Andreas Wellinger – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andreas Wellinger

Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1995 Traunstein
Klub	SC Ruhpolding
Wzrost	182[1] lub 184 cm[2]
Debiut w PŚ	24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	9 grudnia 2012 w Krasnej Polanie (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	16 stycznia 2014 w Wiśle
Rekord życiowy	245,0 m na Vikersundbakken w Vikersund (18 marca 2017)[3]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie złoto Soczi 2014 duża druż. złoto Pjongczang 2018 normalna srebro Pjongczang 2018 duża srebro Pjongczang 2018 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Lahti 2017 druż. miesz. złoto Planica 2023 druż. miesz. srebro Lahti 2017 normalna srebro Lahti 2017 duża srebro Planica 2023 normalna Mistrzostwa świata w lotach srebro Tauplitz 2016 drużynowo srebro Vikersund 2022 drużynowo srebro Tauplitz 2024 indywidualnie brąz Tauplitz 2024 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów srebro Ałmaty 2015 indywidualnie srebro Ałmaty 2015 drużynowo brąz Liberec 2013 drużynowo Igrzyska olimpijskie młodzieży złoto Innsbruck 2012 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata 3. miejsce 2023/2024 Puchar Świata w lotach 2. miejsce 2016/2017 Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2017/2018 2. miejsce 2023/2024 Raw Air 3. miejsce 2017 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2013 2. miejsce 2016
Multimedia w Wikimedia Commons

Andreas Wellinger (ur. 28 sierpnia 1995 w Traunstein^[2]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SC Ruhpolding, członek kadry narodowej. Dwukrotny mistrz olimpijski: indywidualny na normalnej skoczni z 2018 i drużynowy z 2014, a także srebrny medalista indywidualnie na skoczni dużej i w drużynie z 2018. Mistrz świata w drużynie mieszanej z 2017 i 2023, indywidualny srebrny medalista ze skoczni normalnej i dużej z 2017 oraz normalnej z 2023. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich z 2024, drużynowy srebrny medalista z 2016 i 2022 oraz brązowy z 2024. Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2023/2024. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2013 i drugi zawodnik z 2016. Drużynowy złoty medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2012. Indywidualny wicemistrz świata juniorów z 2015, drużynowy srebrny medalista z 2015 oraz brązowy z 2013. Medalista mistrzostw kraju.

Początkowo uprawiał kombinację norweską. We wrześniu i październiku 2010 wystartował w zawodach Alpen Cup. Zajmował w nich miejsca w czwartej i piątej dziesiątce^[4].

W zawodach międzynarodowych w skokach narciarskich zadebiutował 16 lipca 2011, zajmując 51. lokatę w konkursie FIS Cup w austriackim Villach. Dzień później zdobył pierwsze punkty, zajmując 23. miejsce. Wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2012, w których zajął 4. pozycję indywidualnie, a także zdobył złoty medal w drużynie. W tym samym sezonie zadebiutował w zawodach Pucharu Kontynentalnego. W pierwszym występie, 17 lutego 2012 w Oslo, był 34., a pierwsze punkty zdobył dwa dni później na tej samej skoczni po zajęciu 21. miejsca^[5].

W 2012 wystartował w sześciu konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego. W pięciu z nich znalazł się w czołowej dziesiątce, z czego w trzech stanął na podium, a 8 września w Lillehammer odniósł zwycięstwo. Wystąpił również w Letnim Grand Prix. We wszystkich trzech startach zdobył punkty, a najwyższe w sezonie, 26. miejsce zajął w Hakubie 26 sierpnia 2012^[6]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Bawarię^[7].

Został powołany przez trenera Wernera Schustera na inaugurujące Puchar Świata zawody w Lillehammer^[8]. W swoim debiucie w Pucharze Świata po pierwszej serii zajmował pozycję lidera, a ostatecznie ukończył zawody na 5. miejscu^[9]. 9 grudnia na próbie przedolimpijskiej w Krasnej Polanie po raz pierwszy w karierze stanął na podium indywidualnych zawodów najwyższej rangi, zajmując 3. miejsce ze stratą 9,7 pkt do zwycięzcy – Andreasa Koflera^[10]. Tydzień później w szwajcarskim Engelbergu po raz kolejny stanął na podium, zajmując drugie miejsce. Poza tym w początkowej fazie sezonu jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[6]. 61. Turniej Czterech Skoczni ukończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej^[11].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu. Indywidualnie zajął 5. miejsce^[6], a w zawodach drużynowych zdobył brązowy medal^[12]. Po powrocie do startów w Pucharze Świata, w zawodach rozgrywanych w lutym i marcu, uzyskiwał gorsze rezultaty; najlepszym wynikiem Wellingera z tego okresu było 19. miejsce z Planicy^[6]. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Val di Fiemme, ostatecznie jednak nie wystąpił w nich w żadnym z konkursów^[13][6]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w skokach narciarskich 2012/2013 znalazł się na 20. pozycji z 393 punktami^[11].

28 lipca 2013 zajął drugie miejsce w konkursie w Hinterzarten, rozpoczynającym Letnie Grand Prix 2013. W kolejnych, rozgrywanych w sierpniu, zawodach indywidualnych odniósł dwa zwycięstwa w Wiśle i Courchevel oraz zajął trzecie miejsce w Einsiedeln. Stawał na podium również w zawodach drużynowych^[14]. W tym momencie był zdecydowanym liderem klasyfikacji generalnej, z ponad stoma punktami przewagi nad drugim Kamilem Stochem^[15]. W sześciu kolejnych zawodach LGP, rozgrywanych w Azji nie brał udziału^[16]. W zamykającym sezon letni konkursie w Klingenthal Wellinger odniósł kolejne zwycięstwo^[14] i mimo występu w mniej niż połowie konkursów wygrał cały cykl, wyprzedzając o 21 punktów Jerneja Damjana^[17].

Starty w sezonie 2013/2014 Pucharu Świata rozpoczął dwukrotnym zajęciem drugiego miejsca w zawodach w Klingenthal – w konkursie mieszanym oraz indywidualnie. Po kilku słabszych wynikach po raz drugi na podium stanął 22 grudnia w Engelbergu, również zajmując drugą pozycję^[14]. 16 stycznia 2014 w Wiśle odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W lutym w Willingen dwukrotnie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce. Został zgłoszony do występu w zawodach skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. 9 lutego zajął 6. pozycję w konkursie na skoczni normalnej, a 6 dni później był 45. na skoczni dużej^[14]. 17 lutego zdobył złoty medal olimpijski w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Niemcy wraz z Andreasem Wankiem, Marinusem Krausem i Severinem Freundem. Oddał w nim skoki na odległość 133 oraz 134,5 m^[18].

Podobnie jak rok wcześniej, pod koniec sezonu 2013/14 Wellinger osiągał gorsze rezultaty. W ośmiu ostatnich konkursach indywidualnych czterokrotnie zajmował miejsca poza czołową trzydziestką. Najwyżej znalazł się na 11. miejscu, 4 marca w Kuopio^[14]. 601 punktów uzyskanych w trakcie całego sezonu pozwoliło mu zająć w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 9. pozycję^[11].

W Letnim Grand Prix 2014 wystąpił w czterech konkursach, najwyższą, trzecią, pozycję zajmując 26 lipca w Wiśle^[19]. Na Mistrzostwach Niemiec 2014 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym^[20].

Podczas inaugurujących sezon 2014/2015 Pucharu Świata konkursów w Klingenthal zajął 3. miejsce indywidualnie, a wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył zwycięstwo w konkursie drużynowym^[19]. Podczas drugiego weekendu w zawodach Pucharu Świata na Rukatunturi w Finlandii miał poważny upadek. W rozgrywanych przy silnym wietrze zawodach stracił równowagę w początkowej fazie lotu i spadł ze sporej wysokości na zeskok. Nie stracił przytomności, ale skocznię opuścił na noszach^[21]. Zdaniem trenera reprezentacji Niemiec Wernera Schustera upadek Wellingera wynikał ze zbyt szybkiego odbicia się z progu połączonego z trudnymi warunkami na skoczni^[22]. Późniejsze badania wykazały, że konieczna będzie operacja barku, którą przeprowadzono w specjalistycznej klinice w Innsbrucku^[23].

W lutym 2015 Wellinger powrócił do startów. W swoich pierwszych startach po kontuzji zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych, a następnie drużynowych na Mistrzostwach Świata Juniorów 2015. Został powołany na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej zajął 11. miejsce, a w pozostałych nie wystąpił z powodu problemów zdrowotnych niezwiązanych z poprzednią kontuzją^[19][24]. Wystartował natomiast w marcowych konkursach Pucharu Świata, zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce^[19]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2014/2015 Wellinger zajął w cyklu 35. pozycję ze 137 punktami^[11].

Wystąpił w pięciu konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix 2015. Zajmował w nich pozycje w pierwszej i drugiej dziesiątce, najwyższą – 4. – we wrześniu w Hinzenbach. Dwukrotnie stawał na podium w konkursach drużynowych^[25]. Na Mistrzostwach Niemiec 2015 zdobył srebrny medal indywidualnie i złoty w drużynie^[26][27].

Sezon 2015/2016 Pucharu Świata rozpoczął od zwycięstwa w konkursie drużynowym oraz 6. pozycji w zawodach indywidualnych w Klingenthal. W kolejnych zawodach cyklu rozgrywanych w grudniu i styczniu zajmował naprzemiennie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany indywidualnie został 10 stycznia 2016 w Willingen, zajmując 5. miejsce, zaś dzień wcześniej odniósł drugie zwycięstwo w konkursie drużynowym. W połowie stycznia wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016, zajmując 14. miejsce indywidualnie, a także zdobywając, wraz z Stephanem Leyhe, Richardem Freitagiem i Severinem Freundem, srebrny medal w zawodach drużynowych^[25].

W konkursach rozgrywanych w lutym i marcu notował gorsze wyniki niż w poprzednich miesiącach. Tylko raz ukończył konkurs indywidualny w pierwszej dziesiątce (28 lutego w Ałmaty), natomiast kilkukrotnie zajmował miejsca poza trzydziestką. Nie wystąpił w kończących Puchar Świata konkursach w Planicy^[25]. W całym cyklu zajął 17. pozycję z 408 punktami^[11].

Trzykrotnie stawał na podium zawodów indywidualnych Letniego Grand Prix 2016, zwyciężając w Hinterzarten oraz zajmując 3. miejsce w Wiśle i Hakubie. W trzech innych konkursach również zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce^[28]. 351 punktów pozwoliło Wellingerowi zająć drugie miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu, ze stratą 229 punktów do Macieja Kota^[17]. Podobnie jak rok wcześniej, na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył srebro w zawodach indywidualnych i złoto w drużynie^[29][30].

Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął 22. miejscem w Ruce. W grudniowych zawodach indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 10. pozycji w Lillehammer, do połowy stycznia zawody kończył najczęściej w drugiej i trzeciej dziesiątce. Począwszy od konkursu w Wiśle 14 stycznia 2017, gdzie był trzeci, Wellinger zaczął regularnie zajmować miejsca w ścisłej czołówce. W kolejnym tygodniu w Zakopanem zwyciężył w zawodach drużynowych i był drugi indywidualnie. 29 stycznia w Willingen odniósł drugie w karierze zwycięstwo w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W sześciu lutowych konkursach rozgrywanych w Oberstdorfie, Sapporo i Pjongczangu był czterokrotnie drugi, raz trzeci i raz czwarty^[28].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017 zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych zarówno na skoczni normalnej, jak i na dużej, w obu przypadkach przegrywając jedynie ze Stefanem Kraftem. W konkursie drużyn mieszanych wywalczył, wraz z Cariną Vogt, Markusem Eisenbichlerem i Svenją Würth, złoty medal, zaś drużynowy konkurs mężczyzn ukończył na 4. pozycji. Również w konkursach Raw Air 2017 stawał na podium, indywidualnie zajmując 2. miejsce w Oslo i 3. w Trondheim^[28]. Przed ostatnią serią w Vikersund prowadził w konkursie i całym turnieju, ale po bardzo krótkim skoku zakończył zawody na 18., a Raw Air na 3. pozycji^[31]. Podczas kończącego sezon weekendu w Planicy zajmował drugie miejsca^[28]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 4. pozycję z dorobkiem 1161 punktów, zaś Puchar Świata w lotach narciarskich 2016/2017 ukończył na 2. miejscu z 333 punktami^[11].

W Letnim Grand Prix 2017 wystartował w trzech konkursach, raz stając na podium – zajął 2. miejsce w Klingenthal^[32]. Na Mistrzostwach Niemiec 2017 zdobył złoty medal w konkursie indywidualnym^[33].

W pierwszych konkursach Pucharu Świata 2017/2018 regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. 26 listopada 2017 w Ruce zajął 3. pozycję, 3 grudnia w Niżnym Tagile był 1., tym samym odnosząc trzecie w karierze zwycięstwo w tym cyklu, a 10 grudnia w Titisee Neustadt zajął 2. miejsce. Dwa austriackie konkursy 66. Turnieju Czterech Skoczni ukończył na 3. pozycji^[32], a w klasyfikacji generalnej całego turnieju znalazł się na 2. miejscu^[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, zajmując 7. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. 28 stycznia 2018 był 2. w konkursie Pucharu Świata w Zakopanem^[32].

Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zdobył złoty medal w konkursie na skoczni normalnej, w którym awansował z 5. pozycji w drugiej serii, a także srebrny na skoczni dużej, gdzie przegrał jedynie z Kamilem Stochem. W zawodach drużynowych, startując wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe i Richardem Freitagiem, również zdobył srebrny medal. W zawodach Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach uzyskiwał gorsze wyniki niż we wcześniejszych miesiącach, indywidualnie tylko raz zajmując pozycję w najlepszej dziesiątce^[32]. W klasyfikacji generalnej cyklu na koniec sezonu znalazł się na 6. miejscu z 828 punktami^[11].

Na rozgrywanych w lipcu 2018 mistrzostwach Niemiec zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym^[34]. W czterech występach w Letnim Grand Prix 2018 najwyżej klasyfikowany był na 22. miejscu^[35].

25 listopada 2018 zajął 2. pozycję w konkursie Pucharu Świata w Ruce, a dzień wcześniej był 9. Mimo regularnych startów poza tymi zawodami w sezonie 2018/2019 Pucharu Świata nie zajął żadnych miejsc w najlepszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc, dwukrotnie, na 11. miejscu^[35]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 18. pozycji z 371 punktami^[11]. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 wystąpił jedynie w konkursie indywidualnym na skoczni dużej, w którym zajął 32. miejsce^[35].

W czerwcu 2019 podczas treningu doznał zerwania więzadła krzyżowego przedniego w prawym kolanie^[36]. W wyniku tej kontuzji w sezonie 2019/2020 nie wystartował w żadnych zawodach^[37]. Wczesną wiosną 2020 podczas urlopu w Australii złamał lewy obojczyk^[38]. Pierwszy trening na skoczni po kontuzji odbył w połowie maja 2020^[39]. W październiku 2020, reprezentując drugi zespół bawarski, zdobył srebrny medal w zawodach drużynowych mistrzostw Niemiec^[40].

Do startów w międzynarodowych zawodach powrócił w zimowej części sezonu 2020/2021. W listopadzie i grudniu 2020 startował w Pucharze Świata. W żadnym występie nie zdobył punktów, a najwyżej sklasyfikowany był na 32. miejscu w Engelbergu. Po niemieckich konkursach 69. Turnieju Czterech Skoczni został wycofany ze startów w cyklu. W styczniu 2021 wystąpił w Pucharze Kontynentalnym w Innsbrucku, gdzie również nie zdobył punktów, a następnie w FIS Cupie w Szczyrku, gdzie zajął 28. i 45. miejsce^[41]. Ze względu na słabą formę Wellingera, w lutym 2021 trener reprezentacji Niemiec Stefan Horngacher podjął decyzję o zakończeniu przez zawodnika startów w sezonie 2020/2021^[42].

Wystąpił w pięciu konkursach Letniego Grand Prix 2021. Najwyżej sklasyfikowany w tym cyklu był na 5. miejscu, we wrześniowych zawodach w Hinzenbach^[43]. Na Mistrzostwach Niemiec 2021 zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym^[44].

Podczas zimowej części sezonu 2021/2022 regularnie startował w Pucharze Świata. Najczęściej zajmował w nim pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 6. miejscu, w grudniowych zawodach w Klingenthal^[43]. Nie znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022 z powodu pozytywnego wyniku testu na obecność wirusa SARS-CoV-2^[45]. Wystąpił natomiast na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których indywidualnie zajął 14. lokatę, a w drużynie wraz z Severinem Freundem, Markusem Eisenbichlerem i Karlem Geigerem zdobył srebrny medal^[43]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 29. pozycji w klasyfikacji generalnej z 219 punktami^[11]. Po jego zakończeniu przeszedł zabieg pękniętej łąkotki^[46].

W ramach Letniego Grand Prix 2022 trzykrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji^[47]. Na Mistrzostwach Niemiec 2022 zdobył złoty medal zarówno indywidualnie^[48], jak i w drużynie^[49].

W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty, zajmując głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. W listopadowych zawodach cyklu najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu (w Ruce), w grudniowych – na 6. (w Engelbergu i Oberstdorfie), a w styczniowych – na 4. (w Bad Mitterndorf)^[47]. 11 lutego 2023 w Lake Placid odniósł pierwsze po ponad pięcioletniej przerwie zwycięstwo w zawodach indywidualnych Pucharu Świata^[50]. Dzień później zajął na tej samej skoczni 2. lokatę, a 18 lutego w Râșnovie po raz kolejny zwyciężył^[47].

W kolejnych tygodniach wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Zdobył na nich srebrny medal w zawodach indywidualnych na skoczni normalnej, a także złoto w konkursie drużyn mieszanych, w którym wystąpił wraz z Seliną Freitag, Karlem Geigerem i Kathariną Althaus. Indywidualnie na skoczni dużej był 13., a w drużynie męskiej zajął 5. pozycję. W marcu 2023 w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, w otwierających Raw Air 2023 zawodach w Oslo^[47]. Sezon 2022/2023 PŚ ukończył ostatecznie na 7. lokacie w klasyfikacji generalnej z 902 punktami^[11].

W ramach Letniego Grand Prix 2023 zwyciężył 30 września w Hinzenbach, a w dwóch pozostałych występach również zajął miejsca w czołowej dziesiątce^[51]. Na Mistrzostwach Niemiec 2023 zdobył złoty medal w zawodach drużynowych^[52].

Zdobył punkty we wszystkich konkursach Pucharu Świata 2023/2024, z reguły kończąc zawody w pierwszej dziesiątce. Na podium po raz pierwszy stanął w drugim konkursie sezonu w Ruce, gdzie był 3. W grudniu 2023 dwukrotnie zajął 2. pozycję w Lillehammer, a także był 3. w Klingenthal. 72. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa w Oberstdorfie. Następnie zajął 3. lokatę w Garmisch-Partenkirchen, a zarówno w Innsbrucku, jak i w Bischofshofen był 5. Cały turniej ukończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej. W styczniu 2024 stawał na podium Pucharu Świata w Wiśle, gdzie był 3., a także w Zakopanem, gdzie zajął 2. pozycję^[51].

Pod koniec stycznia wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024. Zdobył na nich srebrny medal w zawodach indywidualnych, a także brązowy w drużynie, w której wystąpił wraz Piusem Paschke, Karlem Geigerem i Stephanem Leyhe. Po mistrzostwach stawał na podium Pucharu Świata rzadziej niż w pierwszej połowie sezonu. W lutym zrobił to dwukrotnie dwukrotnie – w Willingen, gdzie zwyciężył, oraz w Sapporo, gdzie zajął 3. lokatę. W marcu na podium stanął raz, zajmując 2. pozycję w Lahti^[51]. Sezon 2023/2024 Pucharu Świata zakończył na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1488 punktami, o 661 za zwycięzcą, Austriakiem Stefanem Kraftem^[11].

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	6. miejsce (K-95), 45. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	złoty medal (K-98), srebrny medal (K-125)

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	złoty medal[a]
2018 Pjongczang	–	srebrny medal[b]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
6.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	96,0 m	101,5 m	257,1 pkt	20,9 pkt	Kamil Stoch
45.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	117,0 m	–	96,6 pkt	182,1 pkt	Kamil Stoch
1.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[a]	133,0 m	134,5 m	1041,1 pkt (257,1 pkt)	–
1.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	104,5 m	113,5 m	259,3 pkt	–
2.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	135,5 m	142,0 m	282,3 pkt	3,4 pkt	Kamil Stoch
2.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[b]	140,0 m	134,5 m	1075,7 pkt (284,2 pkt)	22,8 pkt	Norwegia

2015 Falun	–	11. miejsce (K-90), nie wystartował (K-120)[53]
2017 Lahti	–	srebrny medal (K-90), srebrny medal (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	32. miejsce (K-120)
2023 Planica	–	srebrny medal (K-95), 13. miejsce (K-125)

2017 Lahti	–	złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[c], 4. miejsce (K-116)[d]
2023 Planica	–	złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[e], 5. miejsce (K-125)[f]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
11.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	91,0 m	90,5 m	226,0 pkt	26,7 pkt	Rune Velta
—	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	DNS			–	Severin Freund
2.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	96,5 m	100,0 m	268,7 pkt	2,1 pkt	Stefan Kraft
1.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. miesz.[c]	99,0 m	98,0 m	1035,5 pkt (276,2 pkt)	–
2.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	127,5 m	129,0 m	278,0 pkt	1,3 pkt	Stefan Kraft
4.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[d]	130,5 m	119,0 m	1052,9 pkt (276,1 pkt)	51,3 pkt	Polska
32.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	119,5 m	–	103,1 pkt	176,3 pkt	Markus Eisenbichler
2.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	101,0 m	102,0 m	259,2 pkt	2,6 pkt	Piotr Żyła
1.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. miesz.[e]	100,0 m	98,0 m	1017,2 pkt (262,1 pkt)	–
13.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	127,5 m	130,5 m	261,4 pkt	26,1 pkt	Timi Zajc
5.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[f]	126,5 m	131,0 m	1127,7 pkt (280,3 pkt)	276,2 pkt	Słowenia

2014 Harrachov	–	13. miejsce
2016 Tauplitz	–	14. miejsce
2018 Oberstdorf	–	7. miejsce
2022 Vikersund	–	14. miejsce
2024 Tauplitz	–	srebrny medal

2016 Tauplitz	–	srebrny medal[g]
2018 Oberstdorf	–	4. miejsce[h]
2022 Vikersund	–	srebrny medal[i]
2024 Tauplitz	–	brązowy medal[j]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
13.	14–15 marca	2014	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	indywid.	179,0 m	178,0 m	–[k]	–[k]	337,1 pkt	53,9 pkt	Severin Freund
14.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	200,0 m	205,0 m	211,5 m	–[k]	520,0 pkt	120,1 pkt	Peter Prevc
2.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[g]	196,0 m		193,0 m		1357,3 pkt (320,3 pkt)	110,4 pkt	Norwegia
7.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	206,0 m	207,0 m	213,0 m	–[k]	599,7 pkt	52,3 pkt	Daniel-André Tande
4.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[h]	226,0 m		212,0 m		1581,2 pkt (402,2 pkt)	80,8 pkt	Norwegia
14.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	216,5 m	187,5 m	193,0 m	219,5 m	731,4 pkt	122,8 pkt	Marius Lindvik
2.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[i]	226,5 m		206,5 m		1583,5 pkt (395,5 pkt)	128,0 pkt	Słowenia
2.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	222,0 m	218,5 m	229,0 m	–[k]	645,2 pkt	2,2 pkt	Stefan Kraft
3.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[j]	219,5 m		229,5 m		1549,9 pkt (417,1 pkt)	66,5 pkt	Słowenia

2013 Liberec	–	5. miejsce
2015 Ałmaty	–	srebrny medal

2013 Liberec	–	brązowy medal[l]
2015 Ałmaty	–	srebrny medal[m]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
5.	24 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	100,0 m	95,0 m	256,0 pkt	27,5 pkt	Jaka Hvala
3.	26 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	druż.[l]	98,5 m	103,0 m	1038,5 pkt (273,5 pkt)	48,0 pkt	Słowenia
2.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	101,0 m	269,4 pkt	0,5 pkt	Johann André Forfang
2.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.[m]	98,5 m	100,0 m	869,6 pkt (225,7 pkt)	23,7 pkt	Norwegia

2012 Innsbruck/Seefeld

–

4. miejsce

2012 Innsbruck/Seefeld

–

złoty medal (drużyna mieszana)[n]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
4.	14 stycznia	2012	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-68	HS-75	indywid.	74,0 m	73,0 m	252,9 pkt	33,2 pkt	Anže Lanišek
1.	21 stycznia	2012	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-68	HS-75	druż. miesz.[n]	65,0 m	73,5 m	640,1 pkt (230,0 pkt)	–

Sezon	Miejsce[11]
2012/2013	20.
2013/2014	9.
2014/2015	35.
2015/2016	17.
2016/2017	4.
2017/2018	6.
2018/2019	18.
2021/2022	29.
2022/2023	7.
2023/2024	3.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	16 stycznia	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,0 m	128,5 m	262,8 pkt	–
2.	29 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	147,5 m	135,0 m	242,3 pkt	–
3.	3 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,0 m	133,5 m	275,7 pkt	–
4.	11 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	129,0 m	125,5 m	264,5 pkt	–
5.	18 lutego	2023	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	94,0 m	99,0 m	240,4 pkt	–
6.	29 grudnia	2023	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	139,5 m	128,0 m	309,3 pkt	* TCS 2023/2024
7.	4 lutego	2024	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	139,0 m	149,0 m	237,6 pkt	–

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2012/2013	–	1	1	2
2013/2014	1	2	–	3
2014/2015	–	–	1	1
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	1	8	3	12
2017/2018	1	2	3	6
2018/2019	–	1	–	1
2019/2020	–	–	–	–
2020/2021	–	–	–	–
2021/2022	–	–	–	–
2022/2023	2	1	–	3
2023/2024	2	4	5	11
Suma	7	19	13	39

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	9 grudnia	2012	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	100,0 m	102,5 m	261,6 pkt.	3.	9,7 pkt	Andreas Kofler
2.	16 grudnia	2012	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	130,0 m	138,5 m	270,3 pkt	2.	3,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
3.	24 listopada	2013	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	132,0 m	–	132,8 pkt	2.	3,0 pkt	Krzysztof Biegun
4.	22 grudnia	2013	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	131,0 m	129,5 m	270,8 pkt	2.	3,9 pkt	Kamil Stoch
5.	16 stycznia	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,0 m	128,5 m	262,8 pkt	1.	–
6.	23 listopada	2014	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,0 m	133,5 m	270,7 pkt	3.	5,7 pkt	Roman Koudelka
7.	14 stycznia	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	127,5 m	120,5 m	249,1 pkt	3.	18,9 pkt	Kamil Stoch
8.	22 stycznia	2017	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	130,5 m	133,0 m	285,8 pkt	2.	1,6 pkt	Kamil Stoch
9.	29 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	147,5 m	135,0 m	242,3 pkt	1.	–
10.	4 lutego	2017	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-225	234,5 m	222,5 m	434,8 pkt	2.	5,1 pkt	Stefan Kraft
11.	5 lutego	2017	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-225	238,0 m	–	220,0 pkt	2.	12,6 pkt	Stefan Kraft
12.	12 lutego	2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	140,5 m	132,0 m	255,3 pkt	2.	7,4 pkt	Kamil Stoch
13.	15 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-140	136,0 m	136,0 m	279,8 pkt	2.	13,7 pkt	Stefan Kraft
14.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	99,0 m	112,0 m	240,8 pkt	3.	15,4 pkt	Maciej Kot
15.	12 marca	2017	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,5 m	127,0 m	258,6 pkt	2.	8,9 pkt	Stefan Kraft
16.	16 marca	2017	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-140	133,0 m	141,5 m	289,6 pkt	3.	12,4 pkt	Stefan Kraft
17.	24 marca	2017	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	235,0 m	235,0 m	480,4 pkt	2.	9,8 pkt	Stefan Kraft
18.	26 marca	2017	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	238,5 m	–	236,2 pkt	2.	8,1 pkt	Stefan Kraft
19.	26 listopada	2017	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	140,0 m	140,0 m	293,0 pkt	3.	8,4 pkt	Jernej Damjan
20.	3 grudnia	2017	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,0 m	133,5 m	275,7 pkt	1.	–
21.	10 grudnia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	139,5 m	–	126,0 pkt	2.	2,4 pkt	Richard Freitag
22.	4 stycznia	2018	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	133,0 m	126,0 m	253,5 pkt	3.	16,6 pkt	Kamil Stoch
23.	6 stycznia	2018	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	129,0 m	139,5 m	270,5 pkt	3.	5,1 pkt	Kamil Stoch
24.	28 stycznia	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	119,5 m	136,5 m	242,0 pkt	2.	3,6 pkt	Anže Semenič
25.	25 listopada	2018	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,0 m	145,5 m	288,4 pkt	2.	22,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
26.	11 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	129,0 m	125,5 m	264,5 pkt	1.	–
27.	12 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	124,0 m	130,0 m	276,1 pkt	2.	11,5 pkt	Halvor Egner Granerud
28.	18 lutego	2023	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	94,0 m	99,0 m	240,4 pkt	1.	–
29.	26 listopada	2023	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	143,5 m	146,0 m	334,1 pkt	3.	29,4 pkt	Stefan Kraft
30.	2 grudnia	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-98	99,0 m	92,0 m	291,7 pkt	2.	5,0 pkt	Stefan Kraft
31.	3 grudnia	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	135,0 m	143,0 m	312,3 pkt	2.	5,9 pkt	Stefan Kraft
32.	10 grudnia	2023	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	137,5 m	146,5 m	293,1 pkt	3.	4,8 pkt	Karl Geiger
33.	29 grudnia	2023	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	139,5 m	128,0 m	309,3 pkt	1.	–
34.	1 stycznia	2024	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	138,0 m	137,5 m	291,4 pkt	3.	4,4 pkt	Anže Lanišek
35.	14 stycznia	2024	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	128,5 m	262,4 pkt	3.	7,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
36.	21 stycznia	2024	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	135,5 m	137,0 m	327,8 pkt	2.	4,5 pkt	Stefan Kraft
37.	4 lutego	2024	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	139,0 m	149,0 m	237,6 pkt	1.	–
38.	17 lutego	2024	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	127,5 m	134,0 m	256,9 pkt	3.	6,1 pkt	Stefan Kraft
39.	1 marca	2024	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	129,5 m	126,5 m	257,1 pkt	2.	5,4 pkt	Lovro Kos

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[54][55]
Sezon 2012/2013
																											punkty
5	17	5	11	3	12	2	10	9	21	19	-	31	-	-	-	-	-	-	28	35	32	43	20	38	19	-	393
Sezon 2013/2014
																												punkty
2	15	6	11	50	18	25	2	29	5	18	9	8	19	1	50	-	-	8	10	51	18	20	11	32	31	43	28	601
Sezon 2014/2015
																															punkty
3	14	50	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	15	11	q	25	18	-	-	137
Sezon 2015/2016
																													punkty
6	20	7	13	10	34	9	15	14	6	15	5	19	11	27	27	45	q	q	33	13	29	20	10	23	33	-	-	-	408
Sezon 2016/2017
																										punkty
22	20	27	17	10	15	13	15	13	13	31	3	12	2	1	2	2	4	2	2	3	2	3	18	2	2	1161
Sezon 2017/2018
																						punkty
9	3	4	1	2	6	6	10	11	3	3	15	2	5	10	8	15	13	22	36	q	16	828
Sezon 2018/2019
																												punkty
11	9	2	13	13	14	24	39	32	20	15	26	26	-	13	17	13	q	31	32	19	19	34	14	37	11	26	20	371
Sezon 2020/2021
																									punkty
39	34	42	40	39	q	32	46	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2021/2022
																												punkty
31	17	31	10	37	6	21	43	18	q	22	15	33	19	-	-	-	12	22	-	-	41	25	25	20	q	19	18	219
Sezon 2022/2023
																																punkty
23	25	14	7	43	27	6	19	6	8	18	20	11	8	7	12	9	4	10	11	1	2	1	5	8	q	42	12	13	34	20	9	902
Sezon 2023/2024
																																punkty
4	3	2	2	4	3	12	5	1	3	5	5	3	2	17	1	7	6	3	16	6	7	2	7	20	8	4	28	6	9	20	14	1488
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[54][55]
Sezon 2012/2013
			-	1	4	3	-	-	6
Sezon 2013/2014
					2	-	2	2	-
Sezon 2014/2015
					1	-	-	-	-
Sezon 2015/2016
				1	1	4	4	2	-
Sezon 2016/2017
				2	1	3	2	5	2
Sezon 2017/2018
		4	2	3	2	1	4	4	2
Sezon 2018/2019
			-	-	2	-	-	-	-
Sezon 2021/2022
			-	6	-	-	-	-	5
Sezon 2022/2023
			-	3	3	4	1	5	5
Sezon 2023/2024
				3	3	2	6	3	6
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[11]
2012/2013	45.
2013/2014	12.
2016/2017	2.
2017/2018	26.
2018/2019	22.
2021/2022	25.
2022/2023	9.
2023/2024	7.

Sezon	Miejsce[11]
2012/2013	9.
2013/2014	10.
2015/2016	12.
2016/2017	22.
2017/2018	2.
2018/2019	31.
2020/2021	62.
2021/2022	31.
2022/2023	11.
2023/2024	2.

Sezon	Miejsce[11]
2017	3.
2018	19.
2019	33.
2022	29.
2023	22.
2024	6.

Sezon	Miejsce[55]
2018	5.
2019	19.

Sezon	Miejsce[55]
2018	24.
2019	25.
2022	17.
2023	17.
2024	15.

Sezon	Miejsce[17]
2012	72.
2013	1.
2014	18.
2015	12.
2016	2.
2017	16.
2018	58.
2021	21.
2022	6.
2023	6.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	3 sierpnia	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	132,5 m	132,5 m	281,8 pkt
2.	15 sierpnia	2013	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	131,5 m	131,5 m	310,4 pkt
3.	3 października	2013	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	133 m	133,5 m	257,5 pkt
4.	30 lipca	2016	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	99,5 m	103,5 m	269,4 pkt
5.	30 września	2023	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	92,0 m	90,5 m	262,9 pkt

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	28 lipca	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	105,0 m	104,5 m	244,9 pkt	2.	2,0 pkt	Richard Freitag
2.	3 sierpnia	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	132,5 m	132,5 m	281,8 pkt	1.	–
3.	15 sierpnia	2013	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	131,5 m	131,5 m	310,4 pkt	1.	–
4.	17 sierpnia	2013	Einsiedeln	Andreas Küttel-Schanze	K-105	HS-117	114,5 m	114,0 m	259,4 pkt	3.	4,3 pkt	Kamil Stoch
5.	3 października	2013	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	135,5 m	133 m	261,9 pkt	1.	–
6.	26 lipca	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,5 m	131,5 m	392,0 pkt[o]	3.	23,2 pkt	Peter Prevc
7.	23 lipca	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	126,0 m	125,0 m	241,8 pkt	3.	8,5 pkt	Maciej Kot
8.	30 lipca	2016	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	99,5 m	103,5 m	269,4 pkt	1.	–
9.	27 sierpnia	2016	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	122,0 m	127,5 m	239,6 pkt	3.	18,0 pkt	Anders Fannemel
10.	3 października	2017	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	141,0 m	127,5 m	256,0 pkt	2.	6,4 pkt	Dawid Kubacki
11.	30 września	2023	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	92,0 m	90,5 m	262,9 pkt	1.	–

stan po zakończeniu LGP 2023

Źródło[54][55]
2012