پادشاهی کی‌قباد - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

داستان منظوم
پادشاهی کِی‌قباد
زبانفارسی
قالبمثنوی
از کتابشاهنامه
پدیدآورندهفردوسی
سال آفرینشسدهٔ چهارم و پنجم هجری قمری
گونه (ژانر)حماسه
موضوعفرّ ایزدی
سبکخراسانی
شمار ابیات۱۸۵ برپایهٔ ویرایش خالقی مطلق
وزنمتقارب مثمن محذوف: فعولن فعولن فعولن فعول
شخصیت‌هاکیقباد، زال، رستم
طوس، گستهم، رزمان
فضاایران کیانی

«پادشاهی کِی‌قباد» دهمین داستانِ پادشاهان و نخستین پادشاهی کیان در شاهنامهٔ فردوسی است که دورانِ صدسالهٔ پادشاهیِ کیقباد را داستان می‌کند.

کِی‌قَباد نخستین پادشاه از سلسلهٔ کیان است. پس از مرگ گرشاسپ آخرین پادشاه از شاهان پیشدادی، با اینکه طوس و گستهم، پسران نوذر، زنده بودند و دودمان فریدون هنوز از میان نرفته بود،[۱] زال پس از مشورت با موبدان و بزرگان ایران، کی‌قباد را که دارای فرّ ایزدی و برازندهٔ تاج و تخت کیان بود به شاهی برگزید. زال رستم را به البرز کوه فرستاد تا کی‌قباد را یافته به ایران بیاورد. پس از جلوس کی‌قباد بر تخت ایران، تورانیان که به ایران هجوم آورده بودند، هزیمت یافته برگشتند.

پانویس

[ویرایش]
  1. اما چون فرّ ایزدی با طوس و گستهم نبود، به شاهی نرسیدند.

منابع

[ویرایش]