159 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

159 Dywizja Zapasowa
159 Dywizja Rezerwowa
159 Dywizja Piechoty

Kommandeur der Ersatztruppen IX
Division Nr. 159
159 Reserve-Division
159. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	OKH
Skład	patrz tekst

159 Dywizja Piechoty (niem. 159. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej.

Historia i szlak bojowy[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie została sformowana w Kassel 26 sierpnia 1939 r. jako IX Komendantura Oddziałów Zapasowych (Kommandeur der Ersatztruppen IX). 9 listopada przekształcono ją w 159 Dywizję Zapasową (początkowo 159. Division, później Division Nr. 159)^[1]. Jednostka przebywała w Niemczech do 1 października 1942 r., gdy została przekształcona w 159 Dywizję Rezerwową (159. Reserve-Division) i skierowana do południowej Francji^[2]. 9 października 1944 r. jednostkę oficjalnie przekształcono w standardową dywizję piechoty (159. Infanterie-Division)^[3].

Jednostka początkowo zajmowała się szkoleniem i przygotowaniem rezerw, pełniła również obowiązki okupacyjne we Francji. Do walk weszła we wrześniu 1944 r. i do końca wojny przebywała na froncie zachodnim, została rozbita w Alzacji 20 kwietnia 1945 r.

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

• jesienią 1942 roku:

9., 52., 251. rezerwowy pułk grenadierów, 9. rezerwowy pułk artylerii, 15. rezerwowy batalion inżynieryjny,

• w październiku 1944 roku:

1209., 1210. i 1211. pułk grenadierów, 1059. pułk artylerii, 1059. batalion pionierów, 159. kompania fizylierów, 1059. oddział przeciwpancerny, 1059. oddział łączności, 1059. polowy batalion zapasowy^[4].

Dowódcy[edytuj | edytuj kod]

• Generalleutnant Albert Fett (od 26 sierpnia 1939),
• Generalmajor Friedrich-Karl von Wachter (od 22 stycznia 1942),
• Generalleutnant Karl Sachs (od 1 marca 1942),
• Generalleutnant Hermann Meyer-Rabingen (od 20 września 1942),
• Generalmajor Axel Schmidt (od 20 czerwca 1944, do 8 września 1944, gdy poległ pod Besançon),
• Generalleutnant Albin Nake (od 8 września 1944),
• Generalmajor Friedrich – Wilhelm Dernen (od 10 października 1944),
• Generalmajor Heinrich Bürcky (od 15 listopada 1944 do 10 kwietnia 1945, gdy dostał się do niewoli)^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2009. ISBN 978-83-11-11596-5..