Pietro Ostini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	12 sierpnia 1827
Konsekrator	Giacomo Giustiniani
Współkonsekratorzy	Giovanni Giacomo Sinibaldi,; Ignazio Giovanni Cadolini
Konsekrowani biskupi
Josef Anton Salzmann	1829
Mariano Medrano y Cabrera	1830
Ferdinando Girardi CM	1842
Giuseppe Pietro Antonio Palma	1843
Antonio Gava	1843
Domenico-Maria-Giuseppe Lo Jacono CR	1844
Pietro Luigi Pera	1845
Michele Manzo	1845
Domenico Lucciardi	1846
Giuseppe Gennaro Romano	1846
Francesco Mazzuoli	1846
Współkonsekrowani biskupi
Giulio de Tommasi	1832
Francesco Antonio Visocchi	1832
Antonio Perchiacca	1832
Vito Angelo Salvemini	1832

Pietro Ostini
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1775 ; Rzym
Data i miejsce śmierci	4 marca 1849 ; Neapol
	Prefekt Świętej Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników
Okres sprawowania	1842–1847
	Prefekt Świętej Kongregacji Soborowej
Okres sprawowania	1847–1849
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	3 marca 1798
Sakra biskupia	12 sierpnia 1827
Kreacja kardynalska	30 września 1831; Grzegorz XVI
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pietro Ostini (ur. 27 kwietnia 1775 w Rzymie, zm. 4 marca 1849 w Neapolu) – włoski duchowny katolicki, biskup, kardynał, dyplomata papieski, wysoki urzędnik kurii rzymskiej.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Urodzony 27 kwietnia 1775 w Rzymie. Ukończył seminarium rzymskie uzyskując w 1796 tytuł doktora świętej teologii oraz studia dyplomatyczne na Papieskiej Akademii Kościelnej. 3 marca 1798 przyjął święcenia prezbiteriatu. Od 13 lipca 1816 pracował na różnych stanowiska w Kurii Rzymskiej.

9 kwietnia 1827 mianowany arcybiskupem in partibus infidelium Tarsu oraz nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii. Sakry biskupiej udzielił mu 12 sierpnia 1827 biskup Imolii kard. Giacomo Giustiniani, a współkonsekratorami byli rektor Papieskiej Akademii Kościelnej abp Giovanni Giacomo Sinibaldi oraz biskup Cervii Ignazio Giovanni Cadolini.

17 lipca 1829 przeniesiony na stanowisko internuncjusza apostolskiego w Brazylii. 2 września 1832 został nuncjuszem apostolskim w Austrii.

Kardynał[edytuj | edytuj kod]

30 września 1831 papież Grzegorz XVI kreował go in pectore kardynałem prezbiterem. Decyzję tą ogłoszono 11 lipca 1836. W tym samym dniu został biskupem Jesi zachowując ad personam tytuł arcybiskupa. 21 listopada 1836 otrzymał kapelusz i kościół tytularny św. Klemensa.

25 stycznia 1842 został mianowany prefektem Świętej Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników. 3 kwietnia 1843 podniesiony do rangi kardynała biskupa Albano. W latach 1845 - 1846 jednocześnie kamerling Świętego Kolegium Kardynałów.

Uczestnik konklawe 1846. Nowy papież Pius IX mianował go 2 maja 1847 prefektem Świętej Kongregacji Soborowej. Pełnił także urzędy protektora zakonu cysterskiego (od 15 marca 1847) i członka Komisji ds. Reformy Instytutów Państwa Kościelnego (od 12 lutego 1848).

Zmarł 4 marca 1849 w Neapolu i pochowany został w tamtejszej katedrze.

Prefekci Kongregacji Soborowej	Giovanni Girolamo Morone (1564–1575) Francesco Alciati (1575–1580) Antonio Carafa (1580–1591) Girolamo Mattei (1591–1603) Paolo Emilio Zacchia (1603–1605) Francesco Maria Bourbon del Monte (1606–1607) Girolamo Pamphili (1607–1610) Pompeo Arrigoni (1610–1616) Orazio Lancellotti (1616–1620) Roberto Ubaldini (1621–1623) Cosimo de Torres (1623–1626) Bonifacio Bevilacqua (1626–1627) Roberto Ubaldini (1627–1635) Fabrizio Verospi (1636–1639) Giovanni Battista Pamphilj (1639–1644) Francesco Cennini de’ Salamandri (1644–1645) Pietro Luigi Carafa (1645–1655) Francesco Paolucci (1657–1661) Giulio Cesare Sacchetti (1661–1663) Angelo Celsi (1664–1671) Paluzzo Paluzzi-Altieri (1671–1673 proprefekt) Vincenzo Maria Orsini (1673–1675) Federico Baldeschi Colonna (1675–1691) Galeazzo Marescotti (1691–1696 proprefekt) Giuseppe Sacripante (1696–1700) Bandino Panciatici (1700–1718) Pier Marcellino Corradini (1718–1721) Curzio Origo (1721–1737) Antonio Saverio Gentili (1737–1753) Mario Millini (1753–1756) Giuseppe Spinelli (1756–1757 proprefekt) Giovanni Giacomo Millo (1756–1757) Clemente Argenvilliers (1757–1758) Ferdinando Maria de Rossi (1759–1775) Carlo Vittorio Amadeo della Lanze (1775–1784) Guglielmo Pallotta (1785–1795) Tommaso Antici (1795–1798) Filippo Carandini (1800–1810) Giulio Gabrielli (1814–1820) Emmanuele de Gregorio (1820–1834) Vincenzo Macchi (1834–1841) Paolo Polidori (1841–1847) Pietro Ostini (1847–1849) Angelo Mai (1851–1853) Antonio Maria Cagiano de Azevedo (1853–1860) Prospero Caterini (1860–1881) Lorenzo Nina (1881–1885) Luigi Serafini (1885–1893) Angelo Di Pietro (1893–1902) Vincenzo Vannutelli (1902–1908) Casimiro Gennari (1908–1914) Francesco di Paola Cassetta (1914–1919) Donato Raffaele Sbarretti (1919–1930) Giulio Serafini (1930–1938) Luigi Maglione (1938–1939) Francesco Marmaggi (1939–1949) Giuseppe Bruno (1949–1954) Pietro Ciriaci (1954–1966)
Prefekci Kongregacji ds. Duchowieństwa	Jean Villot (1967–1969) John Joseph Wright (1969–1979) Silvio Oddi (1979–1986) Antonio Innocenti (1986–1991) José Tomás Sánchez (1991–1996) Darío Castrillón Hoyos (1996–1998 proprefekt) Darío Castrillón Hoyos (1998–2006) Cláudio Hummes (2006–2010) Mauro Piacenza (2010–2013) Beniamino Stella (2013–2021) Lazarus You Heung-sik (2021–2022)
Prefekci Dykasterii ds. Duchowieństwa	Lazarus You Heung-sik (od 2022)

Pietro Ostini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Kardynał[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]