Richard Gasquet – Wikipedia, wolna encyklopedia

Richard Gasquet

Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1986 Béziers
Wzrost	183 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	2002
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Julien Cassaigne
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	16
Najwyżej w rankingu	7 (9 lipca 2007)
Australian Open	4R (2007, 2008, 2012, 2013)
Roland Garros	QF (2016)
Wimbledon	SF (2007, 2015)
US Open	SF (2013)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	45 (7 kwietnia 2008)
Australian Open	1R (2006)
Roland Garros	1R (2002, 2003, 2005)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja Igrzyska olimpijskie brąz Londyn 2012 tenis ziemny (gra podwójna)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Richard Gasquet (ur. 18 czerwca 1986 w Béziers) – francuski tenisista, brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Londynu z 2012 roku w grze podwójnej, zdobywca Puchar Hopmana 2017 i Pucharu Davisa 2017.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Ma za sobą bogatą karierę juniorską; sezon 2002 zakończył jako najlepszy junior na świecie, wygrał wielkoszlemowe turnieje French Open i US Open oraz był w półfinale Australian Open. W tym samym roku zadebiutował w gronie seniorów; wystąpił we French Open dzięki dzikiej karcie (przegrał w I rundzie z obrońcą tytułu Albertem Costą w czterech setach), stając się jednym z najmłodszych uczestników turnieju wielkoszlemowego w historii. W 2003 roku był najmłodszym zawodnikiem w czołowej setce rankingu światowego, ale występował przede wszystkim w turniejach niższej rangi, ATP Challenger Tour.

W 2004 roku zagrał w swoim pierwszym finale w turnieju rangi ATP World Tour; przegrał w Metzu w decydującym meczu z rodakiem, Jérôme Haehnelem. Osiągnął duży sukces w turnieju French Open – w parze z Tatianą Golovin wygrał konkurencję mikście; w finale pokonali parę Cara Black-Wayne Black. W 2005 dotarł do finału turnieju z cyklu ATP Masters Series w Hamburgu (przegrał ten mecz z Rogerem Federerem), a w czerwcu tegoż roku odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe – na kortach trawiastych w Nottingham; w finale pokonał Maksa Mirnego.

W czerwcu 2006 roku obronił tytuł w Nottingham, a miesiąc później triumfował w szwajcarskim Gstaad, gdzie wygrał w finale z Hiszpanem Feliciano Lópezem. W dalszych miesiącach odniósł swój trzeci zawodowy triumf w Lyonie oraz awansował do finału zawodów Masters Series w Toronto; ostatecznie przegrał z Federerem.

Pod koniec września 2007 roku wygrał rozgrywki w Mumbaju. Gasquet przez cały turniej nie stracił seta, a w finale pokonał Belga Oliviera Rochusa. Do końca sezonu zagrał również w finale turnieju w Tokio, w którym przegrał z Davidem Ferrerem.

W roku 2008 Francuz doszedł do jednego turniejowego finału, na kortach ziemnych w Stuttgarcie, jednak w finale nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.

W marcu 2009 roku został oskarżony o spożycie niedozwolonych środków dopingowych; efektem było roczne zawieszenie, obniżone później do 2,5 miesiąca.

Rok 2010 rozpoczął od finału w Sydney (porażka z Markosem Pagdatisem). W maju wygrał szósty turniej ATP World Tour, w Nicei, pokonując w meczu o tytuł Hiszpana Fernando Verdasco w trzech setach. Pod koniec lipca zaliczył swój trzeci w sezonie finał, na kortach w Gstaad. Francuz przegrał jednak spotkanie finałowe w dwóch setach z Nicolásem Almagro.

W sezonie 2012 doszedł do finału turnieju w Estoril. Przegrał w nim z Juanem Martínem del Potro 4:6, 2:6. Na przełomie lipca i sierpnia 2012 roku wspólnie z Julienem Benneteau zdobył brązowy medal XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w grze podwójnej. W meczu o trzecie miejsce pokonali debel David Ferrer-Feliciano López 7:6(4), 6:2. W połowie sierpnia Gasquet po sześciu latach awansował do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, w Toronto. Wyeliminował m.in. po drodze Tomáša Berdycha oraz Mardy’ego Fisha, jednak decydujący o tytule pojedynek przegrał z Novakiem Đokoviciem. Pod koniec września, po dwóch i pół roku, Gasquet wygrał kolejny tytuł w grze pojedynczej, w halowym turnieju w Bangkoku. Finałowy pojedynek zakończył się zwycięstwem Gasqueta 6:2, 6:1 z Gilles’em Simonem.

Na początku sezonu 2013 Francuz zwyciężył w turnieju rozgrywanym w Dosze, po wygranej w finale 3:6, 7:6(4), 6:3 z Nikołajem Dawydienką. Miesiąc później Gasquet triumfował w Montpellier, gdzie w finale pokonał 6:2, 6:3 Benoît Paire’a. Dwudziesty finał w zawodowej karierze Gasquet osiągnął w październiku, w Moskwie. O tytuł zmierzył się z Michaiłem Kukuszkinem, którego pokonał 4:6, 6:4, 6:4.

W 2014 roku pierwszy finał Gasquet osiągnął w lutym podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pojedynek o tytuł przegrał z Gaëlem Monfilsem. W czerwcu Gasquet awansował do finału w Eastbourne, jednak poniósł porażkę w decydującym spotkaniu z Feliciano Lópezem.

W sezonie 2015 pierwszy tytuł Gasquet wygrał w lutym, w Montpellier po finale z Jerzym Janowiczem. Trzy miesiące później pokonując Nicka Kyrgiosa został mistrzem zawodów w Estoril.

Na krótko przed rozpoczęciem Australian Open 2016 Francuza z gry w wielkoszlemowym turnieju wyeliminowała kontuzja pleców^[1]. W lutym obronił tytuł wywalczony w Montpellier, pokonując Paula-Henriego Mathieu 7:5, 6:4. W październiku został mistrzem zawodów halowych w Antwerpii po finale z Diegiem Schwartzmanem. Gasquet w sezonie 2016 został również finalistą w Shenzhen ponosząc porażkę z Tomášem Berdychem.

Sezon 2017 zakończył bez zwycięstwa w cyklu ATP World Tour, był natomiast w jednym finale, w Montpellier ponosząc porażkę z Alexandrem Zverevem. W listopadzie przyczynił się do pierwszego od 2001 roku triumfu Francji w Pucharze Davisa wygrywając w finale przeciwko Belgii mecz gry podwójnej wspólnie z Pierre-Huguesem Herbertem z parą Ruben Bemelmans–Joris De Loore^[2]. Końcowy wynik rywalizacji to 3:2 dla Francji.

W roku 2018 Francuz wygrał jeden tytuł, w Rosmalen na nawierzchni trawiastej, oraz został finalistą w Montpellier i Båstad.

W sezonie 2019 najdalej awansował do półfinałów w Rosmalen i turnieju ATP Tour Masters 1000 w Cincinnati. Jedynym występem Francuza w półfinale w 2020 roku były zawody w Sofii.

W 2021 roku Gasquet osiągnął finał rozgrywek w Umagu, w którym przegrał z Carlosem Alcarazem.

W sezonie 2023 zwyciężył w zawodach w Auckland, w których pokonał w finale Camerona Norrie’ego.

W grze podwójnej Gasquet wygrał dwa turnieje, najpierw w roku 2006 w Metzu w parze z Fabrice’em Santoro, a potem w 2008 roku w Sydney, wspólnie z Jo-Wilfriedem Tsongą. Ponadto był uczestnikiem dwóch deblowych finałów, w Monte Carlo (sezon 2007 z Julienem Benneteau) oraz Petersburgu (sezon 2009 z Jérémym Chardym).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 7. miejscu w lipcu 2007 roku, natomiast w zestawieniu deblistów w kwietniu 2008 roku zajmował 45. pozycję.

Finały w turniejach ATP Tour[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (16–17)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	17 października 2004	Metz	Twarda (hala)	Jérôme Haehnel	6:7(9), 4:6
Finalista	2.	15 maja 2005	Hamburg	Ceglana	Roger Federer	3:6, 5:7, 6:7(4)
Zwycięzca	1.	19 czerwca 2005	Nottingham	Trawiasta	Maks Mirny	6:2, 6:3
Zwycięzca	2.	25 czerwca 2006	Nottingham	Trawiasta	Jonas Björkman	6:4, 6:3
Zwycięzca	3.	16 lipca 2006	Gstaad	Ceglana	Feliciano López	7:6(4), 6:7(3), 6:3, 6:3
Finalista	3.	13 sierpnia 2006	Toronto	Twarda	Roger Federer	6:2, 3:6, 2:6
Zwycięzca	4.	29 października 2006	Lyon	Dywanowa (hala)	Marc Gicquel	6:3, 6:1
Finalista	4.	6 maja 2007	Estoril	Ceglana	Novak Đoković	6:7(7), 6:0, 1:6
Zwycięzca	5.	30 września 2007	Mumbaj	Twarda	Olivier Rochus	6:3, 6:4
Finalista	5.	7 października 2007	Tokio	Twarda	David Ferrer	1:6, 2:6
Finalista	6.	13 lipca 2008	Stuttgart	Ceglana	Juan Martín del Potro	4:6, 5:7
Finalista	7.	16 stycznia 2010	Sydney	Twarda	Markos Pagdatis	4:6, 6:7(2)
Zwycięzca	6.	22 maja 2010	Nicea	Ceglana	Fernando Verdasco	6:3, 5:7, 7:6(5)
Finalista	8.	1 sierpnia 2010	Gstaad	Ceglana	Nicolás Almagro	5:7, 1:6
Finalista	9.	6 maja 2012	Estoril	Ceglana	Juan Martín del Potro	4:6, 2:6
Finalista	10.	12 sierpnia 2012	Toronto	Twarda	Novak Đoković	3:6, 2:6
Zwycięzca	7.	30 września 2012	Bangkok	Twarda (hala)	Gilles Simon	6:2, 6:1
Zwycięzca	8.	6 stycznia 2013	Doha	Twarda	Nikołaj Dawydienko	3:6, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca	9.	10 lutego 2013	Montpellier	Twarda (hala)	Benoît Paire	6:2, 6:3
Zwycięzca	10.	20 października 2013	Moskwa	Twarda (hala)	Michaił Kukuszkin	4:6, 6:4, 6:4
Finalista	11.	9 lutego 2014	Montpellier	Twarda (hala)	Gaël Monfils	4:6, 4:6
Finalista	12.	21 czerwca 2014	Eastbourne	Trawiasta	Feliciano López	6:3, 6:7(5), 7:5
Zwycięzca	11.	8 lutego 2015	Montpellier	Twarda (hala)	Jerzy Janowicz	3:0 krecz
Zwycięzca	12.	3 maja 2015	Estoril	Ceglana	Nick Kyrgios	6:3, 6:2
Zwycięzca	13.	7 lutego 2016	Montpellier	Twarda (hala)	Paul-Henri Mathieu	7:5, 6:4
Finalista	13.	2 października 2016	Shenzhen	Twarda	Tomáš Berdych	6:7(5), 7:6(2), 3:6
Zwycięzca	14.	23 października 2016	Antwerpia	Twarda (hala)	Diego Schwartzman	7:6(4), 6:1
Finalista	14.	12 lutego 2017	Montpellier	Twarda (hala)	Alexander Zverev	6:7(4), 3:6
Finalista	15.	11 lutego 2018	Montpellier	Twarda (hala)	Lucas Pouille	6:7(2), 4:6
Zwycięzca	15.	17 czerwca 2018	Rosmalen	Trawiasta	Jérémy Chardy	6:3, 7:6(5)
Finalista	16.	22 lipca 2018	Båstad	Ceglana	Fabio Fognini	3:6, 6:3, 1:6
Finalista	17.	25 lipca 2021	Umag	Ceglana	Carlos Alcaraz	2:6, 2:6
Zwycięzca	16.	14 stycznia 2023	Auckland	Twarda	Cameron Norrie	4:6, 6:4, 6:4

Gra podwójna (2–2)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	8 października 2006	Metz	Twarda (hala)	Fabrice Santoro	Julian Knowle Jürgen Melzer	3:6, 6:1, 11–9
Finalista	1.	22 kwietnia 2007	Monte Carlo	Ceglana	Julien Benneteau	Bob Bryan Mike Bryan	2:6, 1:6
Zwycięzca	2.	12 stycznia 2008	Sydney	Twarda	Jo-Wilfried Tsonga	Bob Bryan Mike Bryan	4:6, 6:4, 11–9
Finalista	2.	1 listopada 2009	Petersburg	Twarda (hala)	Jérémy Chardy	Colin Fleming Ken Skupski	6:2, 5:7, 4–10

Gra mieszana (1–0)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	6 czerwca 2004	French Open, Paryż	Ceglana	Tatiana Golovin	Cara Black Wayne Black	6:3, 6:4

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-08]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-09-08]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-09-08]  (ang.).