اصحاب صفه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اصحاب صُفّه گروهی از مهاجرین و از یاران محمد پیامبر اسلام بودند که پس از هجرت به مدینه، به‌خاطر ازدست‌دادن یا رهاکردن خانه و اموال و جایگاه خود در مکه، با پذیرش فقر به عبادت و تعلیم و تعلم و جهاد روی آوردند. و چون خانه نداشتند محمد آنان را در قسمت شمالی مسجد پیامبر و در محلی مسقف و بزرگ ولی متصل به آن به نام «صُفّه»، به معنای سکو یا ایوان، زندگی می‌کردند، و به‌همین‌دلیل به اصحاب صفّه معروف شدند.^[۱] تعداد آنان چهارصد نفر بوده‌است.^[۲]

حمایت محمد[ویرایش]

محمد از اصحاب صفه بسیار حمایت می‌کرد و مقرری روزانه از درآمد عمومی بیت المال برای آن‌ها مقرر داشته روزانه به آن‌ها می دادند. محمد مسلمانان را به اکرام و در عین حال شناخت فضل و مراتب آنان تشویق می کرد. در پی حمایت محمد مشکلات مالی آنها به تدریج کاهش یافت و در جایی مناسب تر سکنی یافتند. البته گروهی از آنها با وجود تمکن نسبی دنیا را رها کرده و همچنان به عبادت و تعلیم و تعلم ادامه میدادند.^[۱]

وضعیت مالی[ویرایش]

در روایات از فقر و تنگدستی اصحاب صفه بسیار گفته شده است تا آنجا که گفته شده از شدت فقر به خرمایی قانع بودند و یا از بی پوششی خود را گاه در ریگها پنهان می کردند.^[۱]

برخی از اصحاب صفه[ویرایش]

برخی از صحابهٔ معروف محمد از این گروه بودند مانند ابوذر غفاری، سلمان، بلال بن رباح، وائله بن اسقع و ابوهریره.^[۳]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• ابوطالبی، حمید (۱۳۷۹). «اصحاب صفه». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. نهم. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۶۴-۷۰۲۵-۰۳-۳.