Dwór w Sieniawce – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dwór w Sieniawce
	nr rej. A/4692/464 z 6.06.1957
	; Dwór w Sieniawce
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Sieniawka
Adres	nr 65
Typ budynku	dwór
Ukończenie budowy	1678 r.
	Położenie na mapie gminy Łagiewniki Dwór w Sieniawce
	Położenie na mapie Polski Dwór w Sieniawce
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Dwór w Sieniawce
	Położenie na mapie powiatu dzierżoniowskiego Dwór w Sieniawce
	50°46′39,37″N 16°46′41,51″E/50,777603 16,778197
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dwór w Sieniawce – zabytkowy dwór wybudowany w 1678 roku, restaurowany w XIX wieku i remontowany na początku XX wieku oraz w 1968 roku. Obecnie własność prywatna, służy jako budynek mieszkalny.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Dwór położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie Łagiewniki, w dolinie Krzywuli, u stóp Wzgórz Krzyżowych (część Wzgórz Niemczańsko-Strzelińskich)^[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obecny budynek dworu w Sieniawce powstał w 1678 roku, ale prawdopodobnie już wcześniej istniała w tym miejscu obronna siedziba rycerska, o czym świadczy zachowana pozostałość fosy^[2]. Budynek był restaurowany w XIX wieku i remontowany na początku XX wieku^[2]. Ostatni poważniejszy remont przeprowadzono w 1968 roku, od 1995 roku dwór był wydzierżawiony, a na początku XXI wieku został sprzedany^[2]. Obecnie służy jako dom mieszkalny.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Dwór jest budynkiem piętrowym (kondygnacja parteru częściowo murowana, piętro mur pruski^[3]), wzniesionym na planie wydłużonego prostokąta, dwutraktowym, nakrytym wysokim, dwuspadowym, gontowym dachem z lukarnami^[2]. W drewnianym portalu znajduje się data budowy, monogram IHS i inicjały fundatora (MRA IPH), powyżej portalu widnieje zegar słoneczny^[2]. Wnętrza dworu są dwutraktowe i nie zawierają żadnych cenniejszych elementów architektonicznych^[2]. Za dworem rozciąga się niewielki park, po przeciwnej stronie – zespół budynków dawnego folwarku z obszernym dziedzińcem (zabudowa z połowy XIX wieku), oficyną mieszkalną, magazynem, oborą i dwiema stodołami^[2]. Gospodarkę dworską przypomina też ciąg pięciu stawów rybnych na potoku na południowy zachód od dworu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 13. [dostęp 2015-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 346–348. ISBN 978-83-89102-63-8.
↑ Sieniawka. Nieszachulcowy dwór. Fakty i mity.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
Słownik geografii turystycznej Sudetów, Wzgórza Niemczańsko-Strzelińskie. Przedgórze Paczkowskie, t. 21 N-Ż, pod red. Marka Staffy, Wrocław: „I-Bis”, 2008, ISBN 83-85773-93-1, s. 278

[nid-1] Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 13. [dostęp 2015-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].

[łuczyński-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 346–348. ISBN 978-83-89102-63-8.

[3] Sieniawka. Nieszachulcowy dwór. Fakty i mity.

[1]

[2]

[3]