. | 25 stycznia | 2015 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | 140,0 m | 125,5 m | 278,0 pkt | 2. | 4,9 pkt | Roman Koudelka |
| 30. | 30 stycznia | 2015 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 147,5 m | 142,5 m | 276,6 pkt | 1. | – | |
| 31. | 8 lutego | 2015 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 130,0 m | 137,5 m | 274,8 pkt | 2. | 10,4 pkt | Anders Fannemel |
| 32. | 15 marca | 2015 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | 124,0 m | 134,0 m | 251,5 pkt | 3. | 7,4 pkt | Severin Freund |
| 33. | 11 grudnia | 2016 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 134,0 m | 130,5 m | 289,9 pkt | 1. | – | |
| 34. | 18 grudnia | 2016 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 143,5 m | 141,5 m | 293,8 pkt | 2. | 12,1 pkt | Domen Prevc |
| 35. | 30 grudnia | 2016 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 137,0 m | 135,0 m | 305,2 pkt | 2. | 2,8 pkt | Stefan Kraft |
| 36. | 1 stycznia | 2017 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 135,5 m | 143,0 m | 286,0 pkt | 2. | 3,2 pkt | Daniel-André Tande |
| 37. | 6 stycznia | 2017 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 134,5 m | 138,5 m | 289,2 pkt | 1. | – | |
| 38. | 14 stycznia | 2017 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 133,0 m | 124,0 m | 268,0 pkt | 1. | – | |
| 39. | 15 stycznia | 2017 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 135,5 m | 128,0 m | 271,7 pkt | 1. | – | |
| 40. | 22 stycznia | 2017 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 130,5 m | 131,0 m | 287,4 pkt | 1. | – | |
| 41. | 4 lutego | 2017 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-225 | 222,5 m | 217,0 m | 425,4 pkt | 3. | 14,5 pkt | Stefan Kraft |
| 42. | 12 lutego | 2017 | Sapporo | Ōkurayama | K-123 | HS-137 | 137,5 m | 140,0 m | 262,7 pkt | 1. | – | |
| 43. | 15 lutego | 2017 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-140 | 126,5 m | 134,0 m | 268,2 pkt | 3. | 25,3 pkt | Stefan Kraft |
| 44. | 19 marca | 2017 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-225 | 238,5 m | 237,0 m | 466,6 pkt | 1. | – | |
| 45. | 19 listopada | 2017 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 121,0 m | 129,5 m | 258,2 pkt | 2. | 2,3 pkt | Junshirō Kobayashi |
| 46. | 16 grudnia | 2017 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 125,5 m | 129,0 m | 250,8 pkt | 3. | 2,8 pkt | Anders Fannemel |
| 47. | 17 grudnia | 2017 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 137,0 m | 133,0 m | 274,8 pkt | 2. | 11,6 pkt | Richard Freitag |
| 48. | 30 grudnia | 2017 | Oberstdorf | Orlen Arena Oberstdorf | K-120 | HS-137 | 126,0 m | 137,0 m | 279,7 pkt | 1. | – | |
| 49. | 1 stycznia | 2018 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 135,5 m | 139,5 m | 283,4 pkt | 1. | – | |
| 50. | 4 stycznia | 2018 | Innsbruck | Bergisel | K-125 | HS-140 | 130,0 m | 128,5 m | 270,1 pkt | 1. | – | |
| 51. | 6 stycznia | 2018 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 132,5 m | 137,0 m | 275,6 pkt | 1. | – | |
| 52. | 4 lutego | 2018 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 145,5 m | 140,5 m | 269,4 pkt | 2. | 2,0 pkt | Johann André Forfang |
| 53. | 4 marca | 2018 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 132,0 m | 134,0 m | 314,2 pkt | 1. | – | |
| 54. | 13 marca | 2018 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 140,5 m | 141,0 m | 306,4 pkt | 1. | – | |
| 55. | 15 marca | 2018 | Trondheim | Granåsen | K-124 | HS-140 | 146,0 m | 141,0 m | 285,4 pkt | 1. | – | |
| 56. | 23 marca | 2018 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | 245,0 m | 234,0 m | 455,9 pkt | 1. | – | |
| 57. | 25 marca | 2018 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | 245,0 m | 234,5 m | 455,6 pkt | 1. | – | |
| 58. | 24 listopada | 2018 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 140,5 m | – | 139,9 pkt | 2. | 2,1 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 59. | 25 listopada | 2018 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 136,5 m | 144,0 m | 285,4 pkt | 3. | 25,0 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 60. | 16 grudnia | 2018 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 138,0 m | 131,0 m | 279,5 pkt | 3. | 14,9 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 61. | 12 stycznia | 2019 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-135 | 121,5 m | 133,5 m | 282,9 pkt | 3. | 32,1 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 62. | 13 stycznia | 2019 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-135 | 120,0 m | 128,5 m | 256,9 pkt | 3. | 14,2 pkt | Dawid Kubacki |
| 63. | 26 stycznia | 2019 | Sapporo | Ōkurayama | K-123 | HS-137 | 133,0 m | 148,5 m | 260,3 pkt | 2. | 9,8 pkt | Stefan Kraft |
| 64. | 3 lutego | 2019 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | 214,5 m | 227,5 m | 413,2 pkt | 1. | – | |
| 65. | 10 lutego | 2019 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 132,5 m | 129,0 m | 280,9 pkt | 1. | – | |
| 66. | 16 lutego | 2019 | <||||||||||