Tilen Bartol (ur. 17 kwietnia 1997 w Lublanie[2]) – słoweński skoczek narciarski, reprezentant klubu SSK Sam Ihan. Złoty medalista mistrzostw świata juniorów (2017) oraz mistrzostw kraju.
Jego starszy brat Gašper Bartol, również był skoczkiem narciarskim[3].
W zawodach rangi FIS Cupie zadebiutował na zakończenie sezonu 2012/2013 na skoczni normalnej Schattenbergschanze w Oberstdorfie. Obydwa konkursy ukończył na miejscach w ósmej dziesiątce. Jego następne starty w FIS Cupie miały miejsce niespełna rok później na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, gdzie po raz pierwszy zdobył punkty w zawodach tej rangi za zajęcie 21. miejsca[4].
W sezonie 2014/2015 po raz pierwszy wziął udział w zawodach Pucharu Kontynentalnego. W sezonie tym zanotował łącznie pięć startów, z których dwa ukończył wśród trzydziestu najlepszych (był 28. w Planicy oraz 6. w Niżnym Tagile). Został powołany do składu na mistrzostwa świata juniorów rozgrywane w Ałmaty w 2015. W konkursie indywidualnym zajął 41. miejsce, natomiast nie znalazł się w składzie na konkurs drużynowy[5].
Na inaugurację zimowej części sezonu 2015/2016 trzykrotnie plasował się na podium Pucharu Kontynentalnego w Renie, gdzie dwukrotnie zwyciężył i raz zajął 3. miejsce. Na podium cyklu w grudniu 2015 stanął jeszcze w Rovaniemi, zajmując 3. pozycję[6]. Otrzymał powołanie od trenera słoweńskiej kadry Gorana Janusa na 64. Turniej Czterech Skoczni[7]. W swoim debiucie w Pucharze Świata w Oberstdorfie 29 grudnia 2015 zajął 47. miejsce. W dalszej części sezonu startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, nie zajmując już miejsc na podium. Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów 2016, zajmując 27. miejsce indywidualnie i 5. w drużynie[6].
W sezonie 2016/2017 stawał na podium Pucharu Kontynentalnego w ramach letniej (2. miejsce we wrześniu 2016 w Lillehammer) i zimowej edycji (1. miejsce w lutym 2017 w Planicy i 3. w marcu w Renie). Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2017 zajął 9. miejsce indywidualnie, zaś w konkursach drużynowych, zarówno w zespole męskim, jak i drużynie mieszanej, zdobył złote medale. 11 marca 2017 wystąpił w drużynowym konkursie Pucharu Świata w Oslo i zajął 6. miejsce[8].
W sierpniu 2017 dwukrotnie zajął miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów Letniego Grand Prix w Hakubie. W Letnim Pucharze Kontynentalnym 2017 sześciokrotnie stawał na podium, odnosząc jedno zwycięstwo[9]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 2. pozycji, o 73 punkty za Klemensem Murańką[10].
19 listopada 2017 w otwierającym sezon 2017/2018 Pucharu Świata konkursie w Wiśle zdobył pierwsze w karierze punkty tego cyklu, zajmując 21. miejsce. Przez całą zimową część sezonu regularnie startował w zawodach najwyższej rangi. W indywidualnych konkursach Pucharu Świata dwukrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce. W najlepszym występie, w zawodach w Garmisch-Partenkirchen rozgrywanych w ramach 66. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 5. miejsce[9]. W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 25. pozycji ze 185 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, gdzie był 39. indywidualnie, a także na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018, gdzie indywidualnie zajął 16. miejsce na skoczni normalnej i 17. na dużej, a zawody drużynowe ukończył na 5. pozycji[9].
16 marca 2016 w drugiej próbie podczas testów Letalnicy oddał skok na odległość 252 metrów (pół metra dalej od ówczesnego nieoficjalnego rekordu świata), jednak nie ustał tej próby[12]. Rekord życiowy Bartola wynosi 247,5 metra i został ustanowiony 25 marca 2018 w Planicy, podczas serii próbnej na Letalnicy przed ostatnim konkursem Pucharu Świata 2017/2018[1].
28 marca 2023 poinformował o zakończeniu kariery[13].
Jest medalistą mistrzostw Słowenii. Indywidualnie zdobył brązowe medale w 2018[14] i latem 2017[15], zaś w drużynie srebrne w 2014[16], 2015[17], 2016[18], 2017[19] oraz, w ramach letnich mistrzostw kraju, w 2014[20] i 2015[21].
Starty T. Bartola na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
16. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 106,0 m | 102,0 m | 220,8 pkt | 38,5 pkt | Andreas Wellinger |
17. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 130,5 m | 130,0 m | 247,5 pkt | 38,2 pkt | Kamil Stoch |
5. | 19 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | druż.[b] | 129,5 m | 122,0 m | 967,8 pkt (231,6 pkt) | 130,7 pkt | Norwegia |
Starty T. Bartola na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Starty T. Bartola na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
41. | 5 lutego | 2015 | Ałmaty | Gornyj Gigant | K-95 | HS-106 | indywid. | 92,5 m | – | 108,9 pkt | 161,0 pkt | Johann André Forfang |
27. | 23 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | indywid. | 88,5 m | 83,0 m | 207,8 pkt | 41,2 pkt | David Siegel |
5. | 24 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | druż.[d] | 84,0 m | 85,5 m | 808,0 pkt (192,1 pkt) | 58,7 pkt | Niemcy |
9. | 1 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | indywid. | 92,5 m | 91,0 m | 245,3 pkt | 17,9 pkt | Viktor Polášek |
1. | 3 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż.[e] | 92,5 m | 91,5 m | 932,3 pkt (243,6 pkt) | – |
1. | 5 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż. miesz.[f] | 89,0 m | 91,5 m | 925,3 pkt (226,1 pkt) | – |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
1. | 12 grudnia | 2015 | Rena | Renabakkene | K-99 | HS-111 | 108,5 m | 106,5 m | 269,7 pkt |
2. | 13 grudnia | 2015 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 130,5 m | 140,0 m | 274,2 pkt |
3. | 19 lutego | 2017 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-139 | 138,0 m | 138,0 m | 274,3 pkt |
4. | 6 stycznia | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 137,5 m | 131,0 m | 233,8 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 11 grudnia | 2015 | Rena | Renabakkene | K-99 | HS-111 | 102,5 m | 107,0 m | 262,0 pkt | 3. | 15,7 pkt | Andrzej Stękała |
2. | 12 grudnia | 2015 | Rena | Renabakkene | K-99 | HS-111 | 108,5 m | 106,5 m | 269,7 pkt | 1. | – |
3. | 13 grudnia | 2015 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 130,5 m | 140,0 m | 274,2 pkt | 1. | – |
4. | 20 grudnia | 2015 | Rovaniemi | Ounasvaara | K-90 | HS-100 | 95,0 m | 94,5 m | 245,8 pkt | 3. | 2,5 pkt | David Siegel |
5. | 19 lutego | 2017 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-139 | 138,0 m | 138,0 m | 274,3 pkt | 1. | – |
6. | 4 marca | 2017 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 136,5 m | 134,5 m | 270,5 pkt | 3. | 13,4 pkt | Clemens Aigner |
7. | 6 stycznia | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 137,5 m | 131,0 m | 233,8 pkt | 1. | – |
8. | 16 lutego | 2019 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 135,5 m | 132,0 m | 298,0 pkt | 2. | 2,5 pkt | Clemens Aigner |
9. | 27 grudnia | 2020 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 132,0 m | 270,5 pkt | 2. | 0,9 pkt | Jakub Wolny |
10. | 28 grudnia | 2020 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 139,5 m | 280,0 pkt | 2. | 0,1 pkt | Maximilian Steiner |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 11 września | 2016 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 130,5 m | 130,0 m | 237,0 pkt | 2. | 22,2 pkt | Markus Eisenbichler |
2. | 9 września | 2017 | Stams | Brunnentalschanzen | K-105 | HS-115 | 112,5 m | 119,5 m | 253,4 pkt | 3. | 9,6 pkt | Stefan Kraft |
3. | 16 września | 2017 | Trondheim | Granåsen | K-124 | HS-140 | 130,0 m | 134,0 m | 258,4 pkt | 2. | 2,2 pkt | Pius Paschke |
4. | 17 września | 2017 | Trondheim | Granåsen | K-124 | HS-140 | 142,5 m | 146,0 m | 277,0 pkt | 2. | 1,5 pkt | Timi Zajc |
5. | 24 września | 2017 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | 102,0 m | 95,0 m | 249,1 pkt | 2. | 6,8 pkt | Pius Paschke |
6. | 30 września | 2017 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 128,5 m | 128,5 m | 247,2 pkt | 2. | 5,0 pkt | Joachim Hauer |
7. | 1 października | 2017 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 146,0 m | 145,0 m | 308,0 pkt | 1. | – |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie[edytuj | edytuj kod]