Radik Żaparow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Radik Żaparow

Data i miejsce urodzenia	29 lutego 1984 Leninogorsk[1]
Klub	SzWSM Dinamo[2] / VKO Ridder[3]
Wzrost	172 cm[4]
Debiut w PŚ indywidualnie	28 listopada 2003 w Ruce (56. miejsce)
Debiut w PŚ drużynowo	8 marca 2003 w Oslo (9. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	10 stycznia 2004 w Libercu (28. miejsce)
Rekord życiowy	196,5 m na Letalnicy w Planicy (22 marca 2007)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kazachstan Igrzyska azjatyckie srebro Ałmaty 2011 drużynowo brąz Ōwani 2003 drużynowo brąz Ałmaty 2011 normalna
Multimedia w Wikimedia Commons

Radik Batyrbekuły Żaparow (kaz. Радик Батырбекұлы Жапаров, ros. Радик Батырбекович Жапаров^[5]; Radik Batyrbekowicz Żaparow; ur. 29 lutego 1984 w Leninogorsku^[1]) – kazachski skoczek narciarski.

Olimpijczyk (2006), ośmiokrotny uczestnik mistrzostw świata seniorów (2001–2015), czterokrotnie brał udział w mistrzostwach świata w lotach narciarskich (2008, 2012, 2014 i 2016), dwukrotnie startował w zimowej uniwersjadzie (2003 i 2005). Trzykrotny medalista zimowych igrzysk azjatyckich (2003 i 2011). Rekordzista Kazachstanu w długości skoku narciarskiego mężczyzn. Wielokrotny mistrz kraju.

Wieloletni lider reprezentacji Kazachstanu^[6].

Starszy brat Marata Żaparowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początki (do 2003)[edytuj | edytuj kod]

W wieku 9 lat zaczął uprawiać hokej na lodzie (występował w drużynach młodzieżowych klubu Torpedo Ust-Kamienogorsk), a jako dwunastolatek piłkę nożną, z której później, na skutek niezadowalających wyników zrezygnował^[7]. Ostatecznie, za namową młodszego brata, Marata Żaparowa, zaczął uprawiać skoki narciarskie, osiągając w nich ostatecznie lepsze rezultaty od trenującego tę dyscyplinę dłużej Marata^[6].

W 2001 został włączony do składu reprezentacji Kazachstanu w skokach narciarskich^[7]. W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych przez FIS zadebiutował w lutym tego samego roku, gdy w Lahti wystartował w mistrzostwach świata seniorów – w obu konkursach indywidualnych odpadał w kwalifikacjach, a w obu zawodach drużynowych, wraz z kazachskim zespołem, plasował się na 11. pozycji^[8][9].

Przez kolejne blisko półtora roku nie występował na arenie międzynarodowej, powracając do startów dopiero w sezonie 2002/2003. Wystąpił wówczas w 9 konkursach Pucharu Kontynentalnego, w których zajmował odległe pozycje (tylko raz uplasował się w czołowej „50” – 28 grudnia 2002 w Engelbergu był 39.). W styczniu 2003 wziął udział w zimowej uniwersjadzie, gdzie na skoczni normalnej był 47. indywidualnie i 7. drużynowo. W lutym 2003 wystartował w zimowych igrzyskach azjatyckich, gdzie indywidualnie zajął ostatnią, 12. pozycję, a z zespołem kazachskim zdobył brązowy medal w rywalizacji drużynowej. W tym samym miesiącu po raz drugi w karierze wystartował w mistrzostwach świata, podobnie jak 2 lata wcześniej odpadając w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych, a w zmaganiach drużynowych zajmując 11. miejsce. W marcu 2003 w Oslo, mimo faktu iż wcześniej nigdy nie zdobył punktów Pucharu Kontynentalnego, po raz pierwszy przystąpił do rywalizacji w Pucharze Świata – 8 marca, z kazachską ekipą, zajął 9. pozycję w konkursie drużynowym, a dzień później odpadł w kwalifikacjach do zmagań indywidualnych^[8][10].

Regularne starty w Pucharze Świata (2003–2008)[edytuj | edytuj kod]

W zawodach najwyższej rangi zaczął występować regularnie od sezonu 2003/2004, gdy kariery skończyli jego starsi rodacy – Stanisław Filimonow, Pawieł Gajduk i Maksim Połunin, a skład reprezentacji Kazachstanu został „odmłodzony”^[6]. W lipcu 2003, w ramach letniej edycji tego cyklu, zdobył pierwsze punkty Pucharu Kontynentalnego – 26 lipca 2003 w Park City uplasował się na 27. pozycji. W sierpniu 2003 zadebiutował w Letnim Grand Prix – 10 sierpnia 2003 w Oberstdorfie zajął 47. miejsce^[8][11].

30 listopada 2003 w Ruce po raz pierwszy wystąpił w konkursie głównym Pucharu Świata, plasując się na 56. pozycji. 10 stycznia 2004 w jednoseryjnym konkursie w Libercu zdobył pierwsze punkty tego cyklu (28. miejsce). 1 lutego 2004, również w jednoseryjnej rywalizacji, po raz pierwszy i jedyny w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, zajmując w Brotterode 3. pozycję^[8][11].

W styczniu 2005, po raz drugi i ostatni w karierze, wystartował w zimowej uniwersjadzie. W imprezie tej plasował się indywidualnie w drugiej dziesiątce (18. na skoczni normalnej i 11. na obiekcie dużym), a z kazachską drużyną zajął 5. miejsce w rywalizacji drużynowej. W lutym 2005 w Sapporo zdobył kolejne punkty Pucharu Świata – 5 lutego był 30., a dzień później 20. W tym samym miesiącu wziął udział w swoich trzecich mistrzostwach świata – w Oberstdorfie w rywalizacji indywidualnej został zdyskwalifikowany w kwalifikacjach do konkursu na skoczni normalnej, a na obiekcie dużym po raz pierwszy wystąpił w głównej fazie zmagań, plasując się na 40. pozycji. Z kolei w obu konkursach drużynowych Kazachowie z Żaparowem w składzie plasowali się ponownie na 11. miejscach^[8][12].

31 sierpnia 2005 w Predazzo zdobył pierwsze w karierze punkty Letniego Grand Prix, plasując się na 25. miejscu. W sezonie zimowym dwukrotnie udało mu się awansować do czołowej „trzydziestki” Pucharu Świata – 26 listopada 2005 w drugim konkursie w Ruce był 30., a 21 stycznia 2006 w Sapporo zajął 26. pozycję^[8][13]. W grudniu w ramach zawodów PŚ w Engelbergu upadł w trakcie sobotnich kwalifikacji – po upadku, w którym doznał licznych stłuczeń, był hospitalizowany^[14], a do rywalizacji na arenie międzynarodowej powrócił nieco ponad miesiąc później^[8]. W lutym po raz jedyny w karierze wystartował w zimowych igrzyskach olimpijskich – w Pragelato indywidualnie sklasyfikowany został na 26. (obiekt normalny) i 31. (skocznia duża) miejscu, a z kazachskim zespołem zajął drużynowo 12. pozycję^[3][15] Podczas ceremonii zamknięcia był chorążym kazachskiej reprezentacji – wybrano go do tej roli jako jedynego Kazacha w składzie całej delegacji Kazachstanu na tę imprezę^[7].

Mimo że latem 2006 nie wystąpił w żadnych zawodach międzynarodowych, to w drugiej połowie sezonu zimowego 2006/2007 uzyskiwał najlepsze rezultaty w karierze. 1 stycznia 2007 w Seefeld in Tirol w swoim debiucie w FIS Cup stanął na drugim stopniu podium. Niecałe dwa tygodnie później, 13 stycznia, w Vikersund zdobył kolejny punkt Pucharu Świata (30. pozycja). 7 lutego poprawił swój najlepszy wynik w tym cyklu, zajmując w Klingenthal 19. miejsce. W tym samym miesiącu w Sapporo, w jego czwartych mistrzostwach świata, dwukrotnie awansował do drugiej serii zmagań indywidualnych (na skoczni normalnej był 24., a na obiekcie dużym 26.), a z kazachskim zespołem po raz kolejny zajął 11. miejsce w zmaganiach drużynowych. 13 marca 2007 w Kuopio uzyskał najlepszy w karierze rezultat w Pucharze Świata, zajmując 11. pozycję. 5 dni później w Oslo w jednoseryjnej rywalizacji był jeszcze 14. W sumie w sezonie 2006/2007 zgromadził 55 punktów i w klasyfikacji generalnej PŚ został sklasyfikowany na najwyższym w karierze, 45. miejscu^[8][16]. Ponadto 11 lutego 2007 w Willingen z reprezentacją Kazachstanu uplasował się na 6. pozycji w konkursie drużynowym Pucharu Świata, co jest najlepszym wynikiem w historii startów tego kraju w zmaganiach zespołowych w zawodach tego cyklu^[17].

22 marca 2007 na skoczni Letalnica w Planicy, podczas drugiego treningu przed kwalifikacjami do konkursu indywidualnego Pucharu Świata, wynikiem 196,5 metra^[18] ustanowił swój rekord życiowy. Rezultat ten jest rekordem Kazachstanu w długości skoku narciarskiego mężczyzn^[19].

Latem 2007 dostał ofertę przyjęcia włoskiego obywatelstwa i reprezentowania tego kraju – w ramach proponowanej umowy miał otrzymywać pensję w wysokości 2,5 tysiąca euro, a także mieć dodatkowo zapewnione wyżywienie i miejsce zamieszkania. Sztab szkoleniowy kazachskiej reprezentacji oraz Andriej Wierwiejkin (ówczesny prezydent tamtejszego związku sportowego zajmującego się skokami narciarskimi i kombinacją norweską) nie wyrazili jednak zgody na taki ruch. Żaparow, w obawie o to, iż działacze, w razie przyjęcia przez niego włoskiej oferty, mogliby doprowadzić do zablokowania mu możliwości wjazdu do Kazachtanu ostatecznie zdecydował się pozostać w swojej ojczyźnie^[7].

Latem 2007 zanotował swoje najlepsze wyniki w Letnim Grand Prix, punktując w 6 z 10 rozegranych konkursów. 9 września 2007 w Hakubie uplasował się na 14. pozycji co było jego najwyższą pozycją w zawodach tego cyklu w historii. W Pucharze Świata, podobnie jak w poprzednim sezonie, punkty zdobywał czterokrotnie – 14 grudnia 2007 w Villach był 29., 3 marca 2008 w Kuopio 13., 7 marca w Lillehammer 28., 9 marca w Oslo 20. W sumie zgromadził 36 punktów i został sklasyfikowany na 46. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w sezonie 2007/2008. Dzięki występom w Skandynawii zajął też najwyższe w karierze, 26. miejsce, w Turnieju Nordyckim. W lutym 2008 w Oberstdorfie, po raz pierwszy, wystartował w mistrzostwach świata w lotach narciarskich, indywidualnie odpadając w kwalifikacjach, a z kazachską ekipą zajmując drużynowo 13. pozycję^[8][20].

Po zastąpieniu przez Dionisa Wodniewa Aleksandra Wasiljewa^[a] w roli pierwszego trenera reprezentacji Kazachstanu Żaparow został, bez podania przez Wodniewa powodów takiej decyzji, wyrzucony z kadry – zdaniem Żaparowa był to efekt publicznej krytyki jaką Żaparow kilka miesięcy wcześniej skierował w stronę Wodniewa, twierdząc iż nie powinien on obejmować funkcji trenera kazachskiej reprezentacji, gdyż wpłynie to negatywnie na osiągane przez skoczków z tego kraju wyniki^[7].

Wypadek i powrót do sportu (2008–2016)[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2008 wziął udział w zawodach Letniego Grand Prix w Hinterzarten^[8], a wkrótce później uczestniczył w wypadku samochodowym, w którym doznał poważnych obrażeń. W jego wyniku opuścił pozostałą część sezonu letniego 2008, a do rywalizacji powrócił zimą, po kilku miesiącach przerwy. Od tego czasu nie osiągał już tak dobrych wyników jak przed wypadkiem^[6] i, mimo kilkudziesięciu kolejnych startów w zawodach tej rangi, ani razu nie zdobył już punktów Pucharu Świata w rywalizacji indywidualnej^[8][21].

Po rehabilitacji początkowo startował w Pucharze Kontynentalnym – w grudniu 2008 w konkursach w Rovaniemi i Vikersund plasował się w czwartej, piątej i szóstej dziesiątce. Pierwsze punkty PK po powrocie zdobył 20 grudnia 2008 w Libercu, gdzie był 22. i 23. Do rywalizacji w zawodach najwyższej rangi wrócił 10 stycznia 2009, odpadając w kwalifikacjach na skoczni Kulm. Później ponownie startował w zmaganiach niższej rangi, we wszystkich 4 startach plasując się w czołowej „dziesiątce” – w Pucharze Kontynentalnym w Kranju był 10. i 6., a w FIS Cup w Eisenerz 8. i 3^[8]. 15 lutego 2009 w Oberstdorfie z kazachskim zespołem zajął 8. miejsce w konkursie drużynowym PŚ (był to trzeci przypadek w historii, gdy Kazachowie uplasowali się w czołowej „8” zespołowych zawodów tego cyklu)^[17]. W tym samym miesiącu po raz piąty w karierze wziął udział w mistrzostwach świata – w Libercu indywidualnie wystartował tylko na skoczni dużej (43. miejsce), a w rywalizacji drużynowej z kazachską ekipą zajął 12. pozycję^[8][22].

Latem 2009 startował we wszystkich konkursach Letniego Grand Prix, jednak punkty zdobył tylko raz – 9 sierpnia w Hinterzarten, w pierwszych indywidualnych zawodach cyklu, był 30^[8][23]. W lipcu 2009 w Garmisch-Partenkirchen zdobył mistrzostwo Kazachstanu na skoczni dużej^[24]. W sezonie zimowym 2009/2010 tylko raz wystąpił w konkursie głównym Pucharu Świata – 6 grudnia w Lillehammer był 32. Również w Pucharze Kontynentalnym nie osiągał sukcesów, punktując raz – 27 grudnia w Engelbergu był 29^[8][23]. Znalazł się w składzie kazachskiej reprezentacji na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010. Mimo faktu że był pierwszym zawodnikiem, który wywalczył kwalifikację dla tego kraju na tę imprezę (w skokach narciarskich kwalifikacje na igrzyska zdobywane są dla danego państwa, a nie konkretnego zawodnika) tuż przed jej rozpoczęciem został poinformowany, iż nie wystartuje w igrzyskach – zdaniem Żaparowa decyzja ta spowodowana była jego konfliktem z Dionisem Wodniewem^[7].

Pod wpływem sytuacji związanej z igrzyskami Żaparow rozważał możliwość zakończenia kariery sportowej^[7], jednak ostatecznie nie zdecydował się na podjęcie takiej decyzji. Latem 2010 trzykrotnie punktował w Letnim Grand Prix – 8 sierpnia w Hinterzarten był 19., 28 sierpnia w Hakubie 30., a dzień później w tym samym miejscu 27. W sezonie zimowym 2010/2011 tylko dwukrotnie wystąpił w konkursie głównym w rywalizacji indywidualnej, plasując się w obu startach w Lillehammer w piątej dziesiątce. Ani razu nie zdobył też punktów Pucharu Kontynentalnego. Na przełomie stycznia i lutego 2011 wziął udział w zimowych igrzyskach azjatyckich w Ałmaty – indywidualnie zajął 8. miejsce na skoczni dużej i zdobył brązowy medal na obiekcie normalnym, a w konkursie drużynowym z kazachskim zespołem sięgnął po srebrny krążek. Na przełomie lutego i marca 2011 po raz szósty w karierze wystartował w mistrzostwach świata – w Oslo na skoczni normalnej był 33. indywidualnie i 12. drużynowo, a na obiekcie dużym 44. w zmaganiach indywidualnych i 10. w rywalizacji drużynowej^[8][25].

Latem 2011 na arenie międzynarodowej wystąpił raz, zajmując w zawodach Letniego Grand Prix w Ałmaty miejsce w czwartej dziesiątce. W sezonie zimowym 2011/2012 tylko trzykrotnie przystępował do indywidualnej rywalizacji w Pucharze Świata, za każdym razem odpadając w kwalifikacjach. Częściej startował w zawodach niższej rangi, gdzie jednak nie odnosił sukcesów – na przełomie stycznia i lutego 2012 raz punktował w Pucharze Kontynentalnym i 2 razy w FIS Cup, w każdym z tych przypadków plasując się w trzeciej dziesiątce zmagań. W lutym 2012 w Vikersund po raz drugi w karierze wystartował w mistrzostwach świata w lotach narciarskich, ponownie odpadając w kwalifikacjach do konkursu indywidualnego. W zmaganiach drużynowych z kolei Kazachowie zajęli 10. pozycję (najlepszą w historii startów Żaparowa w tej imprezie)^[8][26].

Latem 2012 ponownie w Letnim Grand Prix startował tylko w konkursie w Ałmaty, plasując się na początku czwartej dziesiątki. Ponadto raz punktował w Letnim Pucharze Kontynentalnym (27. miejsce w drugim konkursie w Czajkowskim). Sezon zimowy zaczął od startów w zawodach niższej rangi, jednak punkty zdobywał tylko w konkursach FIS Cup. W styczniu 2013 w zawodach tego cyklu rozgrywanych w Râșnovie zajął pierwsze i drugie miejsce. Do zmagań indywidualnych w Pucharze Świata w sezonie 2012/2013 przystępował trzykrotnie, tylko raz biorąc udział w konkursie głównym – w drugich zawodach w Harrachovie zajął 50. pozycję. W lutym 2013 po raz siódmy w karierze wystartował w mistrzostwach świata – w Predazzo indywidualnie plasował się na przełomie czwartej i piątej dziesiątki (40. na skoczni dużej i 43. na obiekcie normalnym), a z zespołem Kazachstanu zajął 12. miejsce w zmaganiach drużynowych^[8][27].

W oficjalnych zawodach międzynarodowych po raz ostatni wystąpił 17 marca 2016 w Planicy, gdzie w zawodach Pucharu Świata uplasował się na 57. pozycji^[8]. W 2017 zakończył karierę sportową^[28].

W całej karierze 88 razy odpadał w kwalifikacjach Pucharu Świata, co jest jednym z najwyższym wyników w historii tego cyklu (według stanu na koniec grudnia 2016 w tej fazie rywalizacji więcej razy odpadało tylko 3 skoczków – Kim Hyun-ki, Martin Mesík i Choi Heung-chul)^[29].

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2006 Turyn/Pragelato

–

26. miejsce (K-95), 31. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2006 Turyn/Pragelato

–

12. miejsce[b]

Starty R. Żaparowa na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
26.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	indywid.	98,0 m	95,0 m	227,0 pkt	39,5 pkt	Lars Bystøl
31.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	116,5 m	–	95,7 pkt	181,2 pkt	Thomas Morgenstern
12.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[b]	111,5 m	–	322,2 pkt (85,7 pkt)	661,8 pkt	Austria

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2001 Lahti	–	nie zakwalifikował się (K-116), nie zakwalifikował się (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	nie zakwalifikował się (K-120), nie zakwalifikował się (K-95)
2005 Oberstdorf	–	dyskwalifikacja w kwalifikacjach (K-90), 40. miejsce (K-120)
2007 Sapporo	–	26. miejsce (K-120), 24. miejsce (K-90)
2009 Liberec	–	43. miejsce (K-120)
2011 Oslo	–	33. miejsce (K-95), 44. miejsce (K-120)
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	43. miejsce (K-95), 40. miejsce (K-120)
2015 Falun	–	nie zakwalifikował się (K-90), nie zakwalifikował się (K-120)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2001 Lahti	–	11. miejsce (K-116)[c], 11. miejsce (K-90)[d]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	11. miejsce[e]
2005 Oberstdorf	–	11. miejsce (K-90)[f], 11. miejsce (K-120)[g]
2007 Sapporo	–	11. miejsce[h]
2009 Liberec	–	12. miejsce[i]
2011 Oslo	–	12. miejsce (K-95)[j], 10. miejsce (K-120)[k]
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	12. miejsce (K-120)[l]

Starty R. Żaparowa na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
NQ	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	indywid.	68,0 m		17,1 pkt	Nie zakwalifikował się.
NQ	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	indywid.	53,0 m		25,5 pkt	Nie zakwalifikował się.
11.	24 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	druż.[c]	70,0 m	71,5 m	291,2 pkt (40,6 pkt)	648,6 pkt	Niemcy
11.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	druż.[d]	62,0 m	62,0 m	628,0 pkt (96,5 pkt)	325,5 pkt	Austria
NQ	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	indywid.	88,0 m		48,9 pkt	Nie zakwalifikował się.
11.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	druż.[e]	94,5 m	93,0 m	534,9 pkt (120,0 pkt)	511,7 pkt	Finlandia
NQ	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	–	indywid.	77,5 m		71,5 pkt	Nie zakwalifikował się.
NQ	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	indywid.	DSQ			Nie zakwalifikował się.
11.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.[f]	82,5 m	–	377,0 pkt (94,0 pkt)	593,5 pkt	Austria
40.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	115,0 m	–	101,5 pkt	211,7 pkt	Janne Ahonen
11.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[g]	120,0 m	–	359,3 pkt (114,0 pkt)	778,0 pkt	Austria
26.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	107,5 m	116,0 m	189,3 pkt	76,8 pkt	Simon Ammann
11.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[h]	109,0 m	–	286,9 pkt (88,2 pkt)	713,3 pkt	Austria
24.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	90,5 m	89,5 m	219,0 pkt	58,0 pkt	Adam Małysz
43.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	111,0 m	–[m]	92,3 pkt	49,0 pkt	Andreas Küttel
12.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	druż.[i]	113,0 m	–	385,9 pkt (98,4 pkt)	648,4 pkt	Austria
33.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	91,5 m	–	99,8 pkt	169,4 pkt	Thomas Morgenstern
12.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[j]	93,5 m	–	366,2 pkt (104,7 pkt)	659,3 pkt	Austria
44.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	110,5 m	–	89,9 pkt	187,6 pkt	Gregor Schlierenzauer
10.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[k]	100,0 m	–[m]	265,2 pkt (66,5 pkt)	234,8 pkt	Austria
43.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	89,5 m	–	91,2 pkt	161,4 pkt	Anders Bardal
40.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	111,0 m	–	106,0 pkt	189,8 pkt	Kamil Stoch
12.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[l]	113,0 m	–	375,6 pkt (113,8 pkt)	760,3 pkt	Austria
NQ	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	72,0 m		71,8 pkt	Nie zakwalifikował się.
NQ	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	101,0 m		62,5 pkt	Nie zakwalifikował się.

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2008 Oberstdorf	–	nie zakwalifikował się
2012 Vikersund	–	nie zakwalifikował się
2014 Harrachov	–	nie zakwalifikował się
2016 Tauplitz	–	36. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2008 Oberstdorf	–	13. miejsce[n]
2012 Vikersund	–	10. miejsce[o]

Zimowa uniwersjada[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2003 Tarvisio/ Bischofshofen	–	47. miejsce (skocznia normalna)
2005 Innsbruck	–	18. miejsce (skocznia normalna), 11. miejsce (skocznia duża)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2003 Tarvisio/ Bischofshofen	–	7. miejsce[p]
2005 Innsbruck	–	5. miejsce[q]

Zimowe igrzyska azjatyckie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2003 Ōwani	–	12. miejsce
2011 Ałmaty	–	brązowy medal (skocznia normalna), 8. miejsce (skocznia duża)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2003 Ōwani	–	brązowy medal[r]
2011 Ałmaty	–	srebrny medal[s]

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[30]
2003/2004	74.
2004/2005	70.
2005/2006	75.
2006/2007	45.
2007/2008	46.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

Źródło[31]
Sezon 2002/2003
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	q	-	-	0
Sezon 2003/2004
																							punkty
q	56	38	q	41	q	50	q	q	28	40	-	-	31	45	q	q	-	q	q	q	q	41	3
Sezon 2004/2005
																												punkty
-	-	-	-	-	-	q	q	47	q	q	q	33	-	-	63	35	-	-	30	20	q	-	q	q	q	-	-	12
Sezon 2005/2006
																						punkty
47	30	33	40	-	-	-	-	-	-	-	26	q	-	-	35	q	52	q	q	-	-	6
Sezon 2006/2007
																								punkty
-	-	-	q	46	q	-	q	33	30	38	41	q	-	-	19	44	45	11	42	14	q		-	55
Sezon 2007/2008
																											punkty
q	q	q	q	29	q	38	47	50	q	q	q	q	-	48	47	-	-	q	50	q	13	34	28	20	q	-	36
Sezon 2008/2009
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	-	q	42	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	32	q	-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	-	-	q	-	q	-	-	-	-	0
Sezon 2010/2011
																										punkty
q	q	44	49	q	49	-	-	q	-	q	q		-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2011/2012
																										punkty
q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	-	-	-	-	-	0
Sezon 2012/2013
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	50	q	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2013/2014
																												punkty
q	-	-	-	-	-	q	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	q	q	q	-	-	0
Sezon 2014/2015
																															punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	57	-	-	-	-	-	0
Sezon 2015/2016
																													punkty
q	58	49	31	43	q	q	q	q	q	q	49	q	-	-	q	57	q	q	q	q	q	q	q	q	q	57	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[30]
2003/2004	68.
2004/2005	73.
2006/2007	57.
2007/2008	61.

Turniej Nordycki[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[30]
2004	55.
2006	71.
2007	31.
2008	26.

Letnie Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[32]
2005	65.
2007	41.
2009	78.
2010	57.
2015	70.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]

Źródło[31]
2003
				punkty
47	q	q	q	0
2004
							punkty
q	q	q	-	q	-	-	0
2005
								punkty
q	45	37	33	25	q	-	-	6
2007
										punkty
30	42	21	32	21	28	22	14	39	36	51
2008
										punkty
q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
2009
									punkty
30	q	48	q	q	q	40	48	q	1
2010
									punkty
19	q	q	q	40	30	27	47	-	17
2011
											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	34	-	-	0
2012
									punkty
-	-	-	-	-	32	-	-	-	0
2013
											punkty
-	q	q	-	-	-	-	-	45	-	-	0
2014
									punkty
-	-	-	-	-	35	-	-	-	0
2015
											punkty
q	q	q	-	-	-	-	-	26	23	-	13
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Narodów[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce	Źr.
2007	32.	[33]
2009	49.	[34]
2010	44.	[35]

Puchar Kontynentalny[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[36]
2003/2004	68.
2006/2007	123.
2007/2008	106.
2008/2009	59.
2009/2010	141.
2011/2012	118.
2013/2014	146.

Miejsca na podium konkursów Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

1. Brotterode – 1 lutego 2004 (3. miejsce)

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

Źródło[31]
Sezon 2002/2003
																																			punkty
-	-	-	-	64	39	84	94	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	56	59	-	-	-	-	0
Sezon 2003/2004
																									punkty
-	-	34	-	-	-	-	-	-	-	39	22	-	-	64	3	-	-	-	-	-	-	-	-	-	69
Sezon 2004/2005
																														punkty
46	37	-	-	-	-	68	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2006/2007
																								punkty
-	-	-	-	26	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	5
Sezon 2007/2008