Antonio Maria Cagiano de Azevedo – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kardynał biskup | |
Data i miejsce urodzenia | 14 grudnia 1797 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 13 stycznia 1867 |
Miejsce pochówku | |
Biskup Senigallii | |
Okres sprawowania | 1844–1848 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat | 10 sierpnia 1824 |
Sakra biskupia | 11 lutego 1844 |
Kreacja kardynalska | 25 stycznia 1844 |
Kościół tytularny | diecezja Frascati |
Data konsekracji | 11 lutego 1844 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Antonio Maria Cagiano de Azevedo (ur. 14 grudnia 1797 w Santopadre, zm. 13 stycznia 1867 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 14 grudnia 1797 w Santopadre, jako syn Ottavia Cagiano de Azevedo i Mariangeli Zagaroli[1]. Studiował w Rzymie, m.in. na Papieskiej Akademii Kościelnej, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure[1]. 10 sierpnia 1824 roku przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił na służbę w Kurii Rzymskiej[1]. Był między innymi protonotariuszem apostolskim, gubernatorem Spoleto i legatem w Ferrarze[1]. W czasie epidemii dżumy w 1837 roku został wezwany do Rzymu, by kontrolować rozwój zarazy[1]. W tym czasie został także rektorem La Sapienzy[1]. 22 stycznia 1844 roku został wybrany biskupem Senigallii, a trzy dni później został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Croce in Gerusalemme[2]. 11 lutego przyjął sakrę[2]. W 1848 roku zrezygnował z kierowania diecezją, a sześć lat później został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Frascati[2]. We wrześniu 1860 roku został penitencjariuszem większym[2]. Zmarł 13 stycznia 1867 roku w Rzymie[1].