Ted Meredith – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ted Meredith
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1891
Chester Heights

Data i miejsce śmierci

2 listopada 1957
Camden

Wzrost

175 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złoto Sztokholm 1912 lekkoatletyka
(bieg na 800 m)
złoto Sztokholm 1912 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 400 m)

James Edwin "„Ted”" Meredith (ur. 14 listopada 1891 w Chester Heights w Pensylwanii, zm. 2 listopada 1957 w Camden w New Jersey[1]) – amerykański lekkoatleta, dwukrotny mistrz olimpijski.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Startował na igrzyskach olimpijskich w 1912 w Sztokholmie, gdy był uczniem szkoły średniej Mercersburg Academy. Zwyciężył w biegu na 800 metrów, wyprzedzając innych Amerykanów: obrońcę tytułu mistrzowskiego Mela Shepparda i Irę Davenporta oraz bijąc rekord świata wynikiem 1:51,9 s. Kontynuował bieg i ustanowił kolejny rekord świata na 880 jardów (1:52,5 s.)[2]. Zwyciężył także w sztafecie 4 × 400 metrów, która biegła w składzie: Sheppard, Edward Lindberg, Meredith i Charles Reidpath (również ustanawiając rekord świata czasem 3:16,6 s.[3]). W biegu na 400 metrów był czwarty[1].

Następnie studiował na Uniwersytecie Pensylwanii. Był akademickim mistrzem USA (IC4A) na 440 jardów w 1914, 1915 i 1916 oraz na 880 jardów w 1914 i 1915[4]. Ustanowił rekordy świata na tych dystansach (47,4 s. 27 maja 1916 w Cambridge i 1:52,2 s. 13 maja 1916 w Filadelfii[5]. Zrezygnował z kariery sportowej w 1917 i zaciągnął się do armii. Walczył podczas I wojny światowej. Powrócił jednak do lekkiej atletyki i wystartował w igrzyskach olimpijskich w 1920 w Antwerpii, gdzie odpadł w półfinale biegu na 400 metrów, a w sztafecie 4 × 400 metrów był czwarty[1].

Po zakończeniu uprawianie lekkiej atletyki był pośrednikiem w handlu nieruchomościami[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Ted Meredith [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-07] (ang.).
  2. Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 55 [dostęp 2021-05-07] (ang.).
  3. Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 142 [dostęp 2021-05-07] (ang.).
  4. IC4A Championships (1876-1942) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-07] (ang.).
  5. Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 49, 55–56 [dostęp 2021-05-07] (ang.).