French
DeutschHenryk Piotr Kossowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Biskup tytularny Serry | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Biskup pomocniczy kujawsko-kaliski | |
| Okres sprawowania | 1889–1903 |
| Biskup pomocniczy płocki | |
| Okres sprawowania | 1884–1889 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat | 13 marca 1857 |
| Prezbiterat | 23 marca 1857 |
| Nominacja biskupia | 24 marca 1884 |
| Sakra biskupia | 13 lipca 1884 |
| Data konsekracji | 13 lipca 1884 |
|---|---|
| Miejscowość | Petersburg |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Henryk Piotr Kossowski herbu Dołęga[1] (ur. 21 stycznia 1828 w Warszawie, zm. 2 maja 1903 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, tłumacz dzieł religijnych, rektor Akademii Duchownej w Warszawie w latach 1863–1867, biskup pomocniczy płocki w latach 1884–1889, biskup pomocniczy kujawsko-kaliski w latach 1889–1903.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 21 stycznia 1828 w Warszawie. Po śmierci rodziców zaopiekował się nim hrabia Józef Łubieński[1]. W latach 1839–1846 kształcił się w zakresie szkoły średniej, najpierw w gimnazjum we Wrocławiu, a następnie w gimnazjum w Lesznie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości[1][2]. W latach 1847–1851[2] odbył studia na wydziale prawa uniwersytetu w Berlinie, po czym został zarządcą cukrowni w dobrach Sanguszków na Podolu[1]. W 1852 rozpoczął studia w seminarium duchownym w Kamieńcu Podolskim, które od następnego roku kontynuował w Akademii Duchownej w Petersburgu[1], gdzie w 1857 uzyskał magisterium z teologii[2]. 13 marca 1857 otrzymał święcenia diakonatu[3], a 23 marca 1857[4] został w Petersburgu[5] wyświęcony na prezbitera[4] przez arcybiskupa metropolitę mohylewskiego[6] Wacława Żylińskiego[4].
W latach 1857–1859[2] pracował w seminarium duchownym w Mińsku jako wykładowca łaciny i spowiednik kleryków[1]. W latach 1860–1863 był duszpasterzem akademickim i proboszczem w Dorpacie. Na tej placówce rozpoczął budowę kościoła, założył szkołę katolicką i ochronkę, a także należał do Estońskiego Towarzystwa Naukowego[1]. Od 1863 piastował urząd rektora Akademii Duchownej w Warszawie, gdzie wykładał teologię pastoralną i egzegezę biblijną Starego Testamentu[2]. Stanowiska na uczelni został pozbawiony w 1867 w związku z jej zamknięciem przez władze carskie[1]. Zajął się wtedy pracą naukową i odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej[2]. Od 1871 przez 13 lat był proboszczem parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny na Lesznie w Warszawie[1]. W 1864 został kanonikiem honorowym sejneńskim[4].
24 marca 1884 papież Leon XIII prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji płockiej[1] ze stolicą tytularną Serra[3]. Święcenia biskupie otrzymał 13 lipca 1884 w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu[7]. Konsekrował go Aleksander Gintowt-Dziewałtowski, arcybiskup metropolita mohylewski, w asyście Szymona Marcina Kozłowskiego, biskupa diecezjalnego łuckiego i żytomierskiego, i Antanasa Baranauskasa, biskupa pomocniczego żmudzkiego[3]. Po święceniach pozostał w Warszawie. Do Płocka przeniósł się po śmierci miejscowego biskupa diecezjalnego Kaspra Borowskiego, skąd jako wikariusz kapitulny zarządzał diecezją w latach 1885–1889[2].
30 grudnia 1890[5] został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego diecezji kujawsko-kaliskiej[1]. W 1896 ponownie został wybrany wikariuszem kapitulnym diecezji płockiej, jednak tym razem funkcji nie objął[1]. W diecezji kujawsko-kaliskiej w 1897 został mianowany oficjałem, a po ustąpieniu z urzędu biskupa diecezjalnego Aleksandra Bereśniewicza od marca do grudnia 1902 sprawował urząd wikariusza kapitulnego[2].
Przetłumaczył około 20 dzieł religijnych, m.in. pisma św. Teresy z Ávili, a także dokonał korekty redakcyjnej przekładu Biblii Jakuba Wujka. Wraz z Michałem Nowodworskim założył i redagował Encyklopedię kościelną, do której napisał około 240 haseł z zakresu teologii katolickiej i historii Kościoła. Publikował kazania i mowy w „Przeglądzie Katolickim” i „Homiletyce”. Zgromadził znaczący księgozbiór liczący około 4000 woluminów, który w testamencie przekazał włocławskiemu seminarium duchownemu[2].
Zmarł 2 maja 1903 w Warszawie. 5 maja 1903 został pochowany w podziemiach katedry we Włocławku[1].
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 1900 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n J. Dębiński. Henryk Piotr Kossowski (1828–1903) biskup pomocniczy diecezji płockiej i kujawsko-kaliskiej. „Niedziela”. 52/2004 (edycja płocka). ISSN 0208-872X. [dostęp 2015-08-22].
- ↑ a b c d e f g h i U. Haśkiewicz. Biskup Henryk Piotr Kossowski. „Ex Cathedra”. Nr 9(139), r. 12, s. 12–13, wrzesień 2014. Parafia Katedralna we Włocławku. [dostęp 2015-08-22].
- ↑ a b c Henryk Piotr Kossowski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-08-22].
- ↑ a b c d Nowi biskupi. „Przegląd Katolicki”. R. 22, nr 26, s. 421–425, 26 czerwca 1884. Drukarnia Czerwińskiego i Spółki. [dostęp 2015-08-24].
- ↑ a b P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, s. 217–218. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ Wacław Żyliński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-08-24].
- ↑ K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 404. ISBN 978-83-7306-593-2.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Piotr Kossowski [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2015-08-22] (ang.).